Het Tourcircus mag zich bijna weer in gang trekken voor een drie weken durende heksenketel. Voordat het zover is, zullen de renners de laatste hand leggen aan hun voorbereiding op La Grande Boucle. Sommigen doen dat in het Critérium du Dauphiné, anderen weer tijdens de Ronde van Zwitserland. Wie trotseert als beste de besneeuwde Alpentoppen? WielerFlits kijkt vooruit!

Historie
Eddy Merckx mag dan de meest gelauwerde man op twee wielen zijn, voor zijn rivaal van het eerste uur – Roger De Vlaeminck – bleven ten tijde van het ‘Mercxkisme’ meer dan alleen de kruimels over. De coureur uit Eeklo won maar liefst elf monumenten. Hij zegevierde driemaal op de Via Roma in San Remo, was eenmaal de beste tussen Luik en Bastenaken, kroonde zich één keer tot koning van Vlaanderen en won tweemaal de Ronde van Lombardije. Met vier keien mag hij zich nog altijd Monsieur Paris-Roubaix noemen; een bijnaam die hij sinds 2012 moet delen met landgenoot Tom Boonen.

De Belg blonk niet alleen uit op klassiek vlak; de ronderenner Roger de Vlaeminck trok ook meer dan zijn streng. In Italië – zijn tweede koersland – bleek hij zesmaal(!) op rij de beste in Tirreno-Adriatico. Tel daarbij zijn 22 Girozeges, ontelbaar veel eendaagse wedstrijden en legio nationale titels op, en je hebt te maken met een van de meest succesvolle wielrenners aller tijden. En toch; zijn zeges in San Remo, Roubaix en Luik verbleken, als we De Vlaeminck mogen geloven, bij het teruggaan naar juni 1975. In deze periode wist Le Gitan (De Zigeneur) namelijk de Ronde van Zwitserland te winnen. En wie wist hij af te troeven in de strijd om de eindzege? Juist, oppergod Eddy Merckx.

Roger de Vlaeminck beschouwt zijn eindwinst in de Ronde van Zwitserland als zijn mooiste overwinning – foto: Sirotti

Dat De Vlaeminck zijn eeuwige rivaal op de Zwitserse wegen wist te kloppen, doet ruim vier decennia later nog altijd veel. “Dat was mijn mooiste overwinning. Ik won de proloog én vijf ritten, droeg de leiderstrui vanaf de eerste tot de laatste dag én wist Merckx voor te blijven in de eindstand. Op de laatste dag versloeg ik hem zelfs driemaal; in een korte ochtendrit, een tijdrit én in het eindklassement. Voor mij was de naam van de wedstrijd niet belangrijk, wél wie tweede en derde werden”, schetst hij het belang van zijn zege.

De Ronde van Zwitserland van 1975 is mijn mooiste overwinning; ik wist Eddy Merckx zelfs driemaal te verslaan op één dag – Zijn eeuwige rivaal Roger De Vlaeminck 

Het is twijfelachtig of het voor de andere 65 eindwinnaars ook de mooiste overwinning uit hun carrière betreft. Desalniettemin betekent het winnen van de vierde grote ronde vaak een opstapje naar meer. Zwitserse wielergrootheden als Ferdi Kübler en Huo Koblet wonnen na winst in hun thuiskoers onder meer de Tour de France. De twee eindzeges van Andrew Hampsten bleken een voorbode voor zijn Giro-triomf in 1988. De Ronde van Zwitserland was voor Sean Kelly een opstap naar ontelbare klassiekers en rittenkoersen. Voor sommige renners bleek het ook een laatste stuiptrekking; de carrières van Beat Breu, Alex Zülle, Aitor González en Levi Leipheimer nam hierna een vlucht, maar niet op de gewenste manier.

Pasquale Fornara mag zich nog altijd recordhouder noemen met vier eindzeges. De inmiddels overleden Italiaan kende zijn grootste successen op Zwitserse bodem – ondanks podiumplaatsen in de Giro d’Italia en Vuelta a España – getuige het feit dat hij ook eenmaal de eindzege greep in de Ronde van Romandië. Zijn zegereeks in de jaren vijftig van de vorige eeuw zorgde voor een verbetering van het record van het Zwitserse koningsduo Kübler-Koblet, die beiden driemaal zegevierden. Zes decennia later staat het record van Fornara nog altijd, al kan Rui Costa met winst langszij komen.

Fabian Cancellara op weg naar eindwinst in ‘zijn’ Ronde van Zwitserland – foto: Sirotti

Net als in die andere voorbereidingskoers op de Tour – het Critérium du Dauphiné – stond er slechts één keer een Nederlander op het hoogste schavotje. In 1976 wist Hennie Kuiper als wereldkampioen de eindzege naar zich toe te trekken. Ondanks het gebrek aan eindwinnaars zijn ‘we’ de laatste jaren succesvol. In vier van de laatste vijf edities stond er een landgenoot op het eindpodium, met Bauke Mollema (3e in 2013 en 2014), Tom Dumoulin (3e in 2015) en Steven Kruijswijk (3e in 2017).

Overigens is het ook interessant om de term voorbereidingskoers te ontleden. Want hoe vaak wist de eindwinnaar van de Ronde van Zwitserland nu in hetzelfde jaar de Tour te winnen? Het antwoord; tweemaal. Eddy Merckx slaagde hier in 1974 in, terwijl Lance Armstrong de dubbel realiseerde in 2001, al zijn de resultaten van de Amerikaan uit de boeken geschrapt. Ter vergelijking: in totaal wisten twaalf laureaten van het Critérium du Dauphiné in hetzelfde jaar Le Tour te winnen. Het winnen van de Ronde van Zwitserland staat met andere woorden goed op je palmares, maar biedt het ook hoop voor je Tourkansen?

Laatste tien eindwinnaars
2008: Roman Kreuziger
2009: Fabian Cancellara
2010: Fränk Schleck
2011: Levi Leipheimer
2012: Rui Costa
2013: Rui Costa
2014: Rui Costa
2015: Simon Špilak
2016: Miguel Ángel López
2017: Simon Špilak

Parcours
De Ronde van Zwitserland komt qua lengte het dichtst in de buurt van een drieweekse rittenkoers als de Tour; de renners zullen maar liefst negen dagen door het Zwitserse landschap moeten koersen. Bij het doorkruisen van kantons als Thurgau, Graubünden en Ticino zullen de door een hemelsblauwe lucht vergezelde Alpentoppen het decor worden van een ware helletocht voor hoofd en benen. In een decor van rustiek stromende rivieren en beekjes, watervallen, wintersportoorden, abdijen en kastelen gooien 148 coureurs zich in de strijd. 

Zwitserse bergtoppen omgeven door hemelsblauwe lucht, maar voor Wilco Kelderman aanvoelend als een helletocht – foto: Sirotti

De winnaar van de 82e editie zal moeten beschikken over allround kwaliteiten, want naast het nodige klimwerk staan er ook flink wat tijdritkilometers op het menu. Op de openingsdag nog in ploegverband, terwijl de individuele exercitie op de laatste zondag is gepland. De Alpen worden uiteraard ook opgezocht; over de Furkapass en Klausenpass en naar bekende bergoorden als Arosa en Leukerbad.

Zaterdag 9 juni: Etappe 1 – Frauenfeld-Frauenfeld (18 km, TTT)

Dit jaar start de Ronde van Zwitserland niet met een proloog, maar met een ploegentijdrit van achttien kilometer in en rond Frauenfeld. Dit is de hoofdstad van het kanton Thurgau, een vijftiental kilometer onder de Duitse grens. De ploegentijdrit kent twee gezichten. De eerste negen kilometer zijn bijzonder heuvelachtig te noemen, waardoor de ploegen moeten oppassen dat de sterke motoren de zwakkere schakels niet te vroeg overboord gooien.

Eenmaal de negen kilometer gepasseerd mogen de ploegen het gaspedaal indrukken, want de resterende kilometers zijn biljartvlak. In de slotkilometers wachten nog enkele bochten. Welke ploeg komt als winnaar uit de strijd, en kan zijn klassementsrenner de beste start bezorgen?

Zondag 10 juni: Etappe 2 – Frauenfeld-Frauenfeld (155 km)

Frauenfeld, epicentrum van de ploegentijdrit, zal ook vandaag als gast- en aankomst fungeren. Twee BZ’ers zagen het levenslicht in deze 25.000 inwoners tellende stad. In 1881 werd Walter Rudolf Hess hier geboren; 68 jaar later won de Zwitser de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde voor het in kaart brengen van de verschillende functies van middenhersenen. In 1985 kwam wielrenner Reto Hollenstein er ter wereld, die bezig is aan zijn tweede jaar bij Katusha-Alpecin.

De aanwezige fans hebben kortom hun favorite locale om aan te moedigen. Of Hollenstein ook een kans maakt op een zege voor eigen volk, is echter maar de vraag. Het peloton krijgt een pittige lokale omloop van 39 kilometer voor de kiezen, die in totaal viermaal moet worden afgewerkt. Via twee ongecategoriseerde klimmetjes van respectievelijk 2,5 km (aan 4%) en 800 meter (5%) gaat het naar de beklimming van Kalchrain (2 km aan 6,5%), met een maximale piek van maar liefst 20%.

Peter Sagan won in het verleden al vergelijkbare lastige etappes – foto: Sirotti

Na een korte afzink stijgt het nog 3,3 kilometer aan 3,5%, om vervolgens het vlakkere deel van de lokale ronde aan te vatten. Na een snelle afdaling gaat het via zes vlakke kilometers naar de finishstreep, waar na 155 kilometer de winnaar wordt binnengehaald. De etappe schreeuwt om Peter Sagan als laureaat, die in het verleden al vergelijkbare puncheurondernemingen wist te winnen. Kan de wereldkampioen zijn favorietenstatus waarmaken?

Maandag 11 juni: Etappe 3 – Oberstammheim-Gansingen (182,8 km)

Ook op dag drie krijgen de puncheurs een ideale etappe voorgeschoteld. Startplaats Oberstammheim is gelegen op de flanken van de Stammerberg en is bekend vanwege zijn kenmerkende houten huisjes, die een beschermde status genieten. De Oberstammheimse grond blijkt daarnaast geschikt voor de wijnbouw, waardoor het aangezicht wordt bepaald door wijngaarden.

Nadat het startschot heeft geklonken blijven de renners nog een tijdje op een lokale omloop koersen, waarna het in gestrekte draf naar finishplaats Gansingen gaat. Na goed honderd kilometer draait men het dertig kilometer lange lokale circuit op, dat driemaal moet worden afgehaspeld. Net als gisteren wordt de omloop gekruid door enkele klimmetjes. De Hagenfirsterstrasse (4,1 km aan 4,5%) en Bürersteig (3,4 km aan 5%) kunnen de koers in brand steken. Na de laatste passage van de Hagenfirsterstrasse wachten nog 4,5 vlakke kilometers, waarna de oplopende slotkilometer moet beslissen over ritwinst.

Dinsdag 12 juni: Etappe 4 – Gansingen-Gstaad (189 km)

Vanuit de startplaats van gisteren, Gansingen, gaat het over een afstand van bijna 190 kilometer naar Gstaad. In tegenstelling tot de voorbije dagen zijn het aantal hoogtemeters beperkt. De eerste 170 kilometer lopen – buiten de beklimming van Staffelegg – zoetjesaan omhoog, maar dit zullen de renners nauwelijks merken. De finale belooft echter wél pittig te worden, want er wordt een hoogte opgezocht van 1284 meter.

Met nog achttien kilometer te gaan doemen de flanken van de Saanenmöser op, een 8,1 kilometer lange klim aan een gemiddelde van 4,2%. Geen duizelingwekkende percentages, maar lastig genoeg om de sprinters te doen zweten. Eenmaal de top gerond resten er nog tien kilometer, waarbij de laatste drieduizend meter vlak zijn. Wie zoeft naar de glorie en treedt in de voetsporen van Johan Museeuw, die in 1994 voor het laatst in Gstaad won?

Het door chalets aangeklede Gstaad is een verborgen pareltje onder wielertoeristen, vanwege de omringende Alpentoppen en schitterende vergezichten. Gstaad is bovendien een vermaard wintersportoord, geïllustreerd door het feit dat bekende sterren en hele koningshuizen hier ’s winters hun vertier zoeken.

Woensdag 13 juni: Etappe 5 – Gstaad-Leukerbad (155 km)

De Saanenmöser bleek een opwarmertje, want vanaf vandaag trekken de renners het gebergte in! Vanuit Gstaad gaat het direct bergop naar de top van de Col du Pillon (15,7 km aan 3,1%), die vorig jaar nog als scherprechter diende in de koninginnenrit van de Ronde van Romandië. Wie klimt in de voetsporen van grootheden als Hugo Koblet, Gino Bartali en Tony Rominger, die hier in het verleden als eerste bovenkwamen?

Hierna daalt men af naar Aigle, daar waar het hoofdkantoor van de UCI is gevestigd. Wat volgt is een lange vallei door het kanton Wallis, met een passage langs het schitterende Martigny – gelegen in het Rhônedal en aan de rivier de Dranse – waar Napoleon in 1800 nog doorheen kruiste in zijn veroveringstocht naar Egypte. Ook de hoofdstad van het kanton, het middeleeuws ogende Sion, wordt aangedaan. Het zal ongetwijfeld schitterende beelden opleveren.

De schitterende omgeving van Leukerbad – foto: Sirotti

Eenmaal Sion gepasseerd voert het parcours de renners naar de tweede klim van de dag: de klim naar Montana. Over een afstand van 13,9 kilometer stijgt het wegdek aan 5,6%, met enkele steilere passages. Na de top volgt – uiteraard – een afzink en een zoetjes oplopende aanloop naar de slotklim naar Leukerbad. De cijfers? Een totale klimafstand van 14,4 kilometer aan een gemiddelde van 4,4%. Dit is echter een doorsnede van de klim; van kilometerpaal 6 tot en met 11 is de gemiddelde stijging 6,6%. Ook de slotkilometer heeft nog stroken van 6% in petto.

Wie kan zich er in een indrukwekkend rijtje fietsen? En met indrukwekkend bedoelen we niet het lijstje ritwinnaars op de top van Leukerbad, maar het rijtje Johann Wolfgang von Goethe, Mark Twain, Vladimir Lenin en Pablo Picasso, die allemaal een bezoekje brachten aan deze plaats. De reden? Leukerbad dankt zijn bekendheid als rust- en ontspanningsoord, met zijn thermaalbaden, badhuizen en zwembaden.

Donderdag 14 juni: Etappe 6 – Fiesch-Gommiswald (186 km)

De Col du Pillon, Montana en Leukerbad zijn molshopen in vergelijking met de Alpenreuzen die donderdag worden beklommen. In iets meer dan veertig kilometer krijgen de renners 3300 hoogtemeters voor de kiezen. De Furkapass en Klausenpass; het zijn namen als klokken. Veel edities van de Ronde van Zwitserland zijn beslist op de flanken van deze bergtoppen. Dromen zijn er gesneuveld, alsook nieuw leven ingeblazen.

Na goed twintig kilometer vanuit startplaats Feisch beginnen de coureurs aan de eerste reus van de dag: de Furkapass. De 16,5 klimkilometers stijgen aan een gemiddelde van 6,3%, en voeren naar een hoogte van 2429 meter. De Furkapass – die de kantons Wallis en Uri met elkaar verbindt – is in 1867 in gereedheid gebracht, al werd de oude handelsroute al gebruikt door de Romeinen. De Furkapass vormde in 1964 ook het decor van de bekende Ford Mustang achtervolging in James Bond’s Goldfinger.

Renners zien af op de flanken van de Klausenpass – foto: Sirotti

Na een lange afdaling blijven de renners voor korte tijd in een vallei koersen, om vervolgens aan de tweede klim van de dag te beginnen. De Klausenpass voert niet boven de tweeduizend meter, maar zijn lengte van liefst 25 kilometer boezemt wel angst in. De gemiddelde stijgingsgraad is 6%, maar in de laatste twaalf kilometer zakken de percentages nauwelijks onder de 8%. Wie afziet op de steile pentes van de Alpenreus, doet dit in de geest van Ferdi Kübler. De Klausenpass was namelijk de trainingsberg van Dolle Ferdi, die hier ontelbare keren naar boven reed. Zo vaak, dat een lokale bewoner hem eens schreeuwend toeriep: “Hey Ferdi! Wil je de Klausenpass niet kopen?”

Hey Ferdi! Wil je de Klausenpass niet kopen? – Een schreeuwende voorbijganger aan de opnieuw voorbijrazende Kübler 

Het is maar de vraag of de koers ook dit jaar ontploft op de flanken van de Furkapass of Klausenpass. Na de top van de Klausenpass wacht namelijk nog zeventig kilometer. Na een afdaling van 22 kilometer gaat het via 45 vlakke kilometers naar de finale, waar ongetwijfeld verschillen zullen worden opgetekend in het klassement. Op vier kilometer van de meet volgt er namelijk een klimmetje van 2,5 kilometer aan 5,2%. Vooral de vierhonderd meter lange passage aan maar liefst 12% zal pijn doen. De laatste 1500 meter zijn dan weer vlak.

Vrijdag 15 juni: Etappe 7 – Eschenbach/Atzmännig-Arosa (170 km)

Na de ontberingen op de Furkapass en Klausenpass, krijgen de renners vrijdag allerminst de tijd om op adem te komen. Er staat namelijk een aankomst bergop op het programma naar skioord Arosa. Voordat het zover is, zullen de renners eerst enkele uren de benen kunnen warmdraaien. Startplaats Eschenbach zal bij de crossliefhebbers een belletje doen rinkelen, want de plaats organiseerde in de jaren negentig een wereldbekermanche. Paul Herygers en Richard Groenendaal (driemaal) wisten er te winnen. Eschenbach verwelkomde in 1995 ook de mondiale titelstrijd; het was thuisrijder Dieter Runkel die naar de grootste zege uit zijn loopbaan wist te ploeteren.

Crossen zullen de renners niet doen, want vanuit Eschenbach gaat het in gestrekte draf naar de slotklim naar Arosa. Even voorbij Chur moet er maar liefst 29 kilometer geklommen te worden aan 4%. Vooral de slotkilometers zijn pittig, met stroken van 8%. De laatste tweeduizend meter zijn dan weer vals plat. De laatste winnaars in Arosa luisteren naar de namen Francesco Casagrande (1999), Chris Horner (2005) en Michael Albasini (2012). In zijn jacht op ritwinst moest Horner destijds afrekenen met een eerstejaarsbelofte van Fassa Bortolo. Zijn naam? Vincenzo Nibali. De Italiaan liet zich onderweg naar Arosa voor het eerst opmerken als prof. Krijgen we opnieuw de geboorte van een kampioen?

Zaterdag 16 juni: Etappe 8 – Bellinzona-Bellinzona (123 km)

Op de voorlaatste dag verlaat het peloton de Alpen, om het vizier te richten op de afsluitende tijdrit rondom Bellinzona. De hoofdstad van het kanton Ticino zal eerst nog als gastheer fungeren van een rit in lijn. Mocht je een bezoekje brengen aan Bellinzona, vergeet dan niet de drie kastelen Castelgrande, Montebello en Sasso Corbaro te bezoeken, die een schitterend uitzicht bieden op de rivier de Ticino. Samen vormen ze één van de elf Zwitserse werelderfgoederen op de gelijknamige lijst van UNESCO.

De rit zelf is voer voor de rappe mannen, ondanks het feit dat de lokale omloop van 21 kilometer licht glooiend is. Het lokale circuit moet zesmaal worden afgehaspeld, goed voor een totale afstand van slechts 123 kilometer. Peter Sagan, Fernando Gaviria of Michael Matthews; wie sprint naar de dagwinst?

Zondag 17 juni: Etappe 9 – Bellinzona-Bellinzona (34 km, ITT)

De 82e editie van de Ronde van Zwitserland zal worden beslist in een 34 kilometer lange individuele tijdrit van en naar Bellinzona. De eerste twintig kilometer zullen de renners bekend voorkomen; dit is namelijk het lokale circuit van de rit van gisteren. De laatste veertien kilometer zijn wel nieuw voor de renners, maar echt oppassen wordt het niet. Het parcours kent namelijk weinig bochten, waardoor er in volle vaart gereden kan worden naar de finish.

In de laatste twee kilometer wacht nog een kort klimmetje aan 4%, om vlak voor de streep nog twee haakse bochten te nemen. Wie kroont zich tot koning van Zwitserland?

Favorieten
De laatste jaren kozen de Tourfavorieten steevast voor het Critérium du Dauphiné, waardoor de subtoppers in Zwitserland mochten strijden om eindwinst. Dit jaar zal de Tour – in verband met het Wereldkampioenschap voetbal in Rusland – een week later van start gaan dan normaal. Teammanagers als Eusebio Unzué zijn van mening dat er nu teveel tijd – exact één maand – zit tussen de Franse voorbereidingskoers en de Tour. Daardoor is de Ronde van Zwitserland voor flink wat toppers de nieuwe maatstaf.

Kan Richie Porte de ziekteduivel definitief achter zich laten? – foto: Sirotti

Een van de toppers die vorig jaar nog de voorkeur gaf aan het Critérium du Dauphiné, is Richie Porte. Hij leek destijds op weg naar een imponerende eindzege, maar hij werd op de slotdag in het pak gestoken door voormalig ploeggenoot Chris Froome, in wat gerust een broedermoord genoemd mag worden. Mocht de Australiër de komende week over eenzelfde vormpeil beschikken, dan zal er weinig aan te doen zijn. De vraag is echter of de BMC-kopman na langdurige ziekte weer volledig boven jan is. Hij zag zijn voorjaar grotendeels in het water vallen, maar in de voorbije Ronde van Romandië (3e) liet hij zien weer naar zijn topvorm te groeien. Zal hij in Zwitserland het achterste van zijn tong laten zien? Of houdt hij bewust in met het oog op wat nog komt?

De renner die vorig jaar in de Dauphiné profiteerde van de Angelsaksische broederstrijd – Jakob Fuglsang – kruist in Zwitserland opnieuw de degens met Porte. De Astana-kopman is bezig aan een uitstekend seizoen, getuige zijn eindnoteringen in de Volta a la Comunitat Valenciana (3e) en de Ruta del Sol (4e). Ook in de klassiekers was hij een van de smaakmakers, met top 10-noteringen in de Amstel Gold Race en Luik-Bastenaken-Luik. De kroon op het werk volgde in de Ronde van Romandië, met ritwinst in de koninginnenrit naar Sion. Het is afwachten of de Deen opnieuw wil meestrijden om eindwinst, of energie wil sparen met het oog op de Tour. Het parcours ligt hem in ieder geval. Accepteert Fuglsang de uitnodiging?

Simon Špilak kroonde zich al twee keer tot eindwinnaar – foto: Sirotti

Simon Špilak mag dan lager in de pikorde staan, de Sloveen weet hoe het is om de Ronde van Zwitserland te winnen. Hij deed het zelfs tweemaal, waaronder vorig jaar. De 31-jarige renner van Katusha-Alpecin is een enigma; je ziet de Sloveen slechts in een kransje koersen. De allrounder is traditioneel goed op Zwitserse bodem, en blinkt eveneens uit op Baskische wegen. Daarbuiten zie je Špilak nauwelijks, waardoor hij altijd lastig te peilen is. We mogen er echter vanuit gaan dat hij klaar is om een gooi te doen naar een derde eindzege. In tegenstelling tot zijn concurrenten richt Špilak zich niet op de Tour, waardoor hij niet met de handrem hoeft te koersen. Ondanks het feit dat het deelnemersveld sterker is dan vorig jaar, weten we dat een gemotiveerde Simon Špilak verrassend uit de hoek kan komen.

Twee landgenoten waar we reikhalzend naar uitkijken, zijn Wilco Kelderman en Steven Kruijswijk. Vooral de terugkeer van Kelderman is goed nieuws; de 27-jarige Sunweb-renner heeft sinds zijn opgave in Tirreno-Adriatico geen koers meer gereden. Is hij volledig hersteld van zijn sleutelbeenbreuk en daaropvolgende zenuwproblemen? Gezien hij in het Italiaanse Livigno een vlekkeloze voorbereiding heeft gekend, mag er wel het nodige verwacht worden van Kelderman. Voor Kruijswijk staat – net als voor Kelderman – alles in het teken van de Tour. Hij zal de Ronde van Zwitserland vooral gebruiken als finetuning voor de Franse ronde, maar hij liet in de Ronde van Romandië (6e) zien dat voorbereiden en presteren hand in hand kunnen gaan.

Mikel Landa zal samen met Nairo Quintana aan de start verschijnen – foto: LaPresse/Fabio Ferrari

Bij Movistar leken Alejandro Valverde, Nairo Quintana en Mikel Landa voor het eerst gezamenlijk hun opwachting te maken. El Imbatido geeft echter de voorkeur aan de Route d’Occitanie (tot vorig jaar de Route du Sud), waardoor Quintana en Landa het met z’n tweeën moeten zien te rooien. In de komende Tour de France moet het supertrio teammanager Unzué de gele trui bezorgen. In de Ronde van Zwitserland krijgen twee van de drie kemphanen de kans om op elkaar ingespeeld te raken.

Landa en Quintana zullen als klimmers pur sang niet verlekkerd hebben gekeken naar de slottijdrit. Het is daarnaast maar de vraag of ze genegen zijn het achterste van hun tong te laten zien. Vooral Quintana rijdt het hele jaar onder de radar, met dat ene grote doel in het achterhoofd; Le Tour. Laat de Colombiaan hier al een glimp van zijn klasse zien, die nodig zal zijn om als eerste Escarabajo ooit de Tour te winnen?

Bauke Mollema eindigde al tweemaal op het eindpodium van deze koers – foto: Sirotti

In voorbereidingskoersen genre Zwitserland is het niet alleen uitkijken naar het rijden van de Tourdeelnemers. Enkele Giro-matadoren proberen hier hun vormcurve door te trekken, in de hoop te profiteren van de zogeheten supercompensatie. Patrick Konrad wist in Italië zijn doorbraak als ronderenner te forceren; de BORA-hansgrohe-coureur werd knap zevende. Kan hij in Zwitserland nog beter doen? Iemand die niet de Giro in de benen heeft, is Tejay van Garderen. Toch liet de BMC-coureur zich recent zien in California, door in de gelijknamige rittenkoers als runner-up te finishen. Op papier zal hij moeten knechten voor kopman Porte, maar met een ploegen- én individuele tijdrit kan Van Garderen in zijn schaduw wellicht verrassen.

Bahrain Merida start hier niet met uithangbord Vincenzo Nibali; de Italiaan geeft de voorkeur aan de Dauphiné. Het rekent echter wél op de gebroeders Izagirre. Ion Izagirre zag vorig jaar zijn kansen op eindwinst in rook opgaan door een slechte dag in de eerste bergrit. De 29-jarige Bask wist zich in de daaropvolgende etappes wel te herstellen, waardoor hij nog als zesde wist te finishen. Vermijdt de jongste Izagirre ditmaal een jour sans, dan is hij met de afsluitende tijdrit een gevaarlijke klant. Zijn oudere broer Gorka Izagirre liet onder meer in Parijs-Nice (3e) zien ook uitstekende klassementen te kunnen rijden. Tot slot hebben we nog Bauke Mollema, die altijd goed presteert in Zwitserland. Zo eindigde hij in 2013 en 2014 – toen nog in dienst van Belkin – op het eindpodium. De afgelopen jaren gaf de kopman van Trek-Segafredo de voorkeur aan de Dauphiné, maar hij zal dit jaar weer de Zwitserse lucht inademen. Resulteert dit ook in een goede prestatie, zo vlak voor de Tour?

Outsiders

Roman Kreuziger won de Ronde van Zwitserland tien jaar geleden – foto: Sirotti

Naast Henao staan er nog enkele Giro-deelnemers aan het vertrek, hopend dat hun laatste restje topvorm nog niet uit het lichaam is gevloeid. Het is uitkijken naar het Mitchelton-Scott-duo Jack Haig en oud-winnaar Roman Kreuziger, die in 2008 als broekie het eindklassement op zijn naam schreef. En wat kan landgenoot Koen Bouwman (LottoNL-Jumbo), die zich wist te onderscheiden op de Italiaanse cols?

Sky kan terugvallen op Diego Rosa. Tot slot is het ook nog uitkijken naar thuisfavoriet Mathias Frank (AG2R La Mondiale), de beloftevolle Enric Mas (Quick-Step Floors), Merhawi Kudus (Dimension Data), Edward Dunbar (Aqua Blue Sport) en de onvoorspelbare Rein Taaramäe (Direct Energie).

Sprinters en andere blikvangers 

Fernando Gaviria versloeg Peter Sagan driemaal in California – foto: ©Getty images

De 82e editie van de Ronde van Zwitserland is niet alleen voer voor klimmers; het aantal aanwezige sprinttoppers is eveneens indrukwekkend. Welke rittenkoers kan rekenen op de aanwezigheid van Fernando Gaviria (Quick-Step Floors), Peter Sagan (BORA-hansgrohe), André Greipel (Lotto Soudal), Alexander Kristoff (UAE Emirates), Arnaud Démare (Groupama-FDJ) en Michael Matthews (Sunweb)? Buiten Caleb Ewan, Marcel Kittel, Dylan Groenwegen en Mark Cavendish zijn ze er bijna allemaal; de snelheidsduivels die zich met doodsverachting in de Toursprints zullen storten.

Ze krijgen weerwerk van ‘mindere goden’ John Degenkolb (Trek-Segafredo), Magnus Cort Nielsen (Astana), Sonny Colbrelli (Bahrain Merida), de jonge Kristoffer Halvorsen (Sky), Thomas Boudat (Direct Energie) en Eduard-Michael Grosu (Nippo-Vini Fantini-Europa Ovini). Naast dit rijtje snelle mannen, mogen we eveneens wat verwachten van klassiekerrenners als Greg Van Avermaet (BMC), Michael Albasini (Mitchelton-Scott) en Tim Wellens (Lotto Soudal).

Favorieten volgens WielerFlits
**** Richie Porte
*** Jakob Fuglsang, Simon Špilak
** Wilco Kelderman, Ion Izagirre, Bauke Mollema
* Nairo Quintana, Patrick Konrad, Mikel Landa, Tejay van Garderen

Deelnemerslijst
Website organisatie

Weer en TV
Gemiddelde temperaturen van twintig graden Celsius; op het eerste gezicht lijken de weergoden de renners gunstig gezind. Hierbij moet echter wel de kanttekening worden gemaakt dat het kwik op de toppen van de verscheidende Alpenreuzen flink kan zakken. Daarnaast is de kans op neerslag de hele week aanzienlijk.

De Ronde van Zwitserland is uiteraard live te volgen op Eurosport 1, dat telkens – met uitzondering van etappe zeven – om 16:00 met de live-uitzending zal beginnen. Je kunt de Ronde van Zwitserland op WielerFlits uiteraard volgen via de Volg Hier!

[poll id=”815″]