Primoz Roglic wint de Giro: “Deze ga ik me heel lang herinneren”

Alle zogenaamde kenners zijn erg negatief over het koersgedrag in de Giro. Een Giro zonder grote aanvallen, passief koersen, etc. Maar al deze zogenaamde kenners hebben blijkbaar nog nooit in de regen gereden. Waar het water van links en recht, boven en onder, voor en achter komt. Waar je met bespatte bril en beperkt zicht in een peloton moet rijden. Over gladde wegen, witte strepen en putdeksels, met de constante stress om niet te vallen. Waar je zit te bibberen van de kou, en met je verkleumde vingers in je handschoenen je gelletje moet gaan zoeken onder 3 lagen regenkleding. En dat niet 1 dag, maar 2 weken lang. Deze Giro stond de achterdeur open. Survival of the fittest (and the luckiest). Roglic heeft uiteindelijk deze Giro bewezen dat hij dat was. Want to finish first, first you have to finish. Een ronde van 3 weken duurt 3 weken, en niet 8 dagen. Dat maakt het rijden en winnen van grote rondes een iets ander spelletje dan pakweg Polen of Parijs-Nice. Ik heb genoten van de prestaties, het afzien, het spel van de vluchters, de verrassende wendingen en de veerkracht bij deze mannen. Ze verdienen allemaal een pluim, maar zoals Hennie Huisman ooit zei: er kan er maar 1 de winnaar zijn! Primoz, proficiat!