De overstap van Remco Evenepoel naar Red Bull Bora klinkt voor zijn fans als het moment waarop alles op zijn plek valt: een groter budget, meer ploeggenoten, een betere structuur. Maar “beter” is in het wielrennen vaak gewoon “anders”, en anders kan ook heel goed stagneren betekenen.

Evenepoel is zonder twijfel één van de grootste talenten van zijn generatie, met prestaties waar je alleen respect voor kunt hebben. Maar zijn succes tot nu toe kwam in een omgeving die volledig om hem heen draaide. Bij Soudal-Quick Step was hij de zon, de rest draaide eromheen. Dat is een luxe die hij bij Bora niet krijgt. Daar zitten meerdere renners die óók geloven dat zij de zon zijn, en die niet van plan zijn drie weken lang in de schaduw te fietsen.

Het idee dat Bora/RedBull een renner automatisch beter maakt, is lastig vol te houden als je kijkt naar renners als Vlasov of Hindley. Sterke renners, maar geen zichtbare sprong voorwaarts. De ploeg oogt meer als een verzameling solisten dan als een formatie die in de slotklim de rode loper voor hun leider uitrolt.

En dat kan precies het verschil maken. Want Remco’s grootste kracht is ook zijn kwetsbaarste punt: hij kan briljant zijn als alles volgens plan loopt, maar tegenslag of intern gedoe kan hem sneller uit balans brengen dan zijn fans lief is. Als Remco ergens écht in uitblinkt dan is het energie verspillen aan randzaken en dat is funest in bijvoorbeeld een Tour. Ik zie Remco dus niet zomaar verbeteren, eerder stagneren. Stagneren betekent in zijn geval niet “mislukken” (hij zal nog steeds koersen winnen) maar het zou zomaar kunnen dat de gehoopte grote doorbraak in de Tour nog net zo ver weg is als nu. Als dat gebeurt, zullen zijn fans zeggen dat het “een kwestie van tijd” is. Maar als er iets is dat Bora/RedBull bewezen heeft, is het dat tijd in hun ploeg soms vooral wegtikt.