Eindejaarslijstjes: De beste wielrenner van 2018
maandag 3 december 2018 om 08:00

Eindejaarslijstjes: De beste wielrenner van 2018

WielerFlits kijkt in de maand december terug op het wielerjaar 2018 met iedere werkdag een terugblik en poll. Vandaag de eerste aflevering over de beste wegwielrenner van het afgelopen seizoen.

Favorieten
Het wielerjaar 2018 zit erop. Velen hebben de blik alweer gericht op aankomend seizoen. Over goed zes weken begint met de Tour Down Under namelijk de eerste WorldTour-koers van 2019. Vanaf dat moment leggen we de toppers weer in de weegschaal. Net als in deze rubriek, maar dan voor de titel ‘beste wielrenner van 2018’. Tom Dumoulin, Peter Sagan, Alejandro Valverde en Elia Viviani: meerdere renners hebben een topjaar achter de rug. Er kan er echter maar eentje winnen. Wie? Dat bepalen jullie! WielerFlits helpt je bij het maken van een eerste selectie.

flag-nl Tom Dumoulin

foto: Sirotti

In 2017 schreef Tom Dumoulin geschiedenis door als eerste Nederlander de Giro d’Italia te winnen. Slechts twee landgenoten wonnen eerder een grote ronde: Jan Janssen en Joop Zoetemelk. Beide coryfeeën waren dan ook aanwezig tijdens de huldiging van Dumoulin in zijn geboorteplaats Maastricht. Het was een ontroerend beeld: ruim vijftig jaar wielergeschiedenis op een bescheiden podium. Dumoulin kreeg van beide kampioenen een innige omhelzing. De wisseling van de wacht kon niet beter in beeld worden gebracht.

Er is echter één verschil tussen Jan Janssen, Joop Zoetemelk en Tom DumoulinJan & Joop wonnen in hun carrière de Tour de France. Dumoulin daarentegen stond nog nooit op het podium van de Franse ronde. Het kon toch niet anders of de Sunweb-renner zou in 2018 vol voor de Tour gaan? Dit gaat echter niet op voor Tom Dumoulin. De eigenzinnige Limburger gaat niet snel mee met de massa. En dus besloot hij om ook dit seizoen La Corsa Rosa als hoofddoel te nemen. “Ik wil opnieuw voor de winst gaan, en in de Giro heb ik meer kans om te winnen. Bovendien ben ik verliefd geworden op die ronde”, zo lichtte Dumoulin zijn beslissing toe. En de Tour? “Alles zal afhangen van hoe Tom uit de Giro komt”, zo liet Sunweb in februari weten.

Maar één ding was zeker: Dumoulin wilde opnieuw schitteren in de Giro d’Italia. Met een tweede zege op rij zou hij in de voetsporen treden van Miguel Induraín. De Spanjaard won in 1992 én 1993 namelijk als laatste renner tweemaal na elkaar de Italiaanse ronde. Dumoulin’s programma richting Il Giro? De Abu Dhabi Tour, Strade Bianche, Tirreno-Adriatico, Milaan-San Remo én Luik-Bastenaken-Luik. De puntjes moesten vervolgens via enkele hoogtestages op de i worden gezet. In de praktijk bleek dit echter tegen te vallen.

foto: Sirotti

De pechduivel reed namelijk vaker mee dan gewenst. Het begon allemaal in Abu Dhabi. Dumoulin kende in de individuele tijdrit materiaalpech, en dat tijdens zijn debuut in de regenboogtrui. Zijn fiets liet hem opnieuw in de steek in de afsluitende bergetappe: in de slotfase liep zijn achterwiel tegen zijn frame. De doorgaans zo evenwichtige Dumoulin gooide in een vlaag van razernij zijn ros aan de kant. De Nederlander had zijn eerste wedstrijd wel anders voorgesteld. Tot overmaat van ramp sukkelde hij in aanloop naar Tirreno-Adriatico met een verkoudheid. Hierdoor kon hij zich niet onderscheiden in Strade Bianche (21e).

7 maart, Lido di Camaiore. Dumoulin staat met twijfels aan de start van Tirreno-Adriatico. De Sunweb-kopman is niet helemaal fit, aangezien hij nog altijd kampt met een verkoudheid. Een flinke streep door de rekening, aangezien het parcours – met onder meer twee tijdritten – hem perfect moet liggen. Ondanks de muizenissen, begint Dumoulin niet onaardig aan de Italiaanse ronde. Hij staat na drie etappes op een negende plaats, op een halve minuut van Geraint Thomas. In de vierde rit naar Sassotetto slaat het noodlot echter toe: Dumoulin komt ten val, en moet met verschillende kneuzingen opgeven. “Ik baal nu gewoon”, was zijn reactie na afloop. “Het heeft dit jaar nog geen moment meegezeten. Ik hoop dat ik na een paar dagen rust weer kan trainen, om me voor te bereiden op mijn volgende doelen.”

foto: Marco Alpozzi – LaPresse

Het volgende doel van Dumoulin was Milaan-San Remo (31e), waar hij in dienst reed van Michael Matthews. Hierna ging hij op hoogtestage met het oog op de Giro. Hij spelde pas weer een rugnummer op in Luik-Bastenaken-Luik, waar hij lang de toppers kon volgen. Hij liet met een vijftiende plaats zien op schema te liggen voor de Giro. Een Giro die van start ging in… Israël. Dumoulin begon zijn campagne op de best mogelijke manier: hij won namelijk de openingstijdrit in Jeruzalem. In de eerste bergrit met aankomst op de Etna moest hij echter zijn meerdere erkennen in Simon Yates. Het bleek het begin van een Britse heerschappij. Gran Sasso d’Italia, Osimo, Monte Zoncolan en Sappada: keer op keer moest Dumoulin de duimen leggen voor Yates. De Mitchelton-Scott-renner leek op weg naar zijn eerste eindzege in een grote ronde.

Leek, want in de slotweek kwamen er barstjes in het pantser van de Brit. Op Pratonevoso moest hij voor het eerst zijn concurrenten laten gaan. Het bleek de voorbode voor een ongeziene Waterloo in de negentiende etappe – op de flanken van de Colle delle Finestre – onderweg naar Bardonecchia. Yates verloor uiteindelijk bijna veertig(!) minuten op dé winnaar van de dag. Die winnaar was echter niet Dumoulin, maar Chris Froome. De Brit wist met een epische solo de Giro naar zijn hand te zetten. Dumoulin verloor als nummer vijf ruim drie minuten op de Sky-renner, waardoor het verschil tussen beide kemphanen in het klassement plots 40 seconden was. En dat met nog één bergrit te gaan. Onderweg naar Cervinia kon Dumoulin Froome niet afschudden, waardoor hij in Rome genoegen moest nemen met plaats twee. Teleurgesteld was hij echter allerminst. “Ik zie het als een bevestiging van wat ik vorig jaar heb gedaan. Ik ben heel blij en trots op mezelf en het team.”

foto: Sirotti

De grote vraag na de Giro was: doet hij het of doet hij het niet? Na lang nadenken kwam dan eindelijk het verlossende antwoord: Dumoulin zou van start gaan in de Tour. En ja, ook in de Franse ronde ging hij voor een klassement. “Maar zonder een specifiek doel voor ogen te hebben”, zo temperde hij de verwachtingen. Na ruim één week Tour bleek het echter moeilijk om de verwachtingen te temperen, aangezien Dumoulin – zonder materiaalpech in de heuveletappe naar de Mûr de Bretagne – in de top-5 van het algemeen klassement zou hebben gestaan. Het eerste examen volgde echter in de Alpen. Dumoulin slaagde met vlag en wimpel, want op La Rosiére en Alpe d’Huez maakte hij indruk. Wat heet: op beide Alpencols moest hij alleen gele trui Geraint Thomas laten voorgaan in de strijd om de dagzege. Hij steeg hierdoor met stip naar plaats drie, op 1.50 van de Brit. Dumoulin wierp zich in de Alpen op tot podiumkandidaat. En wie weet, tot Tourwinnaar?

Dat laatste bleek te hoog gegrepen, want Thomas en Sky hadden de Tour – zoals zo vaak – in een wurggreep. Wat Dumoulin in de Pyreneeën ook probeerde, hij kreeg Thomas niet klein. Die laatste won dan ook zijn eerste Tour, maar Dumoulin mocht in Parijs tevreden zijn met een tweede plaats, wetende dat hij de slottijdrit naar Espelette op zijn naam had geschreven. Hij zag met Froome (derde) een oude bekende op het podium. “Ik kan mezelf niks verwijten. Ik heb alles gegeven, maar Thomas was gewoon de beste. Diep respect voor hem. Ik heb er vrede mee”, zo liet hij dan ook weten. Dumoulin had dan wel niet de Tour gewonnen, hij schreef wel geschiedenis met zijn tweede plek. Voor het eerst sinds Erik Breukink (1990) eindigde er namelijk weer een Nederlandse renner op het eindpodium van de Tour. Bovendien haalde geen enkele Nederlandse coureur in één seizoen het podium van zowel de Giro als Tour.

foto: Sirotti

Na een succesvolle Tour lastte Dumoulin een rustperiode in, maar in de Deutschland Tour (vierde) deed hij weer mee om de knikkers. De Limburger had nog één doel: de wereldkampioenschappen in Innsbruck. Er stond veel op het spel in Oostenrijk, namelijk titelprolongatie in zowel de ploegen- als individuele tijdrit, alsook een mogelijk wereldtitel op de weg. In beide tijdritdisciplines moest hij echter genoegen nemen met het zilver. In de wegrit deed hij ook mee om het goud, maar kwam hij net tekort voor een medaille. Hij moest in een sprint met vier – gewonnen door Alejandro Valverde – genoegen nemen met de meest ondankbare ereplaats.

Toch mag Dumoulin terugkijken op een uitstekend 2018, waarin hij liet zien met de druk te kunnen omgaan. Na zijn Girozege werd Dumoulin – misschien wel ongewild – hét boegbeeld van het Nederlandse wielrennen. Na podiumplaatsen in de Giro én Tour rust nu bijna alle druk op zijn schouders. Nederland snakt naar een nieuwe Tourwinnaar, 37 jaar na Zoetemelk. Dumoulin liet dit jaar echter zien dat het erin zit. Nu moeten alleen alle puzzelstukjes in elkaar vallen.

Belangrijkste resultaten
1e flag-it Etappe 1 Giro d’Italia
1e flag-fr Etappe 20 Tour de France
2e flag-it Giro d’Italia
2e flag-fr Tour de France
2e flag-nr2 Wereldkampioenschap tijdrijden
4e flag-at Wereldkampioenschap op de weg


flag-sk Peter Sagan

Peter Sagan

foto: ASO / B. Bade

Het zal even wennen zijn, maar Peter Sagan is volgend jaar niet te bewonderen in de regenboogtrui. Na zeges in Richmond, Doha én Bergen kwam er in Innsbruck een (voorlopig) einde aan de heerschappij van de Slowaak. Hij droeg op het eindpodium ‘zijn’ regenboogtricot over aan Alejandro Valverde. Sagan is komend seizoen te herkennen als Slowaaks kampioen. Ondanks het feit dat hij zijn wereldtitel niet wist te verlengen, heeft de renner van BORA-hansgrohe wél weer een uitstekend seizoen achter de rug. Een jaar met enkele grote overwinningen, maar dat toch in mineur eindigde.

Het begon voor Sagan allemaal Down Under. In de Tour Down Under was de wereldkampioen gelijk op de afspraak: hij won namelijk de vierde etappe richting Uraidla. Met vijf top 10-noteringen én de puntentrui vertrok hij op stage, om zich voor te bereiden op het Italiaanse gedeelte van zijn seizoen. Zowel in Strade Bianche (achtste) als Milaan-San Remo (zesde) liet hij zich van voren zien, maar kwam hij tekort voor de zege. In Tirreno-Adriatico greep hij ook naast een overwinning: hij werd liefst driemaal tweede. Dan moest het maar gebeuren in het Vlaamse voorjaar, waar Sagan de afgelopen jaren al successen wist te boeken.

foto: Sirotti

In de E3 Harelbeke moest hij nog genoegen nemen met een verre ereplaats, maar in Gent-Wevelgem was het raak. Sagan was bij de les toen zich een elitegroep van ruim twintig renners wist af te scheiden. De koplopers bleven uiteindelijk bij elkaar, waardoor er in Wevelgem gesprint moest worden om de zege. De Slowaak koos – zoals alleen hij dat kan – meesterlijk positie, en wist op die manier een opkomende Elia Viviani van zich af te houden. Hierdoor won Sagan voor een derde maal de Belgische klassieker, na eerdere zeges in 2013 en 2016. De BORA-hansgrohe-kopman leek klaar voor de Ronde van Vlaanderen.

In De Hoogmis bleek Sagan echter niet over een wonderdag te beschikken, zoals hij die wel had in 2016. Het was uiteindelijk Niki Terpstra die de show wist te stelen met een knappe solo. Ruim twintig seconden na binnenkomst van de Nederlander, moest Sagan rivaal Greg Van Avermaet laten voorgaan in de sprint om de vijfde plaats. Na afloop klaagde hij vooral over een gebrek aan samenwerking. Dit leidde tot een felle reactie van oud-concurrent Tom Boonen. “Sagan moet niet zeuren over een gebrek aan samenwerking. Hij kijkt zelf steeds de kat uit de boom. Het is echt een sleper”, aldus de Belg.

Met deze woorden in het achterhoofd moet Sagan hebben gekoerst tijdens Parijs-Roubaix, want de wereldkampioen koos in de Hel van het Noorden juist rigoureus voor de aanval. Het bleek de juiste strategie. De Slowaak reed op 55 kilometer van Roubaix op kousenvoeten weg uit de groep met favorieten, en profiteerde van een moment van aarzeling bij Quick-Step Floors. De Belgische ploeg zag Sagan nooit meer terug, want die laatste was op weg naar de overgebleven koplopers Silvan Dillier, Jelle Wallays en Sven Erik Bystrøm. Sagan sloot al snel aan, en voerde de druk op. Dit bleek de doodsteek voor Bystrøm en Wallays.

foto: Sirotti

De sterke Dillier weigerde echter te plooien. We kregen dan ook een sprint-à-deux op de Vélodrome van Roubaix. De dappere Zwitser had uiteindelijk geen antwoord op de verschroeiende sprint van Sagan, die voor het eerst in zijn carrière Parijs-Roubaix wist te winnen. “Dit is geweldig”, zo liet hij na afloop weten. “Dit jaar had ik eindelijk geen pech, waardoor ik energie kon sparen.” Het bleek genoeg voor zijn tweede zege in een monument. Sagan kon dan ook terugkijken op een uitstekend voorjaar, met twee klassieke zeges en de nodige ereplaatsen.

Na het klassieke voorjaar bouwde Sagan rust in, om zich via de Rondes- van Californië en Zwitserland voor te bereiden op de Tour de France, traditioneel het zomerdoel van de Slowaak. Dit keer was Sagan uit op revanche, aangezien hij vorig jaar uit de Franse ronde werd gegooid wegens ‘gevaarlijk’ sprinten. En revanche nam hij, met drie ritoverwinningen én een historische zesde groene trui, waarmee hij op gelijke hoogte kwam met Erik Zabel. Het was echter niet alleen maar hosanna, want Sagan kwam in de zeventiende etappe hard ten val in de afdaling van de Col de Val Louron-Azet.

foto: Sirotti

Hij werd na afloop van de etappe direct naar het ziekenhuis vervoerd, waar geen breuken werden geconstateerd. Sagan was echter zodanig gehavend, dat zijn laatste dagen meer weg hadden van een calvarietocht. Hij wist de groene trui veilig naar Parijs te brengen, maar kon in de resterende etappes niet meer meedoen om de overwinning. Het bleek een kantelpunt in zijn seizoen, want de impact van de val bleek groter dan aanvankelijk gedacht.

Tijdens het Europees kampioenschap in Glasgow moest hij namelijk roemloos opgeven, waardoor hij zijn titel verspeelde. In de Vuelta a España leek Sagan weer aan de betere hand, aangezien hij liefst zes keer op het dagpodium stond. Winnen in Spanje kon hij echter niet. Toch ging hij naar het WK in Innsbruck als schaduwfavoriet, ondanks dat hij er zelf niet in geloofde. Sagans gevoel bleek gegrond, want met nog zeventig kilometer te gaan zocht hij al de bezemwagen op. Het bleek een roemloos einde van een toch wel uitstekend seizoen.

Belangrijkste resulaten
1e flag-fr Parijs-Roubaix
1e flag-be Gent-Wevelgem
1e flag-fr Etappes 2, 5 en 13 Tour de France
1e flag-fr Puntenklassement Tour de France
2e flag-nr2 WorldTour-ranking


flag-es Alejandro Valverde

Alejandro Valverde

foto: Sirotti

Het jaar van Alejandro Valverde begon wederom met de volgende vraag: is het nu een keer op bij de Spaanse veteraan? Het klonk nog harder dan alle jaren voordien: El Imbatido moest zich namelijk terugknokken van een gebroken knieschijf, die hij overhield aan zijn val uit de Tour de France in 2017. De liefhebber pur sang was zelfs een beetje nerveus voor zijn rentree, op 25 januari. Zoals zo vaak, opende de Spanjaard zijn seizoen op Mallorca. Over winnen wilde hij vooraf niet al te veel spreken. “Mijn doel dit seizoen is gezond blijven. Maar als ik mag dromen, dan wil ik het WK winnen”, zei hij destijds.

Nog voor Valentijnsdag poetste Valverde alle twijfels weg. Begin februari pakte hij namelijk twee ritzeges en het eindklassement in de Ronde van Valencia. Daarmee liet de renner van Movistar er geen gras over groeien. Toen hij drie weken ook de beste was in de WorldTour-koers Abu Dhabi Tour, was Valverde echt vertrokken. In Strade Bianche en de Ronde van Catalonië (twee ritzeges en het eindklassement) leek de Spanjaard misschien wel beter dan ooit. Hij reisde zelfs af naar Dwars door Vlaanderen, waar hij verdienstelijk elfde werd. Met winst in de GP Miguel Indurain leek hij helemaal klaar voor de klassiekers.

Tijdens de Amstel Gold Race was Valverde met afstand de beste man in koers, maar bleek het parcours in Limburg niet selectief genoeg om het verschil te maken. Verder dan plek vijf kwam hij niet, waardoor de Amstel een hiaat op zijn palmares bleef. De Waalse Pijl volgde, al jarenlang het domein van de Spanjaard. Maar Valverde zat on-Valverdes slecht gepositioneerd, waardoor Julian Alaphilippe met de zege ging lopen. “Met deze tweede plaats in Huy en mijn vijfde plek in de Amstel Gold Race, denk ik dat ik een hele goede kans maak ik Luik,” stelde hij na afloop echter onomwonden vast.

Waar Valverde de wielerwereld ondertussen doodleuk vertelde in ieder geval tot en met de Olympische Spelen van 2020 door te gaan, kon hij in Luik-Bastenaken-Luik zijn vijfde zege pakken. Daarmee zou hij op gelijke hoogte komen met recordhouder Eddy Merckx. Maar op die zondagmiddag in april vertoonde de prestaties van Valverde voor het eerst barstjes. De Onverslagene moest lijdzaam toezien hoe hij in de diepe finale krachten te kort kwam om mee te spelen voor de winst. Met een dertiende plek sloot hij het klassieke heuveldrieluik af. Anders dan andere jaren, brachten de kapers voor de kust Valverde kopje onder.

foto: Sirotti

De Spanjaard nam gas terug, om in juni meteen zijn volgende wedstrijd te winnen. Na zijn zege in La Route d’Occitanie, trok hij via de Spaanse kampioenschappen naar de Tour de France. Maar daar werd in de bergen vastgesteld wat men in de Ardennen al dacht: Valverde is op zijn retour. Nu ja, op je 38ste nog eens als veertiende eindigde in de Tour is slechts weinigen gegeven. Maar aan de standaard waaraan we de prestaties van Valverde meten, voldeed het niet. “Een klassement rijden in grote rondes, heb ik achter me gelaten”, vertelde hij na drie weken Frankrijk.

Movistar ging met Mikel Landa, Nairo Quintana én Valverde op herhaling naar de Vuelta a España. Op dag twee schoot El Imbatido meteen raak op Caminito del Rey. Toen hij een week later na de rit naar La Covatilla nog altijd tweede stond in het klassement, groeide tóch het geloof in een nieuwe grote ronde-overwinning. Aan het begin van de derde week kwam hij dichter en dichter bij het rode leiderstricot. Uiteindelijk brak Valverdes verzet in de negentiende en twintigste rit. Maar met een vijfde plek in het eindklassement, twee ritzeges en de groene puntentrui om zijn schouders, was de Spaanse ronde meer dan geslaagd.

Wat nog restte: het WK in Innsbruck. Als de 38-jarige Spanjaard het grote gemis op zijn uiterst indrukwekkende palmares wilde opvullen, kreeg hij daar in Oostenrijk nog één ultieme kans voor. Uiteindelijk bleven er na de helse Höll vier mannen over. Ervaren vos Valverde had alles onder controle, maar liet zich de kop opdringen. Hij ging vervolgens vroeg aan, heel vroeg. Niemand had een antwoord. Na vier keer brons en twee keer zilver: 38 jaar en hij heeft ‘em! “Ik ben sprakeloos. Nooit gedacht dat dit nog zou gebeuren”, jubelde de wereldkampioen na afloop. Een kroon op zijn imposante carrière.

foto: Sirotti

Belangrijkste resultaten
1e flag-wc Wereldkampioenschap op de weg
1e flag-es Ronde van Catalonië
1e flag-ae Abu Dhabi Tour
1e flag-es Etappes 2 en 8 Vuelta a España
1e flag-es Puntenklassement Vuelta a España
2e flag-be Waalse Pijl
3e flag-nr3 WorldTour-ranking
4e flag-it Strade Bianche
5e flag-nl Amstel Gold Race
5e flag-es Eindklassement Vuelta a España


flag-it Elia Viviani

foto: LaPresse

Eind 2017 besloot Patrick Lefevere om sprintbom Marcel Kittel te laten gaan. Zijn vervanger heette Elia Viviani. Een goede sprinter, net onder de wereldtop. Na drie jaar bij rondeploeg Sky, greep de Italiaan zijn kans. Bij Quick-Step Floors kon hij immers rekenen op een ervaren sprinttrein, die hij volledig tot zijn dienst had. De Belgische formatie gooide hem meteen maar voor de leeuwen in de Tour Down Under. Niet zonder succes. Na twee keer oefenen tijdens de massasprints in de eerste twee etappes, was het driemaal scheepsrecht in rit drie. Tien dagen later strandde Viviani op plek twee tijdens de Cadel Evans Great Ocean Road Race.

Van Oceanië trok de snelle Italiaan naar Azië, of beter gezegd het Midden-Oosten. Ook daar kwam hij goed uit de verf. Met twee ritzeges verzekerde Viviani zich van eindwinst in de Dubai Tour. Ook in de Abu Dhabi Tour pakte hij een dagsucces mee, waardoor hij voor het einde van februari al op vijf zeges stond. Na afloop van de WorldTour-rittenkoers stak Viviani zijn ambities niet onder stoelen of bank. Jaren van investeren moesten nu leiden naar successen. “Ik wil uitgroeien tot een van de beste sprinters ter wereld. Dit is een stap in de goede richting”, vertelde hij. Daarmee bracht de Italiaan zijn ploeg in de winning mood.

Na winst in de Driedaagse Brugge-De Panne, kreeg Viviani echter een enorme klap te verwerken. Hij overleefde de schifting in Gent-Wevelgem, waarna 22 renners mochten sprinten om de overwinning in de klassieker. Peter Sagan verraste echter de intrinsiek snellere mannen. Viviani werd tweede en barstte na afloop in tranen uit, ontroostbaar. “Als je zo dicht bij een van de grootste doelen van je carrière bent, dan is er die teleurstelling. Dit is een grote gemiste kans”, zou hij na afloop zeggen. Het zorgde meteen voor het einde van zijn eerste succesvolle maanden bij de Belgische ploeg.

foto: Marco Alpozzi – LaPresse

Na eventjes gas terug te hebben genomen, ging Viviani als kopman van start in de Giro d’Italia. Met ervaren piloot Fabio Sabatini voor zich, bleek de Italiaanse sprinter quasi-onklopbaar. In de zes massasprints die de Italiaan betwistte, was hij viermaal de beste. Hij mocht zodoende ook het puntenklassement bijschrijven op zijn palmares. Na een tweede plek in Dwars door het Hageland in juni, pakte Viviani maar liefst vier van de vijf ritten in de nieuwe Adriatica Ionica Race. Indrukwekkend, maar op het Italiaans kampioenschap deed hij er nog een schepje bovenop: Viviani pakte de tricolore op een heuvelachtig parcours.

In zijn Italiaanse kampioenstrui eindigde hij als tweede in de RideLondon Classic en won hij de Cyclassics Hamburg. Daarna probeerde Viviani in de Vuelta a España zijn seizoenstotaal verder op te krikken. Met drie etappezeges slaagde hij in zijn missie. Hij bracht zijn totaal daarmee op achttien overwinningen, waardoor hij zich de absolute zegekoning van 2018 mag noemen. Daarnaast werd hij ook uitgeroepen tot Italiaans wielrenner van het jaar. Een kroon op een prachtig seizoen, waardoor hij automatisch bij de beste coureurs van het peloton hoort. Bleek Kittel inruilen voor Viviani toch een meesterzet van Lefevere.

foto: Sirotti

Belangrijkste resultaten 
1e flag-it Etappes 2, 3, 13 en 17 Giro d’Italia
1e flag-it Puntenklassement Giro d’Italia
1e flag-es Etappes 3, 10 en 21 Vuelta a España
1e flag-de Cyclassics Hamburg
1e flag-it Italiaans kampioenschap op de weg
1e flag-ae Dubai Tour
2e flag-be Gent-Wevelgem
2e flag-au Cadel Evans Great Ocean Road Race
2e flag-gb RideLondon Classic


flag-gb Simon Yates

foto: Luis Ángel Gómez

Het jaar 2018 begon met de usual suspects als het gaat om de beste renners ter wereld. Wat niemand toen nog wist, is dat er zich tijdens het seizoen iemand bij ging voegen. Want als er één renner is die dit seizoen volledig de aansluiting met de absolute wereldtop gemaakt heeft, is het Simon Yates wel. De Britse pocketklimmer begon zijn jaar weliswaar niet heel indrukwekkend, maar in Parijs-Nice stond hij er plots. Hij won de voorlaatste rit bergop in Valdeblore La Colmiane, maar tijdens de slotetappe reed Marc Soler hem nog uit de leiderstrui. “Ik kom steeds dichterbij, hopelijk kan ik mezelf blijven verbeteren en hard blijven werken zodat ik ooit een eindzege kan pakken”, klonk het toen nog optimistisch.

Later die maand pakte hij de slotrit in de Ronde van Catalonië – waar hij nota bene Marc Soler versloeg, ironisch genoeg. Hij werd daardoor vierde in het eindklassement. Vervolgens richtte de renner van Mitchelton-Scott zich op de Giro d’Italia. Hij verbaasde in Jeruzalem meteen vriend en vijand door zich tijdens de openingstijdrit tussen de specialisten te nestelen. Hij werd er zevende. Op de Etna liet hij vervolgens zien dat die race tegen de klok geen toeval was. Samen met ploeggenoot Johan Esteban Chaves was hij veruit de sterkste. De Colombiaan mocht de rit winnen, Yates pakte de roze leiderstrui.

Een dag voor de tweede rustdag pakte de Brit zelf zijn etappezege. Maar belangrijker nog: bergop leek niemand zijn evenknie te zijn. Ook in Osimo mocht hij het zegegebaar maken, terwijl op Monte Zoncolan alleen een opgeleefde Chris Froome hem van de zege kon houden. In etappe vijftien naar Sappada liet Yates er vervolgens helemaal geen gras meer over groeien. Hij won en reed de concurrentie op meer dan veertig seconden. Er bestond geen twijfel meer: de Brit was topfavoriet nummer één, helemaal toen hij ná de tijdrit naar Rovereto nog een bonus van een kleine minuut had op grote concurrent Tom Dumoulin.

foto: Sirotti

Maar toen kwam de rit naar Prato Nevoso. Dumoulin snoepte daar ineens de helft van zijn achterstand weg. Een slechte dag voor Yates, of was de koek op? Al zijn inspanningen ten spijt, bleek voor Yates dat laatste. In de beruchte rit naar Bardonecchia – waar Froome zijn groteske nummer opvoerde – vond de kleine Brit zijn Waterloo. Hij moest al vroeg lossen en zou bijna veertig minuten prijsgeven. Weg roze trui, weg eindzege en zelfs weg podium of top-10. Yates moest genoegen nemen met plek 21 in het eindklassement. Hij laste meteen een pauze in, maar werd wel meteen weer tweede in Ordiziako Klasika.

Kort daarop kwam de kleine Brit in actie tijdens de Ronde van Polen. Hij begon aanvankelijk niet heel sterk, maar tijdens de laatste drie etappes drukte hij zijn stempel stevig op de wedstrijd. Hij won de slotrit in Bukowina Tatrzańska, wat hem een tweede plek in het eindklassement opleverde. Hij moest uiteindelijk vijftien tellen prijsgeven aan Michał Kwiatkowski. Yates toonde aan dat het met de vorm wel goed zat, richting de Vuelta a España. “Ik volg nu een andere voorbereiding, omdat ik ook met een schuin oog kijk naar het aankomende WK. Het zou niet erg zijn als ik in Spanje niet voor een klassement kan gaan.”

Die laatste zin bleef wel geteld drie dagen hangen. Tijdens de eerste bergrit van de Vuelta, was Yates namelijk de beste klimmer van de topfavorieten. Op La Covatilla – etappe negen – veroverde hij voor de eerste keer de leiderstrui. Tussendoor pakte vroege vluchter Jesús Herrada het rode kleinood heel eventjes over, maar na een dubbelslag in de veertiende rit naar Les Praeres Nava, bleek er voor de concurrentie niets meer te doen aan Yates. Waar hij in de Giro nog kapseisde, wist hij de Vuelta wél binnen te slepen. De koek was daarna op, maar Yates pakte na een indrukwekkend jaar ook nog eens de eindzege in de WorldTour.

foto: Sirotti

Belangrijkste resultaten 
1e flag-es Vuelta a España
1e flag-it Etappes 9, 11 en 15 Giro d’Italia
1e flag-es Etappe 14 Vuelta a España
1e flag-nr1 WorldTour-ranking
2e flag-fr Parijs-Nice
2e flag-pl Ronde van Polen
4e flag-es Ronde van Catalonië


Outsiders

flag-fr Julian Alaphilippe

foto: Sirotti

Quick-Step Floors was zonder twijfel dé ploeg van het jaar. Dat was niet alleen te danken aan Viviani, maar ook zeker aan Julian Alaphilippe. Net als Yates, vond de 26-jarige Fransman definitief de aansluiting bij de beste renners ter wereld. Al tijdens zijn allereerste koers schoot hij raak, toen hij de bergrit naar El Tambo won tijdens Colombia Oro y Paz. Het bleek een opmaat naar een succesvol voorjaar, met onder meer ook nog ritzeges in de Ronde van het Baskenland. Daarna werd hij zevende in de Amstel Gold Race en onttroonde hij Valverde op ‘zijn’ Muur van Huy. In Luik-Bastenaken-Luik moest hij genoegen nemen met plek vier.

Vervolgens laste de flamboyante grapjas een pauze in. Hij hervatte zijn seizoen in het Critérium du Dauphiné, waar hij meteen weer een overwinning mee graaide. In de Tour de France moest hij vervolgens het mooie weer maken in de bergen. Met zijn agressieve en aanvallende koersstijl slaagde Alaphillipe daar wonderwel in. Hij won twee mooie bergetappes, waarmee hij de basis legde voor een huldiging in de bolletjestrui te Parijs. “Ik had nooit durven dromen van het betreden van de Champs-Élysées met de bolletjestrui om mijn schouders. Ik zal deze race nooit meer vergeten!”, zei hij na afloop.

Moe maar met supervorm trok de Fransman vervolgens naar Clásica San Sebastián. Daar toonde hij zich heer en meester, maar Bauke Mollema kon volgen. Na een vermakelijke koers was de Nederlander echter niet opgewassen tegen de snelle benen van Alaphilippe. Opnieuw nam hij eventjes gas terug, maar in september pakte hij door ritzeges ook de eindoverwinningen in de rondes van Groot-Brittannië en Slowakije. Daardoor was hij de torenhoge topfavoriet voor het WK, maar op de Höll ging hij aan de druk onder door. Hij werd ‘slechts’ achtste. “Het lange seizoen eiste wellicht zijn tol. Ik was omhoog aan het zigzaggen, beter kon ik niet. Dit is een bittere teleurstelling”, stelde de springveer vast.

Belangrijkste resultaten
1e flag-be Waalse Pijl
1e flag-es Clásica San Sebastián
1e flag-gb Tour of Britain (+ ritzege)
1e flag-fr Etappes 10 en 16 Tour de France
1e flag-fr Bergklassement Tour de France
1e flag-sk Ronde van Slowakije (+ ritzege)
4e flag-be Luik-Bastenaken-Luik
7e flag-nl Amstel Gold Race
8e flag-at Wereldkampioenschap op de weg


flag-gb Chris Froome

foto: LaPresse

Als we een verkiezing zouden houden wie het beste met druk kan omgaan, dan zou Chris Froome de glansrijke winnaar zijn. De Brit heeft wat over zich heen gehad het afgelopen jaar, nadat hij ‘positief’ testte op Salbutamol in de Vuelta a España van 2017, de ronde die hij won. Maandenlang buitelden wielerfans, commentatoren en instanties over elkaar heen: wat moest er nu gebeuren met de viervoudig Tourwinnaar? Verdiende hij een schorsing? Vrijspraak? Was er sprake van opzet? Een ongelukje? Of hield hij zich tóch aan de regels? De UCI kwam op 2 juli, vijf dagen voor de start van de Tour, met een eindoordeel. De Internationale Wielerunie sloot het onderzoek naar de Brit, die hiermee werd vrijgesproken. Hierdoor kon hij van start gaan in de Tour, en zijn jacht op een vijfde eindzege openen.

In de eerste maanden van 2018 was de toekomst van Froome echter nog ongewis. De Sky-kopman bereidde zich zo goed mogelijk voor op de Giro d’Italia, zonder de garantie te hebben ook daadwerkelijk te mogen starten in de Italiaanse ronde. Froome besloot om – na zijn succesvolle Tour-Vuelta dubbel – de Giro als hoofddoel te nemen. De Brit reed slechts twee keer eerder La Corsa Rosa, maar zonder succes. In 2009 was zijn voornaamste prestatie een spectaculaire ineenstorting op de San Luca, terwijl hij in 2010 werd uitgesloten nadat hij aan een motor had gehangen onderweg naar Aprica. Dat was echter in een totaal ander tijdperk, toen nagenoeg niemand nog van Christopher Froome had gehoord.

Chris Froome wint op de Zoncolan

foto: LaPresse

Froome begon het jaar bijzonder rustig. In zijn eerste twee koersen – de Ruta del Sol en Tirreno-Adriatico – deed hij niet mee om de zege. In de Tour of the Alps – de laatste voorbereidingskoers op de Giro – stak hij met een vierde plaats voor het eerst zijn neus aan het venster. Hij leek met andere woorden op tijd klaar voor de eerste grote ronde van het jaar, waarin hij de degens zou kruisen met titelverdediger Tom Dumoulin, Simon Yates en Thibaut Pinot. Froome moest echter twee weken lang toezien hoe niet hij, maar landgenoot Yates de show wist te stelen. Maar zorgwekkender: hij moest ook geregeld zijn overige concurrenten laten gaan. Hij stond voor aanvang van de veertiende etappe naar de Monte Zoncolan dan ook twaalfde in het klassement, op ruim drie minuten van Yates. Een eerste Girozege leek ver weg.

Op de monsterlijke flanken van de Zoncolan kwam echter de ommekeer. Hij wist in een fantastisch gevecht Yates nipt voor te blijven, goed voor zijn eerste ritzege in de Giro. Froome leek vertrokken voor een spetterende slotweek, maar in de vijftiende rit naar Sappada kende hij verrassend een slechte dag. Hij verloor anderhalve minuut op een vliegende Yates, waardoor het verschil tussen beide kemphanen was gegroeid naar bijna vijf minuten. Dit verschil was zelfs voor de Sky-renner onoverbrugbaar. Toch? Niet voor Chris Froome, want de negentiende etappe naar Bardonecchia moest nog komen. De negentien kilometer lange – grotendeels onverharde – Colle delle Finestre bleek dé uitverkoren plek voor een grootse aanval. Een daad van een waanzinnige? Of dé vlucht naar eeuwige glorie?

Het bleek het laatste, want Froome wist een solo van liefst tachtig kilometer af te ronden in Bardonecchia, op de top van de Jafferau. Na een epische onderneming die deed denken aan de gloriedagen van Fausto Coppi, Eddy Merckx en Marco Pantani. Richard Carapaz en Thibaut Pinot verloren drie minuten. Dumoulin bijna drieënhalve minuut. Domenico Pozzovivo meer dan acht minuten. En leider Yates druppelde binnen na bijna 39(!) minuten. In het klassement had alleen Dumoulin nog zicht op nieuwe leider Froome. De Nederlander kon in de laatste bergrit naar Cervinia echter geen vuist maken, waardoor Froome als winnaar Rome binnenreed. Hierdoor werd de Sky-renner de regerend Giro-, Tour- én Vuelta-winnaar.

foto: Sirotti

Lang kon Froome echter niet genieten van zijn Girozege, want de Tour stond alweer voor de deur. De 33-jarige renner wilde na zijn unieke prestatie in 2017 – toen hij de Tour én Vuelta won – ook zegevieren in zowel de Giro als de Tour. Marco Pantani was in 1998 de laatste renner die dit kunstje wist te flikken. De Italiaan blijft voorlopig ook de laatste, want Froome slaagde er niet in om als winnaar Parijs binnen te rijden. Hij moest zich neerleggen bij de suprematie van teamgenoot Geraint Thomas. Zelf eindigde Froome wel knap als derde, waarmee hij de dominantie van zijn ploeg Sky nog meer in de verf wist te zetten. Hij liet in de Franse hoofdstad weten blij te zijn voor G. “We zijn al zolang ploeggenoten en vrienden. Geraint heeft ook zo’n belangrijke rol gespeeld in mijn Tourzeges. Ik ben trots op hem. Ik ben blij dat ik er onderdeel van heb mogen uitmaken.”

Zijn podiumplaats in de Tour bleek het laatste wapenfeit van Froome. De combinatie Giro-Tour had dusdanig veel gevraagd van het lijf, dat het tegenstribbelde in de Tour of Britain. Zodanig, dat Froome besloot om het WK wielrennen in Innsbruck te laten schieten, en vroegtijdig een punt te zetten achter zijn seizoen. Het is wellicht een klein smetje op zijn seizoen, maar met een Girozege én podiumplek in de Tour kan Froome ook dit jaar weer tevreden terugkijken. Vooral dat hij wist te presteren onder een immense druk.

Belangrijkste resultaten
1e flag-it Giro d’Italia
1e flag-it Etappes 14 en 19 Giro d’Italia
3e flag-fr Tour de France


flag-gb Geraint Thomas

foto: Sirotti (archief)

Sky kwam zoals genoemd niet helemaal geruisloos uit de winter. De storm die de zaak-Froome veroorzaakte, zorgde nu niet bepaald voor rustig vaarwater. Toch was er een oplossing voor handen: Geraint Thomas. Hij begon zijn seizoen voortvarend met een tijdritzege en een tweede plek in het eindklassement van de Volta ao Algarve. Een maand later voegde hij daar een derde plaats in het eindklassement van Tirreno-Adriatico aan toe. In april maakte hij vervolgens een uitstapje naar oude liefde Parijs-Roubaix en Luik-Bastenaken-Luik, maar de beide monumenten liepen voor Thomas uit op een fiasco.

In mei ging hij zich middels een hoogtestage vervolgens richten op de Tour de France, waarvoor hij op dat moment nog altijd back-up-kopman achter Froome was. Dat het met zijn vorm wel goed was, bewees hij met eindwinst in het Critérium du Dauphiné. Twee en een halve week later kroonde hij zich bovendien tot Brits kampioen tijdrijden. In de eerste Tour-week koerste hij – Sky dat uiteindelijk tóch aantrad met Froome – heel attent, waardoor hij na de eerste rustdag op een tweede plek stond achter Greg Van Avermaet. Thomas ontfutselde hem de gele trui vervolgens na zijn ritzege op La Rosière. Hij was vertrokken.

Een dag later won hij namelijk ook op Alpe d’Huez en werd duidelijk dat niet Froome, maar Thomas de grote plaaggeest van Tom Dumoulin zou zijn. De Limburger deed verwoedde pogingen in de Pyreneeën, maar aan het eind van de rekening stond Thomas met nagenoeg dezelfde bonus in Parijs met het geel. “Ik ben vanwege deze wedstrijd in de wielersport gekomen. Er is een droom uitgekomen!”, jubelde hij op de Champs-Élysées. Het was meteen zijn laatste wapenfeit van het seizoen. Eigenlijk schiet Thomas te kort qua resultaten in vergelijking met de andere coureurs. Maar anderzijds: kun je de Tour-winnaar negeren?

Belangrijkste resultaten 
1e flag-fr Tour de France
1e flag-fr Etappes 11 en 12 Tour de France
1e flag-fr Critérium du Dauphiné
1e flag-gb Brits kampioenschap tijdrijden
2e flag-pt Volta ao Algarve
3e flag-it Tirreno-Adriatico


RIDE Magazine
43 Reacties
Sorteer op:
3 december 2018 08:23
Chauvinisme is leuk enzo, maar hoe is iemand die op het hele jaar drie wedstrijden in de picture rijdt en drie keer naast de prijzen grijpt meer favoriet dan iemand die de Tour of de Giro wint?
    3 december 2018 09:07
    We zoeken de wielrenner van het jaar. Niet de wielrenner in een tijdsbestek van twee tot drie maanden.
    3 december 2018 09:28
    Heb je dan ook gekeken hoe weinig koersdagen Dumoulin gemaakt heeft? Beide Sky renners maken meer koersdagen. Tom haalt ter nauwer nood die twee maanden.
    En dat was precies mijn punt; hij rijdt enkel de Giro, Tour en het WK weekend serieus, en hij wint ze alle drie niet....
    3 december 2018 09:31
    Het lijkt me duidelijk dat, hoe je de award ook invult, Valverde hem altijd moet krijgen. Als je een wereldtitel op hetzelfde niveau legt als vuelta- of girowinst heeft hij veruit de beste resultaten behaald. Zowel qua uitschieters als in de breedte. Daarnaast reed hij ook nog eens erg attractief in de andere koersen waar hij geen prijs pakte, denk maar aan de TDF. Proficiat alejandro!
    3 december 2018 09:48
    Ook voor mij was de invulling van de award onduidelijk. Alsnog lijkt het mij dat winst een belangrijk punt is in de rangschikking.

    Over presteren over een heel jaar gezien, dan mis ik de naam Elia Viviani bij de outsiders. In het voorjaar ritwinst in de Tour Down Under en Abu Dhabi Tour, een 2de plaats in Gent-Wevelgem en 7 ritzeges in 2 grote rondes en het puntenklassement van de Giro. Voor mij geen absolute favoriet, maar wel het presteren over het hele jaar.
    3 december 2018 09:56
    Viviani ontwijkt overal de wereldtop. Hij is kampioen van de Europa League.
    3 december 2018 10:32
    Het is niet opgevallen dat Viviani tussen de favorieten staat? :-)
    3 december 2018 10:35
    Niet opgevallen dat ik benadruk dat ik hem bij de outsiders zet en niet als een absolute favoriet beschouw? :)
    3 december 2018 10:36
    @West
    Uiteraard. Maar je benoemt precies het punt. Dumoulin heeft drie sterke periodes verdeelt over het gehele seizoen. Froome twee en Thomas één. Dát is de afweging geweest en geen enkele andere. En daarom is er ook een verkiezing: ben je het ermee oneens, stem je op een ander. Simpel zat, volgens mij :-)
    3 december 2018 10:49
    D en t Youri. Komaaaaan. ;-)
    3 december 2018 10:59
    @tendam
    Wat een gelul, hij won als sprinter tussen de klassieke renners ei zo na Gent-Wevelgem.
    3 december 2018 11:19
    @Eugert Zhupa

    Op basis van zijn constante prestaties, hoort hij bij de favorieten. Maar nogmaals: niet mee eens, dan niet op stemmen ;-)
3 december 2018 09:43
Met alle respect naar de heren IJnsen en Middendorp, want het is verder een interessant artikel, maar Tom Dumoulin bovenaan een lijstje favorieten zetten voor wielrenner van het jaar lijkt mij ongeloofwaardig. Een van de criteria voor deze titel moet minstens een grote zege in het jaar 2018 zijn... een klassieker, wereldkampioenschap, een grote ronde, of meerdere kleine etappekoersen (Parijs-Nice, Tirreno, Ronde van Zwitserland)

Dumoulin komt uiteindelijk niet verder dan twee tijdritzeges in de Giro en de Tour. Als je dan de winnaar van de Tour en de Giro bij de outsiders zet, komt dat niet erg sterk over.
    3 december 2018 10:31
    Het is niet opgevallen dat de lijst op alfabetische volgorde is? :-)
    3 december 2018 10:35
    Dat was mij inderdaad nog niet opgevallen, bedankt voor de toelichting. :)
    3 december 2018 11:22
    Geen dank, misschien dat we het volgende keer duidelijker moeten uitleggen. Goed dat je het aanhaalt! :-)
3 december 2018 09:55
Jaja, we mogen niet te chauvinistisch doen. De helft van de reacties op Wielerflits gaat daarover, typisch Hollands :)

Persoonlijk vind ik het jaar van Dumoulin indrukwekkender dan Froome en Thomas. En dat heeft niks te maken met of die man mijn favoriete renner is, dat is hij namelijk niet.
    3 december 2018 13:27
    Froome is in diezelfde giro en tour ook tweemaal op het podium en wint dan ook nog de giro. Hoe kun je twee keer tweede nou beter vinden?
    Wk tijdrijden is sowieso al niet zo'n grote prijs en voor het allerhoogste niveau telt podium daar al helemaal niet. Tweede in San sebastian tellen we ook niet mee.
    3 december 2018 15:42
    Ik vind ze dan ook alle drie niet de wielrenner van het jaar.

    Verder blijft het lastig om verschillende types met elkaar te vergelijken
3 december 2018 10:54
Ik stel me achter @Youri Ijnsen.

Wielrenner van het JAAR, met de meeste hoogvorm over de periode van een jaar.
Dan kom je uit bij Dumoulin die er elke keer stond op het aller-aller hoogste niveau 2x 3 weken en 1x een week op het WK,
Alaphilippe die heeft zo veel gewonnen... in het voorjaar, driedubbel prijs in de Tour, in augustus San Séb. én nog een goed WK.
Yates, die bijna 2 grote rondes won, de beste in het voorjaar PN en de Giro, Polen gewonnen in de zomer en in september soeverein de Vuelta binnengehaald.
    3 december 2018 11:21
    Wat mij betreft hadden Froome én Thomas de lijst niet gehaald. Maar anderszijds kun je ze eigenlijk niet negeren als outsider. Voor de volledigheid: Pinot en Roglic zijn als laatste afgevallen.
    3 december 2018 13:28
    Dumoulin was nergens in feb-april juni en augustus. 5 maanden waarin hij nauwelijks koerste of presteerde.
    Hele jaar goed is natuurlijk valverde
    3 december 2018 19:26
    Beetje vreemde redenering vind ik. Op het juiste moment pieken maakt nu eenmaal deel uit van een succesvol seizoen.

    Hoe je Dumoulin (die geen enkele grote koers gewonnen heeft) boven Froome en Thomas kan zetten als renner van het jaar, ontgaat me een beetje. Froome ook podium in 2 grote rondes maar wel 1 gewonnen, Thomas winnaar van de grootste wedstrijd van het jaar... Het is toch niet de verkiezing van de ‘meest constante’ renner van het jaar.

    Fantastisch seizoen hoor van Dumoulin, maar laat ons nu ook niet overdrijven?
    3 december 2018 20:25
    Dan kom je niet bij TD. Hij heeft n paar (geweldige idd) piekmomenten in weinig koersdagen over het HELE jaar. Froome en Thomas idem dito. Valverde piekt nagenoeg het hele jaar, niet alleen met grote zeges, maar ook met aansprekend koersen. Viviani's sprintjaar, mee eens. Maar al die explosieve momenten, mogelijk gemaakt door een geweldig team, schat ik minder hoog in. Had Sagan op WK onverwacht podium gereden, dan zou hij voor mij winnaar zijn. Nu echter Valverde. Maar ja, t blijft moeilijk vergelijken, of je gaat af op World Tour Ranking dan wel World Ranking... Mss zijn dat wel de beste graadmeters
    3 december 2018 22:19
    Niet overdrijven? het gaat over de Giro, de Tour en het WK. De zwaarste en sterkst bezette wedstrijden van het hele jaar. Thomas en Froome hebben er midden juli al de brui aan gegeven. Ik word zo kotsmisselijk van dat "enkel de winst telt" en "leren pieken" Dus Dumoulin die 3x 2de eindigt gerekt over een heel seizoen is niet juist gepiekt? Alsjeblieft zeg!
    @MWielerfan ook zo'n belachelijk non-argument, welke renner die voor Giro of Tourwinst gaat droomt nu nog van Zwitserland of Polen..???

    Valverde wint die rondjes in het voorjaar met 1 of 2 tegenstanders begot, die dan nog niet eens in vorm zijn. Lopez werkte naar Giro toe en Bernal in Catalonië. In Luik heeft hij hopeloos gefaald. De Tour idem dito. Een straffe Vuelta maar de overwinningen die hij boekte waren wacht wacht poef. Het WK weegt blijkbaar zeer zwaar door voor sommigen. Ik zie dus maar 1 topmaand bij Bala en dat is september. Dumoulin is erin geslaagd om van 04-05April-Mei tot 09September op het summum van het wielrennen te presteren.
3 december 2018 12:47
Ja, die Roglic mis ik eigenlijk, want die heeft 't echt goed gedaan 't afgelopen seizoen.
Had hij de Criterium du Dauphine mogen rijden van zijn ploeg, dan had Thomas die niet zo maar gewonnen.
3 december 2018 13:53
@redactie
Over eindejaars lijstjes gesproken (vast al eerder gevraagd), komen er geen 'fiets aan de wilgen' artikelen meer? Die vond ik altijd erg leuk om te lezen!
3 december 2018 16:50
Alles overziende denk ik dat het een strijd is tussen Dumoulin en Valverde, waarbij khem dan aan Valverde zou geven. Voor Dumoulin ten opzichte van Valverde spreekt dat hij duidelijk de betere was in meerdere grote rondes qua eindklassement en tijdrit prestaties, en ook constanter op de zware klimmen dan Valverde. Ik schat de prestaties van Dumoulin hoger in dan die van Froome en Thomas, ondanks dat Thomas Dauphine en Tour wint.

Voor Valverde spreekt echter nog meer: hij is over het hele jaar super geweest, constanter niet alleen dan Dumoulin maar meer dan wie dan ook. Wint een flink aantal kleinere weekrondes. Wint daarbij aardig wat etappes in grote rondes, waarbij hij zelfs Sagan erop legt in de sprint ( welk klimmerstype kan dat verder? Geeneen). Is ook nog eens goed in de heuvel klassiekers ( zeer sterk in AGR). En wordt dan ook nog eens Wereldkampioen op een zeldzaam zwaar parcours. Denk dat de beste renner van het seizoen ook nog eens Wereldkampioen is geworden.
3 december 2018 18:01
Dumoulin heeft geen grote overwinning gehaald dit jaar, dus op hem kan ik niet stemmen.
Valverde; tja...veroordeelde renner wegens doping. Dan ook Armstrong alsnog zijn zeges terug geven.

Dan blijft Yates in mijn ogen over
3 december 2018 18:13
Ik heb op Valverde gestemd. Het hele jaar is hij constant van voren (en in de aanval) te zien met een WK-titel als bekroning.

Froome zet ik als tweede, Thomas en Yates samen op drie. Voor mij wegen de grote rondes en het WK nu eenmaal het zwaarst, waarbij een eerste plaats me het meest bekoort.
3 december 2018 18:21
Valverde won veel, en de belangrijkste 1-dagewedstrijd van het seizoen. O ja, hij presteerde ook goed in grote ronde. Dus van mij mag Valverder winnen. :-)

Viviani krijgt veel eer hier genoemd te worden. Mooi voor hem.
3 december 2018 19:18
Moeilijk kiezen, maar waarom 8 renners en geen 10 in de lijst? Ik mis bijvoorbeeld Terpstra en Roglic. Pinot weet ik niet.

Niki toch wel heel goed dit jaar. Samyn, E3, de Hoogmis, Recordhouder wk ploegentijdrit, ook derde Parijs Roubaix, tweede in Tours, en aanvoerder Wolfpack.

Met pijn in het hart ga ik toch voor de onverslaanbare...
    3 december 2018 19:48
    Vinyakke en Roglic dat gaat niet goed samen. Valverde heeft ook mijn stem gekregen.
3 december 2018 19:27
Gezellig topic > Yates natuurlijk de beste van het jaar, zoiets gaan we lange tijd niet meer zien helaas.
    3 december 2018 20:34
    Dat vraagt dan ook NATUURLIJK om toelichting
    3 december 2018 22:35
    Yates deed in Italië en Spanje de gehele koppeltrein van zaaddodende egaalklimmers beven en rillen telken male hij zijn gat wou lichten. De enige die (sinds lang) het predikaat 'gevleugelde klimmer' eer aandoet.
    4 december 2018 12:46
    Samlambeej +1
4 december 2018 09:57
Ik heb zelf op Valverde gestemd maar daar heb ik nu mijn bedenkingen over. Valverde heeft namelijk van April t/m half Augustus niet echt goed gepresteerd (Alleen de 2de plek in de Waalse Pijl waar Valverde normaal gesproken eerste wordt). En hij heeft niet heel grote overwinningen geboekt in de rest van het seizoen. Alleen het wereldkampioenschap, een paar wedstrijden in het voorjaar bij elkaar en 2 etappes in de Vuelta plus de spintrui.
4 december 2018 10:09
Froome won in Italië zijn 3de grote ronde op rij. Dat op zich lijkt al reden genoeg om op hem te stemmen.

Als je echter in rekening brengt dat hij in de aanloop van deze ronde een lastercampagne heeft moeten doorstaan, dat hij in de giro zelf af te rekenen had met enkele belemmerende valpartijen én dat hij desondanks op grootse wijze, en vanuit een geslagen positie, alsnog de zege naar zich toe trok na een weergaloze solo. Dan kan je alleen maar concluderen dat Chris in 2018 nog maar eens bewijst zowel mentaal als fysiek met voorsprong de beste ronderenner van zijn generatie te zijn.

Dat hij later op het jaar ook nog eens podium rijdt in de Tour, met nota bene zijn ploegmaat als eindwinnaar, is niet alleen een extra kers op de taart, het laat ook elke andere mogelijke kandidaat voor de trofee van 'beste renner van 2018' verder verbleken tot figuranten.
4 december 2018 12:44
Voor mij Alaphilippe. Constant seizoen over de hele lengte van het jaar en een aantal mooie (etappe-) overwinningen. Daarnaast aantrekkelijke aanvallende rijstijl en positieve (no pun intended) uitstraling.
5 december 2018 12:39
Valverde, wie anders :) Voor Thomas en Yates. Denk toch vaak in podiumvorm bij wielrennen.

Reacties zijn gesloten.