Fiets aan de wilgen 2015: Mauro Santambrogio en Cristiano Salerno
Santambrogio met in zijn wiel Nibali - Foto: Sirotti
maandag 30 november 2015 om 09:00

Fiets aan de wilgen 2015: Mauro Santambrogio en Cristiano Salerno

Voor het vierde jaar op rij kijkt WielerFlits terug op de carrières van coureurs die tijdens of na afloop van dit seizoen hun koersfiets aan de spreekwoordelijke wilgen hebben gehangen. Vandaag de beurt aan twee Italianen met een matig palmares. De carrière van Mauro Santambrogio was echter een stuk turbulenter dan die van Cristiano Salerno.

Mauro Santambrogio
Het eerste wapenfeit van de jonge Mauro Santambrogio (nu 31) doet zich voor op Belgische wegen, terug in 2002. In Zolder kroont Arnaud Gérard zich tot wereldkampioen bij de junioren en eindigt de Italiaan op een niet veelzeggende achtste plaats. Een dik jaar later tekent de dan eerstejaars belofte een contract bij het ProContinentale LPR-Piacenza. In 2005 zegeviert hij voor zijn Zwitserse ploeg in datzelfde land tijdens de GP Knorr (of Giro del Lago Maggiore, 1.2-koers).

Dat blijkt goed genoeg om in aanmerking te komen voor een plekje op het hoogste niveau. Lampre-Fondital biedt hem een contract aan, maar dat draait uit op een groot fiasco. Na een seizoen vol tegenvallende prestaties begint de dan 22-jarige Santambrogio in 2007 bij zijn derde profploeg in vier jaar tijd. Hij tekent bij Tenax-Menikini, een ploeg op een Ierse licentie. Hoewel Santambrogio’s resultaten daar ook niet buitensporig zijn, haalt Lampre-Fondital hem halverwege dat seizoen verrassend terug naar de ProTour.

Het seizoen 2008 begint echter voortvarend. Santambrogio rijdt zich naar een derde stek in de dan gloednieuwe driedaagse Giro della Provincia di Grosseto (2.1), achter Filippo Pozzato en Grega Bole. Op twee top-10 noteringen in de Tour of Turkey na, houdt het qua resultaten ook dat jaar snel op voor de Italiaan. Althans, dat lijkt zo: in de slotweek van de Vuelta a España sprint hij drie keer naar een top-10 plaats, met plek zes in de laatste etappe naar Madrid als hoogste erestek. Het jaar daarop begint Santambrogio wederom sterk, maar ditmaal op het allerhoogste niveau in de Tour Down Under. De Italiaan smijt zich in alle massasprints en besluit de etappekoers als achtste.

In 2009 reed hij voor het eerst in zijn carrière de Tour de France, zonder noemenswaardige resultaten weliswaar. Dat het rijden van een grote ronde een renner profijt oplevert in de rest van zijn carrière, blijkt voor Santambrogio al verduveld snel te zijn. Anderhalve week na La Grande Boucle sprint hij een aantal keer naar mooie ereplaatsen in de Volta a Portugal. Kort daarna volgt zijn eerste serieuze zege, wanneer de Lampre-renner de zware Italiaanse semiklassieker Tre Valle Varesine (1.HC) wint. Daags nadien eindigt hij bovendien als tweede in de Coppa Agostoni, achter Giovanni Visconti.

Na nog twee mooie ereplaatsen in dat najaar trekt Santambrogio in de winter van 2009-2010 naar het Amerikaanse BMC. Hij start in zowel de Giro d’Italia als de Tour, maar geeft in beide rondes vroegtijdig op. Hij is opnieuw tweede in de Coppa Agostino, kort daarna gevolgd door een knappe zesde plek in ProTour-koers GP Ouest France-Plouay. Later dat najaar eindigt hij nogmaals in de top-10 van een ProTour-wedstrijd, meer bepaald als achtste in de Ronde van Lombardije. Het jaar erop viel echter tegen, met uitzonderingen van de Giro della Toscana (tweede achter Daniel Martin)), het Italiaans kampioenschap op de weg (zilver achter Visconti) en de Ronde van Oostenrijk (zesde in het eindklassement, tweede in de rit naar de Kitzbüheler Horn).

In 2012 belooft het eerst niet veel beter te zijn. Santambrogio rijdt wel voor het eerst in zijn leven de Giro uit, maar de resultaten blijven mager. Met een zesde plek in Clasicá San Sebastián, achtste in een door Joaquim Rodriguez gewonnen heuvelrit in de Vuelta en een vierde plaats in Il Lombardia weet hij dat seizoen echter goed af te sluiten. Niet veel later krabbelt hij zijn handtekening onder een overeenkomst met de Italiaanse formatie van Vini Fantini.

In het fluorgele tenue bloeit Santambrogio vervolgens helemaal op. Met een zesde plek in het eindklassement van de Tour de San Luís (2.1), een derde plaats in de Trofeo Laigueglia (1.1), vijfde in de GP Camaiore (1.1), zevende in het eindklassement van Tirreno-Adriatico (2.WT), tweede in het eindklassement van de Giro del Trentino (2.HC) en winst in de GP Industria & Artigianato (1.1), reist hij met een koffer vol zelfvertrouwen naar de Giro af.

In die ronde verbaast Santambrogio – voorheen bekend als een renner met een goede sprint die een heuvel aan kan – vriend en vijand door te wedijveren met de beste klimmers in die Giro. Hij beloont zijn goede vorm in de veertiende etappe: de Italiaan is als enige in staat om tijdens de slotklim naar Bardonecchia klassementsleider Vincenzo Nibali te volgen. In barre en mistige weersomstandigheden krijgt Santambrogio boven op de geïmproviseerde slotklim (de eigenlijke laatste klim naar Sestrière werd destijds geschrapt vanwege het weer) de ritzege van Nibali cadeau. Daarnaast stijgt de Vini Fantini-kopman naar plek vier, op slechts één tel van het virtuele podium.

Ondanks een kleine inzinking in de slotweek (hij eindigt uiteindelijk als negende in het eindklassement), blijft er rondom Santambrogio’s prestaties één vraag rondzoemen: ‘Hoe is dit zo plots mogelijk?’ Luttele weken later volgt het verdict: de Italiaan is tijdens de Giro d’Italia betrapt op EPO en ziet alle resultaten uit de ronde geschrapt worden en krijgt als klap op de vuurpijl ook nog eens zijn ontslag bij Vini Fantini. Het blijft daarna lange tijd stil uit de hoek-Santambrogio, tot hij halverwege oktober 2013 een tweet de wereld in stuurt:

Addio mondo. Vaarwel wereld. “Ik kan het niet meer aan”, schrijft hij er nog snel achteraan. Een stortvloed aan reacties volgt, van collega-renners, journalisten en volgers. De Italiaan is enige tijd onbereikbaar voor zijn omgeving, maar laat een aantal uur later weten dat alle reacties hem hebben doen inzien dat hij een stomme fout zou maken. Hij bergt zijn suïcidale gedachten op in de kast en doet een dag later al zijn verhaal in La Gazzetta dello Sport.

“Ik werd veroordeeld als sporter, maar boven alles als man. Vooral dat laatste deed me echt zeer”, stelt hij in de Italiaanse sportkrant. “Ik ben geen crimineel na mijn positieve test. In een oogwenk ging ik van het sterrendom naar de kelders van de wielersport. Ik was even daarvoor een kampioen geworden in de Giro en voelde me in mijn omgeving als een kleine God. Ik verloor alles en werd een soort verschoppeling. Mijn wereld draait om wielrennen, waardoor het pijn deed toen ik verplicht aan de kant van de weg stond.”

Nog geen jaar later mag Santambrogio dan eindelijk weer – na een schorsing met terugwerkende kracht – koersen. Het Oekraïense Amore e Vita biedt hem onderdak voor 2015, maar zo ver komt het nooit. Bij een dopingcontrole op 22 oktober 2014 treffen de dopingcontroleurs sporen van testosteron aan. Zijn uitleg was opvallend: “Ik heb niets te verbergen, ik nam testosteron wegens erectiestoornissen. Mijn vriendin en ik willen een kind en ik blijk vruchtbaarheidsproblemen te hebben”, vertelt hij destijds aan Cyclingnews. Een contra-expertise kwam er niet, omdat de Italiaan wel wist wat er in zijn lijf zat. Daarmee kwam er begin dit jaar een einde aan zijn carrière.

Mauro Santambrogio
Naam: Mauro Santambrogio
Geboortedatum: 7 oktober 1984
Nationaliteit: flag-it Italiaans
Website: Geen
Twitter: @maurosanta84

Ploegen
2003: flag-it G.S. Luigi Maserati-Synclean
2004: flag-ch LPR-Piacenza
2005: flag-ch LPR-Piacenza
2006: flag-it Lampre-Fondital
2007: flag-ie Tenax-Menikini (tot 30/06), flag-it Lampre-Fondital (vanaf 01/07)
2008: flag-it Lampre
2009: flag-it Lampre-NCG
2010: flag-us BMC
2011: flag-us BMC
2012: flag-us BMC
2013: flag-it Vini Fantini
2014: dopingschorsing
2015: flag-ua Amore e Vita

Aantal profzeges: 2

Belangrijkste overwinningen
flag-it Tre Valle Varesine (2009)
flag-it GP Industria e Artigianato (2013)
flag-ch GP Knorr (2005)

Grote rondes: 6
flag-it Giro d’Italia (2008, 2010, 2012, 2013)
flag-fr Tour de France: (2008, 2009)
flag-es Vuelta a España (2008, 2010, 2011)


Cristiano Salerno

PIC559435934

Salerno in actie voor zijn laatste ploeg – Foto: Sirotti

De nu 30-jarige Cristiano Salerno is bepaald geen veel-winnaar. In 2005 maakt hij echter wel een goede beurt door als derde te eindigen in de loodzware beloftenkoers Giro Ciclisto delle Valle d’Aosta-Mont Blanc. Het op een Ierse licentie koersende Tenax-Salmilano krijgt hem op de korrel en laat hem een contract signeren. In totaal blijft Salerno vier seizoenen bij de ploeg en haar nieuwe naamgevers, waarin hij in al die tijd alleen in 2009 drie keer een uitslag (zevende in Tre Valle Varesine, tiende in zowel Trofeo Melinda en Coppa Sabatini) bij de eerste tien behaalt.

Wanneer sponsoren LPR, Tenax en Farnese Vini in 2009 besluiten de stekker eruit te trekken, verruilt Salerno bij de overblijfselen van het team zijn knechtenrol in voor meer verantwoordelijkheid. Bij De Rosa-Stac Plastic weet hij mooie ereplaatsen te behalen in rondes van Callabrië, Sardegna en Turkije. Salerno gaat echter oogsten in de Tour of Japan (2.2), waar hij twee ritten in lijn wint (waaronder de bergetappe naar de vulkaan Fiji) en het eindklassement op zijn naam schrijft.

Die prestaties zijn ook Liquigas-Cannondale niet ontgaan. De Italianen besluiten om Salerno in dienst te nemen, waar de laatstgenoemde zijn vrije rol weer inruilt voor een knechtenbestaan. Hij ontwikkelt zich tot een sterke ondersteuning voor over geaccidenteerd terrein, zeurt nooit en werkt hard. Zijn eerste persoonlijke succes bij Liquigas dateert namelijk van 2013, wanneer Salerno het bergklassement wint in de Ronde van Catalonië. Dat zou ook zijn laatste wapenfeit zijn, want dit seizoen beëindigde Cristiano Salerno zijn wielercarrière bij Bora-Argon 18.

Cristiano Salerno
Naam: Cristiano Salerno
Geboortedatum: 18 februari 1985
Nationaliteit: flag-it Italiaans
Website: Geen
Twitter: @CrisSale85

Ploegen
2004: flag-ch Fidibc.com
2005: flag-it Bottoli-Artoni-Zoccorinese
2006: flag-ie Tenax-Salmilano
2007: flag-ie Tenax-Menikini
2008: flag-ie LPR Brakes
2009: flag-ie LPR Brakes-Farnese Vini
2010: flag-hu Da Rosa-Stac Plastic
2011: flag-it Liquigas-Cannondale
2012: flag-it Liquigas-Cannondale
2013: flag-it Cannondale
2014: flag-it Cannondale
2015: flag-de Bora-Argon 18

Aantal profzeges: 0

Belangrijkste overwinningen
flag-jp Tour of Japan (twee ritten + eindklassement)

Grote rondes:4
flag-it Giro d’Italia (2011-2013)
flag-es Vuelta a España (2012)

RIDE Magazine
16 Reacties
Sorteer op:
30 november 2015 09:26
Dat vlagje bij De Rosa klopt niet denk ik. Santambrogio iets teveel afgekeken van Di Luca me dunkt maar verdienstelijke poging.
30 november 2015 09:52
Eigenlijk zouden jullie geen platform moeten maken van dopingzondaars!
30 november 2015 09:58
Haha, die blik van Nibali op die foto. Lijkt net of je hem zie denken: "Ja, whatever gast. Ik geloof er geen zak van."
30 november 2015 10:24
Ik geloof nooit dat Nibali daar op 'mindere' brandstof reed maar bon het zijn de kometen die geviseerd worden niet de steunpilaren vd WT.
30 november 2015 11:01
Er zijn wel eens lieden die de werking van doping bagatelliseren. Die Giro van Santambrogio laat dus zien wat doping met je kan doen.

Het liet overigens ook zien dat de rest van het peloton wel degelijk steeds schoner wordt.
30 november 2015 11:08
De rit die Santambrogio 'won' in de giro was volgens mij geen geïmproviseerde slotklim. Sestriere zou de voorlaatste klim zijn en die werd geschrapt
30 november 2015 11:15
@Bertvd; Geloof je dat zelf? Aan niets kan ik zien dat het wielrennen properder is als vroeger. Wel stel ik een meer gecontroleerd/gedoogbeleid vast. Als de UCI niet optreed tegen de grootste dopingploegen hoe kan je dan ergens vertrouwen of geloof in hebben. Het maakt ook geen bal uit. Dit jaar staat er mogelijks al een nieuwe Santambrogio. In Italie is het meer traditie om in de voetsporen vd groten te kruipen.
30 november 2015 15:14
Als ik het goed lees 'evolueerde' Santambrogio van een sprinter naar een klassementsrenner; voor mij de meest ongeloofwaardige transformatie die er is. Hij bleef weliswaar snel, maar deed dat naar mate zijn carrière vorderde bergop en op het laatst ook nog eens over drie weken koers. Een soortgelijke ontwikkeling maakte Di Luca door: totaal ongeloofwaardig.

Wat betreft dat platform; een platform om ze als sportman 'af te branden'.
30 november 2015 15:39
@Sebas
Dat Santambrogio's ontwikkeling ietwat ongeloofwaardig is, klopt wel. Maar die van Di Luca verliep toch best normaal? Van beloftevolle klimmer naar heuvelspecialist tot Giro-podium-renner. Een Giro die hij won in een deelnemersveld waar de grootste tegenstanders in de herfst van hun carrière zaten, of net pas kwamen kijken. Nu ja, die hele ontwikkeling van Di Luca zit vol met dopingverhalen en schandalen maar puur op de prestaties vind ik die niet zo vreemd...

Santambrogio, ja, das een ander verhaal.
30 november 2015 15:45
Er zijn al teveel woorden vuil gemaakt aan deze renner... gauw vergeten
30 november 2015 17:19
@ Dario Birillo

Ik snap je punt volledig, maar zijn kwaliteiten lagen mijn inziens bij het eendagswerk en het korte rondewerk (liefst zonder tijdrit), niet in de laatste plaats gezien zijn bouw als coureur. ALS het een grote ronde betrof, presteerde hij uitsluitend op Italiaanse bodem, met uitzondering van een 20e stek in de Vuelta. Zijn ontwikkeling naar een kandidaatwinnaar in de Giro vond IK daarom totaal ongeloofwaardig, juist ook gezien zijn resultaten in het verleden. Dat hij zijn giro won in een deelnemersveld zonder de grootste tegenstanders van die tijd, valt geen speld tussen te krijgen.
30 november 2015 17:19
Het was die giro niet alleen Santambrogio die ineens bij de beste klimmers zat maar eveneens DiLuca die elke geaccidenteerde rit achtereen op pad was naar een ritzege zonder moe te worden, niet zo ver na een schorsing. De heren hebben die giro wel degelijk aangetoond dat A: EPO ten tijde van een goed doorgevoerd bloedpaspoort een flink verschil maakt, B: Dat het peloton idd schoner is geworden en met name C: Dat dergelijke hardcore stuff er snel en krachtig tussenuit gevist wordt (Santambrogio meteen erna en DiLuca zelfs tijdens). Al met al was het paradoxaal genoeg 'goed nieuws' op meerdere vlakken.
30 november 2015 17:28
Bye Santambrodgio, ga je niet missen. Salerno was wel een leukere renner, ooit nog eindeloos lang op de kop zien rijden voor Basso.
30 november 2015 18:06
Die Santambroggio verdient hier geen podium.
30 november 2015 23:10
Ik dacht eigenlijk dat Santambrogio al eerder was gestopt. Of wf er een podium voor schept, laat ik graag aan hen over. Ik heb het eerste deel in ieder geval wel wel gelezen en vond het de moeite waard. Salerno kende ik nauwelijks en zijn stukje heb ik om die reden overgeslagen.
1 december 2015 21:22
...uitstekend dat de Santambrogio zich van de contolleurs niet mag voortplanten...

Ook off-topic: als je anno nu je carrière op doping wilt basseren moet je er jong mee beginnen en vooral niet pieken na jaren middelmatigheid. Waarmee helaas elke jonge renner met flinke progressie verdacht is -zie de vele rants op WF bij de prestaties van x, y en z.

Reacties zijn gesloten.