Julian Alaphilippe is voor het tweede jaar op rij wereldkampioen wielrennen geworden. Na een uiterst vermakelijke en zware wegrit van 268,3 kilometer door een koersgek Vlaanderen kwam de Fransman solo over de streep in Leuven. Zijn beslissende aanval plaatste Alaphilippe in de voorlaatste ronde in Leuven. Het zilver ging naar Dylan van Baarle, die Michael Valgren naar het brons verwees. Jasper Stuyven was de beste Belg op de vierde plek.

Een groot volksfeest, zo mag het WK wielrennen in Vlaanderen genoemd worden. In Antwerpen, Leuven, Overijse en alle tussenliggende plaatsen stond het publiek rijen dik, vooral op de lokale omlopen. Een genot voor de renners, de fans en de kijkers. Natuurlijk was er een traditionele vluchtgroep. Patrick Gamper (Oostenrijk) was de bekendste naam, hij kreeg Pavel Kochetkov (Rusland), Rory Townsend (Ierland), Oskar Nisu (Estland), Kim Magnusson (Zweden), José Tito Hernández (Colombia), Joel Levi Burbano (Ecuador) en Jambaljamts Sainbayar (Mongolië). Zij kregen maximaal zes minuten voorsprong.

Finale wordt al vroeg geopend
Thuisland België controleerde de koers en counterde vroege aanvallen. Op 180 kilometer van de meet was er een eerste move van Benoît Cosnefroy, Magnus Cort en Remco Evenepoel. Het was het startsein van een attractieve en lange finale. Pascal Eenkhoorn, Tim Declercq, Primoz Roglic, Jan Tratnik, Arnaud Démare, Kasper Asgreen, Ben Swift, Brandon McNulty, Stefan Bissegger, Imanol Erviti, Nathan Haas en Markus Hoelgaard sloten aan bij de groep-Evenepoel. In het peloton legde België de koers lam, maar werd het commando overgenomen door Italië en Polen. Het gat was toen al een minuut.

Een koersgek Vlaanderen – foto: Cor Vos

De samenwerking in de groep-Evenepoel was niet optimaal, waardoor de Italianen met nog 133 kilometer te gaan (!) de aansluiting wisten te maken. Niet veel later werd ook de vroege vlucht ingerekend. Mathieu van der Poel leek op de Wijnpers even achter een breuk te zitten in het peloton, maar Bauke Mollema bracht de Nederlandse kopman terug. Het hoge tempo – vooral van de Belgen – zorgde voor een uitputtingsslag en wat chaos: Mikkel Honoré en John Degenkolb kwamen ten val, nadat eerder in de koers al Davide Ballerini, Matteo Trentin en Mads Pedersen tegen de grond waren gegaan.

Gevaarlijke aanval met Evenepoel en Van Baarle
Voor veel sprinters ging het ruim 100 kilometer voor de finish al te hard. Caleb Ewan wist redelijk lang aan te haken, maar loste op 75 kilometer van het einde met krampen. Een volgende aanvalspoging werd ingeleid door Nils Politt en gevolgd door Evenepoel, Tratnik, Dylan van Baarle, Andrea Bagioli, Valentin Madouas, Mads Würtz Schmidt, Iván García, Robert Stannard, Rasmus Tiller en Neilson Powless. Op de laatste keer Moskesstraat ontbrandde de koers: Van Baarle, Evenepoel, Madouas, Bagioli en Powless bleven over en daarachter kwamen de eerste favorieten uit hun kot, maar dat zorgde er ook voor dat de controle wat wegviel.

Op de Bekestraat plaatste Julian Alaphilippe een demarrage, waardoor een elitegroep ontstond die wist aan te sluiten bij de kopgroep. Naast de uittredende wereldkampioen waren ook Madouas, Florian Sénéchal, Evenepoel, Jasper Stuyven, Wout van Aert, Matej Mohoric, Bagioli, Sonny Colbrelli, Giacomo Nizzolo, Tom Pidcock, Van Baarle, Van der Poel, Valgren, Markus Hoelgaard, Powless en Zdenek Stybar present.

België omringde Wout van Aert – foto: Cor Vos

Alaphilippe plaatst aanval na aanval
Een nieuwe aanval van Alaphilippe en Colbrelli op de Smeysberg werd gecounterd door de Belgen. Vooraan waren het vooral Evenepoel en Bagioli die het tempo bepaalden. De achtervolgende groep kwam mede daardoor niet dichterbij; bij het opdraaien van de laatste twee rondes van het Leuven Circuit was het verschil al bijna twee minuten.

Op 26 kilometer van het einde was de opdracht van Evenepoel ten einde. Hij had zich, sinds de aansluiting van zijn kopman, volledig leeg gereden in dienst van Van Aert. Op de voorlaatste Wijnpers plaatste Alaphilippe een knappe jump waarop Van Aert niet direct kon reageren. Toch wist de groep door werk van Stuyven alles samen te brengen. De spanning was voelbaar, want er werd ook onderling gepokerd. Een ijzersterke Alaphilippe plaatste op de St. Antoniusberg een volgende versnelling, waarmee hij direct een gat sloeg.

Julian Alaphilippe wist van geen ophouden – foto: Cor Vos

Aanvalslustige Alaphilippe is gevlogen
Achter de Fransman waren het Powless, Stuyven, Van Baarle en Valgren die elkaar vonden. Zij waren weggereden van de groep met Van Aert en Van der Poel, waar Italië de kop had genomen. Bij de voorlaatste passage aan de finish was het verschil twaalf seconden tussen Alaphilippe en de groep-Stuyven, terwijl Van Aert en co een halve minuut achterstand hadden.

De achtervolging kwam niet goed op gang, waardoor het verschil van elf seconden groeide tot een halve minuut. Er stond geen maat op Alaphilippe, die ontketend was en met die 30 seconden voorsprong aan de laatste kilometer begon. Op die manier had ‘JuJu’ alle tijd om zijn tweede wereldtitel op rij te vieren.

Van Baarle verovert zilver
De sprint om de tweede plaats werd enigszins verrassend gewonnen door Van Baarle. Hij tekende daarmee voor de eerste WK-medaille bij de elitemannen namens Nederland sinds 1997, toen Léon van Bon derde werd. Van Baarle bleef Valgren (brons) en Stuyven voor.

In de slotronde wist Tom Pidcock nog weg te rijden uit de elitegroep met Van Aert en Van der Poel. Hij kwam uiteindelijk als zesde over de finish. Het sprintje voor de achtste plaats werd gewonnen door Mathieu van der Poel, die daarmee voor de tweede Nederlander in de top-10 zorgde; topfavoriet Wout van Aert strandde op de elfde plaats.