Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Bijzondere statistiek: Drie wereldtoppers wonnen vijf monumenten in 2023
In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2023? Iedere werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: de mooiste monumentale klassieker van het afgelopen seizoen.
Milaan-San Remo
foto: Cor Vos
foto: Cor Vos
Milaan-San Remo winnen is al niet evident, maar Milaan-San Remo winnen door alleen weg te rijden op de Poggio? Dat komt maar zelden voor in de recente geschiedenis van de wielersport. Vincenzo Nibali deed het in 2018, al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat de favorieten toen vooral naar elkaar kijken. Sinds de eeuwwisseling werd de koers toch vooral beslist in de afdaling van de klim, na een late uitval in de vlakke slotkilometers of in een sprint. Maar niet dit jaar: Mathieu van der Poel had duidelijk andere plannen.
De 114e editie van ‘La Primavera’ kende een klassiek koersverloop en dus was het weer lang wachten op een explosie op de Poggio. Op deze ruim drie kilometer lange helling nam UAE Emirates de koers in handen, viel favoriet Tadej Pogacar enkele keren aan, maar werd de uppercut uitgedeeld door Van der Poel. De Nederlander van Alpecin-Deceuninck wachtte op het juiste moment, zette vlak voor de top de turbo aan en reed op indrukwekkende wijze weg van wereldtoppers Pogacar, Wout van Aert en Filippo Ganna. Op weg naar de zege.
Van der Poel werd zo de eerste Nederlander sinds Hennie Kuiper in 1985 die de Italiaanse klassieker wist te winnen.
Ronde van Vlaanderen
foto: Cor Vos
foto: Cor Vos
Mathieu van der Poel won dus de eerste monumentale klassieker van het wielerjaar 2023 en was ook een van de hoofdrolspelers in het tweede monument van het seizoen, de Ronde van Vlaanderen. De Nederlander won de klassieker al in 2020 en 2022 en deed dus een gooi naar een derde overwinning. Alleen: Van der Poel botste in ‘Vlaanderens Mooiste’ op een ander wielerfenomeen. Tadej Pogacar had namelijk ook zijn zinnen gezet op deze wedstrijd, zeker na zijn nederlaag in de Ronde van ’22, en kende een superdag.
Dit bleek al op de eerste passage van de Oude Kwaremont, waar Pogacar van alles en iedereen wegreed, maar Van der Poel en Van Aert wisten een eerste scheve situatie nog recht te zetten. Het bleek alleen uitstel van executie, want bij de tweede en laatste keer Oude Kwaremont schudde Pogacar zijn tegenstrevers nogmaals uit het wiel. En dit keer keek hij niet meer achterom en soleerde hij op imposante wijze naar de overwinning. Een sterke Van der Poel deed nog wel zijn best in de achtervolging, maar zondag 2 april bleek de dag van Tadej Pogacar.
Parijs-Roubaix
foto: Cor Vos
foto: Cor Vos
Een week na de Ronde van Vlaanderen staat traditioneel (de coronajaren niet meegerekend) Parijs-Roubaix op het programma. Voor Mathieu van der Poel en Wout van Aert was het de laatste afspraak van het voorjaar, en de twee kleppers stelden ook niet teleur op de Noord-Franse keien. De kopman van Alpecin-Deceuninck en de leider van Jumbo-Visma kruisten in de finale van de Hel van het Noorden nog maar eens de degens. Van der Poel en Van Aert begonnen samen met Jasper Philipsen, Filippo Ganna, Mads Pedersen, Stefan Küng en John Degenkolb aan de finale.
En in deze finale gebeurde er eigenlijk te veel om op te noemen. Op de laatste kritieke kasseistrook, Carrefour de l’Arbre, ontplofte de koers volledig. Er was de valpartij van John Degenkolb, die in de sandwich belandde tussen Van der Poel en Philipsen, en de daaropvolgende versnelling van Van Aert. Die laatste kreeg het gezelschap van zijn grote rivaal Van der Poel, die niet veel later optimaal ‘profiteerde’ van de pech van Van Aert. Door een lekke band van zijn grote tegenstrever lag de weg plots open om solo naar de wielerbaan van Roubaix te rijden.
Van der Poel liet zich in de laatste vijftien kilometer niet meer inrekenen door een jagende Van Aert, ook al omdat een ijzersterke Philipsen zijn rol als afstopper voorbeeldig wist te vervullen. Van der Poel bleek ribbedebie en had op de piste alle tijd om zijn overwinning te vieren. De Nederlander zette zo de kroon op een fantastisch voorjaar.
Luik-Bastenaken-Luik
foto: Cor Vos
foto: Cor Vos
Tadej Pogacar versus Remco Evenepoel: dat moest het duel worden in de 109e editie van Luik-Bastenaken-Luik. De gedroomde tweestrijd kwam er echter niet, aangezien Pogacar nog voor de televisie-uitzending ten val kwam. De Sloveen bleek te gehavend om zijn weg te vervolgen en moest worden afgevoerd naar het ziekenhuis. Hiermee werd in feite de rode loper ‘uitgerold’ voor Evenepoel, al moest de wereldkampioen van Soudal Quick-Step dan nog wel even zien af te rekenen met de overgebleven tegenstand.
Dit bleek echter geen probleem voor Evenepoel, die op de flanken van de Col de la Redoute een eerste cartouche afvuurde. Er bleek – met Tom Pidcock – slechts één renner in staat om te volgen. Eventjes dan, want enkele kilometers na de Redoute ging het licht ook bij Pidcock uit. En was Evenepoel vertrokken. De Belg ging vervolgens over op tijdritmodus en reed in zijn gekende aerodynamische stijl naar de streep in Luik. Na zijn eerste zege in ’22 triomfeerde Evenepoel dus nogmaals in de oudste monumentale klassieker.
Ronde van Lombardije
foto: Cor Vos
foto: Cor Vos
De Giro di Lombardia, of moeten we zeggen de Giro di Pogacar? Tadej Pogacar stond drie keer aan de start van de Italiaanse najaarsklassieker en kwam drie keer als winnaar over de streep. Ook in 2023 was het weer raak voor de kopman van UAE Emirates, al moest hij dit keer wel uit een ander vaatje tappen. Waar hij in 2021 en 2022 bergop mede het verschil wist te maken, deed hij het dit keer bergaf. Pogacar besloot in de afdaling van de Passo di Ganda de grenzen op te zoeken en reed zo schoorvoetend weg van zijn belagers.
Eenmaal beneden had Pogacar een voorsprong van goed twintig seconden en hij reed in daaropvolgende kilometers alsmaar verder weg van de groep met achtervolgers. Wat Primoz Roglic, Aleksandr Vlasov, Simon Yates, Carlos Rodríguez en Andrea Bagioli ook probeerden, Pogacar inhalen bleek een onmogelijke missie. Zelfs een korte krampaanval in de laatste tien kilometer kon hem niet van een nieuwe zege in Il Lombardia houden. En zo won het wielerfenomeen uit Komenda – na de Ronde van Vlaanderen – zijn tweede monumentale klassieker van 2023.
Stem hier op jouw favoriet!
In de RIDE Magazine Zomergids 2025 (€12,50) lees je een uitgebreid interview met wereldkampioen Tadej Pogačar. De Sloveen kwam spontaan naar de Alpecin Barbershop voor een knipbeurt en dat draaide uit op een interessant interview. Pogačar praat over het pakken van KOM's en het nastreven van nieuwe doelen. Bestel jouw exemplaar van het zomernummer 2025 van RIDE Magazine hier!!
Bijzonder, maar niet verrassend. Om het met Museeuwwiskunde uit te drukken: ze hadden 95% kans om te winnen.
KNMI: morgen 90% op neerslag en een temperatuur van minus... goh bijzonder dat het vandaag heeft gesneeuwd.
Misschien gaan ze de touwtjes eens fijn laten vieren richting andere doelen (grote rondes, mountainbiken, etc), het ‘maar als die op 100% er was geweest en niet lekgereden dan…’ neem ik op de koop toe.
Maar de editie van vorig jaar was zeker ook om duimen en vingers af te likken, en heeft dan ook mijn stem gekregen in deze poll.
Laat je nu een kans liggen om jouw lievelingskoers (Gent - Wevelgem) en dan met name de Paolini-editie te eren, Romans?
Voor die nieuwe deze doen + 50 K aanloop : https://www.touretappe.nl/tour-de-france-2014-parcours/etappe-2-route-tdf-2014/
Dat maakt die overwinningen net wat grootser dan Remco's LBL, die daar 'slechts' Pidcock en Healy aftroeft.
Enerzijds om de fenomenale (en vooral onverwachte) demarrage van Van der Poel... anderzijds ook omdat ik de hele winter zo hard verlang naar koersen weer en met Milaan - San Remo eindelijk het eerste monument opduikt. Ik houd zo van die koers.
Ik snap de redenatie, heb hetzelfde met de Omloop. Het eindelijk gevoel. Die koersen in de zandbak etc geven mij dat gevoel nog niet. Zelf geniet ik jaar na jaar weer van Roubaix. Dat is echt de mooiste koersdag van het jaar. Vlaanderen heeft met het huidige parcours nog altijd de glans van de muur verloren. Daar komen de met viptenten volgepropte Kwaremont en Paterberg nog niet in de buurt.
geheel eens ook. Roubaix is qua koers wat mij betreft ook de mooiste van het jaar en De Omloop pas de échte seizoensopener.
En die plusjes en minnetjes... het serveert een behoefte die er geheel niet was volgens mij. Zinloos en leeg.
Het gaan mooie jaren worden (en het zijn al zulke mooie jaren), veel strijd tussen de groten, en Remco die nog wat sterker zou kunnen worden? Ik denk van niet. Maar ook in het tweede potje kun je een aardig palmares bij elkaar fietsen.
Zijn LBL overwinningen waren na afwezigheid of na een val van Pogi.
Zijn Vuelta overwinning... daar is al heel veel over gezegd.
Zijn wereldtitel... denk hotelkamer, een Wout in de tang erachter, en een pogi niet in vorm
Het is voor mij wachten tot Evenepoel de andere twee mano-a-mano weet te kloppen op een terrein waar ze allemaal kansrijk zijn, en hun kans ook kunnen verdedigen. Dat maakt de zeges van Mathieu (WK, MSR) en Pogi (RVV, RvL) specialer; zij versloegen de allerbesten in topvorm om vervolgens te zegevieren.
Zijn zege waar voor mij het minst op af te dingen is, dat is zijn WK titel op de tijdrit.
Op dit moment ligt van de grote mannen vooral Pogacar ver voor op de rest met 2x de Tour en 5x een monument. Zou mij eerder verwonderen dat daar van deze generatie toppers qua kwaliteit aan het eind van hun carrières iemand bij in de buurt gaat komen.
Die vergelijking gaat sowieso mank, aangezien Mathieu jarenlang CX en MTB liet prevaleren boven de weg.
De overwinningen van Mathieu in het veld schat ik hoog in omdat hij dit moest doen tegen Wout van Aert. Had hij enkel moeten rijden tegen Sweeck of Iserbyt, dan stellen die titels ineens een stuk minder voor.
Natuurlijk maak je aan het eind van een loopbaan de balans op. Maar tot die tijd moet je het doen met de wedstrijden die er gereden zijn. En dan staat voor mij Evenepoel gewoon nog niet in hetzelfde rijtje als Pogacar en VdP. Niet omdat zijn erelijst er veel voor onder doet, maar vooral om de manier waarop die tot stand is gekomen. En dan ben ik het eens met die opmerkingen over het parallelle traject.
Want erelijst is erelijst. Toch, Vainsteins??
I rest my case!
Er is de grote 1 Pogacar die alles kan en daarna Van der Poel, Evenepoel, Roglic en Vingegaard die op hun terrein uitmuntend zijn.
Evenepoel verwijten dat hij zich niet in Vlaanderen, San Remo of het recente WK kan meten met Van der Poel en dus minder is terwijl die laatste zelfs niet aan de start komt op het WK tijdrijden, Luik. Of er niet aan te pas komt in bergetappes is natuurlijk van hetzelfde laken. Again, het werk in 2 richtingen.
En zeker Poga op 1, en dan dat groepje daarachter