Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Tom Dumoulin omarmt de wielrenner Tom Dumoulin weer
Opinie Tom Dumoulin was vergeten wie de wielrenner Tom Dumoulin was. De kampioen die na Jan Janssen en Joop Zoetemelk als derde Nederlander een grote ronde wist te winnen. De koele kikker die in zijn jacht op de eindzege van de Giro d’Italia in 2017 zelfs in de finale van een bergrit nog een grote boodschap kon doen. De flyer die tijdrijden tot kunst verhief. En de beste ronderenner van 2018 die met meer focus in zijn programma dat jaar de Tour de France had moeten winnen.
Die wielrenner Tom Dumoulin leek zes maanden geleden bijna verleden tijd te zijn. Een langdurige knieblessure, darmparasieten en de eerste Corona-lockdown hielden hem na zijn val in de Giro d’Italia 2019 liefst 420 dagen lang uit koers. Het is logisch dat hij in augustus 2020 in de Tour de l’Ain bij zijn nieuwe ploeg Jumbo-Visma met de nodige twijfels en vragen weer een rugnummer opspeldde. Raak ik nog op mijn oude topniveau? Kan ik het nog tegen een nieuwe opkomende generatie?
Klinkende prestaties zijn dan het enige medicijn dat bij een topsporter het vertrouwen echt terugbrengt. Mede door een zitvlakblessure kon de Maastrichtenaar vorig jaar in de Tour de France niet datgeen brengen waar hij zelf vrede mee kon hebben. De tweede plek in de afsluitende tijdrit van die Tour was schitterend, maar die prestatie werd overschaduwd door de mokerslag die Tadej Pogacar op La Planche des Belle-Filles uitdeelde. En zijn zevende plek in het eindklassement van die Ronde van Frankrijk was na zijn lange blessureleed een resultaat waar je mee verder kan. Maar je moet zelf wel die overtuiging en dat gevoel van tevredenheid hebben.
Dumoulin, maar zeker ook zijn ploeg Jumbo-Visma, maakte vervolgens in het korte Corona-seizoen 2020 de fout om na die Tour ook nog de Vuelta a España te rijden. De wens om hem als ronderenner terug te krijgen aan het front, bleek groter dan het gevoel dat de renner zelf al voor die ronde had moeten uitspreken.
Zowel fysiek als mentaal was de tank van de Maastrichtenaar leeg. De laatste twee jaar met blessureleed en een vervelende ploegwissel hadden veel van hem gevergd. In die Spaanse ronde werd al snel duidelijk dat hij zijn hartslag niet naar de gewenste hoogte kreeg. De opgave na de zevende Vuelta-rit was een nieuwe deuk in zijn vertrouwen en het meest slechte gevoel om de winter in te gaan.
Overtraind
Dumoulin volgde in wintermaanden de schema’s van zijn ploeg, maar eigenlijk voelde hij zich helemaal niet goed bij die schema’s. Hij kwam niet alleen moe terug van de trainingen, maar voelde zich soms zelfs ziek. Later kwam hij tot de conclusie dat hij eigenlijk al maandenlang overtraind was. De topwielrenner was zichzelf onbewust aan het afbreken. En daarmee begon ook de vraag te overheersen of hij nog wel gelukkig was als Tom dé wielrenner.
foto: Cor Vos
Zijn beslissing half januari om tijdelijk te stoppen was vooral dapper. Het vereist van een groot kampioen als Dumoulin enorm veel moed om voor het grote publiek deze knieval te maken. Om Jan en alleman in je ziel te laten kijken. Maar eigenlijk was er ook maar één keuze. Verder gaan als wielrenner zou hem als topsporter niet beter maken en als mens alleen nog ongelukkiger. Dat hij de ochtend na het besluit het gevoel had dat er een last van honderd kilogram van zijn schouders was gevallen, kenmerkt hoe noodzakelijk het doorhakken van deze knoop was. Hartverwarmend was het begrip en het respect dat hij van velen kreeg.
In deze retraite, die uiteindelijk vier maanden zou duren, nam Dumoulin afstand van de fiets. Hij merkte dat zijn lichaam veel tijd nodig had om te herstellen van de fysieke én mentale belasting van de voorgaande maanden en jaren. En hij stelde zichzelf heel veel vragen. Hij ontdekte dat steeds meer mensen zich na zijn Giro-overwinning in 2017 met zijn wielerleven gingen bemoeien. Iedereen wist wat beter voor hem was en hoe hij het allemaal moest aanpakken. Onbewust was hij in dit proces meegegaan en had hij zijn eigen gevoel steeds verder weggeschoven.
Hij was vergeten hoe hij de topwielrenner Tom Dumoulin was geworden. Op welke manier hij als ronderenner en tijdrijder zelf naar de wereldtop was geklommen. Sinds zijn successen was hij beetje bij beetje alleen maar bezig te voldoen aan verwachtingen die anderen van hem zouden hebben. Hij wist zelf niet meer wat goed voor hem was.
Zo wilde hij dus absoluut niet verder. Er was maar één weg waarop hij zijn carrière wilde vervolgen, dat was zijn weg. Hij wilde weer meer invloed op zijn trainingschema’s hebben en zelf een route naar zijn doelen uitstippelen.
Stip aan de horizon
En… er was maar één stip aan zijn horizon: Tokio. Liefst 4,5 jaar waren deze Olympische Spelen zijn grote droom. Na het zilver in Rio de Janeiro 2016 wilde hij meer. Zeker toen in 2018 het heuvelachtige op zijn lijf geschreven tijdritparcours in Tokio werd gepresenteerd. Die uitdaging, dat heilige olympische vuur bleef ook in al die maanden van zijn break in hem branden.
Koos Moerenhout – foto: Cor Vos
Bondscoach Koos Moerenhout heeft in die moeilijke periode steeds het vertrouwen in hem gehouden. Hij liet de Limburger direct weten dat hij het plekje op de tijdrit zo lang mogelijk voor hem zou vrijhouden. Als oud-renner weet hij als geen ander dat klasse zich niet verloochent. Moerenhout heeft dan ook een groot aandeel in de rentree van Dumoulin.
Ook zijn ploeg Jumbo-Visma verdient de credits, omdat het Dumoulin de vrijheid gaf waar hij naar op zoek was. Binnen de ploeg houden de kopmannen Primoz Roglic, Wout van Aert, Steven Kruijswijk en o.a. Robert Gesink van een strikt trainingsregime, maar dit wil niet zeggen dat iedereen het best tot zijn recht komt bij deze soms Spartaans ogende aanpak.
Vrijheden
Dumoulin is niet een liefhebber van vele hoogtestages en strakke trainingsschema’s. Hij is een topsporter die ook naar zijn eigen lichaam wil luisteren. Iemand die ook zijn vrijheden en ontspanning nodig heeft, maar kampioen genoeg is om te weten wanneer de boog echt gespannen moet zijn. Richting Tokio mocht hij zelf de hoofdlijnen uitzetten en werd hij door de trainersstaf onder leiding van Mathieu Heijboer desgewenst bijgestuurd.
Met twee hoogtestages van twee weken op Livigno en als enige competitie-meetpunten de Ronde van Zwitserland en de NK’s tijdrijden en op de weg werkte hij drie maanden lang naar deze olympische tijdrit. Een voorbereidingsperiode waarin hij veel plezier beleefde.
Tom Dumoulin en winnaar Primoz Roglic. Foto: Cor Vos
In het programma Tour de L1mbourg kondigde Dumoulin twee weken geleden al indirect aan dat hij zijn loopbaan na Tokyo 2020 zou voortzetten. De prestatie op de olympische tijdrit zou immers niet bepalend zijn voor het verdere verloop van zijn carrière. Hij benadrukte daar heel nadrukkelijk dat hij tijdens zijn voorbereidingsperiode richting de Spelen heel veel plezier had beleefd.
Bouwsteen
De zilveren medaille tussen de beste tijdrijders in Japan is niet alleen een prestatie van formaat, maar ook een bouwsteen om mee verder te kunnen. In deze 44,2 kilometer bewees hij rond de Fuji Speedway weer bij de besten van de wereld te horen. Hij liet ook zien dat zijn specialistische voorbereidingen vruchten afwerpen.
Direct na de huldiging bevestigde Dumoulin aan de NOS dat hij verder gaat met wielrennen. ‘Op deze manier bevalt het mij heel goed’, beklemtoonde hij zijn werkwijze van de afgelopen weken. Dat betekent dus een werkwijze met een bepaalde mate van vrijheid in zijn opbouw naar de voor hem belangrijke wedstrijden.
foto: Cor Vos
In hetzelfde interview met NOS-verslaggever Han Kock gaf de wereldkampioen tijdrijden van 2017 aan dat hij het gaaf vindt om zichzelf de hoogste doelen te stellen. En die uitdaging zit bij Dumoulin nog altijd in de grote rondes. Toch is het nu belangrijk dat hij stap voor stap naar zijn toekomst gaat kijken. Hij moet zijn liefde voor de fiets laten spreken en doelen stellen die hij met plezier omarmt.
Het is aan Tom Dumoulin en Jumbo-Visma om nu een goede balans in te vinden. Dat beide partijen daar richting de toekomst uitkomen, lijkt inmiddels verzilverd te zijn. In zijn column in Ride Magazine benadrukte algemeen directeur Richard Plugge al voor Tokyo 2020 dat het belangrijk is dat Dumoulin het stuur in eigen hand heeft.
Dat Dumoulin in de toekomst weer tot grote prestaties in staat is en dat hij op zijn dertigste nog altijd met de nieuwe, veel jongere generatie kan meten, heeft deze woensdagmiddag aan de voet van Mount Fuji bewezen. De wielertoekomst lacht hem weer tegemoet.
Horen jullie het ook eens van een ander. Hulde voor Koos! En een lintje natuurlijk.
Moet toch wel even gezegd worden. Koos weet zijn selectie op de juiste momenten te ondersteunen.
Er zijn een paar leuke ploegen die Tom kunnen betalen die nogal wat renners kwijt zijn.. Ineos, Bora (hebben 5 mln over), Israël kan niet blijven wachten op Froome..
Die is inzetbaar op meerdere terreinen en een boegbeeld.
Lijkt mij ook dat het beter is voor alle partijen.
JV, De JV renners en Dumoulin.
De technische staf zal een haast onmogelijke puzzel moeten leggen om een agenda af te stemmen op zijn persoonlijkheid en voorwaarden. Voor zijn ploeggenoten is Tom inmiddels ook meer een paradijsvogel dan ploegmaat,knecht,kopman waar je op kunt bouwen. Het machtsblok is overduidelijk Roglic/van Aert. Iedereen hieronder neemt die twee als maatstaf. Als je bijvoorbeeld leest hoezeer Vingegaard Roglic als voorbeeld ziet, dan weet je dat Tom nooit ofte nimmer dat respect zal kunnen afdwingen. Welbeschouwd is Tom één jaar te laat bij JV begonnen. De hiërarchie was eigenlijk al te zeer bepaald, en dan maken Foss en Vingegaard tijdens zijn sabbatical ook nog eens enorme progressie.
EDIT: @Marco:
- Bora haalt Bennett en heeft daarmee een sprintkopman, in Kelderman een klassementsman die het al heeft bewezen en ook nog wel wat Duitse heren die een goed klassement kunnen rijden.
- Bij Israel Cycling zou Dumoulin geen onderdeel uitmaken van een sterk collectief met kopmannen (een van de redenen waarom hij bij Sunweb wegging); en
- Ineos moet iemand halen die (op termijn) de concurrentie met Pogacar aan kan. Waarom zouden ze dan TD halen?
Verder lijkt me dat waar TD ook heen zou gaan, hij minder gaat verdienen dan nu. Niet omdat die andere ploeg het geld niet heeft, maar omdat je TD voor minder moet kunnen vastleggen dan nu. Hij moet in de toekomst maar bewijzen of hij (mentaal) mee kan gaan en blijven doen om de prijzen. Pas dan is hij voor een andere ploeg weer het geld waard. Komt bij dat hij nergens anders zoveel baat bij heeft dat hij een Nederlands uithangbord is als bij Jumbo.
Dat kan natuurlijk omdat hij geen ontslag maar onbetaald verlof heeft genomen.. dus strikt kan hij nu gewoon alles weer opstarten zoals het was. (einde onbetaald verlof en dus oude salaris)
Echter Tom verandert duidelijk de parameters aan zijn kant van het contract.. Ik denk dat hij een nieuw contract moet krijgen afgestemd op wat hij nu wil en TJV zal bekijken wat ze daar nog voor neer willen tellen.
Kortom,voor de resterende duur van het contract kun je er wel uitkomen met elkaar maar daarna moeten beide partijen met de billen bloot en een structurele oplossing bedenken als men met elkaar wil doorgaan.
Ben ik met je eens, een andere ploeg is niet per definitie beter voor hem.
Aan alles merkte je dat er geen renner stond die alleen maar onder de druk door ging. Er speelde meer. Alleen al de zin: ''ik heb levensvragen die ik niet beantwoord krijg door het alsmaar voortrazende leven als profrenner'' deed bij mij toentertijd alarmbellen rinkelen. Een depressie zou ik het niet willen noemen, maar het lijkt me onwaarschijnlijk dat hij niet met iets wat daarop lijkt te kampen heeft gehad.
Disclaimer: Ik speculeer ook maar en ken de inside info allesbehalve, maar dit is mijn inschatting.
Dit in een periode waarin steeds meer sporters aangeven het mentaal zwaar te hebben. (Denk ook aan Simone Biles en Naomi Osaka)
De situatie van nu is gewoon niet te vergelijken met de situatie van pakweg 20 jaar geleden, of nog verder terug. De maatschappij verandert in hoog tempo, onze omgeving ook en daar hobbelt de mens dan mentaal achteraan. Logisch dat je het niet altijd kunt bijbenen. In mijn ogen heeft Tom Dumoulin de enige juiste manier gekozen om zichzelf terug te vinden. Het was dan ook niet evident dat hij door zou gaan als wielrenner. Dat hij dat nu wel doet én het feit dat hij zilver pakt in de Olympische tijdrit geeft aan dat hij een uniek wielrentalent is en ook mentaal zeer veerkrachtig is. Ja Tom is een twijfelaar en ja Tom heeft de mentale veerkracht om daarmee om te gaan. Als je het mij vraagt ben je dan als mens sterker dan zij die nooit twijfelen.
Eigenlijk zit er dan geen enkel verschil tussen hoe elke ploeg met elke renner zou moeten omgaan, zowel knechten als kopmannen.
Of half programma half loon.. ik weet niet hoe de UCI dit ziet.. krijgt hij een licentie als hij rijdt voor Dumoulin BV
In mijn ogen is het mis gegaan na zijn Giro winst. Niet in Milaan op het podium, maar wel meteen daarna. Journalisten die in zijn tuin lagen, en ook de huldiging in de stad. Ik denk dat Tom veel liever daar anoniem in het publiek had staan mee juichen, dan heel ongemakkelijk in het middelpunt op het podium in Maastricht. Op díe dag, op dát podium, besefte hij dat hij publiek bezit was geworden. Voor diegenen die een "ongemakkelijke Tom" willen zien: zoek die beelden nog maar eens op. En sinds die tijd wil iedereen wat van Tom: fans, maar vooral ook journalisten (ook die van WF). Om onze behoefte aan Tom-nieuws te bevredigen.
Voor mij is Dumoulin één van de meest fascinerende renners in het peloton. Prachtige kop, schitterende stijl, geweldige atleet, met ook nog een heel goed stel hersens. Maar ook één van de weinige renners die zonder masker rond fietst, en bij wie je recht in de ziel kijkt. Je ziet aan Tom altijd of hij blij, verdrietig, vol zelfvertrouwen, onzeker, euforisch of depressief is. Ongewild deelt hij al zijn emoties met de rest van de wereld. Zet dat eens af tegen pakweg Roglic of Evenepoel, die altijd rondrijden met een masker van optimisme of zelfvertrouwen. Tot aan het ongeloofwaardige toe.
Zonder zo'n masker ben je kwetsbaar als topsporter. Voor vragen, meningen en verwachtingen. Voor journalisten die zien waar ze door kunnen vragen voor een dieper antwoord, ook al wil je dat niet geven. En het geeft weer allerlei redenen voor mensen om er weer vanalles van te vinden.
Ik ben een verre buitenstaander. Maar wat ik in de ziel van Tom gezien heb is dat hij altijd heeft genoten van het fietsen, afzien en presteren. Maar nooit heeft genoten van de aandacht die daarbij is komen kijken sinds zijn Giro winst. Ik heb Tom Dumoulin in zijn jonge jaren (ik geloof 2015) gezien bij de start van de AGR. Daar reed hij gewoon tussen het publiek door, niemand die hem aanklampte. Geen publiek bezit, gewoon een wielrenner zoals zovelen. Ik denk dat hij heel vaak terug heeft verlangd naar die tijd, naar dat gevoel.
"Wilco bestaat niet", is wel eens ooit geroepen. Misschien moeten we gewoon hetzelfde doen met Tom. Genieten van zijn kunsten op de fiets, hem aanmoedigen langs de kant van de weg, maar hem daaromheen met rust laten. Niet meer het zoveelste artikel willen lezen op WF, niet meer proberen om naar de zoveelste quote te hengelen, en ook niet meer als vliegen op stront proberen een selfie te maken met Tom erbij. Wil hij enkel tijdrijden? Prima. Wil hij klassiekers gaan rijden? Ook prima. Terug ronderenner worden? Ook prima. Wil hij een interview geven? Fantastisch. Wil hij niet praten met de pers? Ook best.
Natuurlijk is dat allemaal niet zoals we wielrennen graag zien. Maar ik denk wel dat dit de manier is waarop Tom uiteindelijk het meest kan genieten van zijn sport, en ons dus uiteindelijk het meest doet genieten van zijn kunsten... En laat hij ons op gezette tijden toch een beetje in zijn ziel kijken, want ook dat is gewoon prachtig!
~ "Op deze manier bevalt het mij heel goed." ~
(met de nadruk op "op deze manier")
Voor de slechte verstaanders, het betekent dus dat Dumoulin zich niet senang voelt binnen het meedogenloze trainingsregime van TJV, waar ik bovendien uit concludeer dat er veel te veel op "data" wordt gestuurd, en signalen van overtraining (dus) niet vroegtijdig (op tijd) worden opgepikt !!
Annemiek van Vleuten accepteert van zichzelf dat ze geen perfecte wielrenner is; ze gaat graag laat naar bed.
Uran zakte in de Tour finaal door het ijs, ondanks of juist door zijn Whoop (24/7 monitoring)?
Misschien gaat "deze manier" wel een heel stuk verder dan het strakke regime van TJV.
Uiteindelijk heeft iedere wielervolger al zijn verwachtingen overboord gegooid mbt Dumoulin --> veel minder druk
Uiteindelijk heeft hij in alle rust zichzelf kunnen voorbereiden zonder heel veel pers --> veel minder druk.
Iedereen hoopte vooral dat Tom weer zou gaan fietsen, op welke manier ook. De supporters omdat ze hem waarderen als renner, de pers omdat het een heel mooi persoon is om over te schrijven, en de ploeg omdat ze veel geinvesteerd hebben in een renner die heel veel potentie heeft, maar waar nog geen return on investment op is gekomen.
Ik vraag me af of de moeite van Tom zit in het strakke regime, of in het spel der verwachtingen. Ik denk eerder het laatste, zie ook mijn betoog hierboven.
Groot fan van Dumoulin, maar hier ben ik het mee oneens.
Los van het feit dat ik de beste ronde renner van het jaar altijd de tour winnaar vind was Thomas gewoon ongenaakbaar die tour. Ja Dumoulin had de giro in de benen, maar dat had niet voorkomen dat hij pech had in de rit naar Mur de Bretagne. Ook een frisse dumoulin had tegen de thomas van de zomer 2018 geen minuut goedgemaakt in de bergen.
Hij heeft afgelopen tijd niet volgens de schema’s van Jumbo getraind die gem overtraind maaksten, maar volgens die van De la Haye (net als Annemiek v Vleuten). Hij heeft met de zilveren medaille laten zien dat dit voor hem werkt. Hij kan dus prima verder bij Jumbo, maar dan met eigen trainer.
Alternatief is naar Wanty, in de winter gaan crossen, want dat is eigenlijk ook een tijdrit van een uur met wat circuskunsten erbij.
Nu hoor ik jullie al zeggen, dat kan Hilaire toch niet betalen en ook nog eens de omkadering met wat knechten. Dat klopt … tenzij zich een nieuwe hoofdsponsor zich aandient bij Hilaire …. En dat zou TomTom kunnen zijn.
Wat weet Clement nu van druk, niks want hij fietste zelf altijd ruk.
Als hij nog een appeltje te schillen heeft met Dumoulin, laat ‘m dan zijn carbonnen ros bestijgen en het duel aangaan!