Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Zelfs bij degenen die hem haten, dwingt Mark Cavendish diep respect af
Column Echte kampioenen verliezen in hun hoofd niet. Het is een stelling die alleen voor de allergrootsten geldt. Op het moment dat de hele wereld dacht dat de loopbaan van Sir Mark Cavendish definitief voorbij zou zijn, zat de toen 38-jarige sprinter al in het ziekenhuis van Limoges met een ontwrichte schouder aan een plan te denken om het record van 35 ritzeges in de Tour de France alsnog te realiseren.
Een aftocht van het grootste toneel via de ambulance naar het ziekenhuis. Het was het rampscenario voor Cavendish dat zich in de achtste rit van de Tour de France vorig jaar voltrok. Op zo’n zestig kilometer van de streep op weg naar Limoges kwam de Brit ten val en werd met een gebroken sleutelbeen, waarbij een schroefje in zijn schouder loskwam, afgevoerd. Weg droom, weg record.
En dat juist één etmaal nadat ‘Cav’ weer helemaal in die unieke prestatie was gaan geloven. In de Giro d’Italia wist hij anderhalve maand eerder al tot ieders verbazing de slotrit naar Rome te winnen. De tweede plek in de massasprint in Bordeaux aan de boorden van Garonne gaf hem echter de definitieve overtuiging dat de snelheid om die roemruchte 35ste te realiseren er nog altijd in zat.
Totdat de volgende dag het noodlot hem voor de zoveelste maal in zijn loopbaan tartte. Noem dit het playing field voor een sprinter, die weet dat valpartijen op hoge snelheid nu eenmaal een beroepsrisico zijn. In de diepste dalen staan de grootste kampioenen echter weer op. Terwijl de hele wielerwereld, tenminste degenen die geen hekel aan hem hebben, aan het rouwen was, belde Cavendish die avond vanuit het ziekenhuis al met zijn voormalige Griekse coach Vasilis Anastopoulos met wie hij zijn zoveelste succesvolle comeback bij Quick-Step maakte.
De vraag van Cavendish was eenvoudig. Geloof je nog in mij en wil je nog één jaar met mij werken om die 35ste ritzege in de Tour in 2024 te realiseren? Als iemand op zo’n moment met zoveel overtuiging die vraag stelt, dan kan je daar geen ‘nee’ op zeggen.
Mark Cavendish met zijn vier kinderen op het podium. Foto: Cor Vos
Zoals Cavendish vervolgens ook zijn lead-out Michael Morkov wist over te halen om voor een jaar met hem bij Astana Qazaqstan aan dit masterplan te werken. En vervolgens voegde ook zijn vroegere lead-out Mark Renshaw uit zijn gouden jaren bij Team Colombia, HTC Highroad, Etixx-QuickStep en Dimension Data zich als sprintcoach aan het project toe.
Natuurlijk verdient ook teammanager Alexandr Vinokurov van Astana Qazaqstan de credits, want hij gaf Cavendish alle vrijheid om in zijn droom te geloven. Om de legende te realiseren. Nog meer dan in 2023 was er dit jaar alle geloof dat de bijna bejaarde sprinter van 39 jaar nog één keer kon toeslaan. Het hele seizoen mocht Cavendish inkleuren in het teken van de Tour. Er werd een projectgroep samen gesteld om zo de sprinttrein optimaal met nieuw materiaal en kleding uit te rusten. En de andere zeven Tour-renners werden allemaal geselecteerd ter ondersteuning van Cavendish
Thuis bij familie
Slechts vijftien dagen was Cavendish dit jaar thuis bij zijn familie. De rest van de tijd zat hij op trainingskampen of reed hij wedstrijden die eigenlijk ook alleen een trainingsfunctie hadden. Het was nu niet dat de buitenwereld door zijn resultaten wakker lag voor de zoveelste comeback van de sprinter van het ‘Isle of Man’. ‘Over the top’, was de algemene conclusie. Ritzeges in Colombia en Hongarije konden niet overtuigen en in wedstrijden als de UAE Tour (beste resultaat 17e), Tirreno (152e), Tour of Turkiye (15e) en Tour de Suisse (86e) was hij meer pelotonvulling dan dat hij deed denken aan die sprinter met die katachtige versnelling van weleer.
Herinner de eerste rit van deze Tour, weggeschoten vanuit Florence, toen hij al loste op de eerste klim van Valico Tre Faggi en er gevreesd werd dat hij de tijdslimiet niet zou halen. Toch wist Cavendish wat hij aan het doen was.
Zoals hij ook de aankomst in de desolate, industriële omgeving van de kerncentrale Bugey beter dan wie ook had verkend. Natuurlijk deelde hij in de aanloop naar de sprint een beuk(je) uit en dat hij van de rechte lijn afweek mag eveneens niemand verwonderen. Toch liet hij in de positionering, het juiste wiel zoeken en de beste zijde van de weg kiezen al zijn ervaring spreken om vervolgens met een katachtige versnelling (zoals in zijn allerbeste jaren) alles en iedereen ver achter zich te laten.
Dag Eddy Merckx. Mark Cavendish is nu de wielrenner die de meeste ritten in de Tour-geschiedenis heeft gewonnen. Voor de sport een hoogtijdag. Vergis je niet. Wij wielerliefhebbers uit de Lage Landen hebben het misschien niet in de gaten, maar in de Commonwealth landen steekt Cavendish qua populariteit mijlenver boven de andere wielrenners uit. Daniel Friebe, auteur van diverse boeken over Cavendish, omschrijft dat Cavs’ kracht in de sprint in zijn tropenjaren 2010 en 2011 vergelijkbaar is met de Fadeaway van Michael Jordan of the Shuffle van Muhammad Ali.
Foto: Cor Vos
You love him or you hate him. Interviews en persconferenties waarin hij geen woord zei en alleen de journalisten uitdagend zat aan te kijken. Zijn fietshelm werd geregeld uit de bus getrapt naar een nederlaag. En zijn ogen spuwden geregeld vuur naar alles en iedereen in zijn directe omgeving. Kribbig en stronteigenwijs. Hij kon niet tegen verlies en gedroeg zich dan nog slechts dan een klein kind. Hij hekelde kritiek en zag velen als zijn vijand. Laten we het zo zeggen, aan de top is het vaak eenzaam.
Een Britse journalist die zijn hele loopbaan volgde omschreef het aan de finish in Saint-Vulbas op de juiste manier. In zijn gedrag noemde hij Cavendish geregeld een ‘asshole’, maar sinds zijn zege in Milaan-San Remo in 2009 heeft hij voor de renner Cavendish alleen maar respect.
Ook in de sprints had hij zijn kuren. Dieptepunt in mijn ogen is hoe hij in de Ronde van Zwitserland in 2010 Heinrich Haussler in de sprint van de fiets rijdt. Al zal hij zelf de val in de sprint van de eerste rit van de Tour de France 2014 in zijn eigen Harrogate waarschijnlijk als zijn slechtste moment aanduiden.
Irritant ventje
Misschien is Cavendish voor de buitenwereld geregeld een irritant ventje, omdat winnen zijn tweede natuur is. Niets anders telt. Na zijn eerste Tour maakte hij ook al direct een opmerking die zijn loopbaan zou karakteriseren. ,,De sprintzeges in de Tour koester ik altijd het meest. Als sprinter tel je alleen mee wanneer je in de Tour de rapste bent.”
De een omschrijft dit gedrag als bravoure, de ander noemt het zelfvertrouwen. Dat hij altijd alleen naar het allerhoogste keek, maakt hem tot de kampioen die hij is. Zo besefte hij in 2011 dat het WK in Kopenhagen waarschijnlijk zijn enige unieke kans was om wereldkampioen te worden. Één kans, één sprint, één schot: Raak.
Met 165 overwinningen is Cavendish een icoon van de wielersport geworden. De Manx Missile is een begrip in het wielrennen. Als kleine jongen keek hij in wielerboeken en gaf hij aan dat hij in de rijke geschiedenis van de wielersport een plek wilde hebben. Die heeft hij met 35 ritzeges in de Tour de France zeker afgedwongen. Het was een voorrecht, ondanks alle toppen en dalen in het journalistieke werk met hem, om de loopbaan van ‘King Cav’ en al die gewonnen massasprints in de Tour van dichtbij mee te maken. History is made.
Ben geen fan van hem, maar toch respect voor wat hij bereikt heeft.
Een beetje hetzelfde gevoel als destijds bij de voetballer Lothar Matthaus. Vaak op hem gescholden op het hoogtepunt van z'n carriére, maar op het eind toch respect wat hij nog deed (een heel Duits elftal op sleeptouw nemen in z'n nadagen)
Maar voor de rest is het gewoon geen fijn kereltje op de fiets...
Maar hij is absoluut de beste sprinter ooit. En moet een inspiratie zijn voor de jongere generatie
dat als je genoeg motivatie houdt en je jezelf goed verzorgt, een loopbaan van dik 15-17 jaar mogelijk is.
Niet veel renners kunnen op dat niveau blijven prestereren al die jaren.
Ben geen fan van hem, maar toch respect voor wat hij bereikt heeft.
Een beetje hetzelfde gevoel als destijds bij de voetballer Lothar Matthaus. Vaak op hem gescholden op het hoogtepunt van z'n carriére, maar op het eind toch respect wat hij nog deed (een heel Duits elftal op sleeptouw nemen in z'n nadagen)