Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Eindejaarslijstjes: De mooiste zege van Wout van Aert van 2021
Eindejaarslijstjes In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2021? Iedere werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: de mooiste zege van Wout van Aert van 2021.
Wil je de tussenstand of uitslag van de Eindejaarslijstjes-poll bekijken? Check dan elke dag de Instagram Stories van @WielerFlits!
Gent-Wevelgem
foto: Cor Vos
Samen winnen. Dat is het motto dat Jumbo-Visma al enkele jaren uitdraagt. De overwinning van Wout van Aert in Gent-Wevelgem was een schoolvoorbeeld daarvan. Waaiers braken de koers al vroeg open en legden Deceuninck-Quick-Step lam. Wie wel mee waren? Wout van Aert en zijn helper Nathan Van Hooydonck.
Na de tweede beklimming van de Kemmelberg werd de voorste waaier uitgedund tot een groep van negen, met het tweetal van Jumbo-Visma en ook Matteo Trentin, Sonny Colbrelli, Stefan Küng, Michael Matthews, Sam Bennett, Danny van Poppel en Giacomo Nizzolo. Op de laatste keer Kemmel koos Van Aert ervoor om niet vol gas te gaan, om zo in de laatste 35 kilometer Van Hooydonck nog aan zijn zijde te hebben. Het bleek een meesterzet.
Nadat Bennett en Van Poppel in een open stuk uit het wiel waren gereden, wist Van Hooydonck in de finale richting Wevelgem alles bij elkaar te houden. Het draaide uit op een sprint, waarin Küng alles-of-niets speelde. Het was echter de ideale lead-out voor Van Aert, die met overtuiging een lange sprint afrondde en zo erkende sprinters als Nizzolo, Trentin, Colbrelli en Matthews versloeg.
Lees hier het wedstrijdverslag terug
Amstel Gold Race
foto: Cor Vos
fo·to·fi·nish (de; m) – finish waarbij de volgorde van aankomst van de deelnemers slechts door middel van foto’s is vast te stellen
De Amstel Gold Race kon dit voorjaar met de nodige maatregelen toch gereden worden. Het werd een WK-achtige koers, want alleen op een volledig afgezet parcours (met elke ronde de Geulhemmerberg, de Bemelerberg en de Cauberg, behalve in de slotronde) rondom Valkenburg mocht de Nederlandse WorldTour-klassieker doorgaan. Het draaide uit op een herhaling van het duel tussen Wout van Aert en Tom Pidcock in de Brabantse Pijl.
Een groep met Dylan van Baarle en Sonny Colbrelli opende op 40 kilometer van de finish de finale, maar door een flits van Primož Roglič op de voorlaatste Cauberg volgde een hergroepering. Een ronde later was het Wout van Aert die de debatten opende bij de favorieten. Alleen Maximilian Schachmann, Tom Pidcock, Michal Kwiatkowski, Richard Carapaz, Alejandro Valverde, Julian Alaphilippe, Jakob Fuglsang, Michael Matthews en Guillaume Martin konden hem volgen.
INEOS Grenadiers koerste aanvallend en dat resulteerde in een ontsnapping van Pidcock, Van Aert en Schachmann. Zij reden met zijn drieën weg en hielden een twintigtal seconden voorsprong vast. Schachmann probeerde zijn rappe medevluchters tevergeefs te verrassen, waarna het uitdraaide op een razendspannende sprint. De fotofinish, die extreem lang op zich liet wachten, gaf uiteindelijk Van Aert het voordeel. Vier duizendsten van een seconde was het verschil, volgens de apparatuur.
Achteraf was er nog veel discussie over de werking en de positie van de camera die de fotofinish had genomen. Stond die wel op de juiste plek? Desondanks mag deze zege van Van Aert geschaard worden onder zijn mooiste overwinningen van 2021.
Lees hier het wedstrijdverslag terug
Tour de France – Etappe 11
foto: Cor Vos
Door een blindedarmoperatie begon Wout van Aert met wat twijfels aan de Tour de France, maar dat hij vlak voor de drieweekse ronde het BK wist te winnen gaf al aan dat hij richting een topvorm aan het groeien was. Dat Primož Roglič vroeg uitviel in Frankrijk, gaf Van Aert ook wat vrijheid om voor de aanval te kiezen, en op woensdag 7 juli kwam dat tot wasdom in de etappe naar Malaucène. De etappe met twee(!) beklimmingen van de Mont Ventoux.
Een vroege vlucht met onder meer Julian Alaphilippe en Bauke Mollema kreeg bijval van een groep met Wout van Aert en Greg Van Avermaet. Het waren vervolgens de wereldkampioen en de Belgisch kampioen die op de eerste keer Mont Ventoux de kopgroep uitdunden. Aan de voet van de tweede keer Ventoux probeerde Kenny Elissonde een schifting door te voeren. Alleen Van Aert, Mollema en Alaphilippe konden die versnelling volgen.
De Jumbo-Visma-kopman voelde zich echter beresterk en liet de rest achter. Op de Mont Ventoux. Een dag nadat Van Aert tweede was geworden in een massasprint, soleerde hij richting de ritwinst in de Ventoux-rit. De laatste elf kilometer van de Reus van de Provence beklom hij in zijn eentje. Met een minuut voorsprong op Elissonde en Mollema dook WVA de afzink in richting Malaucène, waar Van Aert zijn eerste ritzege behaalde van deze Tour.
Lees hier het wedstrijdverslag terug
Tour de France – Etappe 20
foto: Cor Vos
De tweede ritoverwinning van Wout van Aert volgde op de voorlaatste dag. Door zijn trainingsachterstand was het tijdritkanon in de eerste chrono van de Tour de France nog niet op topniveau en toen moest hij genoegen nemen met een vierde plaats. Maar door zijn vormcurve – als een van de weinige renners werd Van Aert zichtbaar beter tijdens de drieweekse ronde – lukte het in de tweede tijdrit wel.
De 30,8 kilometer tussen Libourne en Saint-Émilion waren op het lijf geschreven van Van Aert. Omdat de strijd om het algemeen klassement al gespeeld was, met Tadej Pogačar die zes minuten voorsprong had op zijn eerste achtervolger, was het duel om de ritzege mogelijk nog interessanter. Kasper Asgreen en Stefan Küng zetten de eerste richttijden neer, maar Van Aert dook daar al meteen onder. Als een van de weinigen kon hij die lijn volhouden; 21 seconden sneller dan Asgreen kwam de Jumbo-Visma-kopman over finish.
Van de toppers in het algemeen klassement kwam ploeggenoot Jonas Vingegaard nog het dichtst in de buurt van Van Aert. De Deense revelatie gaf 32 seconden toe. Gele trui Pogačar verloor 57 seconden op de Van Aert, die met twee etappezeges op zak naar de slotrit in Parijs vertrok…
Lees hier het wedstrijdverslag terug
Tour de France – Etappe 21
foto: Cor Vos
Een bergetappe winnen, een tijdrit winnen en een sprintetappe winnen in een en dezelfde grote ronde? Alleen Eddy Merckx (1974) en Bernard Hinault (1979) deden dat in de geschiedenis van de Tour de France. In 2021 kregen zij gezelschap van een andere alleskunner, namelijk Wout van Aert.
Daags na zijn overwinning in de individuele beproeving van Libourne naar Saint-Émilion was het plan van Jumbo-Visma om zich met Wout van Aert in de massasprint op de Champs-Élysées te smijten. Dat de Belgische kampioen massasprints kon winnen, wisten we al, maar tijdens de Ronde van Frankrijk werd besloten om niet altijd het risico te nemen in de spurts. Maar een kans op de bekende boulevard in hartje Parijs, daar stonden ploeg en kopman wel voor open.
Met alleen Mike Teunissen als helper werd Van Aert door de finale op de Champs-Élysées geloodst. En naast helper was Teunissen, al jarenlang de laatste man in de lead-out van Dylan Groenewegen, ook de one man lead out voor Van Aert. Op de veranderde aankomst (de streep lag iets verder dan de afgelopen jaren) wist Teunissen een uitstekende sprint uit zijn benen te persen. Van Aert hoefde het alleen nog maar af te maken, en hield zo Jasper Philipsen en Mark Cavendish achter zich.
Een hard gelag voor groenetruiwinnaar Cavendish, die daardoor blijft steken op de 34 ritoverwinningen in de Tour de France. Hard gelach was er bij Jumbo-Visma en Wout van Aert, die met drie etappezeges zijn Tour de France afsloot.
Lees hier het wedstrijdverslag terug
Tour of Britain – Etappe 4
foto: Cor Vos
Na de Tour de France behaalde Wout van Aert nog vijf overwinningen: vier ritzeges en de eindoverwinning in de Tour of Britain. De meest opvallende winst daarvan behaalde hij in de koninginnenrit naar de Great Orme in Llandudno. Het werd een uiterst beklijvend duel met wereldkampioen Julian Alaphilippe.
De slotklim, die gerust een muur genoemd mag worden, was 1,9 kilometer lang aan gemiddeld 9,4%. George Bennett trok hier de favorietengroep uit elkaar in dienst van Van Aert, die wel stevige concurrentie had. Mikkel Honoré, Julian Alaphilippe en Michael Woods boden nog weerstand, terwijl klassementsleider Ethan Hayter aan het elastiek hing. Na een inspanning van Honoré draaide het uit op een sprint-à-deux tussen de twee tenoren.
Schouder aan schouder, elleboog aan elleboog gingen Van Aert en Alaphilippe op de streep af. Met een ultieme jump toonde de Jumbo-Visma-kopman zich de beste. Kort na de streep stortten beide mannen ter aarde. “Ik ben volledig over de limiet gegaan”, pufte Van Aert na afloop. “Het was steil, waarschijnlijk een beetje te steil voor een renner als ik. Als ik kon aanklampen had ik een kans, maar het was over de limiet.”
Lees hier het wedstrijdverslag terug
Zijn overwinning op de Ventoux was mooi maar het was uiteindelijk maar tegen een kopgroep. Ik vond zijn klimprestaties in de Tirreno en tijdens de OS indrukwekkender. De tijdrit en sprint op de Champs is vooral in combinatie met de Ventoux ongezien, maar apart is het maar gewoon een tijdrit en sprint overwinning.
Ik ben nog altijd niet zeker dat WVA de amstel heeft gewonnen en daarom kan het in mijn ogen onmogelijk zijn mooiste overwinning zijn. Alhoewel ik zijn Cauberg versnelling fantastisch vond. GW was een mooie combinatie van tactisch sterk, teamwork en eigen kracht. Hele mooie overwinning en waarschijnlijk zijn tweede mooiste van het jaar.
Alhoewel WVA mijn favoriete renner is heeft hij in tegenstelling tot de andere leden van de G5 geen overwinning dit jaar die de meeste mensen nog heel lang zullen herinneren.
Het is natuurlijk geen PR of RVV of WK, dat is waar.
Maar eigenlijk is zijn drieluik in de Tour (iconische bergetappe, afsluitende tijdrit, massasprint Parijs) zijn mooiste overwinning. en dat 'redt' zijn seizoen.
Dus hoog boven de rest uit:
De Ventoux rit waar hij als gemuteerde Flandrien de steenkolossen achtereen opat. Ook nog eens in de Belgische driekleur. Vooral qua beeld denk ik dat deze in België hangen gaat blijven zoals Boogerd die La Plangne bedwong, eentje vd posters.
dat maakt het net legendarisch
we, de Belgen, praten er nog over na zijn (en onze) dood
Als ik moet kiezen, kies ik voor de Ventouxrit. Ook al was het koersverloop eerder saai en voorspelbaar te noemen, de Ventoux is en blijft een mythische plek.
Zoals hierboven al gesteld: prachtige erelijst van Van Aert dit seizoen, maar Wout is geen spektakelmaker in de koers. Bij VdP had je echt iets te kiezen, hier is het eigenlijk zoeken naar de overwinning die het minst lelijk is.
ToB heb ik helaas zelf niet gezien, en dan kom ik toch uit bij Gent Wevelgem. Niet zozeer dat Wout daar nu zelf iedereen van zijn sokken heeft geblazen, maar wel omdat het de hele dag koers was. Ventoux-rit was knap, maar die lag al dusdanig ver van de finish in de plooi dat het niet echt spannend was.
Mijn persoonlijke favoriet staat er niet bij: het BK, waarin hij zelf zonder veel ondersteuning tegen het DQS blok op moet boksen, en onder meer mijn grote kleine vriend in de luren legt...
ik ben echt wel fan van Van Aert, en hij heeft afgelopen jaar een hele mooie erelijst bij elkaar gefietst. Maar qua spektakelwaarde staat hij gewoon in de schaduw van Mathieu. Hij neemt zelden zelf het initiatief. Nagenoeg alle overwinningen uit het lijstje van VdP gisteren hadden meer spektakelwaarde dan het lijstje van vandaag.
Zelfs de legendarische Ventoux-etappe, daar demarreerde hij niet zelf, maar is gewoon vanuit een grote kopgroep in een straf tempo naar boven gaan rijden tot hij iedereen had opgeraapt en / of gelost had. Knap? Absoluut! Spektakel? In mijn ogen niet.
Als je mij vraagt wat ik zijn mooiste nummer vond, dan was het de etappe waarin hij weg was met Mathieu in de gele trui, en waar hij wanhopig probeerde de trui af te pakken. Dat is 1 van de weinige keren dat hij zelf probeert de koers in handen te nemen, verschil te maken. En als je dat vergelijkt met zijn zijn grote rivaal, dan kun je van Mathieu wel 10 koersen opnoemen waarin hij zelf echt oorlog maakt en de boel openbreekt.
Misschien dat ik daar wat die-hard fanboys mee tegen de schenen schop, maar hij is geen spektakelman maar wel iemand die ongenadig hard met een fiets kan rijden.
Van Aert neemt de koers ook vaak genoeg in handen, alleen was hij dit jaar in de eendagskoersen vaak niet super en niet in staat zelf het verschil te maken. Vorig jaar in de Strade zelf de forcing gevoerd en bv. in Gent-Wevelgem zie ik hem nog aanval na aanval doen terwijl Matje kreunend in het wiel keer op keer van nee knikte (ook dit jaar was hij in Gent-Wevelgem de meest bedrijvige die zelf de schifting heeft gedaan op de Kemmel). Dit seizoen ook vaak genoeg zelf initiatief getoond, maar dan meestal het deksel op de neus gekregen bij een counter. Denk maar aan de Tiegemberg, en bij uitbreiding de hele E3.
Daarnaast wel eens dat MvdP meer van het doldwaze type is. In die zin verwondert het me dat je zo’n enorme Evenepoel-hater bent, want daarin lijken ze heel erg op elkaar. Het ego dat hen toeschreeuwt om er een groots nummer van te maken met het risico van zichzelf kapot te rijden, zowel bij winst als verlies een hang naar dramatiek.
Dat is dan ook enkele keren gebeurd dit jaar bij Mathieu, waardoor de erelijst van afgelopen jaar minder uitvalt in vergelijking met die van Wout. Want dat mag ook benoemd worden. Spektakel brengen is leuk, maar als je zo sterk bent moet je de koersen ook daadwerkelijk winnen.
Ik zei het hieronder al: door de internationale pers wordt Wout voor het tweede jaar op rij op het podium gezet van de Vélo d’or, terwijl toch altijd wordt geroepen dat MvdP het supertalent van de twee is. Wanneer wordt spektakel brengen dom koersen? Zo kan je het ook bekijken.
Verder vind ik dat ze gewoon lekker moeten koersen zoals ze zijn. De ene iets meer berekend dan de andere, maar je gaat van Van Aert hier toch geen Vlaamse Gerrans maken?
Ik heb gekeken naar de koersen van DIT JAAR. En dat was bij Wout gewoon niet van veel spektakelwaarde, maar wel van hoge kwaliteit. Bij VdP heb ik er ook niet zijn Binckbank rit van vorig jaar bijgehaald, of zijn Nederlands kampioenschap.
Wout is zeker meer dan de Belgische Gerrans. Maar dit jaar heeft hij zijn mooie resultaten niet geboekt door spectaculair fietsen, wel door snoeihard te rijden. En ik denk ook dat daar zijn kernkwaliteit ligt, terwijl Mathieu het uiteindelijk vaak moet hebben van een veel chaotischer koersverloop waarin uiteindelijk iedereen een jas moet uitdoen terwijl hij zelf nog net een windjackje over heeft. En dat levert mooiere overwinningen op, maar ook veel meer "domme" nederlagen. Kijk naar KBK, RVV of PR, waar hij gesmeten heeft met zijn krachten. Bij Wout zal je ook zelden "domme nederlagen" zien, maar veel vaker dat hij de benen niet heeft.
En dan die kleine in het blauw: ik heb al heel vaak gezegd dat ik kan genieten van zijn manier van koersen, maar niet van de manier zoals Evenepoel zich als mens gedraagt. Ik sluit niet uit dat ik ooit fan van hem wordt als hij een keer normaal gaat doen naast de fiets. Maar zolang hij zich gedraagt als die kleine sjotter op een fiets, dan gaat hij mijn hart niet veroveren.
Om het nog maar eens te stellen, beide heren hebben een unieke stijl van koersen met vele fans maar moeten uitkijken dat ze door hun onderlinge competitie die hen veel oplevert niet te vaak naast hoofdprijzen gaan grijpen omdat ze de focus teveel op elkaar leggen. De Colbrelli's en Asgreen's van deze wereld en niet te vergeten Julian zullen dan veel van de vette vissen binnen hengelen met een sardonische glimlach voor de Godenzonen van de Lage Landen.
We kunnen inderdaad verzanden in een Ruttiaans woordenspelletje over wat "mooi" is en wat "spectaculair". En ik denk dat we het dan ook echt wel met elkaar eens kunnen worden.
Ik heb ontzettend veel respect en waardering voor wat Wout heeft laten zien, met name in de TA en in de TdF. Het iedere dag presteren in een etappekoers (een massasprint en een tijdrit winnen, en ook nog eens zichzelf helemaal uit elkaar trekken in een bergrit), of het kunnen winnen in 3 totaal verschillende disciplines in de TdF. Heel mooi om te zien, waanzinnig knap en van heel hoog niveau.
Maar als je mij vraagt of de haren op mijn arm hierbij overeind kwamen, of dat ik op het puntje van mijn stoel heb gezeten? Nee, dat niet. Terwijl ik dat wel had bij de raid van Mathieu in de TA (blijft hij voorop of niet), zijn etappe en de gele trui (all-in gegaan, gegokt en gewonnen in een rechtstreeks duel tegen de besten ter wereld), of ook in de finale van Strade Bianche (ongezien hoe hij daar wegpoeft bij de poefer aller poefers).
Beide renners leverden afgelopen jaar prestaties van ongekende schoonheid en kwaliteit, maar het kippenvel zat voor mij toch echt bij de nummertjes van Mathieu. Terwijl ik van allebei de renners gewoon fan ben.
Daar was Wout 3 maanden aan een stuk super, terwijl hij dit jaar soms wat frisheid leek te missen. Een beetje te veel hooi op de vork genomen wellicht, en komend seizoen dus maar beter wat meer focus op de grote eendagskoersen.
De mooiste overwinning was voor mij de dubbele Ventoux als classicus in de Belgische kleuren. Toont zijn veelzijdigheid als coureur, zeker in combinatie met de tijdritwinst (de eerste Belgische in decennia in de Tour!) en de sprint op de Champs. Dat is er eentje die gaat bijblijven.
Gent-Wevelgem vond ik een sterk staaltje, maar geen legendarische editie. Gewoon klinisch afgemaakt door de beste man in koers.
De Amstel vond ik overigens niet een zoveel mindere editie dan gemiddeld. Een wat minder parcours misschien, maar het was wel duidelijk dat de sterksten in koers wegreden. Qua verloop ook zeker niet saaier dan veel andere Amstels. Maar ook hier niet legendarisch, dat is die koers in mijn ogen zelden.
Sterkste moment van het jaar van Wout van Aert wellicht de OS-wegrit, maar dat vond ik dan weer niet zo’n uitzonderlijk mooie koers. Niets af te dingen op de verdiende overwinning van een ijzersterke Carapaz, maar dat beeld van dat treintje sterke coureurs die sidderend en bevend in Wouts wiel blijven hangen… Echt een spetterende finale vond ik het niet.
Punch tegen Flip was spannend, maar het blijft de Ronde van GB natuurlijk. Toch een veel lager niveau.
BK op de weg had er inderdaad wel bij gekund, leuk om hem eens tegen Evenepoel te zien koersen en uiteindelijk nog een spannende sprint tegen sleper Theuns.
Heel knap seizoen dus, tweede jaar op rij op het podium van de Vélo d’or - zoveel Belgische renners hebben daar niet gestaan. Maar toch ook op de cruciale momenten nét niet. Benieuwd wat het volgend jaar wordt.
De keuze hier valt uiteindelijk voor mij op de Ventoux etappe, na een desastreuze start voor de ploeg is het Wout die de gehavende formatie op het spoor zet met een ongekend staaltje koersen. Hoe goed hij die dag was gaf zijn klimmen op die tweede keer Ventoux aan, na alle inspanningen was hij daar nog steeds bij de beste 10 klimmers qua tijd over die superberg. Wat het extra mooi maakte was dat dit zo kort gebeurde na die blinde darm operatie en dus zijn herstelvermogen ook nog eens naar voren haalde. Subliem die hele dag en een voorbode voor wat nog komen ging.
Wat dat betreft kies ik dus niet voor 1 overwinning, maar zijn drieluik in de Tour. Alle 3 het soort overwinningen die we elk jaar wel zien, maar juist die combinatie is ongezien.
Op 1 en 2 zeker,
de rit naar Malaucène waar hij op een hele lange en zware beklimming de concurrentie doodkneep en evenzeer hoe hij als leider van dat groepje met z'n handlanger Nathan het verzamelde peloton het ongeluk in reed.
Ik zou op 3 de comeback van Cav zetten in z'n algemeenheid.
Op 4, de Wout die de allerbeste sprinter en tijdrijder toont hoe het moet
en
op 5 het jaar van Pogacar samengevat. Niet zo spannend maar wel een fenomenale optelsom.
maar ik denk dat
we het over "strafste prestaties van 2021" wel eens kunnen zijn in deze top5.
Ik denk dat deze algemene verkiezing beter de totaliteit van het wielrennen dekt dan al die subverkiezingen.
Eens dat AGR en Gent Wevelgem niet zo memorabel voelden als kijker.
Wel eens dat de AGR en GW minder tot de verbeelding spreken. ToB was een mooi duel, maar blijft toch maar de ToB.