Hartthijs de Vries: “Ik wil niet ten koste van alles een profcontract tekenen”
foto: Rudie Ottens
zondag 24 juni 2018 om 10:00

Hartthijs de Vries: “Ik wil niet ten koste van alles een profcontract tekenen”

Het profbestaan als wielrenner duurt voor Hartthijs de Vries welgeteld twee en een halve dag. Als een van de grootste Nederlandse talenten bij de beloften, tekent hij in het najaar van 2017 een tweejarig contract bij Roompot-Nederlandse Loterij. Hartritmestoornissen dan wel hartkloppingen, maken een vroegtijdig einde aan zijn droom. In een openhartig interview met WielerFlits legt de 21-jarige Fries uit dat hij een fysiek probleem had, maar dat vooral het mentale aspect hem dwars zat – en soms nog steeds achtervolgt.

Jonge jaren
De Vries groeide op in het Friese Kollum. Zijn vader heeft een bouwbedrijf, terwijl zijn moeder ‘beugeltjes zet’ in een tandartsenpraktijk. In zijn jonge jaren was hij een verdienstelijke spits en nummer tien op het voetbalveld. Hij verbleef eventjes in de jeugdopleiding van SC Cambuur Leeuwarden en SC Heerenveen; de jongeling schopte het zelfs tot het districtelftal Noord van de KNVB, waar hij tevens aanvoerder was. In die tijd speelde hij weleens samen met Kik Pierie, nu centrumverdediger bij SC Heerenveen.

Al op jonge leeftijd maakt De Vries kennis met de wielersport. Hij gaat vaak mee met zijn vader (Thijs de Vries, in het verleden onder meer winnaar van etappes in Olympia’s Tour) kijken bij de zoon van oud-ploeggenoot Yep, ene Sven Kramer. Een getalenteerde wielrenner, waarvan niemand op dat moment nog weet dat hij zou uitgroeien tot een van de beste schaatsers aller tijden. Na zijn avonturen op de noordelijke voetbalvelden, stapt De Vries junior zelf voor het eerst op de racefiets. Hij zou nadien nooit meer een voetbalshirt aantrekken.

Ik dacht van Gaudu: ‘Huh, hoe kan die in hemelsnaam zo hard rijden?!’

Twee koersjes gereden en twee valpartijen verder, komt hij op een T-splitsing: stoppen of doorgaan. Het werd het laatste. Na een aantal rondjes om de kerk en wat wedstrijdjes in Friesland, gooit de jongeling het over een andere boeg. “Op een gegeven moment ben ik veel klimcriteriums gaan rijden. Dat ging best goed en die vond ik eigenlijk ook het leukste om te doen. Als tweedejaars junior werd ik toen een keertje opgepikt door de nationale selectie voor een trainingskamp. Kort daarna reed ik mijn eerste koers voor de KNWU.”

“Dat was Aubel-Thimister- La Gleize in België, waar ik in de tweede etappe – een ploegentijdrit – meteen de leiderstrui pakte”, herinnert De Vries zich. “Dat was mooi. Uiteindelijk werd ik vijfde in het eindklassement. Toen won de Fransman David Gaudu (voor Pascal Eenkhoorn, Sjoerd Bax en Jordi Warlop, red.), die nu bij Groupama-FDJ rijdt. Dat was echt zo’n klein mannetje, waarvan ik toen dacht: ‘Huh, hoe kan die in hemelsnaam zo hard rijden?!’. Nu is dat niet raar”, lacht hij. “Mooi ventje.”

Opleiding bij Rabobank en SEG Racing Academy

De Vries won vorig jaar brons op het NK U23 – foto: Marcel Koch

Piet Kuijs was op dat moment bondscoach bij de junioren. Hij bracht De Vries het jaar erop onder bij de opleidingsploeg van Rabobank; ook van Giant-Shimano was er interesse. “Ik wilde zelf alleen graag naar Rabobank. Dat was echt super, profploeg-waardig. Het was zó gestructureerd en geordend. Een machine die al jaren in bedrijf was. Voeding, trainingsschema’s, hotels, alles was geregeld. Voor een belofte de beste ploeg. Een mooi voorbeeld: jongens die bij de junioren net zo goed of misschien wel beter waren dan ik was, die zag je in het eerste jaar als belofte gewoon niet meer staan.”

Na twee jaren Rabobank hield dat team er aan het einde van 2016 mee op. De Vries – op dat moment twintig jaar – had een aanbieding van Roompot-Nederlandse Loterij op zak. Hij koos echter voor de opleidingsploeg SEG Academy Racing. “Ik vond het beter om nog een jaar belofte te blijven. Volgens mij was ik de eerste renner die rond was met hen. En als je de stap naar de profs wilde maken, zat je daar heel goed op je plek. De managers hebben veel contacten en je rijdt een goed programma. Dat zie je dit jaar ook, dat de jongens er goed doorheen komen. Dat is de verdienste van de omkadering van die ploeg.”

Hoewel de Fries het prima naar zijn zin had bij de opleidingsploeg, bestempelt hij 2017 als een klote jaar. “Ik begon niet slecht aan het seizoen. Maar in mei ben ik tijdens een trainingstocht in Limburg door een raam van een auto gekletst”, vertelt hij. “Het was echt een klapper. Daarvan ben ik hersteld, maar dat heeft het hele jaar een beetje doorgesukkeld. Tenminste, dat bleek achteraf. Mijn bloedwaarden waren na die val ook niet in orde. Zo rond het NK was ik wel weer goed in conditie. Maar in de etappekoersen daarna merkte ik dat ik minder goed herstelde.”

Een winter vol vraagtekens

De Vries signeerde tegelijk met Jan-Willem van Schip een verbintenis – foto: Roompot-Nederlandse Loterij

Ondanks zijn kwakkelseizoen, kwam daar in het najaar toch plots het bericht: Hartthijs de Vries tekent een profcontract bij Roompot-Nederlandse Loterij. “Het leek me heel mooi om voor hen te rijden, helemaal omdat we een jaar eerder ook al contact hadden gehad. Ik kon nog een seizoen belofte blijven, maar die overweging had ik een jaar eerder ook al gemaakt. Dat is voor mij de drempel geweest om nu wél die stap te maken. Als dit mijn eerste kans was geweest, had ik misschien wel een jaar langer gewacht. Maar na mijn slechte seizoen, was het een mooie opsteker dat ik toch een profcontract kon tekenen.”

De ploeg van teammanager Michael Zijlaard wilde De Vries koppelen aan provinciegenoot Pieter Weening, waarmee de jongeling veel wedstrijden met heuvels en bergen zou rijden. “Toen ben ik ook begonnen met trainen onder Michael Boogerd”, legt De Vries uit. “Dat vond ik echt een topper. Super fanatiek en hij was er echt mee begaan. Hij belde elke dag. Daar voel ik me ook heel goed bij. Wij zijn wel twee heel fanatieke mannen bij elkaar, maar ik heb dat als goed ervaren. En heel eerlijk: ik kijk ook wel tegen hem op. Ik maakte veel uren en ik merkte ook dat ik beter werd. Dan is het helemaal mooi.”

Het probleem na het Rabobank-onderzoek plantte een zaadje.

In zijn hoofd broedt er op dat moment echter angst. Drie jaar eerder kwam tijdens een routinecheck bij Rabobank aan het licht dat de hartkleppen van de jongeling gedraaid liggen. “Maar de functie van de hartkleppen was precies hetzelfde. Er was geen enkel risico. Geen lekkage of iets. Dat hebben ze me toen echt wel”, en op dat moment begint hij te lachen, “op het hart gedrukt. Inkoppertje. Toch heeft dat ergens wel een zaadje geplant. Om het beter te begrijpen: bij de junioren wist ik niet eens dat ik een hartslag had. Alleen op het tellertje, ik voelde hem nooit. Maar sinds dat ene onderzoek, ben ik daar geforceerder mee bezig.”

Dat zaadje komt tot bloei in augustus 2017. De Vries zit met dik veertig graden koorts op een stoel aan tafel, als zijn hart plots op hol slaat. Alle alarmbellen gaan – letterlijk en figuurlijk – direct af. “Ik voelde het in mijn borst en in mijn keel”, schetst hij het beeld. “Ik schrok me te pletter en wist niet wat er aan de hand was. In eerste instantie zeiden de artsen dat het een combinatie was tussen de hoge koorts en de antibiotica die ik daarvoor kreeg. In de jaren na het Rabobank-onderzoek twijfelde ik weleens, maar na die bewuste dag in augustus werd ik enorm onzeker. Ik kreeg te maken met de mentale gevolgen.”

‘Hart’ gelag

Geen wedstrijden als prof, maar als clubrenner – foto: Léon van Bon/Topcompetitie

In de maanden nadien werden de hartritmestoornissen frequenter en heviger. Ook tijdens trainingen merkte De Vries dat zijn hart soms oversloeg. Er ging geen dag voorbij zonder zijn hartslagmeter om, puur om zelf maar te kijken wat er gebeurde. Het zorgde ervoor dat hij zich niet langer prettig voelde op de fiets. De jongeling sprak met Boogerd over zijn onzekerheid. De twijfels werden steeds hardnekkiger en kort daarna barstte de bom. “Op een avond in december zat ik rustig op de bank en toen ging mijn hart ineens opnieuw enorm tekeer. Toen dacht ik: ‘Dit gaat niet meer’. Ik werd er super onzeker van. Het hart moet er niet mee ophouden. Mijn plezier in het fietsen was daardoor helemaal verdwenen.”

De Vries was bang dat de hoge trainingsintensiteit waarvan hij dacht dat het nodig was, zijn hart nog meer op zijn donder zou geven. Hij was angstig voor de gevolgen die door zijn klachten konden ontstaan, niet wetend hoe die gevolgen eruit konden zien. De allrounder besloot op 3 januari 2018 zijn contract bij Roompot-Nederlandse Loterij in te leveren. “Ik ben niet iemand die – op het moment dat hij zulke klachten heeft – dwars door alles heenrijdt, om het profbestaan maar te halen. Ik ben wel een echte winnaar, ga overal vol voor. Maar niet met hartproblemen. Dan vind ik mijn leven toch net iets belangrijker dan een stukje fietsen.”

Dan vind ik mijn leven toch net iets belangrijker dan een stukje fietsen.

Er gingen in die tijd meerdere verhalen rond. De Vries zou last hebben van heimwee en de trainingen van Boogerd zouden ten grondslag liggen aan zijn hartritmestoornis. “Die periode was maar kort en ik heb in mijn leven in en buiten wedstrijden periodes gekend die veel zwaarder waren dan dat trainingsblok. Het is dus absoluut niet Michael zijn schuld dat ik geen prof ben op dit moment. Dat is de grootste onzin die er bestaat. En nee, ik zag het niet zitten om te debuteren in Australië. Dat had alleen niets met heimwee te maken. Ik vertrouwde mijn lichaam niet. Het klinkt misschien dom wat ik nu zeg. Maar ik had liever dat me hier wat overkwam, dan aan de andere kant van de wereld.”

Wat zegt de glazen bol?

De Vries gaat komende week op zoek naar het rood-wit-blauw in de U23-tijdrit – foto: Léon van Bon/Topcompetitie

Na vele onderzoeken weet De Vries waar het probleem zit. “Ik heb nog een keer een scan en allerlei echo’s gehad, hartfilmpjes, een kastje mee op de fiets, een kastje mee zonder fiets, zeven dagen lang een monitor om mijn nek gehad… Dat hebben ze gedaan om alles te registreren. Ook om te zien wat er in mijn lichaam gebeurt als ik die kloppingen voel. Volgens de cardiologen is het probleem ontstaan door een virus. Eentje waar je niet veel van merkt, maar die op de achtergrond sluimert. Dat in combinatie met het harde trainen, heeft ervoor gezorgd dat mijn hart daar heftiger op reageerde.”

Kort daarna kreeg De Vries groen licht om opnieuw te fietsen en wedstrijden te rijden. Toch is het mentale probleem nog niet verdwenen. “Ik ben er steeds minder mee bezig, omdat ik er geen last meer van ondervind. Ook door de onderzoeken, waaruit geen verdere problemen naar voren kwamen. Er is vooral heel veel uitgesloten. Dat gaf me vertrouwen, maar het gevoel is alleen nog niet helemaal weg. Als ik nu iets merk, zou ik me nog steeds een beetje onzeker voelen. Misschien blijft dat ook wel de rest van mijn leven het geval. Het gevoel moet slijten, dat is het. Ik weet nu zeker dat het niet iets gevaarlijks is. Je leert er daardoor beter mee omgaan.”

Lukt het om de stap naar de profs te maken, dan is het hartstikke mooi.

Inmiddels rijdt de jongeling de straatstenen weer uit de weg. Dat doet hij namens de Fila Boys bij de NWVG. Na een bedenkelijke stilte, komt het hoge woord eruit. “Ik denk dat ik nog altijd de stap naar de profs kan maken. Maar niet ten koste van alles. Ik ben ook niet echt heel anders bezig met het fietsen in vergelijking met vorig jaar. Toen lag de focus volledig op het tekenen van een profcontract. Dat heb ik nu even niet. En dat is ook goed. In trainingen is er niets veranderd. Ook qua beleving niet. Ik vind er niets aan als het allemaal maar een beetje voor de lol is. Er moet wat tegenover staan. Ik wil goede wedstrijden rijden. Ik wil winnen. Ik kan ook niet zonder wielrennen.”

De afgelopen week verzekerde De Vries zich van een stagecontract bij LottoNL-Jumbo. Daarnaast hoopt hij in het najaar met de nationale selectie de Ronde van de Toekomst en het WK voor beloften te rijden. “Hoe groot de kans op een stap naar de profs is, weet ik niet. Daar ben ik ook niet mee bezig. Wielrennen vind ik nog altijd het allermooiste wat er is. Ik ben er elke dag mee bezig. Dat is niet zomaar. Dat zit in mij. Ik doe en laat er echt alles voor. Maar het is niet zo dat mijn hele leven van het fietsen afhangt. Lukt het niet om de stap naar de profs te maken, dan neem ik daar vrede mee. Lukt het wel, dan is het hartstikke mooi.”

RIDE Magazine
14 Reacties
Sorteer op:
23 juni 2018 11:05
Mooi interview.
23 juni 2018 11:27
Jongen met een verhaal. Goed geschreven!

Edit redactie: thnx, fixed!
23 juni 2018 11:27
Hartthijs had het aan z'n hart, toch wel opmerkelijk. Flauw, mooi interview
23 juni 2018 11:28
Zeker een leuk interview. Complimenten aan de redactie
23 juni 2018 11:42
Goed interview, hopelijk krijgt hartthijs een tweede kans. Ga ervoor jonge, niet te veel nadenken.
23 juni 2018 11:53
Mooi interview en voor als je meeleest: harthijs, je doet iets waar vele lezers alleen maar van kunnen dromen. Ga lekker koersen. Je kunt je na je carrière nog voldoende zorgen maken.
23 juni 2018 12:24
Mooi verhaal. Herkenbaar ook. Die angst gaat slijten...
23 juni 2018 13:03
Mooi interview!
23 juni 2018 13:29
Prima interview dat een mooi overzicht en de nodige opheldering geeft. Mijn complimenten voor Youri en natuurlijk succeswensen voor Hartthijs!
23 juni 2018 15:19
Leuk en interessant interview ja! Veel succes Hartthijs, geniet van de kans bij TLJ en hopelijk laat je de komende maanden zien dat je bij TLJ of andere prof ploeg terecht kan
23 juni 2018 18:40
Goed verhaal en ik zie voor hem wel een mooie toekomst bij TLJ.
24 juni 2018 12:53
Mooi interview! Dit is wat Wielerflits een fantastisch nieuwsmedium maakt.
24 juni 2018 17:15
Mooi verhaal jongens! Complimenten, hier kom ik voor naar WF
24 juni 2018 21:55
Bedankt voor de mooie woorden! :)

Reacties zijn gesloten.