Erik Breukink: “Ongeval Casartelli was kantelpunt in veiligheid wielersport”
Vandaag is het exact 25 jaar geleden dat Erik Breukink betrokken was bij de valpartij in de Tourrit naar Cauterets, die Fabio Casartelli het leven kostte. De oud-profrenner noemt het fatale ongeval van de Italiaan nu een kantelpunt in de veiligheid van de wielersport.
Het fatale ongeval van Casartelli op 18 juli 1995 wierp een gitzwarte sluier over de koninginnenrit naar Cauterets. De jonge Italiaan, die een maand later pas zijn 25e verjaardag zou vieren, kwam in de afdaling van de Portet-d’Aspet ten val. Hij had met zijn hoofd, niet beschermd door een helm, een betonnen wegafbakening geraakt. Hij overleed even later in het ziekenhuis aan de gevolgen.
“Zeker in vlakke etappes droegen veel renners daarna bijna altijd een helm. Alleen in de bergen gebeurde dat vaak niet”, vertelt Breukink in een gesprek met NU.nl. Het zou echter nog tot 2003 duren vooraleer de UCI de helmplicht invoerde. Enkele maanden eerder, in Parijs-Nice, was de Kazach Andrej Kivilev overleden aan de gevolgen van een valpartij waarbij hij geen helm droeg.
Staken
“Als je nu terugkijkt, dan lijkt het heel gek. Maar wielrenners hebben zelfs gestaakt toen de UCI helmen wilde verplichten”, zegt Nederlandse oud-prof van onder meer Panasonic, PDC, Once en Rabobank. “Die dingen waren vroeger enorm zwaar en het zat gewoon niet prettig in de hitte. Pas later zijn er helmen ontwikkeld van lichter materiaal die fijner waren om te dragen.”
Volgens hem blijft de wielersport altijd gevaar met zich mee brengen. “Er gebeuren nog steeds af en toe ernstige ongelukken. Denk maar aan Bjorg Lambrecht, die in een sloot tegen een betonnen buis viel en overleed. Meestal hou je er niks aan over als je in de sloot valt, maar hij had de pech precies tegen dat betonnen ding te vallen. Net zoals Casartelli pech had met dat betonblok.”

Breukink was tot vorig seizoen ploegleider bij Roompot-Charles – foto: Cor Vos
In zulke situaties mag het openlijk vreugde vieren wel wat minder. Dat is anders echt een dikke trap na voor de nabestaanden.
Uw reactie is totaal misplaatst........
Een wielerhelm is eigenlijk maar "veilig" voor snelheden tot 25km/h. Natuurlijk is alles beter dan niets. Maar zelfs met helm loop je gewoon grote kans op hersenletsel.
Ik denk niet dat een helm casartelli gered had van op zijn minst blijvend hersenletsel.
Veel te simpel gesteld. Een helm kan een bepaalde impact over zijn oppervlakte absorberen. Snelheid heeft invloed op de impact, maar je kan met 50 per uur zachter vallen (qua impact) dan met 20 per uur. Het gaat er dus niet om hoe hard je fietst, maar hoe hard je valt.
Ik denk dan aan veel strenger optreden tegen kamikaze gedrag in sprints en de aanloop daar naar en het over fietspaden opschuiven. Als wegen die door natheid glad zijn geworden de koers neutraliseren en desnoods annuleren. Dat dit minder eerlijk zou zijn doet er niet toe. Het is simpelweg even wennen. In de F1 is de safetycar zo koers vervalsend als het maar zijn kan maar dat is zo geaccepteerd dat niemand daar over zeurt.
Dat geldt voor bijna iedere sport. Maar de 'arbeidsinspectie' kijkt niet alleen naar gevaar, ook naar de vrijheid die je hebt om gevaar te accepteren. Je hebt de vrijheid om je in elkaar te laten beuken in een bokswedstrijd en als brandweerman een brandende flat in te lopen. Je mag in Japan je fugu eten en over het strand rijden op een paard. Artikel 6:162 van het Burgerlijk Wetboek lijkt meestal van toepassing. Het gaat om aanvaardbaar en normaal risico wat je neemt (binnen je activiteit die in principe 'gevaarlijk' mag zijn) en slechts als daar fors van wordt afgeweken is er iemand 'schuldig'.
Je hebt een punt. Toch moet de werkgever wel aantonen dat een medewerker willens en wetens buiten de voorschriften te hebben gehandeld, anders gaat de werkgever normaal gesproken alsnog nat als schuldige.
Moraal is dat er vanuit de werkgevers een ethische code moet zijn omtrent onveilig gedrag.
En je kan zeggen van Armstrong wat je wil, maar hij legde in afdalingen het peloton een veilige wil op.
Totaal anders dan nu het Nabali tijdperk waarin het door de ploegen, renners en publiek openlijk onder het mom van “moderne gladiatoren” wordt gestimuleerd.
En dit is dodelijk. In de autosport wordt hier heel anders naar gekeken. En die hebben betere bescherming
Daar een goed beleid van maken vind ik veel belangrijker dan bijvoorbeeld de doorgedreven doping bestrijding.