Maaike Boogaard: “Langzaam uitgroeien tot een wereldtopper”
Interview 2020 wordt een bijzonder jaar voor het vrouwenpeloton. Voor het eerst wordt er gewerkt met verschillende divisies. Bekende rensters als Marianne Vos, Ellen van Dijk en Annemiek van Vleuten rijden dit seizoen voor een ploeg in de hoogste divisie, maar ook de bij het grote publiek nog wat minder bekende Maaike Boogaard is een van de Nederlandse rensters die een plekje bij een van de acht Women’s WorldTeams heeft weten te veroveren. Alle reden voor WielerFlits om eens kennis te maken met de praatgrage Noord-Hollandse, voor wie het seizoen begint in de Tour Down Under.
In 2016 wordt Boogaard Nederlands juniorenkampioene tegen de klok, maar de ploegen staan desondanks niet voor haar in de rij. Wanneer ze aan het einde van dat jaar de overstap moet maken naar het elitepeloton is er geen UCI-team dat haar een kans geeft. Boogaard gaat niet bij de pakken neerzitten, blijft ervoor werken en uiteindelijk is er een ploeg die bij haar aanklopt. “Ik was bij de junioren al wel opgevallen, maar de ploegen stonden ook weer niet voor me in de rij. Het is ook gewoon lastig om de overstap naar de elites te maken. Na de Thüringen Rundfahrt (die Boogaard reed met de Nederlandse selectie, red.) nam BTC Ljubljana contact met me op. Ik heb zeker getwijfeld of ik het aanbod moest accepteren, het is immers best een grote en enge stap. Maar ik wilde ook niet op clubniveau blijven hangen, dus uiteindelijk besloot ik het avontuur aan te gaan.”
Het bleek in meerdere opzichten een gouden zet. “Ik rijd er tweeënhalf jaar, dat is wel een teken dat ik me er goed voel. Ik kon mijn plek in de ploeg snel vinden. Alles voelde direct vertrouwd aan, ik kreeg ook het vertrouwen vanuit de ploeg en mocht ook wat grotere wedstrijden rijden. Ik heb intussen ook al twee jaar een Sloveense vriend, dus ik ben nu wel behoorlijk ingeburgerd, haha.” Als een ware ambassadrice spreekt Boogaard over het Alpenstaatje. “Ik ben regelmatig in Slovenië om te trainen. Je hebt er nu eenmaal net iets meer mogelijkheden dan in Noord-Holland, waar alles vlak en rechttoe rechtaan is. Afgelopen jaar kon ik merken dat ik door mijn trainingen in Slovenië echt al stukken beter bergop ben gaan rijden.”
Mentale rollercoaster
En ook dit jaar blijft Boogaard dus voor het grote Sloveense winkelcomplex koersen, zij het dat de ploeg nu een Women’s WorldTeam is doordat het de krachten bundelde met het Italiaanse Alé Cipollini. “Ik kreeg in augustus van de ploegleiding te horen dat ik op een lijstje stond.” Daar zag het aan het begin van het seizoen niet direct naar uit. “Het seizoen begon heel vervelend”, kijkt ze terug. “Ik kreeg in januari last van mijn rug en daardoor was mijn hele voorjaar eigenlijk naar de kloten. Heel jammer, want dat zijn wel mijn favoriete wedstrijden. Regen, wind, kou, heerlijk! Daar kijk ik het hele jaar naar uit, maar nu was het vooral heel frustrerend. Ik ben blij dat ik daarna nog wat uitslagen heb kunnen rijden en de ploegleiding heb weten te overtuigen. Wat dat betreft was het afgelopen seizoen best een mentale rollercoaster.”
Boogaard werd onder meer negende bij het EK tijdrijden voor beloften en de Ronde van Burgos. In de Chinese WorldTour-meerdaagse van Chongming Island werd ze achtste in het klassement. Resultaten waarmee de Hoornse bewijst dat ze progressie heeft geboekt, maar de uitslagen zijn nog niet van dien aard dat ze in een adem wordt genoemd met de groten der aarde. En wat Boogaard betreft hoeft dat ook helemaal nog niet. “Ik ben 21. Ik heb nog heel wat jaren om beter te worden en langzaam uit te groeien tot een wereldtopper. Ik weet van mezelf dat ik er een paar jaar geleden misschien niet genoeg aan heb gedaan, maar ik ben wel heel blij met de progressie die ik nu nog steeds kan blijven maken. Je hoort immers vaak genoeg over rensters die zich op jonge leeftijd helemaal de pleuris trainen en op een gegeven moment blijven hangen in hun ontwikkeling.”
Ontdekkingstocht
Er valt voor Boogaard ook op tactisch en mentaal vlak nog wat te winnen. “Ik weet nog dat we bij een teambijeenkomst allemaal onze ambities en doelen uitspraken. Dan hoor je Marta (Bastianelli, red.) op een gegeven moment zeggen dat ze de Amstel Gold Race wil winnen, gewoon omdat ze die nog niet heeft. Dat zijn wel van die momenten waarop je beseft dat er een schepje bovenop gaat. Rensters als Marta en Tatiana (Guderzo, red.) hebben zo onwijs veel ervaring, daar kan ik me aan optrekken en veel van leren. Het zijn echt rensters waar ik tegenop kijk, dus het is heel gaaf om met ze in de ploeg te mogen rijden.”
Boogaard, die een contract voor een jaar tekende bij de Italiaans-Sloveense ploeg, beseft dat het winnen van de Amstel Gold Race er voor haar nog niet in zit. “Misschien dat ik ‘m ga rijden, maar het zal denk ik echt nog wel een paar jaar duren voordat ik in zo’n wedstrijd van voren mee kan doen. Zoals het er nu naar uitziet, ga ik een paar mooie voorjaarsklassiekers rijden, in ieder geval de Ronde van Drenthe en misschien ook wel Vlaanderen of de Amstel. In die wedstrijden zal ik vooral moeten knechten. In wat kleinere 1.1-koersen in België ga ik ook echt de kans krijgen om erachter te komen waar mijn kwaliteiten als renster nu precies liggen. Het komende seizoen wordt echt een ontdekkingstocht.”
De ontdekkingsreis begint in de Women’s Tour Down Under, die van 16 tot en met 19 januari op het programma staat.
Zie: http://www.dewielersite.net/db2/wielersite/coureurfiche.php?coureurid=29630
https://www.instagram.com/p/B7PEvWhHbUD/?utm_source=ig_web_copy_link
Edit.. Wat Maillot dus zegt..