Milan Vader maakt rentree in CRO Race: “Er is niets meer dat me beperkt”

Milan Vader staat voor zijn terugkeer in het peloton. De Zeeuw, die in de Ronde van Baskenland zwaar ten val kwam en zelfs een tijdje in coma lag, zal meedoen aan de CRO Race (27 september tot en met 2 oktober). “Er is niets meer dat me beperkt”, zegt 26-jarige renner van Jumbo-Visma in gesprek met PZC.

Op 22 september verschijnt de nieuwe najaars-editie van RIDE. In ons najaarsnummer kijken we vooruit naar de periode waarin ploeteren door regen & modder centraal staan. Met o.a. een uitgebreide reportage met gravelaar Niki Terpstra. Bestel nu jouw exemplaar online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting! 

“Drie weken geleden heb ik allemaal tests gedaan”, vertelt Vader, die er negen trainingsweken in Spanje (waar hij een appartement heeft) op heeft zitten. “Diverse resultaten die daaruit kwamen, waren hetzelfde als in december 2021. Dat zegt denk ik wel wat. Het doet mij geloven dat ik misschien wel sterker uit deze periode kom dan ik ooit was.”

Vader viel op 8 april. Nadat hij twaalf dagen in coma lag, begon de revalidatie. “Eerst maak je grote stappen, daarna worden ze steeds kleiner. Ik ben de hele tijd goed blijven luisteren naar mijn lichaam. Soms waren er dagen dat ik dacht: vandaag is niet de beste dag om te trainen. Dan bleef ik ook thuis. Voorheen voelde ik me daar vervelend over, want ik wilde toch een betere wielrenner worden? Nu denk ik: een dag rust is soms juist goed voor me. Ik kan dingen nu beter in perspectief plaatsen.”

Bezoek ziekenhuis Bilbao
Onlangs bezocht Vader het ziekenhuis in Bilbao, waar hij de eerste weken na zijn crash doorbracht. “Ik had mijn komst niet aangekondigd, ik ben gewoon naar binnen gegaan en heb gevraagd waar de intensive care was. Toen vroegen ze bij de balie: voor wie kom je? Toen zei ik: voor niemand, ik heb er zelf gelegen. Uiteindelijk kwam ik op de goede afdeling terecht en daar bleken mensen mij nog wel te herkennen. Ze vroegen hoe het met mij was en hoe het met mijn ouders ging, omdat die er natuurlijk ook drie weken dagelijks bij waren geweest.”

“Je kunt zeggen dat ik daar het minst mooie moment van mijn leven heb meegemaakt. Maar je kunt het ook omdraaien: misschien heb ik daar wel het mooiste moment van mijn leven gehad. Dankzij die mensen daar heb ik het overleefd. Zonder hen was ik er niet meer geweest.”