Fiets aan de wilgen 2015: Jérôme Pineau en ‘Ted’ King
Pineau's grootste succes: een Giro-ritzege in Novi Ligure 2010 - foto: Sirotti
woensdag 2 december 2015 om 09:00

Fiets aan de wilgen 2015: Jérôme Pineau en ‘Ted’ King

Voor het vierde jaar op rij kijkt WielerFlits terug op de carrières van coureurs die tijdens of na afloop van dit seizoen hun koersfiets aan de spreekwoordelijke wilgen gehangen hebben. Vandaag een terugblik op de wielerjaren van twee verschillende renners: de lange loopbaan van Jérôme Pineau en de zesjarige profcarrière van een econoom, Edward King, beter bekend als Ted.

Nadat een voetbaldroom van Jérôme Pineau in duigen viel, koos de Fransman op zeventienjarige leeftijd voor de tweewieler. Twee jaar bij de amateurs brachten hem in 1999 bij Vendée U, een clubteam opgericht door Jean-René Bernaudeau. Twee overwinningen  in het Franse beloftencircuit en een zilveren plak op het nationale kampioenschap bij de beloften later werd Pineau overgeheveld naar de grote broer van Vendée U, de profploeg Bonjour.

In dienst van Bonjour liet hij direct zijn benen spreken. Hij pakte de eindzege in de Ronde van Normandië, wat hem direct een selectie opleverde voor de Tour de France. Het vertrouwen van Bernaudeau beantwoordde Pineau met een knappe tweede plaats in de tiende etappe naar Pau, waarin hij alleen maar Patrice Halgand voor moest laten. Een succesvol eerste jaar bleek het beginpunt van een lange periode onder de vleugels van Bernaudeau. Alle daarop volgende seizoenen stond hij aan de start van La Grande Boucle. Elke keer haalde hij Parijs.

Een tweede plaats in Pau in zijn allereerste Tour de France - foto: Sirotti

Een tweede plaats in Pau in zijn allereerste Tour de France – foto: Sirotti

In 2003 en 2004 boekte Pineau enkele overwinningen – naast Franse koersen zat daar ook de Clásica de Almeria bij in het voorjaar van 2004 -, maar daarna brak een periode van droogte aan voor de (Hoog-)Normandiër. Dit resulteerde in een transfer naar de gelederen van Patrick Lefevere in de winter van 2008 op 2009, waar hij samen met zijn landgenoot Sylvain Chavanel voor het Franse blok moest zorgen. Op een haar na liep hij de zege mis in de Brabantse Pijl, waar Anthony Geslin hem te snel af was. Pineau richtte zich op de heuvelklassiekers, maar top tien-noteringen waren niet aan hem gegeven. Wel stak hij zijn neus aan het venster voor zijn nieuwe ploeg met ereplaatsen in Catalonië, het nationaal kampioenschap tijdrijden en in drie Touretappes.

In 2010 besloot Pineau om voor het eerst af te reizen naar de Giro d’Italia, en met succes. Drie dagen na de ritzege van zijn ploegmaat Wouter Weylandt in Middelburg was de vijfde etappe van Novara naar Novi Ligure een prooi voor de Fransman. Een kopgroep van drie wist nipt uit de greep van het jagende peloton te blijven. Julien Fouchard moest genoegen nemen met de tweede positie.

In de Tour die volgde mocht Pineau tien dagen de bolletjestrui dragen, én loodste hij zijn boezemvriend Chavanel naar ritsucces en enkele dagen ‘het geel’. Diezelfde ronde nog leidde tot een contractverlenging. Voor Pineau, die niet vaak voor eigen kans reed,  een beloning voor het harde werken. Het jaar erop probeerde hij het opnieuw in de Ronde van Italië, maar ditmaal zonder persoonlijk succes. In ‘zijn’ Tour wist hij nog naar een vijfde plek te rijden in de etappe over de Col d’Aubisque, die gekenmerkt werd door een opvallende ritwinnaar: wereldkampioen Thor Hushovd. Het seizoensslot fleurde Pineau nog op met een overwinning in de GP Jef Scherens, waar hij nipt voor de sprinters over de streep kwam en QuickStep een thuiszege bezorgde.

Pineau in de bollentrui juicht voor zijn vriend Chavanel die de ritzege heeft gepakt op Station des Rousses, Tour 2010 - foto: Sirotti

Pineau in de bollentrui juicht voor zijn vriend Chavanel die de ritzege heeft gepakt op Station des Rousses, Tour 2010 – foto: Sirotti

De rol van Pineau veranderde binnen QuickStep. Meer en meer schikte hij zich in de rol van knecht, veelal aan de zijde van Chavanel. In 2012 kreeg hij nog wel de kans in Franse wedstrijden, waarin hij onder meer zevende werd in de Vierdaagse van Duinkerke. De Ronde van Frankrijk leverde zijn Belgische ploeg geen zege op, waarna het Pineau niet lukte om de zege in de GP Jef Scherens te heroveren. 2013 was een jaar met veel ereplaatsen voor Chava, wat de interesse voor hem deed groeien. Onder meer Movistar had interesse in de diensten van Chavanel, die in alle gevallen zijn kompaan Pineau mee zou nemen. Het was echter IAM Cycling dat toesloeg en beide Fransen binnenhengelde. Na zeven jaar Bernaudeau en vijf jaar Lefevere stapte Pineau voor twee jaar over naar het Zwitserse profbestaan.

Bij IAM Cycling opende de toen 33-jarige coureur prima met top tien-klasseringen in de Tour Med, de Tour du Haut-Var en de GP Città di Lugano. Na Parijs-Nice kreeg hij door griep niet de vorm die nodig was in het voorjaar. Wel wist hij Chavanel naar een topnoteringen te loodsen in Dwars door Vlaanderen en de Vierdaagse van Duinkerke. De Tour de France werd hij als vrijbuiter opgesteld, maar verder dan één vroege vlucht kwam Pineau niet. De Tour of Britain zorgde nog voor een kleine opleving aan het einde van 2014, maar die lijn wist hij niet vast te houden.

In 2014 sloot Pineau dertien jaar Tour de France af in het shirt van IAM - foto: Sirotti

In 2014 sloot Pineau dertien jaar Tour de France af in het shirt van IAM – foto: Sirotti

Zijn laatste jaar bij IAM Cycling begon Pineau met een achtste plek in de individuele tijdrit van de Ruta del Sol, maar vervolgens liep het jaar niet zoals gehoopt voor de Fransman. Voor het eerst sinds hij prof is, werd hij niet geselecteerd voor de Tour de France. Wel startte hij in de Giro d’Italia – de koers waarin hij zijn grootste succes boekte – , maar verder dan de achttiende etappe kwam hij niet. De drie koersen die hij daarna aanvatte, reed hij niet uit. De openingsrit van de Tour de Wallonie op  25 juli (nota bene tijdens het slotweekend van de Tour) bleek de laatste profwedstrijd waarin hij aan de start stond.

Twee weken eerder had Pineau al bekendgemaakt na het seizoen zijn profloopbaan af te sluiten. Tegen de grootste sportkrant van Frankrijk, L’Équipe, deed hij zijn verhaal. “Ik merk dat ik er niet meer alles voor wil opofferen. Ik heb steeds meer moeite om mijn familie te verlaten en hard te blijven trainen.” 25 oktober j.l. was het moment daar. Tijdens een veldrit hing hij zijn fiets letterlijk aan de wilgen.

Jérôme Pineau
Naam: Jérôme Pineau
Geboortedatum: 2 januari 1980 (35)
Geboorteplaats: Mont-Saint-Aignan
Nationaliteit: flag-fr Frans
Website: geen
Twitter: @jejeroule44

Ploegen
2002: flag-fr Bonjour
2003: flag-fr Brioches La Boulangère
2004: flag-fr Brioches La Boulangère
2005: flag-fr Bouygues Telecom
2006: flag-fr Bouygues Telecom
2007: flag-fr Bouygues Telecom
2008: flag-fr Bouygues Telecom
2009: flag-be QuickStep-Innergetic
2010: flag-be QuickStep-Innergetic
2011: flag-be QuickStep
2012: flag-be Omega Pharma-QuickStep
2013: flag-be Omega Pharma-QuickStep
2014: flag-ch IAM Cycling
2015: flag-ch IAM Cycling

Aantal profzeges: 8

Belangrijkste overwinningen
flag-it Giro d’Italia, etappe 5 (2010)
flag-be GP Jef Scherens (2011)
flag-fr Parijs-Bourges (2004)
flag-es Clásica de Almeria (2004)

Grote rondes: 18
flag-it Giro d’Italia (2010, 2011, 2013, 2014)
flag-fr Tour de France (2002-2014)
flag-es Vuelta a España (2006)

Ted King

foto: Sirotti

foto: Sirotti

De carrière van Edward King, vanaf nu genoemd met zijn favoriete bijnaam ‘Ted’, is er een uit duizenden. Deze goedlachse Amerikaan zag het daglicht in Exeter, New Hampshire. Op zijn negentiende begon hij te rijden voor een nationale amateurploeg.  In zijn derde jaar als amateur kreeg hij een uitnodiging voor de U23 ploeg van de Verenigde Staten. Op dat moment was King al afgestudeerd in economie. Het papiertje was binnen, de droom om prof te worden kon verwezenlijkt worden.

De UCI-formatie Priority Health pikte een jonge King op in 2006 en daar boekte Ted ook zijn eerste successen op nationaal niveau. Het team transformeerde in Bissell, waar hij met drie nieuwe zeges in het Amerikaanse circuit de aandacht trok van Cervélo, dat onder een Zwitserse licentie direct na haar oprichting een ProContinentale-licentie tot haar beschikking kreeg. Meteen mocht hij opdraven in de Giro d’Italia, waar hij zijn kopman Carlos Sastre naar (aanvankelijk) een vierde plaats hielp. Schorsingen van Danilo Di Luca en Franco Pellizotti brachten de Spanjaard toch op het eindpodium. King werd 111e in zijn vuurdoop in een drieweekse ronde.

Cervélo pikte King in 2009 op uit het Amerikaanse circuit - foto: Sirotti

Cervélo pikte King in 2009 op uit het Amerikaanse circuit – foto: Sirotti

2010 was het tweede jaar bij Cervélo voor King, die inmiddels Theo Bos als ploeggenoot erbij had gekregen. King voelde zich de koning te rijk toen hij zijn eerste individuele top tien-klassering behaalde in de Vuelta a Castilla y Leon, in een etappe gewonnen door nota bene Bos. Weer mocht Ted opdraven in de Giro. Dit keer kon hij Sastre niet aan een podiumplaats helpen en werd hij zelf 114e. Zo’n renner was King wel. Op het uitslagenpapier was het lang zoeken naar zijn naam, maar het werk dat hij deed voor de ploeg was van onbesproken gedrag. Dat was ook de Amerikaanse bondscoach opgevallen; King mocht namens Team USA rijden op het WK in Australië en finishte op een 73e plaats. Dit was ook direct de laatste keer dat King opgeroepen werd voor de nationale selectie.

Daily Peloton vroeg King in datzelfde jaar naar de meest verrassende verandering van het Amerikaanse amateurcircuit naar het Europese profleven. Het antwoord wist hij direct: “Wat direct in mij opkomt is hoe moeilijk het koersen in Nederland is. De verkeerseilanden, -borden, auto’s en andere obstakels op de weg zorgen ervoor dat het lijkt op het meest hectische criterium van je leven, en dat zes uur lang. Woorden kunnen niet beschrijven hoe crazy deze wedstrijden zijn. Je moet het echt meegemaakt hebben om het te geloven.”

Bij Liquigas kwam hij bij Peter Sagan in de ploeg - foto: Sirotti

Bij Liquigas kwam hij bij Peter Sagan in de ploeg – foto: Sirotti

Cervélo ging in 2011 op in de Garmin-ploeg  van Jonathan Vaughters. Dat was het teken voor King op pas op de plaats te maken. Liquigas-Cannondale bood uitkomst, mede doordat fietsenleverancier Cannondale graag enkele Amerikanen in de ploeg zag rijden.  In dienst van Vincenzo Nibali, Ivan Basso en Peter Sagan maakte King zijn kilometers. Zo kreeg hij sinds zijn komst bij de groene brigade elk jaar, met uitzondering van 2015, een startplek in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Ook veranderde Kings programma. Niet de Giro, maar een grotendeels Amerikaanse agenda vanaf mei bezorgde hem onder meer een bronzen medaille op het nationale wegkampioenschap; alleen Matthew Busche en George Hincapie bleven hem voor. Daarna reed hij zich buiten alle schijnwerpers om in de Tourploeg van 2013, toen hij opeens wel alle spotlights op hem gericht zag.

In de openingsrit op Corsica (toen de bus van Orica-GreenEDGE vastzat en de finish aanvankelijk verplaatst werd, maar toch weer niet) was King betrokken bij de massale valpartij. Een schouderblessure tot gevolg. Met pijn wist de Amerikaan te overleven tot de ploegentijdrit van dag vier. Op zijn wegfiets zou hij proberen zo lang mogelijk zijn teamgenoten te volgen, maar al na de eerste bochtencombinatie was het een kansloze optie. Het doel; binnen de tijdslimiet finishen. Dat mislukte. Zeven tellen. Dat kwam hij tekort om binnen tijd te finishen. De jury weigerde een uitzondering te maken, waardoor een aangeslagen King de Tour moest verlaten.

Een jaar later mocht hij zijn revanche nemen. Ditmaal wist hij de openingsweek te overleven, maar werd het in etappe tien te veel. Ook bij zijn tweede Tour de France-deelname haalde hij Parijs niet. En Parijs zou hij ook niet meer halen als prof, weten we nu. King knechtte door in het team van Liquigas-Cannondale, Cannondale en later Cannondale-Garmin onder leiding van Jonathan Vaughters. Eind april 2015 meldde de Amerikaanse afgestudeerde econoom dat hij na het seizoen zou stoppen.

King in zijn rol als knecht - foto: Sirotti

King in zijn rol als knecht – foto: Sirotti

De fiets zou voor de prof aan de haak gaan, maar de liefhebber King blijft fietsen, zijn bedrijf runnen en al zijn andere hobby’s beoefenen. Zo houdt de 32-jarige renner van lezen, schrijven, films en koken. Over dat laatste heeft Ted een duidelijke mening op zijn website. “Sommigen zeggen dat dat niet mannelijk is, maar alleen een echte man kan dat toegeven. Als je het daar niet mee eens bent, bak ik een heerlijk warme soufflé en gooi ik hem in je gezicht.”

Edward ‘Ted’ King
Naam: Edward King
Geboortedatum: 31 januari 1983 (32)
Geboorteplaats: Exeter, New Hampshire
Nationaliteit: flag-us Amerikaans
Website: http://www.iamtedking.com/
Twitter: @iamtedking

Ploegen
2006: flag-us Priority Health
2007: flag-us Priority Health
2008: flag-us Bissell
2009: flag-ch Cervélo
2010: flag-ch Cervélo
2011: flag-it Liquigas-Cannondale
2012: flag-it Liquigas-Cannondale
2013: flag-it Cannondale
2014: flag-it Cannondale
2015: flag-us Cannondale-Garmin

Aantal profzeges: 0

Belangrijkste overwinningen
Geen

Grote rondes: 4
flag-it Giro d’Italia (2009 en 2010)
flag-fr Tour de France (2013 en 2014)

RIDE Magazine
1 Reacties
Sorteer op:
2 december 2015 09:25
Teddy is toch een beetje geëindigd als kneusje na die Tourdebacles, zeker nu hij ook geen profzege heeft behaald. Gelukkig heeft hij wel goede humor.

Vreemde wilgen daar bij dat Franse veldritparcours trouwens.

Reacties zijn gesloten.