Tom Dumoulin zat gevangen in zijn eigen tegenslagen en teleurstellingen
foto: Cor Vos
Raymond Kerckhoffs
zaterdag 4 juni 2022 om 07:45

Tom Dumoulin zat gevangen in zijn eigen tegenslagen en teleurstellingen

Opinie Het huwelijk tussen de persoon Tom Dumoulin en de wielrenner Tom Dumoulin was zacht gezegd niet altijd even gelukkig. De liefde voor het fietsen stond voor de Limburger niet synoniem voor het leven als een wielrenner, laat staan het leven van een wielerkampioen. Sinds zijn val in de Giro d’Italia 2019 werd zijn loopbaan gekenmerkt door tegenslagen en teleurstellingen. Na de mislukte Giro in mei nam de Limburger al het besluit om eind dit jaar te stoppen. Toen eenmaal de keuze was gemaakt, merkte hij dat het steeds moeilijker werd om alle opofferingen te maken om nog één keer op het WK-tijdrijden te vlammen. “De tank is leeg.”

Natuurlijk zag ook hij in de afgelopen Tour de France dat de kloof met de nieuwe generatie niet onoverbrugbaar groot was. De derde plek van de 36-jarige Geraint Thomas, de Welshman die hem in 2018 van de eindzege in de Tour de France hield, had hij ook gezien. “Knap wat ‘G’ doet”, liet Dumoulin weten. “Misschien had ik dat ook nog gekund wanneer ik weer 100% ben. Maar het is mooi geweest zo.”

Duidelijke, bewuste woorden. Het maakte duidelijk dat Dumoulin het besluit om te stoppen met wielrennen na de deceptie in de Giro d’Italia Dumoulin niet in de emotie van het moment had genomen. Hij stond voor de volle honderd procent achter de keuze om de fiets definitief aan de spreekwoordelijke wilgen te hangen. Er heerste meer opluchting dan twijfel dat hij de goede beslissing had genomen. Dat er eindelijk een einde is gekomen aan het gejojo in zijn gedachten of het wielrennen op het allerhoogste niveau nog wel plezier brengt.

Al wilde hij in zijn hoofd het liefst wel nog afscheid nemen met een glanzende prestatie op het WK-tijdrijden om zo de cirkel rond te maken. Maar, 2022 was sportief vooral het jaar waarin hij ontdekte dat zijn lichaam niet meer deed wat zijn hoofd wilde. In zijn voorbereiding richting het WK in het Australische Wollongong kwam hij daar opnieuw achter. Het heilige vuur was gedoofd.

Was zijn mededeling vorig jaar op zaterdag 23 januari om tijdelijk te stoppen voor de meesten nog een donderslag bij heldere hemel, ditmaal hield iedereen er na zijn opgave in de Giro d’Italia rekening mee dat Dumoulin wel eens klaar zou kunnen zijn met het wielrennen. Als de twijfels de overhand nemen en de motivatie daardoor wordt gebroken, dan is er in een keiharde sport als het wielrennen vaak geen weg meer terug.

Sinds zijn val in de vierde etappe van de Giro d’Italia 2019 naar Frascati, waarbij hij een diepe kniewond opliep, heeft hij fysiek nooit meer zijn beste niveau kunnen halen. En als het niet loopt zoals gewenst dan is Dumoulin voor zichzelf niet de makkelijkste persoon. Dan loopt hij zichzelf ook meermaals voor de voeten.

Zelf heeft hij het gevoel dat hij in zijn wil om snel terug te keren bij de wereldtop in 2020 overtraind is geraakt en dat dit probleem hem bleef achtervolgen. Duidelijk is echter dat het huwelijk met Jumbo-Visma de afgelopen drie jaar tijd niet werkte, hoewel er door beide partijen met een positieve insteek is gewerkt.

Tom Dumoulin voor Amstel Gold Race 2022 – foto: Raymond Kerckhoffs

Het malheur in de afgelopen drie jaar is niet mis. In 2020 moest Dumoulin na zijn ernstige knieblessure, darmparasieten en de corona-lockdown terugkeren. In 2021 werd hij teruggeworpen door de periode van vier maanden waarin hij voor zichzelf moest ontdekken of hij nog wilde doorgaan met wielrennen. Toen hij met de zilveren medaille op de olympische tijdrit en een sterke Benelux Tour weer op niveau leek te zijn, werd hij tijdens een trainingstocht aangereden door een automobilist en brak hierbij zijn pols.

Rugproblemen
Dit voorjaar voelde hij zich op de hoogtestage in Colombia weer ouderwets sterk, maar kreeg hij in de bergritten van de UAE Tour te maken met rugproblemen, terwijl hij na deze wedstrijd aan de Perzische Golf werd getroffen door een coronabesmetting die hem ver terugwierp. Eigenlijk begon hij daardoor, gezien het minimale aantal koersdagen, al aan een oneerlijke strijd in de Giro d’Italia.

De aankondiging van het einde van zijn tijdperk zorgt voor een trieste dag in de wielersport, terwijl iemand met zo’n rijk palmares juist met een staande ovatie naar zijn laatste pedaalomwentelingen moet worden begeleid.

Niet alleen zijn fantastische erelijst, met de eindzege in de Giro d’Italia in 2017 als absoluut hoogtepunt, typeert de loopbaan van Dumoulin. De Maastrichtenaar was, al koerst hij nog tot eind dit seizoen, een sieraad voor het wielrennen. Zijn prachtige stijl op de fiets werd door sommigen al omschreven als bikeporn, maar ook met zijn aanvallende instelling kleurde hij vele wedstrijden. Als Dumoulin aan de start stond, gebeurde er altijd wel wat.

Het begin van het einde in Giro 2019 – foto: Cor Vos

Voor ons journalisten was het een voorrecht om zijn carrière van dichtbij te kunnen volgen. Ieder gesprek dat je met hem had, was enerverend. Altijd had hij wel een mening of een interessante insteek. Misschien was het geregeld verstandiger geweest wanneer hij wat vaker in zijn antwoorden diplomatieker was geweest, maar de aard van het beestje verander je niet.

Na zijn persconferentie vorig jaar mei in Vught waarin hij zijn terugkeer in het wielrennen bekendmaakte, zei hij nog tegen mij: “Ik had me voorgenomen om korte antwoorden te geven, maar dat lukt me niet. Ik snap niet hoe iemand als Chris Froome hier keer op keer wel in slaagt.” Het typeert zijn persoonlijkheid die zich ook graag in een gesprek laat triggeren.

Atypische wielrenner
Dumoulin heeft zichzelf gedurende zijn loopbaan vaak als een atypische wielrenner omschreven. Hij was misschien te veel een denker. En juist wanneer bij een denker de twijfels beginnen te overheersen, kan dit een vijand van je worden. Hij kwam de laatste jaren na zijn val in de Giro van 2019 steeds meer gevangen te zitten in zijn eigen tegenslagen en teleurstellingen. Keer op keer moest hij klappen verwerken, waardoor hij het plezier in het wielrennen ook steeds meer verloor.

Hij hield van de sport, maar hij hield evenzeer van het spelletje om zijn belangrijkste concurrenten te pijnigen op de fiets. Die uitdaging had hij nodig. Om alle opofferingen, vooral het veel van huis weg zijn, te kunnen opbrengen had hij dat gevoel om met de besten te wedijveren nodig. Voor de Amstel Gold Race zei hij het nog eens hardop: hij was geen wielrenner om in de marge mee te fietsen.

In zijn geliefkoosde Giro d’Italia had hij gehoopt zijn talent als klassementsrenner terug te vinden. Het werd echter een ronde waarin hij ontdekte dat zijn lichaam niet meer deed wat zijn hoofd wilde. Een constatering die hij al na de vierde rit met de finish op de Etna maakte en die hij vervolgens in het verdere verloop van de Giro keer op keer opnieuw moest ervaren. In deze ronde kreeg hij voor zichzelf het gevoel dat hij ver verwijderd was van het niveau om ooit nog eens met de top mee te doen. Alle lichamelijke ongemakken blokkeerden hem om het optimale op de fiets eruit te halen. Het zou heel lang zou duren voordat hij weer op de volle honderd procent zou zijn. Tijd die hij zichzelf niet meer wilde geven. Het was goed geweest.

Zwoegend in de Giro 2022 – foto: Cor Vos

Toen hij in Turijn opgaf, was deze keuze om te stoppen dan ook grotendeels gemaakt. Dat nog vele grote ploegen overtuigd waren dat ze hem de komende jaren konden terugbrengen naar de top, wilde hij niet meer horen. BikeExchange-Jayco, Trek-Segafredo, Alpecin-Fenix, Intermarché-Wanty-Gobert, BORA-hansgrohe en Israel-Premier Tech stonden te popelen om vanaf volgend jaar met hem te gaan werken, maar hier stond Dumoulin niet meer voor open. Door zijn aanvankelijke plan om nog door te gaan tot en met de Olympische Spelen van Parijs 2024 had hij al een streep gezet.

Respect
Zijn keuze verdient respect. Tom Dumoulin is dicht bij zichzelf gebleven. Elf jaar lang heeft hij deel uit gemaakt van het profpeloton. Een authentieke wielrenner was hij zeker niet. Gelukkig niet, ben ik geneigd te zeggen. Het wielrennen was een wereld waarvan hij in het begin zelf zei dat het eigenlijk niet de zijne was, maar waar hij wel steeds meer van is gaan houden..

Laten we deze dag niet met rouw kleuren, maar vooral vieren wat voor een schitterende wielrenner we het afgelopen decennium met Tom Dumoulin hebben gekend. Hoe hij in de periode waarin de wielersport uit de donkerste periode moest komen met zijn oprechte antwoorden en ambitieuze koerswijze het wielrennen weer de nodige glans heeft gegeven. En hij de Nederlandse wielerjeugd het geloof heeft teruggegeven dat ook een wielrenner uit onze vlakke polderlandje een grote ronde kan winnen.

Deze opinie werd reeds in mei geschreven, maar is na het definitief stoppen van Tom Dumoulin aangepast. 

RIDE Magazine
20 Reacties
Sorteer op:
3 juni 2022 18:57
Mooi stuk!
3 juni 2022 19:04
Ik denk nog altijd dat er ooit eens iets onfris is gebeurd achter de schermen.
    3 juni 2022 19:15
    grote kans, maar waar doel je precies op?
    onfris is nogal ruim begrip
    3 juni 2022 19:22
    Het poepincident was niet bepaald fris maar ook allesbehalve achter de schermen.
Ik mis wel iets van zelfreflectie in het stuk over de rol van de journalistiek. Die heeft het hem niet makkelijk gemaakt in vooral al het ophemelen. Op zo'n staande ovatie zit Dumoulin juist helemaal niet te wachten.
    4 juni 2022 08:00
    Dat ophemelen heeft hem indirect alleen maar slechter gemaakt. Echter, daaraan heeft hij zelf ook meegedaan zoals met die huldiging met de twee winnaars van de TDF en in een tv reklamespot over de TDF.
3 juni 2022 20:28
Jammer. Heel jammer. Dumoulin was/is een prachtige renner. En mens.
Vorig seizoen, met zijn prestaties in het Nederlandse kampioenschap en de Olympische Spelen, leek hij aan een tweede adem toe. Blijkt nu dat dit zijn zwanenzang was.
3 juni 2022 20:30
Ik mis in dit hele stuk de woorden: Jumbo Visma
"Hij kwam de laatste jaren na zijn val in de Giro van 2019 steeds meer gevangen te zitten in zijn eigen tegenslagen en teleurstellingen "
De laatste jaren had ik vervangen door JV tijd
    4 juni 2022 11:29
    Dat valt me ook op. Vanuit de ploeg zal er zeker de druk geweest zijn om te moeten presteren. Dat is de schaduwzijde die men blijkbaar liever niet belicht omdat dat dan als kritiek op de ploeg zou worden opgevat. Verder denk ik dat het hoge niveau van de huidige klassementsrenners het voor hem ook vrijwel onmogelijk heeft gemaakt.
    Al met al een combinatie van omstandigheden en na drie jaar kwakkelen kan ik me voorstellen dat hij er wel klaar mee is.
    4 juni 2022 11:45
    Het was toch al bij Sunweb begonnen, waar hij absoluut weg wilde?

    Lijkt me dat TJV altijd op een heel geduldige manier is omgegaan met de troubles van Dumoulin? Vorig jaar hebben ze hem eigenlijk volledig laten voorbereiden op de OS. Die vlieger zou bij pakweg Lefevere of Vinokourov niet opgaan, vermoed ik.

    Zie niet goed in hoe TJV hiervoor verantwoordelijk is. Dat ze bij 1 van de beste teams van de wereld graag willen presteren lijkt me logisch. Als dat een klimaat was waarin Dumoulin zich niet goed voelde, kon hij wellicht à la Groenewegen wel zijn contract laten ontbinden om elders te gaan rijden.

    Ik denk dat er bij andere teams (die bv. minder konden terugvallen op de goeie prestaties van andere kopmannen) wel wat meer druk op de ketel zou zijn gezet.
4 juni 2022 00:39
Uit de afscheidsbrief van Dumoulin:
Quote:
Met het nodige geduld en een heel voorzichtige (trainings)aanpak ben ik ervan overtuigd dat ik er op termijn weer bovenop kan komen en mijn volledige potentieel zou kunnen laten spreken op de fiets. Maar dat wordt een lange, geduldige weg zonder garanties op succes. Ik kies ervoor om deze weg niet te nemen, maar in plaats daarvan te stoppen met mijn actieve carrière en een nieuw, onbekend pad in te slaan.


Marianne Vos kon en wilde voor de lange weg kiezen, maar Dumoulin is veel te veel bezig met "geluk." Iets wat sowieso ongrijpbaar is en onmogelijk na te streven, waarbij ik moet denken aan de parabel van de Japanse steenhouwer. Tegenslagen zijn een essentieel onderdeel van het leven. Overtraining is er een van. Laat ik besluiten met drie opmerkelijke uitspraken van Zizek:
Quote:
"Our truth is outside, our inner truth is the lie we construct to be able to live with the misery of our actual lives."
“We don't really want what we think we desire.”
“Why be happy when you could be interesting?”
    4 juni 2022 06:27
    Ik weet niet of hij bezig is met 'geluk', maar hij is absoluut bezig met wat de beste keuze voor hem is, of wat hij het liefste doet. Hij heeft de lange weg al eens bewandeld en is erachter gekomen dat het niet zijn ding is (overtraind, zijn lichaam reageert niet meer zoals hij wil), dus is het logisch om een andere keuze te maken.

    Om er ook maar een bekende quote bij te pakken:
    Quote:
    "Insanity is doing the same thing over and over again and expecting different results."


    Ik ken Zizek verder niet, maar op basis van deze quotes klinkt hij vooral als een diep ongelukkig iemand. Daar moet je niet voor willen kiezen.
    4 juni 2022 07:24
    Ik heb er ook 1:

    ‘Beter hak je kwijlend van de pret wat in een steen in plaats van allerlei moeilijke oneliners te verzinnen’
    4 juni 2022 11:48
    Ik heb er ook nog 1:

    "Wie een raspaard als een werkpaard behandelt is een ezel."
4 juni 2022 06:22
Quote:
"Zelf heeft hij het gevoel dat hij in zijn wil om snel terug te keren bij de wereldtop in 2020 overtraind is geraakt.."

Volgens mij is dit niet alleen zijn gevoel geweest maar ook daadwerkelijk geconstateerd, beetje raar om het zo te brengen Raymond.

Quote:
"..nu de teleurstelling van de opgave van de Giro d’Italia nog overheerst.."

Topsporters kunnen snel schakelen, ook Dumoulin. Sneller dan Raymond in ieder geval, die vermoedelijk teleurgestelder is door de opgave dan Dumoulin zelf.

Verder een leuk stukje, maar hangt wel aan elkaar van de cliches. Het was leuk geweest om het eens vanaf een andere kant te belichten.
4 juni 2022 08:28
Wat mij opvalt is dat de effecten van overtraindheid door zo veel journalisten en publiek wordt onderschat. Er worden allemaal andere verklaringen gezocht om maar een ‘verhaal’ te hebben. Oorzaak en gevolg zijn simpel, de struggle om het te accepteren en hoe er mee om te gaan begrijpelijk.
4 juni 2022 09:48
Het is logisch dat mensen teleurgesteld zijn. Respect voor zijn carrière maar hij stopt natuurlijk veel te vroeg. De wijze waarop hij Bouwman in de Giro aan de ritzege helpt, is daar een bewijs van. Hier zou een gemiddelde renner weken op kunnen teren. Tom ervaart zijn rol echter als" in de marge rondrijden". Bouwman ervaart de rol van Tom, totaal niet als " in de marge." Voor Bouwman is Tom wrs een icoon/rolmodel topsporter en gewaardeerde collega. Een gemiste kans voor Tom, om zijn legacy door te kunnen geven als nestor renner. Het enige wat je hiervoor moet doen, is een verandering van mindset. Berusten in dat je niet de nieuwe Froome zal zijn. Omdat de pogi's en rogla's wattages trappen die je lang niet haalt bergop. Daarna met trots terug kijken dat je een grote ronde winnaar bent. En vanuit hier "de beste" worden in het ondersteunen van de jonge talenten. Dit laatste ontbeert Tom helaas. Iets wat cruciaal is voor een ouder wordende prof team sporter. Gesink mag zijn veters nog net strikken maar die heeft destijds van de nood wel een deugd gemaakt. Uiteindelijk is Tom zelf de grote verliezer. De passie voor de teamsport wielrennen waarmee het ooit begonnen is, is verkild. Daardoor stopt het helaas nu veel te vroeg. In die nieuwe rol, zou Tom boven elke marge rijden voor zijn teamgenoten maar uiteindelijk ook voor het grote publiek. Je wegcijferen voor het grote geheel, blijft het meest waardevolle en gewaardeerde aan teamsport. Samen winnen. Ik had gehoopt na de rit van Bouwman dat dit vonkje over zou slaan maar helaas. Ik had echt graag nog jaren genoten van Tom als meester nestor en top tijdrijder. Het mag helaas niet zo zijn.
5 juni 2022 08:58
Waarom is Tom niet door Jumbo Visma tegen zichzelf in bescherming genomen? Met zo’n slechte voorbereiding was een topprestatie in een loodzware 3 weekse ronde realistisch? Beter ronde van Romandie of Tour of the Alps kunnen laten rijden vooraf en op basis daarvan zijn ambities laten bijstellen… Dan was bijv. de Ronde van Zwitserland (met 2 tijdritten) en evt Vuelta in najaar een realistischer scenario geweesr met een flink lager afbreukrisico. Nu was het alles of niets en het werd niets…
    5 juni 2022 09:18
    @Baserace Waar lees jij dat Zwitserland 2 tijdritten heeft. Volgens mij is er alleen op de laatste dag een tijdrit. In de Giro ging Dumoulin ook voor de tijdrit en dit was bijna gelukt. De concurrentie is in de Ronde van Zwitserland op tijdrit gebied groter dan in de Giro
5 juni 2022 11:46
Ik meende dat opgevangen te hebben maar je hebt gelijk; het is er maar 1. Mijn punt is eigenlijk vooral dat hij meteen hoog inzet door voor een Giro klassement te gaan terwijl eerst een 5 of 8-10 daagse rittenkoers top 5 halen een realistischer doel was geweest.

Reacties zijn gesloten.