Voor de eerste editie van de Grand Prix Cycliste de Montréal, kortweg GP de Montréal, hoeven we niet ver terug in de tijd. En toch is de Canadese klassieker in korte uitgegroeid tot een prestigieuze wedstrijd. De erelijst verraadt het al: winnaars moeten van zeer goeden huize komen. WielerFlits duikt in de geschiedenis!

Montréal en topsport: we kunnen er een boek over schrijven. De Canadese stad heeft al voor de geboorte van de Grand Prix Cycliste de Montréal een rijkgevulde sporthistorie. De wielerfans denken dan meteen aan de wereldkampioenschappen wielrennen in 1974, het jaar dat Eddy Merckx naar zijn derde en laatste regenboogtrui reed, maar Montréal was in 1976 natuurlijk ook gaststad van de Olympische Zomerspelen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de jaarlijkse F1-autoraces en de nieuwe WK-plannen.

En daar bleef het dus niet bij, met dank aan de UCI. De internationale wielerunie kwam in zijn streven naar verdere mondialisering van de wielersport uit bij Canada, en het toevoegen van wielerwedstrijden op het hoogste niveau in Québec en Montréal. In 2010 was het dan eindelijk zover: in dat jaar stond de eerste editie van de GP de Montréal op de kalender. Robert Gesink was destijds op overtuigende wijze de eerste winnaar in Montréal, door solo naar de zege te vlammen.

Robert Gesink blijft voor altijd de eerste winnaar van de GP de Montréal – foto: Cor Vos

Het bleek een schot in de roos, die eerste editie van GP de Montréal, en tegenwoordig is de combinatie Québec-Montréal zeer gangbaar onder klassiekerspecialisten. Voor eendagscoureurs is het een hoogtepunt in het najaar en tevens een ijkpunt richting de wereldkampioenschappen. “Het zijn twee wedstrijden die de mannen van de jongens scheiden. Een niet-prof houdt het hier niet langer dan vijf rondjes vol”, aldus koersdirecteur Charly Mottet.

De Franse ex-prof, die in zijn carrière onder meer de Ronde van Lombardije, Ronde van Romandië, het Kampioenschap van Zürich en liefst drie keer het Critérium du Dauphiné wist te winnen, heeft gelijk. Winnen in de Grand Prix Cycliste de Montréal, dat is niet iedereen gegeven. Dat Montréal een koers is voor klimmers, heuvelspecialisten en puncheurs, blijkt uit de erelijst. Denk aan Peter Sagan, Tim Wellens, Greg Van Avermaet en Michael Matthews.

In de eerste jaren wist geen renner zijn winst te prolongeren, maar Simon Gerrans werd in 2014 wel de eerste coureur die in één seizoen zowel Québec als Montréal op zijn naam schreef. Vier jaar later wist ook zijn landgenoot Michael Matthews de ‘dubbel’ te realiseren. Maar er was tot dat moment nog niemand die twee keer wist te winnen in Montréal, maar daar kwam in 2019 verandering in. Greg Van Avermaet zette zijn naam dat jaar voor een tweede keer op de erelijst.

De Belg moest vervolgens drie jaar wachten op een opvolger. In 2020 en 2021 gooide de coronacrisis namelijk roet in het eten vanwege reisbeperkingen, quarantaineverplichtingen en andere logistieke problemen. Deze problemen waren in 2022 echter weer van de baan, en dus zag het aanwezige wielerpubliek hoe Tadej Pogacar zich tot opvolger van Van Avermaet wist te kronen. Een jaar later, in 2023, ging de zege dan weer naar de Brit Adam Yates, na een tweestrijd met Pavel Sivakov.