Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Gilbert over parcours Vierdaagse van Duinkerke: “Extreem gevaarlijk, een schande”
Nadat de slotkilometer van de openingsrit van de Vierdaagse van Duinkerke ontsierd werd door een valpartij, gingen ook op dag twee weer meerdere renners tegen het asfalt. Arne Marit (Sport Vlaanderen-Baloise) moest na zijn tweede schuiver in twee dagen opgeven. Volgens Philippe Gilbert, die ook meedoet aan de Franse rittenkoers, is het geen wonder dat er zoveel gevallen wordt.
“Het was extreem gevaarlijk, een schande”, schrijft de 39-jarige Belg op Instagram. “Ik sta achter het idee dat de UCI het parcours moet laten keuren door een onafhankelijk orgaan zodat dit niet meer gebeurt. Onze veiligheid hangt ervan af. Wij kunnen als renners niet meer wachten op te trage reacties.”
Tegenover Sporza voegt Phil daar nog het volgende aan toe: “Die finale was echt wel schandalig. Her en der waren er hoge borduren en was de weg bezaaid met allerlei dingen. Nog voordat we de plaatselijke ronde aanvatten, was er al een valpartij.”
Arne Marit was in de tweede etappe de enige renner die de finish niet haalde. Arnaud De Lie en Axel Zingle, die beiden ten val kwamen in de eerste etappe, waren in rit twee al niet meer opgestapt. De Lie liep bij zijn val een hersenschudding op, Zingle bleef achter met een gebroken ‘schippersbotje’.
Ze hadden vòòr aanvang van de plaatselijke ronde uit protest de boel lam kunnen leggen en supertraag in één blok over de streep kunnen rijden.
Gilbert had dan zelf de ritzege 'cadeau' kunnen krijgen, de finish zonder juichen maar met een aangepast gebaar kunnen overschrijden, om het hele verhaal over veiligheid nog eens extra in de verf te zetten in het post-race interview.
Gewoon winnen zit er voor Gilbert helaas niet meer in, maar ook dit zou een passend afscheid kunnen geweest zijn.
(ik maak me geen illusies hoor, de jonkies razen als gekken door, ploegleiders van kleine Franse ploegen gaan zich niet de mogelijkheid op een ritzege laten ontzeggen etc etc).
Er is te weinig solidariteit, en het ontbreekt aan bazen in het peloton. Overigens heeft Gilbert samen met zijn ploeg ook boter op het hoofd als je kijkt naar de eerste sprint. Ook gewoon een gevaarlijk parcours, daar sprint De Lie gewoon roekeloos mee.
Het zijn derhalve ook de renners die de koers gevaarlijk maken. Echter tot op heden blijft het op alle fronten (parcours, gedrag) bij praten, praten, praten. Maar actie en beterschap blijven uit.
Zo op het oog vind ik het ook linke boel deze ronde, maar het is moeilijk om vanaf de bank thuis in te schatten hoe de verhouding ligt tussen gevaarlijk parcours en gevaarlijk rijgedrag. Veel hangt ook samen met wat normaal is geworden in al die jaren. Een peloton zit in elkaars wiel om te profiteren van het zog en zo energie te sparen terwijl het andere uiterste is dat je geen zicht hebt op de situaties voor je en kansloos bent wanneer ze 5 meter voor je op hun barry batsbak gaan.
als je intussen vierkante ogen hebt van jarenlang koers kijken, dan denk ik dat je ook vanaf de bank inmiddels wel een aardig beeld kunt vormen van zaken die gevaarlijk zijn, en zaken die acceptabel zijn.
Vanaf de bank zag ik bijvoorbeeld prima dat in De Panne een aankomst was die levensgevaarlijk was met allerlei borduren en paaltjes langs de weg, in een parcours dat veel kans uitdraait op een massasprint, en waarbij renners in de finale langs alle kanten naar voren proberen te komen.
Ja, het is makkelijk roepen vanaf de bank. Maar soms heb je daar vandaan juist wel meer overzicht en een beter perspectief dan als je er middenin staat.
Ga met je neus tegen een olifant staan, en je ziet niet wat het is. Ga je er 10 meter vandaan staan, dan heb je ineens het totaalbeeld.
In de F1 (heel andere sport, er zijn wel parallellen) zetten ze soms een chicane neer om de snelheid er uit te halen richting een gevaarlijke bocht honderden meters verder. Dat werkt omdat geen enkele coureur zijn auto wil beschadigingen en rechtdoor rijdt. In het wielrennen werkt dat in een tijdrit ook redelijk, al zijn er soms waaghalzen die door het aansnijden van de chicane of via een spong een rotonde afkorten en zo tijd willen winnen.
In een peloton vinden we het normaal dat er andere wetten gelden. Een chicane of rotonde wordt niet gebruikt om af te remmen, maar in de finale vooral om met 100% risico voluit de bocht te nemen en het daarna op een lint te trekken zodat iedereen die slecht geplaatst is kansloos wordt om nog vooraan te geraken en te winnen. In de finale gedraagt het peloton zich eerder alsof er een autorace plaatsvindt waarbij de apex en de snelheid samen met het gedrang op de centimeter gewoon een zekerheid geeft op crashes, Murphy's Law komt niet eens aan bod. Ga je hier verandering in brengen met lange schone kaarsrechte wegen zodat de snelheid nóg verder de hoogte in gejaagd wordt, of moet je misschien de intuïtie los laten en juist het aantal hindernissen sterk vergroten en de snelheid zodoende gedwongen omlaag brengen? Ik weet de oplossing niet, wat ik wel zie is dat deze discussie al jaren speelt en door de renners en parcoursbouwers niet opgelost wordt. We kunnen wachten op nieuwe zwaargewonden, of via experimenten op het lagere niveau kijken hoe koersen zich ontvouwen wanneer je de snelheid fors terugbrengt in de finale, of de laatste 5 kilometer in vlakke ritten niet meer voor het klassement telt, of wanneer de laatste 5 kilometer nog maar met 4 renners per ploeg gereden mag worden (ik noem maar iets out of the box).
Bovenal spreekt ook de ervaringsdeskundigheid van Gilbert. Heeft de ontwikkelingen van wellicht alle facetten van de koers en parcours meegemaakt. Hij spreekt hier niet voor eigen parochie. Gewoon in het belang van de veiligheid en gezondheid van de renners. Zal wel bij een roepende in de woestijn blijven. Vorig jaar Tour en de megacrash van Jacobsen hebben ook niet echt wezenlijk iets veranderd. Moet misschien eerst een dooie vallen, voordat organisaties, UCI wakker worden vwb parcours(aankomst). Misschien ook stukje mentaliteitsverandering bij de renners.
Ik heb de oplossing ook niet. Maar volgens mij hebben de renners en ploegen zelf de sleutel in handen, aangezien het onmogelijk is om 200 km parcours af te zetten met hekken.
Uiteindelijk bepalen de renners zelf hoe onveilig of een parcours uiteindelijk is door hun koersgedrag. Zelfs een rechte weg maken ze gevaarlijk. Om nog maar te zwijgen over finales met paaltjes, borduurtjes, rotondes etc.
Als ploegen zelf onderling een herenakkoord zouden kunnen sluiten dat ze met hun klassementsmannen achterin gaan zitten tijdens bepaalde etappes, dan wordt er al veel opgelost. Echter, zodra 1 van de heren het akkoord gaat schenden, is het collectieve voordeel (de veiligheid van iedereen) verdwenen. En zal het hele akkoord niks brengen. The tragedy of the commons...
Verder zit er met de gedragscomponent ook een belangrijke rol bij de wedstrijdjury. Door veel harder te straffen voor het expres of per ongeluk fietspadjes pakken en allerlei ander gedrag dat de koers onveilig maakt. Iedereen zoekt het randje op, maar het randje ligt heel ver weg en is ook nog eens niet goed afgebakend.
Maar al dit soort dingen vragen echt de wil om het op te lossen, en eerlijk gezegd heb ik die tot op heden nog niet waargenomen. Zelfs niet bij ploegen zoals QS die een renner zwaar in de kreukels hadden liggen.
En @Djerkson: je kunt je natuurlijk bij alles wat ik schrijf gedist voelen. Aansteller!
Daarnaast zijn bijvoorbeeld de eerste etappes in de Tour ook áltijd gevaarlijk omdat de renners zo nerveus zijn en allemaal vooraan willen zitten. Daar wordt altijd gevallen en niet alleen maar door het parcours. Ik vind dus dat ze wat vaker naar zichzelf mogen kijken als het gaat om dit thema.