Ik vrees dat wat veel van Hansen hier benoemt niet haalbaar of niet effectief is.

Maatregel 1 - waar Hansen hier aan voorbij gaat is dat kleinere koersen het hier moeten doen met wat voorhanden is, daarnaast zullen de verplichtingen vanuit de nationale bond ook van land tot land verschillen. Denk dat je, zeker in de grotere koersen, met betere regelgeving meer uniformiteit kan bewerkstelligen, maar het is echt niet haalbaar om in iedere koers de gevaarlijke punten op precies dezelfde manier aan te geven.

Maatregel 2 - wie moet dit betalen? Dokters zijn niet goedkoop. Een continentale ploeg kan nooit die salarissen ophoesten, de organisator van een 1.1-koers heeft er ook echt niet het geld voor, en voor de UCI wordt dit over een heel seizoen genomen ook veel te duur. Dit is hooguit een oplossing voor de WorldTour.

Maatregel 3 - hier wordt al bewust over nagedacht door de meeste organisaties, en juist voor het Bos van Wallers is er een goede reden waarom er met een lang recht stuk wordt begonnen. Buiten de hoofdweg die ze nu nemen zijn de straten in het dorp Arenberg aan de kant van het Bos veel te smal voor een profpeloton, dus de enige andere mogelijkheid is om om het dorp heen te rijden en bij de spoorwegovergang naar rechts de kasseien op te draaien. Dit is een omweg van ca. 10 kilometer, waardoor er 15 kilometer tussen de voorgaande kasseistrook en het Bos zouden komen te zitten. Gevolg zou zijn dat je met grotere groepen aan het Bos begint, wat de veiligheid juist niet ten goede zou komen. Daarbij zou je een groot, zeer ongelukkig geplaatst verkeerseiland uit wat de bocht naar het Bos zou worden moeten verwijderen, anders zou daar ieder jaar gevallen worden.

Maatregel 4 - lijkt weinig effectief:
- meer vlak na de afdaling betekent juist voor een klassementsrenner dat het belangrijker is om niet gelost te worden. Als jij als enige klassementsrenner uit een groepje van pakweg 6 man gelost wordt in een afdaling, ga je alleen maar meer tijd verliezen in een stuk vlak na de afdaling omdat je in je eentje tegen 5 man rijdt. Meer vlak na de afdaling betekent dus juist dat de slechtere dalers meer risico's moeten gaan nemen, dat lijkt juist onveilig.
- Mäder kwam niet meer in aanmerking voor de etappezege en had ook niet echt meer een klassement om voor te rijden, dus had niet echt reden om risico te nemen in de afdaling ongeacht of deze op 500 meter of 5 kilometer van de streep eindigde
- ik betwijfel sterk of er meer/harder wordt gevallen in afdalingen die zo kort voor de meet liggen. Weylandt verongelukte in een afdaling die op 25 kilometer van de streep eindigde. Portes zware val in de Tour van 2017 was in de afdaling van de laatste klim in een koninginnenrit die met 10 kilometer vlak eindigde. Evenepoels zware val in de Ronde van Lombardije was in de twee-na-laatste afdaling van de dag. En ga zo maar door.

Daarnaast zou deze maatregel een aantal hele nare bijeffecten hebben:
- het zou onmogelijk zijn om ooit nog een koninginnenrit naar La Punt te hebben. Er is één weg vanaf de Albulapas en één weg het dorp in, en die komen op dezelfde plek op de hoofdweg door het dal uit. Het dorp zelf is veel te klein om een lus van 3 kilometer in te leggen en er zijn geen alternatieve klimmen voorhanden.
- de afstand van het einde van de afdaling van de Poggio naar de finish in Milaan-Sanremo zou grofweg verdubbeld moeten worden. In een koers waar de verschillen miniem zijn, zou dat het evenwicht heel sterk verstoren en de kansen van een aanvaller op de Poggio flink doen verkleinen. Nibali had in 2018 nooit 1.5 kilometer extra stand kunnen houden, Mohoric had het vorig jaar waarschijnlijk ook niet gered, en Van Aert en Alaphilippe hadden in 2020 ook maar twee seconden over. Met andere woorden, als deze regel eerder was ingevoerd hadden de helft van de recente Milaan-Sanremo's een andere winnaar gehad, en was Van der Poel dit jaar de eerste sinds Kwiatkowski in 2017 geweest die won na een aanval op de Poggio. Moeten we dat willen?
- en dit zijn dan nog maar twee voorbeelden...

Maatregel 5: dit gaat nooit gebeuren. Er is altijd wel iemand die er baat bij heeft/denkt te hebben om risico te nemen. In een afdaling, maar vooral in een sprintvoorbereiding, omdat je goed gepositioneerd móet zitten om te kunnen winnen en een goede positionering onmogelijk is zonder risico's te nemen.

En tot slot - ik denk eigenlijk dat geen enkele van deze maatregelen levens hadden gered. Zoals eerder gezegd, Mäder was waarschijnlijk niet plotseling wel overeind gebleven als er een paar vlakke kilometers na de afdaling waren, en voor een Weylandt of Lambrecht had dat voorstel al helemaal niet uitgemaakt. Er was geen gevaarlijk lang recht stuk dat te voorkomen was vlak voor de plek waar zij vielen. Lambrecht verongelukte niet in een bocht, de bocht waar Mäder viel was al een stuk of tien keer gebruikt in de Ronde van Zwitserland en had geen voorgeschiedenis van valpartijen dus die bocht was waarschijnlijk nooit gemarkeerd geweest, en de afdaling van de Bocco waar Weylandt ten val kwam was ook vrij doorsnee en was dus geen opvallend punt waar voor gewaarschuwd werd geweest, ongeacht de regels. En voorzover we weten is geen van de drie overleden omdat medische hulp laat kwam.

Het doet pijn om dit te zeggen, maar sinds de helmplicht twintig jaar geleden is ingevoerd zijn er geen enkele dodelijke valpartij geweest waar je een gebrek aan veiligheidsmaatregelen als boosdoener kan aanwijzen. Het feit dat er toch - bij hoge uitzondering - renners zijn overleden aan de gevolgen van een valpartij, toont aan dat dodelijke valpartijen in het wielrennen helaas niet helemaal te voorkomen zijn. Dat wil niet zeggen dat maatregelen zinloos zijn - de bijna-dodelijke valpartij van Jakobsen was wél een schoolvoorbeeld van een gevaarlijk parcours - maar wat Hansen hier voorstelt gaat dus weinig effect hebben.