In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2022? Iedere werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: de mooiste rit in een grote ronde van 2022.
Ook dit jaar maken we met RIDE weer een lekker dikke zomereditie. Een 212 pagina's dik wielermagazine waar je deze zomer uren van kunt genieten en die de sportzomer nog nét iets leuker maakt. Bestel nu jouw exemplaar online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang maar liefst 20% korting! 
Giro d’Italia – Etappe 10 naar Jesi
De tiende Giro-etappe was in de eerste helft volledig vlak. Eenmaal aangekomen in Civitanova Marche wendde de route zich af van de kust om het heuvelige achterland in te trekken. Daar werden de renners in de tweede helft geconfronteerd met enkele steile beklimmingen, waardoor deze rit ook wel als de Tappa dei Muri werd bestempeld.
Lawrence Naesen, Mattia Bais en Alessandro De Marchi vormden de vlucht van de dag, maar Alpecin-Fenix en Intermarché-Wanty-Gobert reden daarachter op kop van het peloton. In de kopgroep wist De Marchi zijn medevluchters overboord te gooien in de heuvelachtige slotfase, maar hij was kansloos toen het peloton versnelde. Jumbo-Visma, INEOS Grenadiers en UAE Emirates versnelden op de Monsano (4,2 km aan 4,2%) werd de grote groep flink uitgedund, wat de puncheurs in de kaart speelde.
In de afdaling kwam door toedoen van Simon Yates een elitegroep samen met Mathieu van der Poel, Giulio Ciccone en Davide Formolo. Van der Poel probeerde het zelf ook nog eens, maar op drie kilometer van de streep was alles weer samen. Uiteindelijk moest een sprint de beslissing brengen. Girmay zette de sprint in en kreeg Van der Poel achter zich aan. Even reden de Eritreeër en de Nederlander zij-aan-zij, maar MVDP moest gaan zitten en het goudhaantje van Intermarché-Wanty-Gobert kon daarop de overwinning binnenslepen.
Van der Poel feliciteert Girmay na imponerende sprint – foto: Cor Vos
Girmay schreef geschiedenis en hoopte zijn topvorm te benutten om nog meer successen te boeken in de Giro, ware het niet dat hij op het podium – erg ongelukkig – een kurk in zijn oog kreeg en noodgedwongen moest opgeven. Het was een smet op zijn eerste ritzege in een grote ronde.
Giro d’Italia – Etappe 14 naar Turijn
De etappe naar Turijn leek op het eerste oog zwaar te worden, maar niet bepalend in de Giro d’Italia. Daar hadden sommige ploegen een ander idee over. De finale bestond uit een plaatselijke ronde met twee keer de Superga (5 km aan 8,1%), twee keer de Colle della Maddalena (5,5 km aan 5,6%) en daarna nog de venijnige Parco del Nobile (1,6 km aan 8,1%).
Mathieu van der Poel, Simon Yates, Lennard Kämna, Mauri Vansevenant, Harm Vanhoucke en Magnus Cort lieten zich gelden in de openingsfase, maar zaten niet mee in de definitieve kopgroep. Het waren echter INEOS Grenadiers en vooral BORA-hansgrohe die de koers hard maakten. Dat ging ten koste van Tom Dumoulin, die afstapte. Het zou voor de Giro-winnaar van 2017 zijn laatste rit in een grote ronde ooit blijken te zijn…
BORA-hansgrohe dunde het peloton alsmaar verder uit. Enkel Richard Carapaz, Pavel Sivakov en Simon Yates zaten in het wiel. Een aantal klassementsmannen kon redelijk snel terug aansluiten, maar dat was zeker niet bij iedereen het geval. Alejandro Valverde en Thymen Arensman misten hier de slag, terwijl João Almeida en roze trui Juan Pedro López de grootste moeite hadden. Zij haakten af toen Carapaz op de Superga een venijnige demarrage plaatste.
Simon Yates was zegezeker in Turijn – foto: Cor Vos
Achter hem waren het BORA-hansgrohe en Bahrain Victorious die het tempo bepaalden. Hindley, Nibali en Yates sloten op de Colle Della Madalena aan, waarna de beslissing zou vallen op de laatste Parco del Nobile. Yates reed daar weg, kon zijn voorsprong behouden en reed naar de overwinning in de straten van Turijn. Hindley sprintte in de tweede groep naar de de tweede plaats, voor Carapaz. De verschillen daarachter waren immens: López werd tiende op meer dan vier minuten (!) van Yates en stond zijn roze trui af aan Carapaz.
Giro d’Italia – Etappe 20 naar Marmolada
Alessandro Covi won de voorlaatste etappe van de Giro d’Italia 2022, maar dat zal vooral een trivia-vraag zijn in de toekomst. De twintigste etappe gaat vooral de boeken in als de rit waarin Jai Hindley de macht greep in de Giro en Richard Carapaz uit de roze trui reed op de Marmolada.
De beklimmingen van de Passo San Pellegrino, Passo Pordoi en de Passo Fedaia zorgden ervoor dat de voorlaatste dag in de Giro d’Italia een loodzware werd. Een grote kopgroep kreeg een vrijgeleide, met daarbij onder meer Mathieu van der Poel, Andrea Vendrame, Lennard Kämna, Gijs Leemreize, Sam Oomen, Sylvan Moniquet, Mauri Vansevenant, Thymen Arensman, Giulio Ciccone, Alessandro Covi en Davide Formolo.
Covi zou er op de San Pellegrino vandoor gaan. Hij veroverde de Cima Coppi en leek op de Passo Fedaia zijn voorsprong prima te kunnen verdedigen. Toch kwam zijn ritzege nog in gevaar; Domen Novak kwam verrassend hard opzetten. De Sloveen kreeg de laatste dertig seconden echter niet meer dicht, waardoor Covi alsnog met de rit aan de haal ging.
Jai Hindley op weg naar eeuwige roem – foto: Cor Vos
De grootste spanning volgde daarachter op de de laatste kilometers van de Passo Fedaia. Op vier kilometer van de streep volgde de eerste aanval van Hindley, die slim gebruik kon maken van Kämna, die zich af had laten zakken voor zijn Australische kopman. Richard Carapaz kon in eerste instantie nog soepel mee, maar even later moest de roze trui alsnog kraken.
De Giro stond op zijn kop, want door het passen van Carapaz neemt Hindley de leiderstrui over van de Ecuadoriaan. Carapaz zou uiteindelijk meer dan een minuut toegeven op de Australiër. The rest is history…
Tour de France – Etappe 4 naar Calais
De start van de Tour de France bestond voor Wout van Aert uit tweede plaatsen. In de openingstijdrit werd hij tweede achter Yves Lampaert, waarna Fabio Jakobsen en Dylan Groenewegen sneller bleken in de eerste sprintetappes. De gele trui die hij op de tweede dag veroverde was een troostprijs, want Van Aert was uit op ritzeges. De vierde etappe, naar Calais, lag hem ook als gegoten…
Anthony Perez en bolletjestruidrager Magnus Cort vormden de kopgroep van de dag. Het peloton maakte er geen rustige dag van, want langs de Franse noordwestkust lagen waaiers op de loer en waren er enkele venijnige heuveltjes. Quick-Step Alpha Vinyl en INEOS Grenadiers braken het peloton in drie delen, maar alles kon voor de finale weer terugkomen. De ploegen van de sterke sprinters bepaalden het tempo, in de wetenschap dat tien kilometer voor de meet een laatste lastige heuvel lag.
INEOS Grenadiers deed de eerste zet, maar Jumbo-Visma nam op de laatste klim van de dag, de Côte du Cap Blanc-Nez, de aanval van de Britse formatie over. Nathan Van Hooydonck en Tiesj Benoot leidden de versnelling van de Nederlandse ploeg in en uiteindelijk werd daarmee Wout van Aert gelanceerd. De geletruidrager pakte het enig overgebleven bergpunt en ging solo verder. Achter hem lag het peloton volledig uit elkaar. Jonas Vingegaard, Primož Roglič, Tadej Pogačar, Mathieu van der Poel… Allemaal ontbraken ze in het wiel van Van Aert.
foto: Cor Vos
Een indrukwekkende Van Aert gaf zijn voorsprong in de laatste tien kilometer richting Calais niet meer uit handen en stelde na 171 kilometer de overwinning veilig. Een overwinning in de gele trui, die had hij nu ook op zak. Met vliegbewegingen kwam hij over de finish; een subtiele verwijzing naar zijn privésponsor. Dat Jasper Philipsen acht seconden later juichend als tweede over de streep kwam, zorgde vooral voor hilariteit.
Tour de France – Etappe 5 naar Wallers-Arenberg
Daags na de krachtsexploot van Jumbo-Visma en Wout van Aert was het tijd voor dé kasseienrit van de Tour de France. De nervositeit was groot onder de klassementsrenners en in al die onrust wisten Taco van der Hoorn, Magnus Cort, Edvald Boasson Hagen, Neilson Powless, Simon Clarke en Alexis Gougeard de kopgroep te vormen. Powless werd daardoor de virtuele geletruidrager, omdat hij niet ver achter Van Aert stond.
De kasseienrit was vooral voor Jumbo-Visma een rit om snel te vergeten. Van Aert kwam op een rotonde ten val met Steven Kruijswijk en knalde even later bijna op een volgwagen van Team DSM. Toch hield de gele trui stand in het peloton. Iets wat niet gezegd kon worden van Ben O’Connor, Mathieu van der Poel, Peter Sagan en Fabio Jakobsen, die om verschillende redenen afhaakten op de Noord-Franse kasseien.
De chaos die vervolgens ontstond bij Jumbo-Visma bij de pech van Jonas Vingegaard, staat veel kijkers nog in het geheugen geschreven. De kopman stapte op de fiets van de véél langere Nathan Van Hooydonck en moest dus nog een keer van fiets wisselen. Op een gegeven moment renden overal Jumbo-Visma-renners over de weg. Door hulp van luxeknecht Van Aert kon Vingegaard terugkeren en de schade enigszins beperken op topfavoriet Tadej Pogačar, die zich uitleefde op de kasseien en zelfs aanviel in de finale.
De sprint-à-deux tussen Van der Hoorn en Clarke – foto: Cor Vos
De schade beperken, dat lukte niet voor Primož Roglič. Niet lang na de pech van Vingegaard ging de Sloveen hard onderuit nadat hij tegen een hooibaal reed die op de weg terecht was gekomen. Roglič zette zijn schouder zelf terug in de kom en verloor uiteindelijk twee minuten op een deel van de concurrentie. Zijn achterstand op de ritwinnaar – eentje uit de vroege vlucht – was drie minuten. Niet Taco van der Hoorn, die een sprint der stervende zwanen leek te winnen na het remonteren van Boasson Hagen, maar Simon Clarke won de rit in Arenberg. Het verschil was minimaal.
Tour de France – Etappe 11 naar Col du Granon
Bij meerdere verkiezingen weet je vooraf eigenlijk al dat er maar een winnaar mogelijk is. Als we het gevoel peilen bij onze lezers op WielerFlits, durven we wel te zeggen dat de elfde etappe van de Tour de France een grote kanshebber is op de winst in dit Eindejaarslijstje: de machtsgreep van Jonas Vingegaard en Jumbo-Visma op de Col du Granon.
Dat de eerste aanval in deze rit kwam van Wout van Aert en Mathieu van der Poel, liet de liefhebbers al stralen. Zij kwamen terecht in een kopgroep van twintig, die met voorsprong begon aan Lacets de Montvernier en de Col du Télégraphe. Al op die klim begon het masterplan van Jumbo-Visma, want Primož Roglič en Tiesj Benoot trokken ten aanval. Dat dwong geletruidrager Tadej Pogačar en zijn ploeg in het defensief. In de afdaling had vroege vluchter Laporte gewacht om een groepje met Roglič, Vingegaard, Pogačar en Geraint Thomas te gangmaken.
Dat betekende dat Pogacar en Thomas al voor de Col du Galibier (17,5 aan 6,9%) geïsoleerd waren. Maar het vuurwerk gebeurde – met nog 60 (!) kilometer te gaan – bij de favorieten, waar Vingegaard aan de voet van de Galibier een eerste aanval plaatste, die Pogačar goed counterde. Vervolgens regende het demarrages van Roglič en weer Vingegaard, die telkens door de gele trui rechtgezet werden. Die opeenvolging van aanvallen zou Pogačar, achteraf, duur komen te staan.
Jonas Vingegaard schreeuwt het uit op de Col du Granon – foto: Cor Vos
Op de Galibier hield Pogačar nog stand, mede doordat een deel van de achtervolgers terugkwam. De Sloveen ging zelf nog in de aanval op de top van de Galibier, maar daar had Vingegaard een antwoord op. Opnieuw kwam alles samen bij de favorieten, waardoor het aan zou komen op de zware Col du Granon (11,3 km aan 9,2%). Een eerste versnelling van Vingegaard deed Pogačar kraken, waarna de Deen vleugels kreeg.
Vingegaard zette alles en iedereen op achterstand, pakte de ritzege, de gele trui en veel tijdwinst op zijn concurrenten. Pogačar stortte in en verloor bijna drie minuten. De coup van Jumbo-Visma zorgde ervoor dat alle rollen omgedraaid werden: Vingegaard legde hier zijn basis voor de Tourzege.
Tour de France – Etappe 18 naar Hautacam
Er eens een favorietengroep in een bergetappe van de Tour de France, met Wout van Aert, Jonas Vingegaard en Tadej Pogačar. We herhalen het even: Wout van Aert, Jonas Vingegaard en Tadej Pogačar. En onder het tempo van de groene trui moest de drager van de witte trui lossen. Bijna alle monden vielen open bij de tv-kijkers. Ja, Van Aert loste Pogačar op de klim naar Hautacam.
Het was de achttiende etappe, de laatste bergetappe van de Tour 2022. Onderweg lagen de Col d’Aubisque (16,4 km aan 7,1%), de Col de Spandelles (10,3 km aan 8,3%) en de slotklim naar skioord Hautacam (13,6 km aan 7,8%). Uit tactische overwegingen werd Van Aert al vroeg in de aanval gestuurd. Uiteindelijk kreeg hij 31 renners met zich mee, waaronder Daniel Felipe Martínez, Giulio Ciccone, Enric Mas, Dylan Teuns, Thibaut Pinot, Michael Woods en Alexey Lutsenko. Maar wie het langst overbleef aan kop? Wout van Aert.
In de achtergrond probeerde Pogačar met een laatste krachtsinspanning Vingegaard nog onder druk te zetten. Brandon McNulty reed de favorietengroep op een hoopje op de Col de Spandelles, waardoor zijn Sloveense kopman kon aanvallen. Vingegaard gaf echter geen krimp. In de afdaling van de Spandelles koos Pogačar ervoor risico’s te nemen. Bijna ging Vingegaard onderuit in de afdaling, maar hij bleef net overeind. Pogačar zag het en versnelde, maar viel vervolgens zelf.
Vingegaard zag het gebeuren en wachtte op zijn concurrent. Een bedankje volgde, waarna de Tour mentaal beslist leek in het voordeel van de Deen: bergop was hij niet te verslaan en in de afdaling moest Pogačar het niet meer gaan proberen. Op Hautacam zou de definitieve, sportieve beslissing vallen.
Een kopgroep om van te smullen – foto: Cor Vos
Een groepje met Vingegaard, zijn helper Sepp Kuss en Pogačar, kwam op die slotklim aansluiten bij Van Aert en Martínez. Zij waren als laatsten overgebleven van de vroege vlucht. Kuss gaf het stokje over aan Van Aert, die met zijn laatste krachten op kop beukte. Martínez loste, Pogačar loste. En zo reden de gele en de groene trui, allebei van Jumbo-Visma, samen vooruit op Hautacam. Vingegaard versnelde, pakte zijn volgende ritzege en zette de Tour naar zijn hand. Pogačar strandde op een minuut, terwijl een moegestreden Van Aert zelf nog derde (!) werd in de rit.
Vuelta a España – Etappe 15 naar Sierra Nevada
Op de dag van de Formule 1 Grand Prix van Zandvoort schreef Thymen Arensman geschiedenis. Hij wist in de koninginnenrit van de Vuelta a España zijn eerste etappe ooit te winnen in een grote ronde. Het was de bevestiging voor de talentvolle Nederlander van Team DSM dat hij ook kon winnen op het hoogste niveau.
De renners begonnen aan de vijftiende etappe in Martos, waarna een 152,6 kilometer lange etappe de finish in Sierra Nevada lag. Onderweg moesten er twee beklimmingen bedwongen worden, maar alle ogen waren gericht op de zware slotklim Alto Hoya de la Mora. Het werd een korte en spectaculaire rit met een kopgroep van 29 renners. Rode trui Remco Evenepoel had met Fausto Masnada en Louis Vervaeke twee ploegmaten in de kopgroep, maar ook nummer twee Primož Roglič zag Rohan Dennis en Samen Oomen met de vluchters meeschuiven.
De Alto del Purche (9,1 km aan 7,5%) was de eerste belangrijke afspraak van de koninginnenrit. AG2R Citroën en Jumbo-Visma bepaalden het tempo en zorgden er zo voor dat Evenepoel even geïsoleerd werd. Zijn meesterknecht Ilan Van Wilder kon echter terugkeren. Op Sierra Nevada moest Evenepoel het echter alleen doen toen hij van alle kanten aangevallen werd. Roglič, Miguel Ángel López, Enric Mas… Allemaal probeerden ze de rode trui op achterstand te rijden op hoge hoogte.
Ongeloof bij Thymen Arensman – foto: Cor Vos
Het was serieus koers op de Alto Hoya de la Mora, ook in de kopgroep. Daar werd Marc Soler bijgebeend door Thymen Arensman, die vertrouwde op zijn eigen tempo. Zes kilometer onder de top koos de Team DSM-klimmer, die al rond was met INEOS Grenadiers voor 2023, voor de solo. Niemand wist hem meer terug te halen, waardoor Arensman de ritzege binnenhaalde. Pas anderhalve minuut later volgden de eerste favorieten. Evenepoel kraakte, maar hield de schade beperkt en mocht het rood behouden.
Vuelta a España – Etappe 18 naar Alto del Piornal
De achttiende etappe van de Vuelta a España zorgde voor gemengde gevoelens bij de Nederlandse en de Belgische wielerliefhebbers. De strijd om de ritzege op de Alto del Piornal ging uiteindelijk tussen de uithangborden van twee verschillende generaties uit de Lage Landen: Robert Gesink tegen Remco Evenepoel.
De eerste pakweg 100 kilometer van de rit ging over licht golvend terrein, maar zonder echte beklimmingen. Er kon daardoor naar hartelust worden aangevallen. De strijd om de vlucht ging door en dat leverde na 50 kilometer koers een kopgroep van liefst 42 (!) renners op. Onder hen Robert Gesink, Sam Oomen, Mike Teunissen, Vincenzo Nibali, Sergio Higuita, Danny van Poppel, Richard Carapaz, Jan Bakelants, Xandro Meurisse en Jetse Bol. Zij kregen negen minuten voorsprong.
Nog voor de eerste klim van de dag naar Desesperá (3,7 km aan 9,4%) trok João Almeida met Brandon McNulty in de aanval, maar zij konden geen vuist maken tegenover de favorieten. Ondertussen werd de kopgroep uit elkaar gereden, waar Robert Gesink overbleef met onder meer Hugh Carthy, Thibaut Pinot, Élie Gesbert en Richard Carapaz. Zij begonnen met twee minuten voorsprong op de favorietengroep aan de slotklim naar de Alto de Piornal (13,4 km aan 5,6%).
Daar werd Gesbert overvleugeld door een sterke Gesink, die de beste vluchter bleek. Die groep rode trui wist op zeven kilometer van de top tot op 40 seconden van Gesink te komen. Door meerdere aanvallen van Enric Mas, de laatst overgebleven concurrent van Evenepoel, werd dat verschil steeds kleiner. Omdat het tempo meermaals stilviel in de achtergrond, kon Gesink zijn voorsprong van ruim 20 seconden consolideren bij het ingaan van de laatste kilometer.
Remco Evenepoel verslaat Robert Gesink – foto: Cor Vos
Een laatste inspanning van Mas zorgde er echter voor dat Gesink op 500 meter van de finish toch nog gegrepen werd. Alleen de Spanjaard en Evenepoel wisten aan te sluiten bij Gesink, die niet opgaf en bleef doorrijden. Het was tegen beter weten in. De sprint was een prooi voor Evenepoel, die zijn tweede ritzege van deze Vuelta boekte. Een moegestreden Gesink strandde op de derde plaats.
En meer…
Vanuit Nederlands of Belgisch oogpunt vielen nog meer etappes op in de grote rondes. Zo werd de Giro d’Italia mede gekleurd door de aanvalslust van onder meer Mathieu van der Poel. Thomas De Gendt won in de tweede week op knappe wijze een rit naar Napels en Koen Bouwman sloeg ook twee keer toe vanuit de vlucht, waarbij een keer Tom Dumoulin een grote rol speelde.
In de Tour de France waren er de nodige spannende duels tussen Tadej Pogačar en Jonas Vingegaard en behaalden sterke vluchters ritzeges, zoals Magnus Cort, Bob Jungels, Michael Matthews en Tom Pidcock. De Vuelta begon in Utrecht met een ploegentijdrit en sprintritten, waarna in de bergen een strijd volgde tussen tenoren Primož Roglič, Enric Mas en de latere winnaar Remco Evenepoel.
ONTVANG €50 AAN GRATIS WEDDENSCHAPPEN, ALS JIJ €10 INZET OP WIELRENNEN
33 Reacties
Bij sommige van de genoemde ritten waren alleen de slotkilometers mooi. Wat mij betreft springt de Col du Granon er bovenuit, met een eervolle vermelding voor de Giro-etappe naar Turijn. Dat waren ritten met langdurig spektakel en flinke invloed op het eindresultaat van de ronde.
Ik kies voor de etappe waar de door velen onverslaanbaar geachte Pogacar op de knieën wordt gedwongen.
De etappe naar Hautacam vond ik wat over the top. Het feit dat WvA na een dag in de vlucht ook nog Pogacar lost liet mijn wenkbrauwen fronsen.
Ik wacht even af of je dit soort insinuaties mag schrijven hier. Zo ja; dan lap ik er straks ook eentje bij.
@Beer speciaal voor jouw tere zieltje, datzelfde gevoel had ik toen Pogacar huis hield op Planche tijdrit. MVDP Alaphilippe degradeerde in Sienna. En nog meer.
Dus als het echt indrukwekkend wordt, verandert genieten voor jou in twijfels? Jammer voor jou…
Ik zie het eerder als verwondering.
Het mag! Ik fronste mijn wenkbrauw toen VDP na een maand trainen in staat was om Pogi te volgen en kloppen in de RvV. Zo heel spontaan. M’n rechter wenkbrauw 3mm omlaag.
@Beer dat vond ik ook verwonderlijk maar nog meer was het voor mij zijn derde plek in MSR.
Trouwens, pas jij maar op als jij over Mathieu begint.
Ik heb gekozen voor Granon, maar die Tourrit van Matthews versus Bettiol naar Mende heeft mijn voorkeur.
Geweldig was die inderdaad, had misschien in de plaats van Hautacam gekund.
Voor mij rit 18 van de Tour. Dat de groene trui Pogacar bergop lost vind ik legendarisch. Ik heb er met open mond naar zitten kijken.
Je open mond hield geen rekening met het feit dat Pogacar zich de voorgaande dagen helemaal gaar gereden had terwijl van Aert uitbol-deluxe kon doen in die etappes?
Van Aert knalde over heel de Tour gezien genoeg in het rond dat die nuance nu niet echt hoeft Romans.
Zo pijnlijk iemand die telkens woorden gebruikt waarvan hij de definitie niet snapt.
Volgens mij eindigde Van Aert die etappe gewoon achter Pogacar. Hij deed even kortstondig een aanzetje geven dat Pogacar te machtig was en Vingegaard een beetje vleugels gaf. Dat moment zelf was niet zo boeiend. Dat-ie daar zo makkelijk zat was natuurlijk groots. Hoogtepunt van die etappe is eerder de bijna valpartij van Vingegaard, de valpartij niet lang erna van Pogacar en dat daarna de gewapende vrede even werd getekend zodat Thomas als no. 3 niet op 10 minuten werd gereden in GC.
De Tourritten zijn echt memorabel en steken er voor mij ver boven uit, bij de andere etappes moet ik al eens gaan lezen hoe het nu ook weer ging. Als ik er eentje moet uitpikken natuurlijk de Granon-rit, al vond ik de putsch op Cap Blanc Nez er ook eentje om nooit te vergeten.
De Granon. Spanning van begin tot eind. Legendarische rit waar we het over 10 jaar nog over hebben.
Met de memorabele Ducrot-uitspraak dat Barguil het zou gaan halen.
Cap Blanc Nez; subjectief, sure; maar het is voor mij misschien wel de mooiste van Aert-overwinning ooit. Fantastische teamdemonstratie & wat een machtsontplooiing van de kopman.
Van de Granon-rit zag ik enkel het slot; misschien toch maar eens integraal terug kijken.
Vanaf midden Telegraphe is deze wedstrijd het terugkijken waard.
Van die Granon-rit verwachte ik juist niet veel daar wel vaker dit soort etappes over enkele reuzen matig uitpakt. Ongezien spektakel op de Galibier.
De overwinning van Van Aert was magistraal, maar net zo goed weer kolderiek met z’n sponsorgefladder. Commercieel en showy gedrag vind ik bij hem niet overkomen om de een of andere manier. Ik heb meer met de overwinning die ze met z’n drieën behaalden in Paris-Nice. Daar was de executie perfect, nieuwe Franse teamgenoot in het geel, Roglic die concurrentie op achterstand kan zetten en Wout kon in de etappes die volgden nog z’n ding doen plus de leiderstrui pakken. In de Tour was het alleen Wout die overbleef, terwijl het beetje bedoeld was als in Parijs-Nice.
Ik vond dat zegegebaar dan weer de kers op de taart. Onvergetelijk.
Voor de sponsor ingestudeerd riedeltje was het. Erg nep en niet spontaan.
Toen hij het ooit na een veldrit deed was het ingestudeerd en nep. Hier was het niet alleen veel losser, maar ook veel grootser, net zoals de mokerslag die hij net had uitgedeeld.
Gestemd op “Tour de France – Etappe 5 naar Wallers-Arenberg”, niet alleen omdat WVA daar, achteraf gezien, het duel tussen Vingegaard en Pogacar in het voordeel van zijn Deense ploegmaat beslechtte.
Maar vooral omdat mijn favoriete renner er onverhoopt een hoofdrol vertolkte. Helaas voor Boasson Hagen, waren zijn benen net niet goed genoeg om met 3 slepers af te rekenen.
Dit kan er natuurlijk maar 1 zijn.
Ik heb uiteindelijk voor de kasseienrit gekozen, omdat zo’n rit in een grote ronde altijd stress en spektakel geeft. Vingegaard op een veel te grote fiets, de pure paniek… Maar qua ploegenspel was natuurlijk de rit naar de Granon een pareltje, hoe TJV Pogacar bij de ballen had.
Overigens brengt deze opsomming ook de mooie herinnering aan de Giro nog boven. Qua niveau en belang niet de TdF, maar ook daar zaten enkele ritten in waar de favorieten elkaar de duvel aan deden.
Blijkbaar de selectie gemist, maar doe mij maar rit tien van de Tour.
Magnus Cort die na al zijn werken in de eerste week ook een rit won, de strijd van Kamna om het geel en die slotkilometers die echt ongezien waren.
Zelden in de laatste kilometer zo veel renners als winnaar bestempeld, om er dan toch nog iemand over te zien komen.
Dat was zeker een leuke etappe voor de vluchters, maar was niet zo memorabel vanwege de klassementsmannen die het wel best vonden.
Granon, die verdient een chanson.
De rest niet op de foto
op het balkon, in de zon
Met Taco als winnaar in Arenberg, dus cm de andere kant op, die rit op 1 voor mij. Anders toch maar de Granon.
Bijzonder moeilijk om te kiezen. Laat ons zeggen dat 2022 ons veel bijzondere wielermomenten heeft gebracht, niet in het minst wat betreft mooie ritten in de rondes.