Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Marlen Reusser open over mentale problemen na opgave WK tijdrijden: “Had er geen zin in”
Was het een blessure? Was het mechanische pech? Nee, de opvallende opgave van Marlen Reusser op het WK tijdrijden van donderdag waren mentale problemen. Dat heeft de Zwitserse, die als favoriete begon aan de individuele tijdrit, verteld in een interview met SRF. “Dit was geen mechanisch probleem. Ik wilde op dat moment de race opgeven. Ik merkte dat ik er niet klaar voor was, dat ik geen honger had”, aldus Reusser.
“Dit alles knaagt al een hele tijd aan me”, erkent de tijdrijdster van SD Worx. “Na de Ronde van Zwitserland viel ik in een gat. Het was mijn tweede eindzege in een rittenkoers. Ik heb ook al eendagskoersen gewonnen en verder heb ik van alles gewonnen. Maar er was nooit een moment om even diep adem te halen, om blij te zijn. In plaats daarvan zijn we meteen verder gaan denken aan de Tour de France en het WK.”
‘Voelde dat ik er even tussenuit moest’
Reusser wil wel een misverstand uit de wereld helpen. “Ik weet dat ik erg bevoorrecht ben. Daarom probeer ik me aan te passen aan de kritiek op mijn beslissing”, geeft ze aan.
Haar zeges in Gent-Wevelgem, de Ronde van het Baskenland en de individuele tijdrit in de Tour de France Femmes hielpen niet mee in haar zoektocht naar rust. Ze voelt de druk van sponsoren en de mensen die haar steunen. “En ik ben supersnel op dit moment, dus je doet het gewoon. Maar ik voelde eigenlijk dat ik er even tussenuit moest”, aldus Reusser.
‘Op dit moment ontbreekt het vuur’
Dat kwam er allemaal uit tijdens het WK tijdrijden, toen alle ogen op haar gericht waren. “Ik had er geen zin in. En toen stopte ik”, zegt ze. Het ‘vuur’ in haar ontbrak de dagen ervoor al, waarna ze tijdens de tijdrit besloot om af te stappen. “Ik weet zeker dat als ik wat afstand heb, het terug zal komen. Maar op dit moment ontbreekt het.”
Reusser wil nog niet nadenken over wat ze de rest van dit seizoen gaat doen en ook haar deelname aan de wegwedstrijd van het WK wielrennen in Glasgow, van zondag, is onzeker. “Eerst wat eten en slapen”, vertelt Reusser.
Marlen Reusser zoekt een moment voor haarzelf in de graskant – foto: Cor Vos
Het blijft de zwakte van het wielrennen, door en door en door moeten gaan.
Gelukkig zijn er de laatste jaren steeds meer wielrenners en rensters die zich uitspreken hierover wat hopelijk gaat leiden tot meer begrip en betere regels om ook de mentale gezondheid te waarborgen.
Sterkte Marlen, hopelijk zien we het vuur snel weer terug!
Dapper en origineel om dat midden in de WK tijdrit te doen.
die kromgebogen over zijn stuur
tegen de wind
zichzelf een weg baant? enz. enz.
Dat ze die 20 km niet door fietst geeft mi dus aan dat ze:
- of hele grote psychische problemen heeft
- of heel graag de aandacht op haar probleem wil vestigen.
Succes er mee SD workx
EDIT: in reactie over post over Oekraïne en Holocaust...
Maar dan echte, zoals depressie, schizofrenie, anorexia etc.
Maar dit luxe geleuter is BS.
Mevrouw kan zichzelf niet motiveren want mevrouw vindt dat ze alles al gewonnen heeft.
En ipv op 90 procent naar de finish te rijden en dan in het weekend over je toekomst na te denken gaat mevrouw in de berm voor de camera's zitten janken.
En als beloning gaan alle zitplassers hier staan applaudisseren en zeggen hoe dapper ze is.
Dat is niet trollen maar relativeren tov mensen die echte problemen hebben.
Maar het zal wel door die ploeg komen, die zit vol met diva's, huilstruiken en dramaqueens met Calimero-complex.
2023 voor je.
Een beetje in het verlengde van de opmerking van Zeeman over Dumoulin. Iets van ‘we gaan geen maatwerk meer verzorgen voor een individu. De sporter moet onze werkwijze volgen en zo niet dan krijgt hij geen contract aangeboden’. Zeeman benadrukt hiermee dat wielrennen in 2023 geen individuele sport meer is, maar een teamsport.
In het geval van Reusser is dat wellicht ook het geval, ze geeft aan druk te voelen, maar misschien zit er veel meer achter dan alleen deze woorden. Men laat nu eenmaal moeilijk dingen los, maar het is de kunst om daar juist achter te komen.
Ik geloof dat je met sociale bedoelingen juist niet sociaal handelt. Dan luister je namelijk niet naar de werknemer, maar ga je proberen de werkelijkheid aan te passen richting het individu. Welk belang streef je dan na? Niet het belang van de werknemer (want die geeft duidelijk aan dat het zo niet functioneert) en ook niet het belang van het bedrijf (want die heeft iemand nodig die energie geeft en de functie aan kan). In wiens belang start je dan met aanmodderen?
En dan moet ik toch....
Maar hier klotst het begrip weer tegen de plinten op. Soft gedoe.
Ik zeg niet dat "ons" gewone leventje minder zwaar is, maar het spartaanse regime waaronder de huidige generatie wielrenners leeft moet je niet onderschatten.
Of zit daar ook weleens een dagje tussen met 90% inzet en een koffiepauze die 5 minuten langer duurt?