De Strade Bianche, dat is wielrennen zoals het ooit bedoeld is. De Strade Bianche is oneindig grind, opstijgend stof en helse hellingen. Het is pijn in je benen, terugkeren na pech, je tegenstander piepelen voor de laatste bocht en dan… de ultieme glorie op de Piazza del Campo. Het is nostalgie en het nu, het is heden en verleden. Wie fietst zich dit jaar de eeuwigheid in? WielerFlits blikt vooruit.

Historie

• 

  26 feb

  Lees ook De korte geschiedenis van Strade Bianche barst van de heroïek op Toscaanse grindwegen

  26 feb

Laatste tien winnaars Strade Bianche
2023:  Tom Pidcock
2022:  Tadej Pogačar
2021:  Mathieu van der Poel
2020:  Wout van Aert
2019:  Julian Alaphilippe
2018:  Tiesj Benoot
2017:  Michał Kwiatkowski
2016:  Fabian Cancellara
2015:  Zdeněk Štybar
2014:  Michał Kwiatkowski

Laatste editie

De vlucht van de dag kwam al vrij vroeg tot stand en bestond uit drie renners. Sven Erik Bystrøm, Alessandro De Marchi en Iván Romeo sloegen de handen ineen en reden al snel een maximale voorsprong bijeen van om en nabij de zeven minuten. Door het werk van ploegen als Jumbo-Visma en Groupama-FDJ waren daar op 55 kilometer, bij het opdraaien van de zeer bepalende en 11,5 kilometer lange Monte Sante Marie-strook, nog zo’n drie minuten van over. Op deze sector zagen we vanuit het peloton een versnelling van Alberto Bettiol.

Bettiol werd gevolgd door Andrea Bagioli en vervolgens maakte ook Tom Pidcock de sprong. De Brit liet zijn metgezellen niet lang daarna achter in een korte afdaling. Terwijl Bettiol, Bagioli en Valter – die ook een tussenversnelling had geplaatst – terugvielen, ging Pidcock alleen door. Veertig kilometer voor de finish sloot hij aan bij de vroege vluchters. In het achtervolgende pelotonnetje schudde topfavoriet Mathieu van der Poel ondertussen even aan de boom, maar hij kwam niet weg. Het was het laatste wapenfeit van de Nederlander, die slechts vijftiende zou worden bij zijn seizoensdebuut.

foto: Cor Vos

Achter Pidcock miste MVDP de slag, in tegenstelling tot Valter, Romain Grégoire, Valentin Madouas, Pello Bilbao, Andreas Kron, Davide Formolo, Tiesj Benoot, Matej Mohoric, Quinn Simmons en Rui Costa. Zij maakten jacht op Pidcock, die zijn laatste medevluchter, De Marchi, loste op 23 kilometer van de streep. In deze fase haakten Grégoire, Bilbao, Formolo en Kron af bij de achtervolgers, later moest ook Simmons passen. De vijf overblijvers – Valter, Benoot, Mohoric, Costa en Madouas – kwamen op de laatste gravelsector tot op tien seconden van Pidcock.

Aan de voet van de laatste beklimming, de Via Santa Caterina, was het verschil echter weer opgelopen tot bijna een halve minuut. Dat bleek genoeg voor Pidcock, die na een straf nummertje solo aankwam in Siena. Van de vijf achtervolgers was Valentin Madouas de sterkste op de slotklim. Hij werd tweede, voor Tiesj Benoot. De Belg had in de finale nog een wegwerpgebaar gemaakt naar zijn ploeggenoot Valter, omdat de Hongaar een gat op hem dichtgereden zou hebben. Na afloop was er nog discussie tussen de twee, maar de plooien werden al gauw gladgestreken.

foto: Cor Vos

Uitslag Strade Bianche 2023
1. Tom Pidcock (INEOS Grenadiers) in 4u31m41s
2. Valentin Madouas (Groupama-FDJ) op 20s
3. Tiesj Benoot (Jumbo-Visma) op 22s
4. Rui Costa (Intermarché-Circus-Wanty) op 23s
5. Attila Valter (Jumbo-Visma) z.t.

• 

  4 mrt

  Lees ook Tom Pidcock soleert met groots nummer naar zege in Strade Bianche, bijrol Mathieu van der Poel

  4 mrt

Parcours

Strade Bianche is dit jaar fors zwaarder. Dat heeft allereerst te maken met de afstand, die voor het eerst boven de grens van de 200 kilometer ligt. Terwijl de afgelopen zes edities nog 184 kilometer lang waren, moeten de renners nu 215 kilometer afleggen. Ook zijn er vier extra grindstroken aan het parcours toegevoegd. We gaan van elf naar vijftien sectoren. Én van 63 kilometer naar 71,5 kilometer aan gravel.

De start is nog wel altijd in Siena, waar later op de dag ook gefinisht wordt. Ook de eerste negen onverharde stroken in de wedstrijd zijn exact dezelfde als een jaar geleden. De eerste daarvan, die van Vidritta, dient zich al aan na 21 kilometer koers. Een ‘opwarmertje’ van iets meer dan twee kilometer in licht dalende lijn.

Elke onverharde sector heeft overigens zijn eigen verhaal. Sommige stroken zijn relatief kort, anderen dan weer kilometerslang. Sommige grindweggetjes zijn zo goed als vlak, andere sectoren gaan dan weer flink omhoog. De aantrekkingskracht van Strade Bianche is dat niet op voorhand te voorspellen valt waar het gaat gebeuren. In het verleden zagen we vaak een eerste échte schifting op de 11,9 kilometer lange Lucignano d’Asso, die vrijwel direct overgaat in de acht kilometer lange Ponte d’Arbia. Dit jaar is het na die laatste strook echter nog 120 kilometer naar de streep.

Na een korte tussenfase volgen de sectoren van San Martino in Grania en Monte Sante Marie. Beide zijn lang, beide zijn hellend. Niet voor niets krijgen ze vijf sterren: de hoogst mogelijke lastigheidsgraad. Na de 11,5 kilometer lange Monte Sante Marie – sinds enkele jaren ook wel de Settore Fabian Cancellara genoemd – volgt ruim twintig kilometer aan asfalt. De langste stroken zijn op dit moment achter de rug, maar gemakkelijk wordt het nadien geenszins.

Op 55 kilometer van de finish komen we aan bij de strook van Monteaperti (600 meter). Daarna volgen de Strade di Colle Pinzuto (2,4 km) en Le Tolfe (1,1 km). Vorig jaar reden de renners na die laatste sector rechtstreeks naar Siena, maar dit keer volgt er nog een extra lus. Deze begint – vrijwel meteen na Le Tolfe – met de nog onbekende Strada del Castagno (1,3 km). Veertien kilometer later wacht de eveneens nieuwe Montechiaro (3,3 km).

Het gravelspektakel is daarmee nog niet voorbij, want als afsluiters keren de Strade di Colle Pinzuto en Le Tolfe nog een keer terug. Op deze beklimmingen komt de nodige explosiviteit goed van pas, aangezien de percentages regelmatig in de dubbele cijfers schieten. Na de laatste strook van Le Tolfe gaat het nog zo’n tien kilometer op en neer naar Siena.

Een uitzinnige menigte samengepakt op Piazza del Campo – foto: Cor Vos

Siena is een eindeloos fascinerende finishplaats met een enorm rijke historie. Het finishplein is de vermaarde Piazza del Campo, twee keer per jaar het decor van de Palio, de legendarische paardenrace. In de Nobile Contrada dell’Oca (de wijk van de gans) wacht nog een toetje in de vorm van een zeer nijdige helling. Zodra de rensters onder de dertiende-eeuwse Porta di Fontebranda rijden, loopt het al lekker omhoog, maar op de plavuizen van de Via Santa Caterina (vernoemd naar de beschermvrouwe van Italië) wordt het pas écht steil.

Het maximale stijgingspercentage bedraagt 16%. Eenmaal boven ben je er nog niet helemaal, want het is dan nog een goede halve kilometer tot de streep. De listige laatste bocht ligt op de grens tussen de wijken Civetta (uil), Leocorno (eenhoorn) en Torre (toren). Wie hier als eerste doorheen komt, wint normaliter de koers.

Zaterdag 2 maart, Strade Bianche: Siena – Siena (215 km)
Start: 11.15 uur
Finish: tussen 16.30 en 17.05 uur

Favorieten

Wout van Aert en Mathieu van der Poel, winnaars in respectievelijk 2020 en 2021, ontbreken zaterdag in Strade Bianche. De Belg kiest voor een hoogtestage na zijn zege in Kuurne-Brussel-Kuurne, de Nederlander begint zijn seizoen pas in Milaan-San Remo. Maar niet getreurd. Met Tadej Pogačar en Tom Pidcock staan namelijk wel de winnaars van de voorbije twee edities aan het vertrek in Siena.

Tadej Pogačar maakt zijn seizoensdebuut in Strade Bianche, maar is niettemin de absolute topfavoriet. Een kampioen als Pogi kan ook winnen zonder koersritme. Sterker nog, de voorbije vier jaar won de Sloveen telkens zijn eerste koers van het jaar. In 2023 begon hij bijvoorbeeld met een overwinning in de Classic Jaén Paraiso Interior, ook een gravelkoers. Hij schudde daar een lange solo uit de benen, net als hij een jaar eerder deed in de Strade. Zien we dit keer weer zo’n kunststukje?

Pogačar bij zijn zege in 2022 – foto: Cor Vos

Vaak zien we dat ze bij UAE Emirates allemaal in dienst rijden van Pogačar. Maar hij heeft ditmaal renners aan zijn zijde die zó sterk zijn en zelf zó goed in vorm zijn, dat het onmogelijk is om hen hier niet te noemen. We denken dan in de eerste plaats aan Tim Wellens, die er altijd staat in de Strade en in 2017 al eens derde werd. Wellicht kan hij nu nog beter doen. In de Omloop Het Nieuwsblad maakte de Belg immers indruk op de Muur van Geraardsbergen en een dag later bevestigde met een tweede plaats in Kuurne-Brussel-Kuurne.

Terwijl Wellens naar een podiumplaats reed in Kuurne, kwam Marc Hirschi als winnaar over de streep in de Faun Drôme Classic. Neo-prof Isaac Del Toro was in januari dan alweer de beste in de tweede etappe van de Tour Down Under, die hij als nummer drie afsloot. In de Volta ao Algarve maakte hij later indruk met een vierde plaats in de tijdrit. Juan Ayuso stond aanvankelijk op de startlijst, maar zit niet in de uiteindelijk selectie van UAE Emirates.

Tim Wellens – foto: Cor Vos

Bij UAE Emirates zullen ze onder meer Tom Pidcock in de gaten moeten houden. De Brit bewees vorig jaar dat hij Strade Bianche, net als Pogačar, solo kan winnen. De Brit koos toen op meer dan vijftig kilometer van de finish de aanval en maakte vervolgens het verschil in een grindafdaling. Daar, in het technische aspect, liggen ook nu weer kansen voor de wereld- en olympisch kampioen mountainbike. Natuurlijk moeten de benen er ook zijn, maar over de vorm van Pidcock hoeven we ons geen zorgen te maken. Ja, hij moest in de finale van de Omloop eventjes passen, maar hij reed wel urenlang aan het front en werd uiteindelijk nog achtste. In de Volta ao Algarve was hij eveneens op de afspraak.

Die Volta ao Algarve werd gewonnen door Remco Evenepoel, maar de Belg kreeg op de aankomsten bergop wel twee keer klop van Daniel Felipe Martínez. De Colombiaan maakt zaterdag zijn debuut in Strade Bianche. Hoe hij het gravel zal verteren, is nog even afwachten, maar de snedige hellingen moet hij perfect aankunnen. Martínez heeft zich in het verleden al bewezen in de heuvelklassiekers én het Italiaanse najaarswerk. Met zijn huidige vorm mogen we hem ook vooraan verwachten in deze Italiaanse voorjaarsklassieker.

Tom Pidcock – foto: Cor Vos

Over de vorm van Matej Mohoric hoeven we ook niet in te zitten. De Sloveen hield geen topuitslag over aan het Openingsweekend, maar was in Kuurne-Brussel-Kuurne wel een van de betere renners in koers. In de Strade reed de renner van Bahrain Victorious tweemaal top-tien: vorig jaar was hij zesde, in 2018 achtste. Als regerend wereldkampioen gravel zal hij nu nog beter willen doen.

Quinn Simmons eindigde eenmaal bij de eerste tien in Siena: in 2022 werd hij zevende. Vorig jaar zat hij er ook bij in de finale, maar moest hij uiteindelijk genoegen nemen met een twaalfde plaats. Strade Bianche is (samen met de Amstel Gold Race) zijn favoriete koers en dus zal hij ook nu weer zijn zinnen hebben gezet op de graveleendaagse. De voorbije koersen toonde hij echter nog geen grootse vorm, dus het is afwachten wat hij ditmaal kan op Toscaanse wegen.

Matej Mohoric – foto: Cor Vos

We verwachten meer van Attila Valter. De Hongaar was in 2022 vierde in Strade Bianche en werd een jaar later vijfde. Vijfde was hij ook in de voorbije UAE Tour, waar hij op Jebel Hafeet de beste klimmers kon volgen. Bij Visma | Lease a Bike stellen ze zaterdag ook Christophe Laporte en Sepp Kuss op. De Europees kampioen was met een vierde en vijfde plaats op de afspraak in het Openingsweekend, maar in Strade Bianche heeft klimmer Kuss betere papieren. Met zijn zesde plaats in de Classic Jaén bewees de Amerikaan onlangs nog niet vies te zijn van wat gravel.

Hoewel Visma | Lease a Bike wellicht niet dezelfde dominantie tentoon kan spreiden als in het Openingsweekend, staan ze wel weer met een sterk blok aan de start. Dat geldt voor meer ploegen. Neem EF Education-EasyPost, dat Richard Carapaz, Neilson Powless, Alberto Bettiol en Ben Healy opstelt. Van hen is Healy misschien wel de gevaarlijkste klant. De Ier maakte vooral indruk in de slotrit van de Volta ao Algarve, waar hij samen met Wout van Aert de aanval koos. In het eindklassement werd hij nog vierde.

Attila Valter – foto: Cor Vos

Ook bij Groupama-FDJ hebben ze meerdere ijzers in het vuur. Valentin Madouas was in de vorige editie van Strade Bianche tweede, maar toen had hij in het vroege voorjaar al iets meer laten zien. Al begon hij het huidige seizoen wel met een vijfde plek in de Vuelta a Murcia. We verwachten misschien nog wel meer van Romain Grégoire. De 21-jarige Fransman was vorig jaar achtste in Siena en was in de eerste koersen van 2024 al goed op dreef. En wat doen we met zijn nog één jaar jongere landgenoot Lenny Martinez? De piepjonge klimmer is de man in vorm, maar is hij ook al klaar om te schitteren op het allerhoogste niveau?

De Belgische teams Lotto Dstny en Soudal Quick-Step hebben ook meerdere outsiders in de gelederen. Bij Lotto Dstny is het vooral letten op Maxim van Gils en Lennert Van Eetvelt. Beiden zijn uitstekend in vorm. Van Eetvelt schreef op indrukwekkende wijze de UAE Tour op zijn naam, Van Gils won de tot een vijf kilometer lange tijdrit ingekorte Ruta del Sol. Laatstgenoemde kan ook zware klassiekers aan, bewees hij vorig jaar met ereplaatsen in de Amstel Gold Race (zevende), Waalse Pijl (achtste) en Luik-Bastenaken-Luik (elfde).

Grégoire werd zaterdag tweede in de Faun-Ardèche Classic – foto: Cor Vos

Soudal Quick-Step heeft met Julian Alaphilippe een oud-winnaar in huis. In de Omloop Het Nieuwsblad had de Fransman afgelopen weekend de nodige pech, waarna hij zich een dag later wel liet zien in Kuurne-Brussel-Kuurne. Maar hij zit nog ver van het niveau van zijn beste dagen. Kasper Asgreen, die in de Omloop samen met Alaphilippe ten val kwam, zal ook nog wat moeten groeien om zijn derde plaats in de Strade van 2022 te evenaren. De teneur rond Gianni Moscon is wat positiever: ook hij is nog niet helemaal de oude, maar stak in de Omloop wel weer eens zijn neus aan het venster.

Tot de categorie outsiders rekenen we ook de volgende renners: tweevoudig winnaar Michał Kwiatkowski (INEOS Grenadiers), Lorenzo Rota (Intermarché-Wanty), Guillaume Martin (Cofidis), Magnus Cort (Uno-X), Andrea Bagioli (Lidl-Trek), Dylan Teuns (Israel-Premier Tech), Romain Bardet en Warren Barguil (Team dsm-firmenich), Benoît Cosnefroy en Bastien Tronchon (Decathlon AG2R La Mondiale).

Gaat Kwiat voor eigen kansen of rijdt hij in dienst van Pidcock? – foto: Cor Vos

Favorieten volgens WielerFlits
**** Tadej Pogačar
*** Tom Pidcock, Attila Valter
** Tim Wellens, Matej Mohoric, Sepp Kuss
* Lennert Van Eetvelt, Daniel Felipe Martínez, Ben Healy, Romain Grégoire

Website organisatie
Deelnemerslijst (WielerFlits)

Weer en TV

Krijgen we een editie zoals in 2018, toen de bemodderde Tiesj Benoot de Strade op zijn naam schreef? Het zou zomaar kunnen. De weersverwachtingen van Weeronline.nl zijn niet even slecht als de realiteit van toen, maar het lijkt zaterdag wel lichtjes te gaan regenen in Toscane. Bovendien valt er in de eerste dagen van de week ook al veel neerslag, wat wellicht zijn invloed zal hebben op de staat van de sterrati. Maar terug naar de wedstrijddag zelf: het is geheel bewolkt, de wind (3 Beaufort) komt uit het zuiden en het wordt zo’n 13 graden Celsius.

De Italiaanse eendagskoers is ook dit jaar weer live te volgen via Eurosport. Vanaf 14.00 uur kun je terecht op zowel Eurosport 1 als de online kanalen van Eurosport.nl en Discovery+. Bekijk voor meer informatie onze tv-gids Wielrennen op TV.