Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Tom Dumoulin vreesde voor dood na crash in Vuelta 2012: “Daarna altijd bang in afdalingen”
Tom Dumoulin keek in de Vuelta a España van 2012 de dood in de ogen. Dat vertelde de inmiddels gestopte wielrenner geëmotioneerd toen zijn valpartij uit die ronde ter sprake kwam in de RTL-talkshow Renze. “Daar heb ik de ergste valpartij uit mijn carrière meegemaakt”, aldus Dumoulin.
Voor het nieuwe boek ‘Op gevoel’ ging Dumoulin samen met schrijver Nando Boers naar plaatsen die een bijzondere geschiedenis hebben voor de Limburger. “Nando kwam met het voorstel om naar een aantal plekken te reizen, omdat hij dacht dat er zo meer te halen viel”, vertelt hij. Andorra was een van die plekken, vanwege de Tour-etappe die hij daar in 2016 won. “Maar in een eerdere Vuelta heb ik daar een heel nare valpartij meegemaakt.”
“Onderweg naar Andorra kwamen we over de klim, of eigenlijk de afdaling (van de Alto de la Comella, red.) waar ik heel hard ben gevallen. Ik ben als eerstejaars prof, op mijn twintigste, tegen de vangrail geklapt en daarbij heb ik mijn buik opengehaald. Ik ben over de vangrail naar beneden gevallen en weer opgeklommen. En toen was het rood, en hing mijn buik open…”, herinnert Dumoulin zich. “En ik vind het nog altijd een beetje lastig, merk ik.”
“Dat heeft heel veel indruk op mij gemaakt, dat moment zelf”, zegt de toenmalige renner van Argos-Shimano met een brok in de keel. “Omdat ik daar dacht dat ik dood ging. Dus ja… Ik ben mijn hele carrière daarna bang geweest. Ik ben altijd bang geweest in een afdaling.”
Tom Dumoulin (links) tijdens de Vuelta a España 2012 – foto: Cor Vos
‘Ik voelde daarna, gedurende mijn carrière, altijd wel angst’
Dumoulin haalt het moment uit de achtste etappe van de Vuelta 2012 vervolgens nog eens voor de geest. “Ik reed achter een andere jongen aan (Frederik Kessiakof van Astana, red.) en hij schatte de bocht verkeerd in. Hij hield zijn eigen bocht net, maar ik kwam met meer snelheid achter hem aan en ik had geen kans. En gedurende mijn carrière ben ik altijd bang geweest in het wiel bij iemand. Als ik op kop reed of in een tijdrit, kon ik naar beneden als een kanon. Maar zodra ik in het wiel zat, voelde ik altijd wel angst.”
“Blijkbaar is dat een soort trauma, want anders zou ik er nu niet emotioneel van worden. Er zit nog een flinke ‘jaap’ in mijn buik, maar ik heb toen wel heel veel geluk gehad. Mijn buik stond open en er kwam heel veel bloed uit, maar het was een kwestie van nieten. Ik had heel veel geluk dat er inwendig niets geraakt was. Maar ik heb mij daar heel eenzaam gevoeld, toen ik daar zat. Ik kan nu nog altijd moeilijk kijken naar valpartijen, en ik hoop ook niet dat mijn kindje wielrenner wordt.”
De Vuelta van 2012 in Spanje is een zwarte bladzijde uit de wielercarrière van @tom_dumoulin. Hij kwam lelijk ten val en raakt bij Renze geëmotioneerd als ze terugblikken naar dit moment. ‘Ik dacht dat ik dood ging’. #RENZE pic.twitter.com/yzE4hMZ2q1
— RTL Talkshow (@rtltalkshow) May 30, 2024
In de RIDE Magazine Zomergids 2025 (€12,50) lees je een interview met Tom Dumoulin over zijn band met het gravelen. Nu hij gestopt is als prof, doet hij veel andere dingen. In 2025 gaat hij voor het eerst Unbound Gravel rijden en wij gingen op pad met Dumoulin en Adne Koster om te praten over hun liefde voor de fiets, de koers, en hun voorbereiding op Unbound. Pre-order jouw exemplaar van het zomernummer 2025 van RIDE Magazine hier!!
maar niemand dwingt hem om in dat kansloze programma te gaan zitten,
aan tafel met de meest gefaalde wezens van dit universum
je moet er maar zin in hebben
even de tranen er uit proberen te persen
als het maar vastgelegd wordt,
want anders is het niet gebeurd
nu snel mijn tranen uit de ogen wrijven en naar de Bruna sprinten
op de oprechtheid en de wallen van armin van buuren
en de geestelijke armoede
van circus rens
Het aan tafel zitten is een truc om meer boeken te verkopen. Zijn verhaal rond de Vuelta 2012 komt op mij toch wel oprecht over. Dumoulin als coureur was toch ook weinig acteur? Altijd recht voor z'n raap.
Tja je zal maar bij een talkshow gaan zitten om over een boek te vertellen. Wordt je er meteen van beticht dat je er alleen zit om de verkoop cijfers omhoog te krikken.
1. Hoe moet je boek anders promoten en verkopen?
2, als je je huis wilt verkopen, zal makelaar het ook mooier maken dan het is (mag dat dan wel van jou?)
3 Als je iets op marktplaats wilt verkopen, zal je het omschrijfen, bijna niet gebruikt, zo goed als nieuw. terwijl het wel degelijk vel is gebruikt (mag dat dan wel van jou?)
De wielerfanaten, ik ben het al ruim een halve eeuw, “kennen” Tom.
Zijn verhaal en bekentenis lijken mij oprecht, waarom niet ?
Dat zo’n ongelooflijk super getalenteerde wielrenner niet nog meer uit zijn carrière gehaald heeft komt vlg mij door zijn grote relativeringsvermogen. Een absolute topsporter kan dat niet hebben zonder dat zijn prestaties daar last van hebben. Tom heeft altijd oog gehad voor de zaken / het leven naast het wielrennen en dan breekt op een gegeven moment dat zeer dunne lijntje waarlangs je dagelijks keihard traint, tegenslagen kent, valpartijen en blessures oploopt etc…Je kunt dat Tom niet kwalijk nemen maar dat relativeringsvermogen bleek op een gegeven moment incompatibel met de absolute topsport die hij bedreef. Those are my five cents….
Zonder het desbetreffende programma gezien te hebben, denk ik bij Dumoulin wel dat zijn emotie oprecht zal zijn. Maar veel mensen (en opvallend veel mensen hier) moeten niets hebben van emoties, dat is niet “mannelijk”. Newsflash: emoties horen bij het leven als eten en ademhalen.
Natuurlijk doet zo’n gebeurtenis iets met een mens, de realisatie, zeker op een hele jonge leeftijd, dat je er net zo goed niet meer geweest was, heeft een heftige impact. Dat je daar emoties bij voelt, ook na lange tijd als je weer met de betreffende gebeurtenis geconfronteerd wordt, toont enkel en alleen dat je een mens bent en geen robot bent of man die geleerd heeft dat emoties onderdrukken gezond zou zijn.
Zonder de uitzending gezien te hebben geloof ik inderdaad dat hij daar heel veel angst heeft opgebouwd. Je zou voor minder als je een doodsmak hebt gemaakt in een afdaling. En hij durft zich kwetsbaar op te stellen.
Maar in het peloton zie juist ook de andere uitersten. Denk even aan Evenepoel, die in mijn ogen na zijn val in Lombardije juist overdreven hard probeert om juist niet kwetsbaar over te komen. Nu regelmatig probeert druk te zetten in de afdalingen. Maar wel met als resultaat dat hij te dicht tegen zijn eigen grenzen aan rijdt. Of erover, zoals we in Baskenland konden zien. Of in Denemarken, waar hij probeerde SKA te volgen en prompt een boerenerf op reed.
Maar misschien heb je juist die mentale "hard(leers)heid" wel nodig om je op te werken tot het topje van de apenrots, en is dat wat er bij Tom aan ontbrak. Soms zit een goed stel hersens ook gewoon in de weg...