Wout van Aert: “Het zou een schande zijn als we dit voorjaar als een mislukking zien”

Interview Jumbo-Visma wilde dit voorjaar heel graag de Ronde van Vlaanderen en/of Parijs-Roubaix winnen. Na vijf gewonnen Vlaamse klassiekers stonden ze in beide koersen als topfavoriet aan de start, maar in beide wedstrijden kwamen ze net tekort. Vooral de Hel van het Noorden zal nog wel even door het hoofd van Wout van Aert zeuren, want een lekke band op Carrefour de l’Arbre voorkwam dat hij met Mathieu van der Poel kon strijden om winst. “Ik kan alleen maar stellen dat de Hel voorlopig vervloekt is voor mij”, zegt de Belg na afloop.

De nieuwe najaars-editie van RIDE is nu verkrijgbaar! In ons najaarsnummer kijken we vooruit naar de periode waarin ploeteren door regen & modder centraal staan. Met o.a. een uitgebreide reportage met gravelaar Niki Terpstra. Bestel nu jouw exemplaar online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting! 

Wat gebeurde er precies tijdens je lekke band?
“Op het moment dat ik aanviel (kort na de botsing van Jasper Philipsen en Mathieu van der Poel met de onfortuinlijke John Degenkolb, red.), voelde ik dat ik een leegloper had. Ik nam een linkse bocht en gleed daar bijna weg door een lekke achterband. De laatste kilometer van Carrefour de l’Arbre stond ik plat achter.”

Je viel al aan voor het Bos van Wallers. Kort daarna viel Dylan van Baarle, reed Christophe Laporte lek en had Alpecin-Elegant plots het numerieke overtal. Wat dacht je toen?
“Dat is een klassiek Roubaix-scenario. Het leek erop dat we een goede forcing deden en twee minuten later staat alles op z’n kop. Het was ons plan om een aantal favorieten al voor het Bos van Wallers te verrassen. Het was beter geweest als we een extra pion mee hadden gehad. Maar Christophe en ik zaten er in een klein groepje. Plots na Trouee d’Arenberg, zag ik dat Christophe er niet meer zat. Ik vermoedde dat hij een mechanisch defect had, al wist ik op dat moment niet wat er aan de hand was.”

“Het was ook onduidelijk hoe ver hij achter was. En voordat ik het me realiseerde, sloot een groepje aan met twee jongens van Alpecin. Die zaten daar plots met drie en daarna werd het natuurlijk een lastige situatie. Ik heb geprobeerd kalm te blijven en in de achtergrond hebben mijn ploegmaats geprobeerd druk te houden op de kopgroep. Het was dus niet mijn verantwoordelijkheid om de kopgroep vooruit te laten blijven en dus mee te werken. Op dat moment was het goed voor mij. Maar toen ik besloot aan te vallen, reed ik dus lek.”

Van Aert leidt de dans in het Bos – foto: Cor Vos

Na Mons-en-Pévèle reageerde je op een aanval van Van der Poel. Waarom hebben jullie daar als twee sterksten daar niet doorgereden?
“Het was tactisch niet heel slim om samen door te trekken met Mathieu. De laatste weken heeft hij een aantal keren uit mijn wiel aangevallen. Ik wilde dat dit keer voorkomen. Daarom heb ik defensief gekoerst zondag.”

Het gaat in Parijs-Roubaix vaak over de schoonheid van de sport, maar tegelijkertijd is deze koers ook meedogenloos. Jij kunt misschien wel het grootste boek schrijven over pech en ongeluk. Hoe ga je daarmee om?
“It ain’t over until it’s over. Het is niet vanwege een lekke band op Carrefour, dat de koers meteen voorbij is. Ik heb geprobeerd mijn hoofd koel te houden en te vechten tot aan de meet. Ik was misschien ook wel de enige in onze groep die écht nog voor de winst aan het vechten was. De rest reed voor plek twee. Ik ben blij dat ik uiteindelijk toch op het podium sta. Maar het is jammer, want zonder lekke band had het een andere finale kunnen zijn.”

Omdat het zoet van de overwinning altijd in de lucht hangt?
“Stel je eens voor dat Mathieu in de diepe finale toch nog eens lek rijdt en je hebt al opgegeven na je eigen lekke band. Dat zou een schande zijn. Daarnaast slaat het ook nergens op om de koers meteen maar te laten varen. Er is altijd nog een mooie uitslag mogelijk. Dat is hoe en wie ik ben. Ik wil alles geven en achterlaten op de weg, dan zie ik achteraf wel wat het resultaat is.”

Pech voor Van Aert op Carrefour de l’Arbre – foto: Cor Vos

Hoe was het gevoel op de fiets, reed jij met je beste benen van het jaar rond?
“Dat weet ik niet. Ze waren wel beter dan in de koersen voor Parijs-Roubaix. Ik voelde me goed. Gelukkig voelde ik op de fiets geen pijn (in zijn ribben en knie, red.). Maar na afloop voelde ik best veel pijn aan mijn ribben. Het is zeker niet gezond om in deze staat over de kasseien te stuiteren, maar dat heeft me in de koers niet opgebroken. Ik ben eigenlijk trots op het niveau dat ik de laatste weken heb geëtaleerd.”

Je reageerde steeds furieus op de aanvallen van Van der Poel. Had je het gevoel dat je sterker was?
“Ik houd er niet van om daarover te speculeren. Uiteraard dwong hij mij tot mijn limiet met zijn aanvallen. Maar hij heeft me dit keer niet verrast. Ik was heel erg op zijn demarrages gefocust. Ik weet dat het voor mij de enige gevaarlijke aanvallen waren. Op het moment van mijn lekke band, was ik dus zelf gaan aanvallen. Ik voelde me daar erg sterk. Zelfs op een lekke band zat ik aan het einde van die vijf sterren-strook bijna in zijn wiel. Ik had de benen om meer te doen, dat is zeker.”

Vlaanderen en Roubaix waren twee grote doelen voor Jumbo-Visma. Nu die niet gewonnen zijn, verandert dat iets aan de plannen voor de ploeg in de Ardennenklassiekers?
“Dat weet ik niet. Maar daar zijn we in ieder geval wel veel meer de underdog, met een andere selectie. Voor mij was Roubaix in ieder geval de laatste klassieker. Het is jammer voor iedereen binnen ons team dat we een echt grote klassieker missen dit voorjaar. Maar we moeten trots zijn op hoe we gereden hebben. Het is makkelijk om te zeggen dat het alleen maar om winnen draait. Het gaat er ook om hoe je als ploeg voor de dag komt, hoe je jezelf laat zien. Ik denk dat we dat goed hebben gedaan en hopelijk heeft dat de fans geamuseerd.”

Je was dichtbij in Milaan-San Remo, dichtbij in de Ronde van Vlaanderen en dichtbij in Parijs-Roubaix. Jumbo-Visma won daarnaast vijf voorjaarsklassiekers. Hoe beoordeel jij deze periode? Is het succesvol geweest, of toch een mislukking door het ontbreken van een monument?
“We moeten trots zijn op de wijze waarop we gekoerst hebben. We hebben op meer gemikt, zeker in de laatste twee monumenten. Maar iedere koers heeft zijn verhaal. Het zou echt een schande zijn als je dit voorjaar een mislukking noemt. Zeker als je ziet hoe we hebben gereden. Dat maakt mij trots. Als ik naar mezelf kijk, zat ik altijd mee in de finale van de grootste koersen. Ik heb altijd gedaan wat ik kon doen.”