Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Tom Dumoulin vindt dat er grenzen zijn overschreden bij NOS-docu tijdens Tour 2020: “Als mens was ik het slachtoffer”
Tom Dumoulin en Jumbo-Visma, dat was geen geslaagd huwelijk. Inmiddels weten we dat de Nederlander zich niet goed voelde in die periode, maar in gesprek met het magazine Mezza gaat hij dieper in op die moeilijke tijd. “Het is de ergste periode uit mijn leven”, aldus Dumoulin.
In 2020 maakte Dumoulin de overstap van Sunweb naar Jumbo-Visma. Een jaar eerder kende lastig seizoen waarin hij niet alleen fysiek, maar mentaal op zijn limieten botste. “Ik stak mijn kop in het zand toen ik binnenkwam bij Jumbo-Visma. Ik durfde het niet aan mezelf toe te geven. Maar ik voelde me vreselijk. Die hele ploeg was aan het doordenderen naar de top, en dat deden ze geweldig. Ik was de enige die helemaal niet goed in zijn vel zat, die constant aan het sukkelen was.”
“In zo’n omgeving is er geen ruimte om je slecht te voelen. Ze probeerden heus mee te denken. Maar op momenten dat je het echt moeilijk hebt, wil je eigenlijk gewoon een knuffel”, gaat Dumoulin verder. “Mensen die zeggen: gossie Tom, laten we samen kijken hoe we jou er weer bovenop kunnen krijgen. Ik had eerder het gevoel dat ze een houding aannamen van: ja jongen, je rijdt hier voor veel geld in de rondte, daar horen bepaalde prestaties bij. Terecht natuurlijk, maar voor mij werkte dat totaal niet.”
“Of ik in paniek raakte? Natuurlijk. Toen in 2020 corona uitbrak, zat ik maandenlang thuis. Ik voelde me zó slecht. Ik poepte alleen maar slijm en bloed, er kwam geen normale ontlasting meer uit. Ik kon niet goed trainen. Tegelijk werd ik door de ploeg naar voren geschoven als een van de kopmannen voor de Tour. Het was vreselijk. De ergste periode uit mijn leven.”
NOS-documentaire: “Ik vind dat er dan grenzen worden overschreden”
Dumoulin vertelt dat hij in die periode niet goed om kon met alle aandacht. “Dat was verschrikkelijk. De documentaire die de NOS toen over Jumbo-Visma heeft gemaakt, Code Geel, zal ik nooit terugkijken. Dat is een verfilming van mij op mijn absolute dieptepunt. Natuurlijk, de NOS had alle rechten om te filmen, dat was keurig afgesproken. Maar op zo’n moment ben jij als mens het slachtoffer.”
In de RIDE Magazine Zomergids 2025 (€12,50) lees je een interview met Tom Dumoulin over zijn band met het gravelen. Nu hij gestopt is als prof, doet hij veel andere dingen. In 2025 gaat hij voor het eerst Unbound Gravel rijden en wij gingen op pad met Dumoulin en Adne Koster om te praten over hun liefde voor de fiets, de koers, en hun voorbereiding op Unbound. Pre-order jouw exemplaar van het zomernummer 2025 van RIDE Magazine hier!!
Mocht hij dit tijdens zijn carrière verteld hebben, zou hij nooit en te nimmer een dusdanig contract en dus levensverzekering hebben getekend. Hij zat jaren vast met zichzelf en de wielrennerij en is nu “bevrijd”.
Ik waardeer deze openheid, deze andere donkere kant van het wielrennen.. Daarnaast een uitstekend analist.
Zou het nooit doen als ploeg, kost alleen maar energie datneppe gedoe allemaal.
Grootse prestaties geleverd, dat kan niet genoeg worden benadrukt maar ik verwacht ook wat meer zelfkritiek van hem ipv naar anderen te wijzen.
Ja eens, en toch ook niet. Er staat in het AD een stukje dat ik typisch vindt: "Ik had eerder het gevoel dat ze een houding aannamen van: ja jongen, je rijdt hier voor veel geld in de rondte, daar horen bepaalde prestaties bij. Terecht natuurlijk, maar voor mij werkte dat totaal niet." Dat is subtiel de schuld bij de ploeg leggen want Tom wist zelf niet wat hij wilde. Hij kreeg een sabbatical om puur voor zijn eigenbelang bij de OS te gaan. Een geweldige opoffering voor de ploeg die een kopman maar liefst een seizoen de tijd geeft om die individuele prijs na te jagen. Dan is de enige constatering dat je geen teamplayer bent. Waarom durft hij dat niet uit te spreken? Dat Olympisch zilver werd overigens in perspectief gezet door een man die viel in de Tour, als een mummie doorging totdat hij van zijn fiets getild moest worden en alsnog slechts 24 dagen later Goud wist te winnen. Te vaak bekruipt mij bij Tom het gevoel dat zijn zelfbenoemde acteren tijdens zijn carrière ook erna nog doorgaat.
Deze ondankbare ploeg realiseerde uiteraard niet dat ze een legende en een icoon hadden binne gehaald..
Ze beseften niet hoe speciaal hij was. Ze dachten gewoon dat wat ooit voor andere rijders werkte, ook voor onze held zou werken. Niemand van de anderen had zo'n karakter, zo'n reflecterende kracht en zo'n gevoel van verantwoordelijkheid.
Tom heeft zo vaak geprobeerd Zemaan en Plugge te vertellen hoe ze de ploeg moesten besturen en hoe ze de renners hun eigen weg moesten laten gaan. Ze luisterden nooit.
Tom had het naar zijn zin in Colombie, maar hij moest daarheen met slechts één soigneur voor beide hem en Koen terwijl de anderen in Tignes de volledige steun hadden, dat Tom nooit kreeg, omdat hij zijn eigen pad en training naar gevoelens had gekozen.
Als Tom zelf niet wist wat hij wilde, hoe kan hij dan anderen vertellen hoe een ploeg te runnen. Zou het ook een klein beetje aan hem zelf kunnen liggen?
Dat is niet iemands schuld. Wel vermoeiend om continu te lezen. Ik voel de energie wegzakken.
al is jumbo ook gewoon een kut team,
eeuwig sneu dat die daar bij is gegaan
Ik vond Dumoulin tijdens zijn sunweb periode al vaak zwaar op de hand overkomen in interviews, die man sprankelt al heel wat jaren niet meer. Nu bij zijn televisie optredens vind ik dat net zo. Hij grossiert volgens mij in keuzes maken die niet direct het beste voor hem zijn of bij hem passen. Ik gun hem al het geluk van de wereld, maar ook ik wordt een beetje moe van iedere keer oude koeien uit de sloot halen.
Oprecht respect hoe open hij over alles is. Dat hij van alles een beetje lijkt te moeten huilen heeft hij vast zelf ook niet voor gekozen.
je maakt mij niet wijs dat je van bordje spaghetti carbonara bloed en slijm gaat poepen.
nu is het maar lafhartig/halfslachtig hart luchten, nog steeds in de greep van commerciële belangen,
en gaat nooit zijn heil vinden bij nos,
had nooit naar jumbo moeten gaan en knie blesseren
maar goed 'achteraf is het mooi wonen' om toch maar iets memorabel 's van de malende molen
te eren
Gister ging het nog over de dubbel voor Pogacar. Tom haalde hem bijna.
Maar wat je wel ziet is dat Tom niet gemaakt is voor de moderne wielrennerij. Niet zozeer qua fysiek, maar qua sportbeleving. Sommigen noemen dat mentaal zwak, ik noem het liever "mentaal anders".
Neem het voorbeeld van die afdaling met zijn bijna dood ervaring, en vergelijk dat met Evenepoel en zijn bijna dood ervaring in Lombarije. Remco neemt nu nóg meer risico's in de afdaling en valt zelfs aan bergaf; Dumoulin heeft angst.
Maar uiteindelijk zie ik eerlijk gezegd Evenepoel nog wel een keer een ravijn in vliegen. Hij had al een keer een waarschuwing gekregen in Denemarken, toen ie SKA wilde volgen. Daar mocht ie blij zijn dat ie een boerenerf op kon schieten ipv tegen een boom of in een sloot knallen. Hij ging over de vangrail in de Giro, en ook in Baskenland was hij de voorste die de bocht niet kon houden. En had ie alle geluk van de wereld dat hij geen boom of rotsblok raakte.
En op zulke momenten is angst misschien juist een hele goede raadgever. Je wint er mogelijk geen koersen mee, maar het houdt je wel in leven. Maar laat het nou net zo zijn dat de wielerploegen van tegenwoordig op leven en dood willen strijden voor iedere centimeter, zoals je zag in Baskenland, maar ook in de afdaling naar de kanarieberg. En zeker bij Visma, waar de laatste halve procent wordt benut.
En daar was de wat oudere Tom niet meer voor gemaakt...
Hij verdiende zijn rol in elk team alleen omdat hij al een Grote Ronde en het WK won. Ongeacht of hij ooit nog iets wint!
Alleen als rolmodel voor jonge renners. Wat Koen Bouwman of Lennard Hofstede van hem hadden kunnen leren!
Maar Jumbo Visma was het er niet mee eens en eiste steeds meer. Bepaalde prestaties vanwege salaris vind ik niet Ok. Dit is geen Nederlands mentaliteit.