Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Pierre Latour openhartig over daalangst: “Het verlamt me volledig”
Het was een opvallend beeld tijdens de dertiende Touretappe: Pierre Latour, nochtans mee in de kopgroep van de dag, moest in de afdaling richting slotklim Le Grand Colombier zijn vluchtmakkers uit het niets laten rijden. Latour kon op de stroken bergop wel volgen, maar kwam in de afdaling geen poot vooruit. De reden? “Het lukt me maar niet om mijn angsten los te laten”, aldus de Fransman in gesprek met Le Parisien.
De gloednieuwe winter-editie van RIDE Magazine is vanaf nu verkrijgbaar! Mathieu van der Poel staat op de cover. In ons magazine lees je een uitgebreid verhaal van 10 pagina's met dé smaakmaker van 2023. Bestel nu jouw exemplaar online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting! De daalangsten vormen een issue waar Latour al langer mee kampt. Bovendien eentje dat hem verhindert om een wedstrijd zonder veel onnodig krachtsverlies door te komen. “Vanaf we naar beneden beginnen te rijden, laat ik me vaak uitzakken naar de achterkant van het peloton. Daar moet ik dan meestal lossen en daarmee verlies ik veel energie of tijd.”
Maar juist op die manier maakt Latour het zichzelf soms lastiger. “Het is een vicieuze cirkel. Ik rem terwijl de anderen doorrijden. Andere renners vlammen me van heel dichtbij met een hoge snelheid voorbij, waardoor ik nog angstiger word. Ik voel de wind langs mij als ze voorbijrazen en zo raak ik nog meer gespannen. Dan krijg ik het gevoel dat ik onderarmen heb die vijftig kilogram wegen. Ik geraak volledig verlamd.”
Een van de oorzaken is een val in de Ronde van Oman van 2019, al een hele tijd terug. “Daar brak ik mijn linkerhand op twee plaatsen, maar ik ben ook nog een paar andere keren tegen de vlakte gegaan. Sindsdien zit het in mijn hoofd, en ik kan er niets aan doen. Zeker wanneer de weg nat ligt en ik voel dat mijn wiel wat beweegt, dan is het alsof alles wordt uitgeschakeld. Ik ben bang omdat ik het gevoel heb dat ik een leegte in ga waarin ik niets onder controle heb. En dan blokkeer ik volledig.”
Gino Mäder
De Fransman van TotalEnergies, in 2016 winnaar van een Vueltarit, heeft al veel remedies geprobeerd om zijn probleem op te lossen: sofrologie, psychoanalyse, mentale voorbereiding en hypnose. Voor de Tour ging Latour zelfs op een autocircuit rijden om te kijken welke lijnen hij het beste neemt in bochten en om te wennen aan hoge snelheden. “En elke keer geeft zo’n oplossing me een goed gevoel. Maar bij de minste nieuwe tegenslag ontploft alles in mijn hoofd, en is het alsof ik vanaf nul begin. Dit jaar ging alles goed tot de Tour de Jura, maar toen ik daar een minieme val maakte, was het weer om zeep.”
Het jammerlijke overlijden van Gino Mäder na een val in een afdaling in de Ronde van Zwitserland heeft er ook geen goed aan gedaan. “Het heeft me doen beseffen dat je niet alleen gewond kan raken tijdens een afdaling, maar dat je ook dood kan gaan.”
“Soms moet je jezelf de juiste vragen stellen. Mijn leven is meer waard dan proberen pakweg vijftigste te eindigen in plaats van honderdste. Ik vind het niet erg om gas te geven als ik op kop lig of als ik binnen de tijdslimiet terug moet komen. Maar daartussen kun je niet zomaar alles doen. Ik ben bij verschillende koersen geweest waar groepen renners die ten val kwamen als idioten afdaalden, ook al waren sommige renners er al gevallen. Het is alsof ze het soms beschouwen als een videospelletje.”
In een column van Zonneveld lees ik dat er wel vaker renners zijn geweest die hier erg veel last van hadden.
Er aardig overheen is een groot woord, Pinot vertelde eigenlijk een erg gelijkaardig verhaal als Latour. Het ging beter na allerlei methoden, maar toen hij opnieuw viel of iemand voor hem ziet vallen keert de angst terug.
Denk dat het niet zwart-wit is, daalangst of niet maar eerder grijs. Soms gaat het prima en soms keert de angst terug. Net zoals sommige mensen met hoogtevrees prima op een gebouw van 250 meter hoog durven staan zolang er vaste grond onder hen is, maar het benauwd krijgen van een hoogteparcours op 6 meter. De angst kan je verminderen, maar helemaal weg gaat hij nooit, zeker niet als het weer getriggerd wordt door een valpartij.
David Moncoutié had ook daalangst en (dacht ook pelotonrijden) en die heeft er een geweldige erelijst mee uitgebouwd met die 4 bergtruien en 4 ritten in de Vuelta.
Fuubs, Hoge snelheid alleen al kan de angst die bij vrijwel iedereen aanwezig is vergroten. Wanneer dat gebeurt is het over zodra angst je denken en beleven overneemt wat tegenovergestelde is van de angst kunnen beheersen, klein of weg houden door vertrouwen in je techniek, materiaal en wegdek. Bij de meesten waarbij één van deze factoren twijfel oproept zie je vertraging. Dat is een logisch proces.
Problemen als vliegangst of hoogtevrees zijn toch nét wat anders. Latour geeft zelf ook al aan dat hij van alles geprobeerd heeft. Daalangst is een stuk reëler, eigenlijk is het vreemd dat niet het halve peloton er in grotere mate last van heeft.
Latour moet maar zoveel mogelijk proberen ergens een betrouwbaar wielte vinden en vooral niet te veel omgaan met de gekken binnen het peloton.
Hij heeft echt een blokkade door overmatige angst. Anderen di de 100.aan durven tikken hebben evengoed angst maar veel minder en kunnen dit wegdrukken zolang zijn vertrouwen hebben.
Vertrouwen in materiaal, wegdek, overzicht om goed vooruit te kunnen kijken. Wanneer er een verassing opduikt, een gat in de weg, snelle afloper of paar keer een inschattingsfout gaan de meesten deels van het gas af. Om vaak even later te herpakken. Het grote gevaar blijft de kwetsbaarheid zonder bescherming op de fiets.
Heb meerdere renners in het verleden, ook profs, lijnen leren rijden, hoe balans, gewicht te gebruiken, hoe vooruit kijken etc. Soms op de motor en daarna op de fiets. Wanneer vertrouwen weg is kijken velen niet meer ver vooruit maar vlak voor zich. Bij hoge snelheid kun je het dan niet bijbenen in je hoofd en gaat het mis. Een motorcoureur kijkt ook al door de bocht heen terwijl hij nog maar net instuurt. Doet hij dat niet dan vertraagd hij enorm omdat op die hoge snelheden het gewoon niet werkt om 15 meter voor je te kijken. Dan komt er ook nog bij hoe je zit waar je gewicht plaatst en hoe je corrigeert op een richel, zonk in de weg etc.
Mathieu vd Poel laat vaak zien wat je meer kunt wanneer je dit leert en of begrijpt.
Dus helemaal geen afwijkend gedrag, wel kunnen en of vertrouwen wat ontbreekt.
Persoonlijk vind ik het ook niet altijd super. 1 klein foutje en het kan gedaan zijn.
Geen wonder dat er niks veranderd als je aan komt zetten met pseudowetenschappelijke troep als sofrologie, psychoanalyse en hypnose..