De profcriteriums, wat een feest was dat altijd.
Opgroeiend aan het parcours van een in de jaren 70, 80 en 90 belangrijk Nederlands criterium heb ik als jongetje heel wat profrenners van dichtbij gezien.
Gerben Karstens die zich een jaar later nog herinnerde dat ik hem het jaar er voor ook al om een handtekening had gevraagd... Of Hennie Kuiper die desgevraagd zei dat het een gevaarlijk parcours was ( Is echt niet zo! Denk dat hij gewoon slecht reed). Hennie had z'n "huissie" bij de buren, een paar jaar achter elkaar.
Theo Smit die keihard onderuit schoof in een van de vier haakse bochten.
Joop in de gele trui! Ik had een camera meegekregen om dia's te maken!
Nidi den Hertog die eraf gereden werd en geen handtekening wilde geven waarna hij gepijnigd terug naar de sporthal fietste. ( ik deed toen de aanname dat het ook niet makkelijk is als je maar 20% van de kwaliteiten van je beroemde en aanbeden broer hebt, dus vergaf ik hem zijn houding)
Bjarne Riis die werkelijk als een kruisraket op wielen (dixit Jan Zomer over Moser) rondreed met een zich generende Piotr Oegroemov in zijn wiel. Riis reed dus 2 uur lang op de 12 en de 13 met zijn welbekende grimas rond daar in zijn Gewiss tenue...
Marco Pantani die in de stromende regen als een verzopen katje zijn rondjes reed met een gezicht dat al verraadde hoe het later met hem zou aflopen, och arme.

Ergens in de jaren 90 verloor ik het plezier om te gaan kijken; Brian Holm reed ontzettend hard, en dat was niet de bedoeling. Blijlevens was een beetje de patron die kennelijk regelde wie er mocht winnen. Ze konden Holm nooit meer terughalen, die reed echt hard. Dus fingeerde Jeroentje een lekke band, "Lekke band voor Jeroen Blijlevens!" schalde Theo Moen, de speaker. Precies achterop het parcours waar ik net liep haalde Brian Holm Blijlevens in en de laatste natuurlijk gelijk met hem begon te praten. Holm hield zijn benen stil en de 'terechte' winnaar kon een uurtje of wat later de bloemen in ontvangst nemen :)