Bij het overschrijden van de aankomst wees Hugo Houle meteen naar de hemel, met zijn broer in gedachten. Pierrik Houle overleed tien jaar geleden na een aanrijding door een wagen. “Sindsdien ben ik altijd blijven werken met hem in mijn gedachten. Deze ritzege betekent heel veel voor mij, het is ongelooflijk”, aldus Houle.

De Canadees van Israel-Premier Tech was nochtans niet in de vlucht gegaan om voor eigen rekening te rijden. “De bedoeling was om het pad te effenen voor ploegmaat Michael Woods. Maar ik kreeg een kloofje en begon te hopen. Het was heel lastig op de steile stroken, maar ik wist dat als ik dertig of veertig seconden had op de top van de Mur de Péguère, ik een goede kans zou maken.”
In de afdaling kreeg hij helemaal vrij spel toen achtervolger Matteo Jorgenson tegen de vlakte ging. “In het technische gedeelte pakte ik weer wat meer tijd. Toen ik daarna te horen kreeg dat ik een minuut had, wist ik dat het binnen was. Maar goed ook, want ik begon krampen te krijgen en had wat eten gemist. Normaal win ik nooit, dus dit is met voorsprong het mooiste moment uit mijn carrière.”
7 Reacties
Het is hem ook enorm gegund door iedereen denk ik.
Typisch zo een winnaar die je normaal weer snel vergeet maar het verhaal erachter maakt toch wat los, verdiende zege, met lef vertrokken en verbazend hoe sterk hij zijn voorsprong kon vasthouden…mooie dag voor Hugo en zijn familie…
Zoveel mooier dan het “vingertje voor de mond”…
Hoorde het op de radio, en zelfs zonder beeld al gewoon kippenvel. Dit soort verhalen maakt voor mij wielersport extra prachtig en emotioneel.
Vingertje voor de mond is zo walgelijk. Dit zegegebaar is geweldig.
Luisterde ook via Radio1, en werd er gewoon stil van. Later nog eens teruggekeken, nog steeds kippenvel. Wat een droevig verhaal, en wat een mooie en verdiende zege.
Geweldig dit! <3
Ik sluit mij aan bij de voorgaande sprekers. Een hele mooie zege!