Van der Poel verslaat Van Aert en Pidcock na spectaculaire Wereldbeker in Namen
Een spectaculaire Wereldbeker van Namen is een prooi geworden voor Mathieu van der Poel. De wereldkampioen kwam na ruim een uur in de Citadelcross als eerste over de finish. Wout van Aert kwam als tweede over de streep, na zijn eerste confrontatie met Van der Poel van deze winter. Tom Pidcock leek lange tijd op weg naar een nieuwe zege, maar in de finale zakte hij weg naar de derde plaats.
Europees kampioen Eli Iserbyt had zijn start zeker anders voorgesteld, want al op de eerste oplopende strook moest hij lopend verder omdat zijn ketting eraf lag. Einde verhaal voor Iserbyt dus. Vooraan kende Wereldbeker-leider Michael Vanthourenhout een goede start, met Wout van Aert in zijn kielzog. Mathieu van der Poel moest van de tweede startrij komen en hij schoof langzaam maar zeker op in de eerste ronde.
Snelle start Pidcock
Ook de winnaar van vorige week in Gavere, Tom Pidcock, schoot uit de startblokken. Hij zorgde voor de eerste verschillen; alleen Van Aert, Van der Poel en Vanthourenhout konden de kleine Brit volgen. Pidcock hield zich in de tweede ronde niet in, wat zorgde voor kleine foutjes bij zijn achtervolgers. Met een voorsprong van ongeveer vijf seconden ging hij daardoor de derde ronde in.
Op de schuine kant, een van de scherprechters van de Citadelcross, wisten de drie achtervolgers terug aan te sluiten bij Pidcock. Alsof het niets was plaatste de toekomstige INEOS Grenadiers-renner een nieuwe demarrage, waarmee hij weer tien seconden wegreed van Van der Poel, Van Aert en Vanthourenhout. Halverwege de cross was de voorsprong van Pidcock elf seconden.
Pidcock dwingt Van der Poel en Van Aert tot het uiterste
Van der Poel wist in de zesde ronde het gat wat te dichten, maar tot het wiel van Pidcock kwam de wereldkampioen niet. Bij het ingaan van de zevende ronde (van de negen) was het verschil vijf tellen. Pidcock speelde een kat-en-muisspel met Van Aert en Van der Poel, die Vanthourenhout hadden afgeschud.
Vijf seconden, zeven seconden… De twee wereldtoppers, die elkaar voor het eerst deze winter tegenkwamen in het veld, wisten het gat maar niet dicht te rijden. In de achtste ronde kwamen Van Aert en Van der Poel dan toch op het wiel van Pidcock, wat de spanning helemaal terugbracht in de Citadelcross.
Direct nadat de drie samentroepten, plaatste de regerende wereldkampioen een versnelling waarmee hij vooral Pidcock op een gaatje reed. Had de Brit zich dan opgeblazen? Ja, want hij net na het ingaan van de slotronde kon het tempo van Van der Poel niet volgen. Ook Van Aert moest tijd toegeven, maar de Belg van Jumbo-Visma hield de druk op zijn eeuwige rivaal hoog.
Van der Poel had echter nog genoeg kracht over om de zege binnen te slepen, drie seconden voor Van Aert. Pidcock volgde na een waar spektakelstuk op elf tellen als derde.
Wereldbeker veldrijden 2020-2021
Uitslag mannen – Manche 2 in Namen
1. Mathieu van der Poel in 1u03m59s
2. Wout van Aert op 3s
3. Tom Pidcock op 11s
4. Michael Vanthourenhout op 1m07s
5. Quinten Hermans op 2m09s
6. Lars van der Haar op 2m17s
7. Toon Aerts op 2m53s
8. Daan Soete op 2m57s
9. Corné van Kessel op 3m25s
10. Ryan Kamp op 3m31s
Het was een prachtige wedstrijd waar ik door het hoge niveau en de spanning zelfs het ontbrekende publiek totaal niet gemist heb.
Aerts gevallen op training, dus vandaag was ook niet echt een referentie.
MvdP-van Aert 64-23
Wellicht lukt het Pidcock wel om Mathieu mentaal te breken
En dat heeft niks te maken met iemand naar beneden praten. Maar gewoon de constatering dat mathieu tov wout net de "X factor " krijgt als het om de overwinning gaat en de streep in zicht is. Niet te duiden wat het is, maar het lijkt eerder mentaal dan een verschil in vermogen of fysiek.
En dat komt er af en toe uit ook in de interviews, waarbij je soms onzekerheid of onderschatting van eigen capaciteit bespeurt bij wout.
Let daar op.
Nogmaals ik zie geen spatje bewijs voor de mentale zwakheid van Wout tegenover Matthieu.
WVA en VDP zijn geen gelijkwaardige veldrijders. VDP is de Goat crosser en WVA is a once in generation talent. Waarmee ik niets wil afdoen van WVA, want zonder VDP had hij al alles honderd keer gewonnen.
@ Michelangelo
Ik denk eigenlijk gewoon dat VDP vaker wint van Van Aert in de laatste ronde puur omdat hij gewoon die techniek, explosiviteit en sprint veel beter kan uitspelen. In eerdere ronden kan Van Aert dat misschien wel goed maken door zijn vermogen, maar in de laatste ronde is daar geen tijd voor. Dat zag jij ook vroeger met een stybar, Pauwels en meeusen die hun sprint/techniek veel beter konden uitspelen dan bv een Albert of een Klaas Vantornout.
Het helpt niet echt als je reactie op het vermeende gedweep met MVDP is dat Nederland nooit echte toppers heeft gehad en het weer uitdraait op het type post dat een aantal vorige leden op dit forum met hetzelfde taalgebruik en stokpaardjes een ban heeft opgeleverd.
Ik zie het niet als Wout naar beneden praten. Ik denk namelijk dat Wout op een ander mentaal aspect sterker is: hij laat zijn kop nooit hangen. Waar Mathieu wel eens een wedstrijd “laat lopen” zie je dat bij Wout zelden. Die blijft doorknokken. En dat heeft hem teruggebracht na zijn blessure tot een geweldig hoog niveau.
Maar wat je bij Mathieu ziet is een andere reactie: namelijk de drang om de dag / wedstrijd daarna wel te winnen. En waar bij Wout het “nooit opgeven” zijn kernkwaliteit is, vind ik dat bij Mathieu veel meer de “oerdrang” om te winnen. En met het een wil ik niks afdoen aan het ander. Maar in een laatste ronde heb je nou eenmaal wat meer aan de oerdrang om te winnen dan aan de drang om nooit op te geven.
@checco, ik heb hier nog wel een eierschaal liggen. Modelletje “calimero”. Denk dat die je wel past. Als je wilt kan ik er ook nog een vlaams vlaggetje op tekenen voor je…
@Murcia: ik probeer gewoon te begrijpen waar dit gedrag vandaan komt. Waarom moet MVDP (door sommige leden) opgeëist worden om voortdurend een superioriteitsgevoel uit te dragen? Ik begrijp dat niet, en vraag mij af waarom dat gedaan wordt.
@Michelangelo: ironisch dat net jij iemand een calimero noemt :’-)
Stop eens met heel de tijd er een discussie België vs Nederland van te maken. Natuurlijk heeft wout geen mentaliteit probleem, maar het is wel een feit dat VDP vaak superieur is tov Wout in een 1 vs 1 duel zowel op de weg als in het veld. Ik denk dat dat meer ligt aan de kwaliteiten, maar het kan wel dat VDP net dat beetje meer killer is dan Wout. In de RVV heeft VDP zijn killersmentaliteit ook perfect uitgespeeld door een zo kort mogelijke spurt te rijden terwijl WVA altijd eerder moet beginnen.
Zie ook mijn post richting Murcia. Natuurlijk heeft Mathieu de techniek en explosiviteit. Maar het grote verschil zit in de mindset. Bij Van Aert is het dogma "nevernooitniet opgeven", bij Van der Poel is het "ik ga gvd als eerste over de streep, al rij ik me helemaal dood".
Resultaat is dat Wout zich helemaal dood kan rijden in een achtervolging, en Mathieu om voorop te blijven.
In het eerste deel van de koers heb je misschien het meest aan de eigenschap van Wout, omdat je dan niet snel in verloren positie komt. Maar in de laatste ronde ga je uiteindelijk meer prijzen pakken met de overwinningsdrang van Mathieu.
Ik wil het dan ook eerder vergelijken met types als Vervecken of Declercq vroeger: daar moest je ook voor de laatse ronde vanaf zijn, want die konden in de laatste ronde ook altijd net wat meer dan in de voorafgaande rondes
Verder ga ik deze discussie niet voeren want ik ben bang dat dat eierschaaltje nooit van je hoofd zal gaan. Gelukkig hadden jullie Merckx anders was het vast niet dragelijk voor je geweest
Wout zat daar in de ideale positie. Maar verzuimt uiteindelijk om te sprinten in zijn eigen kracht: een iets langere sprint, beginnend met een iets hogere snelheid. Die gast heeft de snelheid om massasprints te winnen in de TdF, maar maakt daar geen gebruik van.
En in die zin ergens vergelijkbaar met vandaag: niet het gebruik maken van je eigen sterke punten op het parcours. Terwijl je dat juist bij Mathieu wel ziet: denk met name aan dat opdraaien bij de kasseien of de lange klim naar boven. Hij probeert letterlijk het laken naar zich toe te trekken, terwijl ik bij Wout het gevoel heb dat hij het laken zo lang mogelijk midden op het bed wil laten liggen omdat hij niet goed weet hoe hij er het beste aan kan beginnen.
VdP heeft ALTIJD een plan om te winnen en van Aert reageert ipv dat hij regeert. RVV sprint had altijd voor van Aert moeten zijn maar hij reageert weer (te laat) op VdP. Mathieu wist vandaag precies wat er ging gebeuren toen ze samen kwamen. En ipv dat van Aert de boel versmacht door gelijk door te rammen geeft hij VdP net die tientallen seconden die hij nodig heeft om te recupereren en zijn plan uit te voeren.
Ik zie die X-factor ook bij Wout en dat is het verschil denk ik tussen ons beiden. Op de Poggio kan ook Matthieu proberen om achter Julian aan te gaan maar hij doet het niet. Dat is een X-factor moment van heb ik jou daar om achter de meest explosieve renner in het peloton aan te gaan en niet te willen plooien. De Tour idem dito, niet alleen de beste knecht maar ook een van de beste sprinters en bergop met 75 kg een heel peloton pijn doen. Na de AGR 2019 werd gezegd dat Wout op de weg ook door Matthieu vernederd zou worden maar hij heeft dat dit en vorig seizoen al omgedraaid. De do or die mentaliteit heeft hij nu ook en werd natuurlijk duidelijk op het WK. Met het risico om minder te zijn in de RVV nam hij wel deel aan de twee WK's en kijk naar die prestaties. Als je mij vraagt wie de meeste kans avn hen beiden heeft om alle monumenten minstens 1x te winnen zeg ik Wout en dat had niemand na zijn val kunnen voorspellen. En tenslotte juist de cross blijven rijden ook als je weet dat Matthieu intrinsiek beter is op dat onderdeel laat zien dat hij niet onder nederlagen gebukt gaat.
Begrijp me niet verkeerd: ik ben een groot fan van Wout 2.0. Zowel als renner alsook als mens heeft hij mooie stappen gezet sinds hij onder het juk van Nuyens uit is. En dat heeft overigens voor mij niks te maken met de kleur van zijn shirtje.
Wat ik wil zeggen is dat Wout dit seizoen zeker de betere renner was t.o.v. Mathieu, en dat hij hem enkele keren gewoon uit de wielen heeft gefietst (Strade, MSR). Hij heeft gewoon een machtig seizoen gereden, en is als WEGrenner completer dan Mathieu.
Maar wat ik met mijn punt over de x-factor bedoel is dat er een verschil is in Wout en Mathieu als ze de meet ruiken, zeker als ze beide in het spel betrokken zijn en elkaar waard zijn. Ik denk dan aan de cross van gisteren, maar ook aan de RVV. Op een of andere manier lijkt er dan ergens een soort van "onzekerheid" in Wout te sluipen, waardoor hij niet zelf zijn eigen sterktes uitspeelt. En waardoor hij zichzelf in dat soort situaties niet de maximale winstkansen verschaft.
En bij Mathieu zie je dat vaak weer precies andersom; die weet het vaak zo te spelen dat hij in zijn eigen kracht komt. En koppelt dit dan ook aan de absolute wil om zijn wiel als eerste over de meet te drukken. "Willen winnen" is net wat anders dan "niet willen verliezen".
Ergens is dat ook niet gek. Mathieu is vanaf de jeugd gewoon om alles te winnen, en Wout heeft naast veel profijt van het duel met Mathieu ook vaak last van dit duel: het zo vaak verliezen van Mathieu zit in zijn hoofd. En dat komt er af en toe uit in de interviews zoals gisteren of na Gent Wevelgem.
Ik "vrees" overigens de dag dat Wout gaat snappen dat het vaker zijn kant op komt als hij zelf het laken naar zich toe haalt. Als hij dat koppelt aan de vorm die hij dit seizoen had, dan is er heel vaak weinig tegen te doen...