WK 2022: Zwitserland verslaat Italië op Mixed Relay, enorme deceptie voor Nederland
Zwitserland is de nieuwe wereldkampioen op het onderdeel Mixed Relay. Over het 28,2 kilometer lange parcours, verdeeld over 14,1 kilometer voor de drie mannen en 14,1 kilometer voor de drie vrouwen, was het land drie seconden sneller dan Italië. Het brons was voor thuisland Australië. Voor medefavoriet Nederland is de Mixed Relay uitgedraaid op een totale deceptie.
Nu de individuele tijdritten achter de rug zijn, was het woensdag tijd voor de Mixed Relay-ploegentijdrit. Net als alle tijdritkampioenschappen ging ook de Mixed Relay van start op Market Street en lag de finish op Marine Drive in Wollongong. Het rondje was 14,1 kilometer lang en kende met Mount Ousley, een heuvel van 700 meter aan 6,7%, één scherprechter. Per land gingen eerst drie mannen en vervolgens drie vrouwen strijden om het goud. Als de mannen over de finish kwamen, gingen de vrouwen van start. Zij zetten dan een eindtijd neer na 28,2 kilometer.
Het deelnemersveld was vandaag opgedeeld in vier blokken. Taruia Krainer, Kahiri Endeler en Teva Poulain trapten namens Tahiti de gemengde ploegentijdrit af. Na 14,1 km namen Élodie Touffet, Kylie Crawford en Tekau Hapairai het stokje over. De mannen en vrouwen van Tahiti wisten alleen geen al te beste tijd te realiseren, ook al omdat de ploeg vrij snel uit elkaar viel op het lastige parcours. Van de eerste startgroep was het UCI World Cycling Centre de snelste ploeg, maar hun eindtijd (38.46 minuten) was bij lange na niet genoeg om ook maar kans te maken op een ereplaats.
Thuisland Australië zet eerste richttijd neer
In de tweede groep was het uitkijken naar de verrichtingen van thuisland Australië en Spanje. Australië wist in eigen land een sterk team op de been te brengen, met Michael Matthews, Luke Plapp en Luke Durbridge bij de mannen en Georgia Baker, Alexandra Manly en Sarah Roy als vrouwelijke deelneemsters. En al snel bleek dat de Australische trein zeer goed onderweg was. Durbridge, Matthews en Plapp waren aan de eerste passage aan de streep goed voor een tijd van 16.12 minuten, bijna anderhalve minuut sneller dan de Oekraïners, en vervolgens was het aan de Australische vrouwen om het af te maken.
Baker, Manly en Roy gingen door op hetzelfde elan en wisten de lat – met 34.26 minuten – behoorlijk hoog te leggen. De tijd van de Australiër bleek alleszins veel te snel voor Spanje (36.32 minuten), Oostenrijk (37.17 minuten) en Oekraïne (38.39 minuten). Australië was echter nog niet zeker van een medaille, laat staan de wereldtitel, aangezien de grootste kanshebbers nog moesten komen. In het derde blok gingen – met Polen, Frankrijk, België en Denemarken – meerdere sterke landen van start.
Fransen en Denen goed uit de startblokken
De Franse mannen (Bruno Armirail, Rémi Cavagna en Eddy Le Huitoze) doken aan de eerste finishpassage met drie seconden onder de tijd van de Australiërs, de Denen bleken nog eens vier seconden rapper. België en Polen speelden zoals verwacht dan weer geen rol van betekenis in de strijd om de medailles. Intussen verloren de Franse vrouwen steeds meer van hun pluimen: zo had Coralie Demay al snel alle moeite van de wereld om haar landgenotes te volgen. Van een geoliede Franse machine was inmiddels geen sprake meer, wat we ook konden zien aan de eindtijd: de Fransen bleken in de eindafrekening twintig seconden te langzaam.
Eenzelfde patroon zagen we bij de Deense equipe, waar de vrouwen ook steeds meer terrein verloren op hun Australische collega’s. Aan de eerste finishpassage was het verschil nog zeven seconden in het voordeel van Denemarken, maar na 28,2 kilometer waren de rollen omgedraaid en bleek Australië toch twintig sneller. Matthews, Plapp, Durbridge, Baker, Manly en Roy mochten kortom nog altijd dromen van een wereldtitel in eigen land, maar met Zwitserland, Italië, Nederland en titelverdediger Duitsland moesten nog vier toplanden beginnen aan de Mixed Relay.
Drama voor Nederland: kettingproblemen Mollema, zware val Van Vleuten
Bauke Mollema, Daan Hoole en Mathieu van der Poel waren erop gebrand om een toptijd te realiseren, maar de Nederlandse ploeg kreeg al snel een fikse tegenvaller te verwerken. Mollema viel na enkele kilometers weg met kettingproblemen en dus moesten Van der Poel en Hoole het met z’n tweeën zien te rooien richting de eerste passage aan de finish. Dit bleek funest voor de winstkansen van Nederland, want na 14,1 kilometer was de achterstand al gegroeid naar iets meer dan twintig seconden. De vrouwen stonden met andere woorden voor een haast onmogelijke taak om dit nog om te draaien.
Waar Nederland een dramatisch begin kende van de Mixed Relay, liep het bij Zwitserland wel allemaal op rolletjes. Stefan Küng, Stefan Bissegger en Mauro Schmid snelden naar een tussentijd van 15.50 minuten en bleken tien seconden sneller dan Italië, Denemarken volgde op vijftien seconden en Nederland was liefst veertig nseconden langzamer. Niet veel later was het laatste restje Nederlandse hoop helemaal vervlogen, aangezien Annemiek van Vleuten bij de start zwaar ten val kwam. Riejanne Markus en Ellen van Dijk moesten door, maar stonden voor de onmogelijke taak om nog iets van deze Mixed Relay te maken.
Zwitserland rekent af met Italië, Nederland toch nog vijfde
Nederland kwam met andere woorden niet in het stuk voor en dus was het uitkijken naar een duel tussen Zwitserland en Italië. Marlen Reusser, Elise Chabbey en Nicole Koller wisten de sterke prestatie van de mannen door te trekken en noteerden aan de streep een tijd van 33.47 minuten. Vervolgens was het wachten op de binnenkomst van Italië. Elisa Longo Borghini, Elena Cecchini en Vittoria Guazzini bleven in de buurt van het Zwitserse drietal en wisten zelfs nog wat van de achterstand af te knabbelen, maar bleken aan de streep toch drie seconden te traag om de koppositie over te nemen.
De Zwitsers konden al voorzichtig juichen, aangezien titelverdediger Duitsland al op grotere achterstand reed en niet in aanmerking kwam voor de wereldtitel. De Duitsers kwamen uiteindelijk acht seconden tekort voor het podium en strandden op een vierde plaats. De wereldtitel gaat dus naar Zwitserland, zilver is er voor Italië en Australië pakt voor eigen publiek de bronzen plak. Nederland wist, ondanks de pech van Mollema en de val van Van Vleuten, toch nog een vijfde tijd te realiseren op slechts veertien seconden van het podium. Denemarken, Frankrijk, België, Polen en Spanje maken de top-10 vol.
Zwitserland een mooie kampioen natuurlijk, daar staat wel wat te glunderen aan PK's. Ik denk dat NL ook mét niet van ze gewonnen had.
Blijft goud!
https://www.youtube.com/watch?v=Tsk3zAZyLaQ
Dat 'stellige' begrijp ik ook nooit zo
Flinke pluim voor Ellen en Riejanne, die na een afschuwelijke start, met verlies van ploeggenote Annemiek en flink tijdverlies, getweeën toch nog de derde tijd van alle vrouwenploegen wisten te realiseren.
Waarom noem ik dit een mooie discipline? Omdat het qua wedstrijdverloop het meest 'variabel' is van het hele WK: niveauverschillen tussen de mannen en de vrouwen van een land, interne niveauverschillen in de trio's en de daaraan verbonden tactieken, renners met verschillende lichaamsbouwen die samen over dat bergje moesten komen...
Uiteindelijk heeft topsport drie grote doelen:
- uitmaken wie de beste is
- voor entertainment zorgen
- het doen kriebelen bij de toeschouwers om ook zelf te sporten
Enkel bij dat eerste punt kan je het negatieve benadrukken door te zeggen dat vele toppers niet starten in deze discipline, maar zoals steeds gaat het om de renners die wél deelnemen (en daar zitten elk jaar meer toppers tussen). Op vlak van die laatste twee punten zat het vandaag helemaal goed. Eerst had je de uitgenodigde teams van de Pacifische regio, die op een uitzondering na niet op profniveau acteren, maar die wél enorm veel beleving met zich meebrachten. (zo heb ik echt genoten van Samoa: de mannen verloren na 5 minuten al de eerste renner en moesten dan met één lichtgewicht en één kolos samen naar de finish, hun vrouwen bleven met veel onderlinge aanmoedigingen samen en kwamen breed lachend over de streep) Gewoon erbij zijn was voor die landen al een overwinning, dat zag je goed aan de vreugdetaferelen bij Tahiti en Nieuw-Caledonië die even op de hotseats mochten plaatsnemen. In de lokale pers gaat deze mixed relay zeker opgevoerd worden, wat dan weer puntje drie hierboven ten goede komt. Wanneer dan de 'echte' ploegen in omgekeerde volgorde van mixed-relay ranking starten ben je verzekerd van spanning door de switch van mannen naar vrouwentrio's en de toenemende kwaliteit van de teams. Wat mij betreft heeft de UCI met dit concept werkelijk iets toegevoegd aan dat wat ouwbollige wielerlandschap.
Topsport gaat om beleving, en dat biedt deze discipline ten volle.
Dit nummer staat gewoon bol van spanning en entertainment, en gewoon kleppers aan de start.
De ploegentijdrit: is een heel mooie discipline, maar eigenlijk spannender in een grote ronde dan op een WK. Op een WK zijn er doorgaans maar 2-5 ploegen die serieus kans maken, de rest is "veldvulling". Terwijl in een grote ronde bijna iedere ploeg vol moet gaan vanwege de kopman in de ploeg. Dan zie ik veel liever de mixed relay...
Van mij mag het blijven zoals het nu is: op het WK de mixed relay en voor de ploegen af en toe een TTT in kleine en grote rondes. Mogelijke aanpassingen:
- een 'beurtrol' afspreken tussen Giro, Tour en Vuelta om elk jaar 1 TTT op dat niveau te hebben
- een nieuw circuit van een vijftal TTT's doorheen het jaar, met eindklassement op punten of tijd (noem het maar een 'Wereldbeker' wmb)
Waarom zou zoiets niet mogelijk zijn voor de mannen?
@Limal Bijna helemaal eens, behalve de deelname (op kosten van de UCI) van Samoa, Tahiti en Caledonië. Dat leek werkelijk helemaal nergens op! Mij lijkt dit niet bij te dragen aan de mondialisering, waar de UCI zo graag mee bezig is. Deelname van het UCI team was wel oké, zowel vrouwen als mannen hadden hier duidelijk op geoefend, en qua tijd waren ze slechts 8 seconden trager dan Oekraïne.
Ik bedoel Hoole, Poel en Mollema tegenover Ganna, Affini en Sombrero, of Kung, Bisegger en Schmidt... Die laatste zes zijn pure specialisten m.u.v. Schmidt.
Verder: Van belleghem en sporza trekken wel heel erg opzichtig hun neus op voor deze discipline. Ook n beetje lacherig doen. Totdat ze vinden dat ze n keer n goede kans maken denk ik. Terwijl het team vandaag juist een serieuze poging deed. Bravo.
Wat Van Vleuten betreft: stug blijven schakelen als je net bezig bent met staand maximaal acceleren op hobbelig wegdek is recipe for disaster. Ook met DI2. Ben het er wel mee eens dat 12sp niet zo soepel schakelt als 11speed en dat de toleranties vwb afstelling wel heel erg nauw komen nu.
Daarnaast komen nog een aantal kleinere zeges bij en een tal van ereplaatsen. En dan heb ik het nog enkel over het mannenwielrennen!
En daarnaast de doorbraken van Arensman, Bouwman, Kooij en Leemreize.
Conclusie, wij Nederlanders hebben weinig te klagen over het wielerjaar 2022.