Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Het onrecht van Montréal drijft Hennie Kuiper naar wereldtitel op de weg
Interview Het is inmiddels vijftig jaar geleden dat Hennie Kuiper in het Belgische Yvoir wereldkampioen op de weg bij de profs werd. “Daar ben ik renner geworden”, zegt Kuiper nu in een reportage in het herfstnummer van RIDE Magazine dat deze week verschijnt.
De teleurstelling en het onrecht van het WK een jaar eerder in Montréal noemt Hennie Kuiper zijn de belangrijkste drijfveer om zich in de strijd om de regenboogtrui in 1975 in Yvoir te revancheren. Op een ongekend knappe manier tegen ijzersterke opponenten wordt de 26-jarige Kuiper wereldkampioen.
Hennie Kuiper herinnert het zich als de dag van gisteren. Hoe hij in Montréal langs het parcours stond en de tranen niet meer kon bedwingen. Het onrecht dat de KNWU hem niet liet starten, omdat hij niet met de hele ploeg de overtocht naar Canada heeft gemaakt doet hem nu nog pijn.
“Ik reed in 1974 voor de Duitse sponsor Rokado, waardoor het belangrijk was dat ik in de week voor het WK nog een wedstrijd in Düsseldorf reed. Daags na die koers had ik zelf vanuit Frankfurt een ticket naar Montréal gekocht. Eenmaal daar in het hotel van Nederland gearriveerd kreeg ik tot mijn grote verbazing van de bond te horen dat ik niet mocht starten. Dan had ik maar enkele dagen eerder met de hele ploeg samen moeten reizen.”
“Dat waren nog jaren dat je moest luisteren, anders werd je hard gestraft. Ik heb hemel en aarde bewogen, maar de KNWU boog niet. Daardoor stond ik die zondag met tranen in mijn ogen achter de hekken naar de koers te kijken, terwijl ik juist in die periode in een uitstekende vorm verkeerde. Toen ik het koersverloop zag, was ik overtuigd dat ik daar zeker bij de eerste vijf zou zijn geëindigd.”
Bestel nu de RIDE Magazine Najaarsgids
Foto: Cor Vos
Twaalf maanden lang zat die pijn in zijn lichaam. Op het WK in Yvoir in 1975 wilde hij dan ook aantonen dat hij een waardig WK-ganger zou zijn. Hij trainde in de weken voorafgaand harder dan ooit. Samen met Gerrie Knetemann ging hij nog het parcours in de Waalse Ardennen verkennen om niks aan het toeval over te laten. “Jan Janssen was bondscoach en voor het WK kwamen we bij hem in Putte bij elkaar om van daaruit met de fiets naar Yvoir te gaan. De sfeer was goed. Joop Zoetemelk was de kopman, terwijl Knetemann en ik een vrije rol kregen. Maar iedereen was bereid om in dienst van de ploeg te rijden. Dat bleek ook in de wedstrijd.”
In de eerste ronde zat Kuiper al mee in een kopgroep. “Dat toonde aan hoe gretig ik was om me die dag te laten zien. Het was een zwaar parcours met zo’n 5.000 hoogtemeters. In de finale reed Michel Pollentier vol de klim van zo’n 2,5 kilometer op en volgde ik hem. Dat was een pittige berg hoor. Ik ben er dit jaar nog eens terug gegaan en heb hem met de Garmin gereden. Toen zag ik dat er toch bepaalde stroken van zo’n 10 à 11 procent in zaten. Op de top hadden Pollentier en ik 15 seconden voorsprong, waarna ik hem loste en vervolgens reed ik alleen over de finish met nog twee rondes van zo’n 12 kilometer voor de boeg.”
Wereldkampioenen van 1975 Keetie van Oosten-Hage (WK achtervolging en brons WK weg), Hennie Kuiper (WK op de weg profs) en Tineke Fopma (WK weg vrouwen). Foto: Raymond Kerckhoffs
In de achtervolging vormde zich onder initiatief van Roger de Vlaeminck een groep van elf renners met o.a. Eddy Merckx, Lucien van Impe, Felice Gimondi, Francesco Moser, Bernard Thevenet, Jean-Pierre Danguillaume en namens Nederland Zoetemelk en Knetemann. Hoewel de voorsprong van Kuiper nooit groter werd dan 40 seconden, bleef hij soepel draaien en uit het zicht van al die andere kampioenen. In de slotronde probeerden Moser, Danguillaume en Merckx op de klim nog weg te springen in de achtervolging, maar de op karakter rijdende Kuiper was gevlogen. Een ongekend voor de nog jonge renner die als profwielrenner nog aan het begin van zijn loopbaan stond.
“Ik was in Yvoir enorm gemotiveerd door het onrecht wat mij een jaar eerder was aangedaan. Zo’n solo rijden kon ik ook wel. Op de Olympische Spelen in München in 1972 zegevierde ik na een aanval van 40 kilometer. Daarbij had ik ook de steun van ‘Kneet’ en Zoetemelk. De Vlaeminck was eigenlijk de grote favoriet. Hij won dat jaar 44 koersen en werd ook nog eens 36 keer tweede. Later vertelde hij me ooit: ‘Elke keer als ik ook maar probeerde en tegenaanval op te zetten, dan had ik Zoetemelk in het wiel zitten.’ Al was hij ook zo eerlijk om aan te geven dat bij de achtervolgers ook iedereen op ‘apegapen’ lag.”
Het hele verhaal is te lezen in RIDE Magazine, Najaarsgids 2025. Deze editie kan je hier bestellen!
Heb jij RIDE Magazine al besteld?
Mathieu van der Poel siert de cover van de RIDE Magazine Najaarsgids 2025! Het najaar is de ideale periode om te gaan gravelen, dus als wereldkampioen gravel van Leuven is hij de ideale persoon om uit te lichten. In de Najaarsgids lees je verhalen over het WK Gravel in Zuid-Limburg, maar ook interviews met Pauline Ferrand-Prévot, Jonathan Milan, Quinn Simmons en Pascal Eenkhoorn en veel meer!
Om te reageren moet je ingelogd zijn.