Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Mattias Skjelmose verrast Pogacar en Evenepoel na zinderende Amstel Gold Race
Mattias Skjelmose heeft een memorabele editie van de Amstel Gold Race op zijn naam geschreven. De Deen wist na een zinderende finale – waarin topfavoriet Tadej Pogacar na een lange solo alsnog werd ingerekend – de Sloveen en Remco Evenepoel nipt te vloeren in een sprint.
Zondag 20 april was het tijd voor de grootste klassieker op Nederlandse bodem: de Amstel Gold Race. In het heuvelachtige Zuid-Limburg konden de renners weer de degens kruisen, met onderweg liefst 34 hellingen, waaronder de Kruisberg, Eyserbosweg, Keutenberg en de iconische Cauberg als (opnieuw) laatste scherprechter richting de finish in Berg en Terblijt.
Op voorhand waren de meeste ogen gericht op wereldkampioen Tadej Pogačar, die joeg op zijn tweede winst, maar met onder meer Remco Evenepoel, Wout van Aert, Tom Pidcock en Thibau Nys konden we spreken van moordende concurrentie voor de Sloveense topfavoriet van UAE Emirates XRG.
Unibet Tietema Rockets kiest resoluut voor de aanval
Maar in de eerste koersuren ging de aandacht uit naar de vroege vluchters. Unibet Tietema Rockets was niet zinnens om te wachten op de finale en besloot te anticiperen. De Franse formatie met Nederlandse roots stuurde Hartthijs de Vries en Jelle Johannink in de aanval en zij kregen het gezelschap van zes andere, sterke renners: Michel Hessmann (Movistar), Rémi Cavagna (Groupama-FDJ), Robert Stannard (Bahrain-Victorious), Jarrad Drizners, Cédric Beullens (Lotto) en Emiel Verstrynge (Alpecin-Deceuninck).
De vlucht van de dag – foto: Cor Vos
Het peloton zag – ondanks de aanwezigheid van erkende hardrijders als De Vries, Johannink, Cavagna en Hessmann – geen gevaar en liet de voorsprong oplopen tot bijna vijf minuten. UAE Emirates XRG en Soudal Quick-Step – de ploegen van topfavorieten Pogacar en Evenepoel – hielden de koersteugels wel strak in handen en de koplopers zo in het gareel. Met het verstrijken van de kilometers en hellingen werd het verschil dan ook steeds kleiner.
Val met Evenepoel, Van Aert en Nys
Net voor het ingaan van de laatste honderd kilometer werd het peloton opgeschrikt door een valpartij. Wielerminnend België hield even zijn adem in, want Remco Evenepoel, Wout van Aert en Thibau Nys gingen tegen de grond. De drie Belgen konden echter al snel hun weg vervolgen en weer aansluiten in het peloton, al was er bij Evenepoel wel sprake van schade aan de elleboog.
Het bleek wel een voorbode voor een nerveuze prefinale, waarin er door meerdere renners werd gedemarreerd, maar de ploeg van Pogacar wisten deze aanvalspogingen in de kiem te smoren. Door deze versnellingen smolt de voorsprong van de kopgroep wel als sneeuw voor de zon. Een hergroepering leek aanstaande, al spartelden Johannink, Cavagna en Hessmann nog wel even tegen, maar werden één voor één bij de lurven gegrepen.
Alaphilippe valt aan, Pogacar reageert en trekt door
Met het inrekenen van de laatste vluchters, maakten de kleppers zich op voor een schouwspel in de laatste zestig kilometer. Het tempo ging met een ruk de hoogte in: onder aanvoering van EF Education-EasyPost – de ploeg van Ben Healy – werd het peloton al eens flink uitgedund op de flanken van de Loorberg. Maar het was pas op de steile stroken van de Gulperberg dat de koers volledig uiteen spatte, en wel door Julian Alaphilippe.
foto: Cor Vos
De Fransman kent voorlopig een tegenvallend seizoen, maar de oud-wereldkampioen schudde op de Gulperberg als in zijn beste dagen nog eens aan de boom. Alleen Pogacar bleek in staat om te reageren, de andere kleppers moesten passen. Alaphilippe en Pogacar reden vervolgens naar de Kruisberg en daar achtte de huidige wereldkampioen zijn moment gekomen om door te trekken. Alaphilippe moest meteen passen en zo begon Pogacar aan een zoveelste ambitieuze solo in zijn carrière.
Skjelmose en Evenepoel in de tegenaanval
De Sloveen wist in de daaropvolgende kilometers naar de Keutenberg zijn voorsprong te vergroten naar ruim een halve minuut. In de achtervolgende groep was het aan Ilan Van Wilder om het verschil binnen de perken te houden voor zijn kopman Remco Evenepoel. De grote vraag voor de achtervolgers: was de Sloveense vogel inmiddels gevlogen? Evenepoel weigerde zich echter neer te leggen bij de suprematie van Pogacar en trok stevig door op de Keutenberg.
De Belg slaagde er alleen niet in om de concurrentie van zich af te schudden en zag vlak na de top Mattias Skjelmose weg wegspringen. De Deen ging zo in zijn eentje op zoek naar Pogacar, maar kreeg al snel het gezelschap van… Evenepoel, die zo zijn jacht op de eenzame solist kon openen. De Belg en Deen wisten met vereende krachten ook daadwerkelijk van de achterstand af te knabbelen: van ruim een halve minuut naar slechts 15 tellen bij het ingaan van de slotronde.
Evenepoel en Skjelmose openen de jacht op Pogacar – foto: Cor Vos
Razendspannende finale
Kregen we dan toch nog een omwenteling in de laatste kilometers? Daar zag het wel even naar uit, maar Pogacar leek zijn inspanning goed in te delen en reed op de Geulhemmerberg weer wat verder weg. Hij wist zijn voorsprong zo weer uit te diepen naar dik twintig seconden, maar kon zich zeker nog niet rijk rekenen, laat staan zegezeker. In de daaropvolgende vlakkere kilometers kwamen Evenepoel en Skjelmose toch weer gevaarlijk dichtbij. Bij het opdraaien van de Bemelerberg, bedroeg het verschil nog maar acht seconden.
De twee achtervolgers kregen vleugels en wisten het laatste gaatje ook daadwerkelijk te overbruggen na de Bemelerberg. Dit was voor Evenepoel het sein om meteen vol door te vlammen. Pogacar moest even alle zeilen bijzetten om aan te pikken, maar wist zijn wagonnetje wel aan te haken en zo konden we ons opmaken voor een laatste krachtsexplosie tussen Evenepoel, Pogacar en Skjelmose op de flanken van de laatste keer Cauberg.
Niet Pogacar of Evenepoel, maar Skjelmose!
Op deze laatste klim van de dag hielden de drie toppers elkaar in een sportieve wurggreep en kwam de verwachte aanval niet. Een sprint moest de winnaar aanwijzen. Evenepoel ging als eerste de sprint aan, maar kon zijn inspanning net niet volhouden en werd in de laatste meters nog gepasseerd door Pogacar, maar ook de Sloveen trok niet aan het langste eind.
Het werd nog een zinderende driestrijd – foto: Cor Vos
Het was namelijk Skjelmose die vanuit de slipstream over net iets meer snelheid bleek te beschikken. De Deen wist de twee toppers zo de loef af te steken en boekte de grootste overwinning uit zijn carrière. Een balende Pogacar werd tweede, de eveneens niet blije Evenepoel moest genoegen nemen met de derde plaats. De sprint van de achtervolgers werd gewonnen door Wout van Aert, die zo nog maar eens vierde werd in een topklassieker, na de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix.
EENDAG Heb jij RIDE Magazine al besteld?
In de RIDE Magazine Najaarsgids 2025 lees je een uitgebreid interview met Jonathan Milan! De sprinter van Lidl-Trek veroverde niet alleen de groene trui in de Tour de France, ook veroverde hij de harten van Italië. Wie is de 'Reus van de Sprint' die dit jaar zijn status als topsprinter bevestigde? Lees het verhaal nu in de nieuwe RIDE!
Ook belooft dit goeds voor Luik (die WP zal skippen denk ik): de concurrentie met eerste tegenstander REVKET voorop zitten vol vertrouwen nu.
Zeker geen onverdiende winnaar.
Simpelweg, Remco had ze in de touwen maar had de knock out moeten geven door vanaf de voet van de Cauberg aan te gaan, nu konden Pogacar en Skeljmose op adem komen.
Voor de derde keer al dit seizoen, vooral dat zal de (beperkte) tegenstand moed geven..,
Nee hoor want ben zelf ook fan van Mathieu vdp , maar jemoet ook de feiten durven noemen zoals ze zijn
In de achtervolging deed Evenepoel 70% van het 't werk, maar die 30% van Skjelmose kan natuurlijk de balans net hebben doen overslaan.
Kan me niet herinneren hem eerder al een sprint met drie te zien rijden.
Edit : herinner me nu de BK sprint die hij verloor tegen Van Aert en Theuns, maar dat was volgens verwachting toen
De ena laatste Cauberg kwamen Van Aert en Healy heel dichtbij, maar op een paar sec laat een Pidcock dan weer lopen (die rijdt echt weinig mee..). Ook Matthews weer amper meedraaien en wel mee sprinten. Sowieso tactisch vreemde dingen gezien. Achterin elkaar kapot rijden, Remco zo makkelijk weg laten rijden.
Van Aert goede sprint en 4e. Toch een vrij aardig voorjaar zo, zonder die ene overwinning.
Remco wint Luik, solo.
En ook grappig: als hij niet om de winst gaat kan WVA opeens wel weer sprinten.....