Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Winnaar Molano ziet gevaar vooral binnen peloton: “Sommige renners remmen niet, maar ik ook niet”
Interview Na de Classic Brugge-De Panne ging het alleen over de valpartijen en het traject vol wegversmallingen, bochten en verkeersdrempels in de finale, maar winnaar Juan Sebastian Molano werd al snel vergeten. De Colombiaan boekte er op zijn dertigste zijn eerste grote klassieke zege, en was het achteraf niet helemaal eens met de kritiek op de organisatie. Dat vertelde hij aan onder andere WielerFlits op een persconferentie.
Veel ploegleiders en renners waren furieus nadat de finale van de WorldTour-sprinterskoers ontaardde in de ene valpartij na de andere. Uiteindelijk bleven er zo maar dertig renners over om te sprinten voor winst, waarna het parcours stevig op de korrel genomen. “We moeten kijken naar een finish buiten het centrum. Dat is de enige manier om hier een veilige aankomst te vinden. Zulke ongelukken zouden eigenlijk niet meer van deze tijd mogen zijn”, stelde Steven de Jongh (ploegleider Lidl-Trek) voor onze camera na de aankomst.
Molano ontsnapte en trok er in de laatste kilometer alleen op uit. Achteraf bood hij een andere visie op de zaken. “Ik weet niet goed of dit echt een gevaarlijk parcours was. Wat ik gevaarlijk vond, was die passage op één kilometer van de streep, waar het plots heel smal wordt. Ook de laatste scherpe bocht op vijfhonderd meter van de aankomst is een beetje link, maar hoort dat niet bij het wielrennen? Ik ben er met veel snelheid doorgegaan en pakte zo mijn beslissende voorsprong.”
Kamikaze
Een kamikaze-actie, zoals we er wel meer zien in het peloton? “Je wil toch winnen en vechten voor je plekje? Sommige renners remmen niet, maar ik ook niet. Het ‘nieuwe’ wielrennen staat voor veel stress, nervositeit en zeker voor sprinters is het bij momenten heel gevaarlijk. Maar voor mij hoort dat bij het de huidige staat van de koers. Pas op, ik voel me heel slecht voor de renners die gevallen zijn. Dat wens je niemand toe en ik hoop dat ze goed herstellen, maar we weten dat je dit kan voorhebben in een sprint van een klassieker.”
Het peloton in de straten van De Panne – foto: Cor Vos
Molano wil dan ook niet met de beschuldigende vinger naar de organisatoren wijzen. “Ik hou echt van deze wedstrijd. Ik herinner me de laatste twee edities nog goed, en dan vooral die van twee jaar geleden met veel wind, koude en regen. Ik ben heel blij dat ik uitgerekend hier mijn eerste grote klassieker pak.” Eerder won hij wel al twee keer een rit in de Vuelta a España.
De Colombiaan kent nochtans de keerzijde van de medaille. Twee jaar geleden botste hij uitgerekend in de regio van de Classic Brugge-De Panne op een auto tijdens een trainingsritje. Daarbij brak hij zijn teen en liep hij een hersenschudding op. “Ik herinner me dat incident nog goed. Die val heeft heel mijn voorjaar verpest. Ik was goed in vorm en had net Denain gewonnen. Het was een lastige tijd, maar dat hoort bij het leven, zeker?”, relativeert hij opnieuw.
Thuisfront
Tot slot wilde Molano zijn persconferentie nog afsluiten met een boodschap aan het thuisfront. “Dit is niet alleen belangrijk voor mij, mijn familie en mijn toekomst, maar ook voor veel Colombianen. Wanneer je nu denkt aan het wielerland Colombia, dan komen al snel Nairo Quintana, Egan Bernal en Rigoberto Uran in beeld. Alleen maar klimmers, behalve ik en Fernando Gaviria. Ik wil tonen dat het ook anders kan. Er zijn zo veel koersen in Colombia, maar altijd maar met aankomsten bergop. Het is er nochtans mogelijk om vlakke wedstrijden te organiseren aan de kustlijn. Maar ze moeten het wel willen. Dat is mijn grote wens.”
“Voor mijzelf veranderde alles toen ik zo’n vijftien jaar geleden op de piste terechtkwam. Daar heb ik pas ontdekt dat ik toch veel talent heb voor de koers”, aldus Molano, die van de vele wedstrijden bergop een beetje gedemotiveerd werd. “Sindsdien is mijn mentaliteit totaal veranderd, en dat was cruciaal. Ik heb ontdekt dat ik de bouw van een sprinter heb en zo toch een mooie carrière kunnen uitbouwen.”
Nou mooi, dan ben je gewoon uitgepraat. Al finish je op een landingsbaan van een vliegveld, dan nog weten sommigen er wel een slagveld van te maken. Met deze mentaliteit is elke roep om een veiliger parcours verspilde moeite.
Zo'n onoverzichtelijk finishparcours als gisteren maakt het allemaal nog nerveuzer en verhoogt de kans op ellende. Ik vind het verwijzen naar valpartijen op nette wegen om linke urbane zondes vrij te waren whataboutism.
Dat is wél een goed punt maar verre van compleet. Het grotere probleem is dat deze aankomstzones niet geschikt zijn voor de snelheid van het peloton. Dan kan je de éénnalaatste x met 40-45 passeren maar de volgende keer is het 60 en pakt het totaal anders uit.
Ik ben best fanatiek recreatief rijder en snap gewoon niet waarom profwielrennen, dus vele malen harder, en bovenal fináles (extreem veel sneller) in vredesnaam op plekken waar ik juist altijd 2 tanden terugschakel en de computer uitzet. Ik snap het gewoon niet.
Maar het punt wat Batsbak aan haalt is dat ze met hun gedrag zelfs op een landingsbaan een bloedbad zullen aanrichten. Daar hebben ze geen wegversmallingen of verkeersmeubilair voor nodig. Maar slechts de huidige mentaliteit onder de helmen. Met hersenloze hoofden waar de stem van de ploegleider met "naar voren!" in blijft rond galmen.