Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Tom Dumoulin lijkt de veerkracht van de Cumbre del Sol kwijtgeraakt
Opinie “Ik ben leeg. Ik ben op. Ik krijg gewoon geen vermogen op mijn pedalen zonder dat het pijn doet.” Het waren niet alleen de onheilspellende woorden die Tom Dumoulin na zijn opgave in de Giro d’Italia uitsprak, vooral zijn machteloze en gedesillusioneerde houding sprak boekdelen. Hier stond een wielrenner die zowel fysiek als mentaal was geknapt. Iemand die de zoveelste sportieve mokerslag in een kort tijdbestek moest incasseren.
Precies een jaar geleden vond de Limburger na een tijd van bezinning het plezier in het wielrennen terug. Deze Giro d’Italia moest een ontdekkingstocht worden of hij als klassementsrenner nog met de besten kon wedijveren. Na een goede ouverture in Hongarije met een derde plaats in de tijdrit, brak op de eerste de beste dag in zijn geliefde Italië al zijn hoop op een goed klassement. Op de flanken van de vulkaan Etna reageerde zijn lichaam niet zoals hij wilde. De klimmersbenen van weleer wist hij niet meer te vinden.
Zonder de druk van het klassement kon hij in deze Giro d’Italia als vrijbuiter echter nog altijd het plezier in het koersen terugvinden en vooral ook de nodige koershardheid opdoen. In de zevende rit naar Potenza vond hij die uitdaging door ploegmaat Koen Bouwman naar de ritzege te loodsen. Het vervolg bleef uit, nadat hij in de veertiende rit zelfs tot enige verrassing van zijn ploeg Jumbo-Visma moedeloos in de remmen kneep.
foto: Cor Vos
Een reden waarom hij niet vooruit te branden was, kon hij zelf niet aandragen. Het zal een combinatie van fysieke als mentale problemen zijn, waarbij een mentaal probleem veel moeilijker is op te lossen dan fysiek ongemak. Toch zal eerst de oorzaak vooral in het fysieke gezocht moeten worden. Heeft hij toch een bepaald virus opgelopen of is het alsnog een gevolg van de coronabesmetting? Want zelfs de deskundigen kunnen nog niet alle lichamelijke gevolgen precies bepalen. En ook zijn rugprobleem, dat al langere tijd aanhoudt, speelt zeker een rol. Allerlei zaken die als je op het hoogste niveau dient te presteren mentaal aan je vreten.
Kwetsbaar
Als het niet zo loopt als gewenst, worstelt Dumoulin steevast met zichzelf. Hij is dan zeker voor zichzelf niet de makkelijkste persoon. Juist doordat Dumoulin zich presenteert met een open karakter, en zichzelf als groot kampioen ook kwetsbaar durft op te stellen, verdient hij het respect voor de keuzes die hij neemt.
Dumoulin zal nu even afstand van de sport moeten nemen. In het heftigst van de teleurstelling laat je je te gauw door emoties leiden en maak je vaak de verkeerde keuzes. Hij zal terug moeten naar een nullijn. Afstand kunnen nemen van de wielrenner die hij ooit was en die ons in de grote rondes zoveel koersvreugde heeft gebracht. In dat proces krijgt hij vanzelf het antwoord op de vraag of hij links of rechts af moet gaan.
foto: Cor Vos
Natuurlijk zal de Maastrichtenaar zelf ook op zoek gaan naar de vragen waarom hij in deze Giro d’Italia bergop niet vooruit te branden was. Zelf heb ik voor deze Giro al de vraag gesteld of hij wel genoeg koersdagen in de aanloop naar deze ronde in de benen heeft. Misschien is dat een denkwijze van de oude stempel, want met de hedendaagse trainingsschema’s kun je jezelf perfect voorbereiden op een grote ronde.
Op trainingsstages kun je echter geen koershardheid nabootsen. Wielrennen betekent al generaties lang dat je minimaal drie keer moet kunnen opstaan uit de spreekwoordelijke dood om in een goede positie aan de finale te kunnen beginnen. Als jij bergop aan het ‘sterven’ bent, terwijl er nog dertig man in het eerste peloton zitten, dan moet je die mentale dreun kunnen overleven.
Zeker wanneer je lange tijd het hoge niveau niet meer hebt gehaald, is koershardheid iets dat je alleen maar kunt opdoen door veel wedstrijden te rijden. Kijk hoe Dumoulin na zijn langdurige knieblessure, darmparasieten en coronalockdown in 2020 weer sterker begon te rijden in het drieluik Tour de l’Ain, Criterium du Dauphiné en Tour de France.
Cumbre del Sol
Na zijn opgave zaterdagmiddag heb ik op YouTube nog eens de video opgezocht van Dumoulin als winnaar van de Vuelta-rit naar de Cumbre del Sol in 2015. Samen met de zege van Mathieu van der Poel in de Amstel Gold Race 2019 een van mijn favoriete wielermomenten aller tijden. Opnieuw tekent het kippenvel zich op mijn armen. Hoe Dumoulin na zijn aanval op 1,7 kilometer van de meet wordt ingehaald door Joaquim Rodriguez en Chris Froome. Moet lossen. Maar in de laatste 200 meter alsnog deze twee grootheden op basis van zijn karakter en onverzettelijkheid weet te achterhalen en passeren.
Tom Dumoulin wint op de Cumbre del Sol – foto: Cor Vos
Als hij fysiek weer in orde is en opnieuw de veerkracht heeft om te gaan fietsen, zal Dumoulin deze vechtersmentaliteit moeten terugvinden. We kunnen natuurlijk niet in iemands lichaam kijken, maar de wijze hoe hij op de Etna moest lossen, toonde vooral berusting en machteloosheid. We zagen niet de vechter in Dumoulin die zich voorheen zo goed kon vastbijten in een wiel of zich in zijn eigen tijdrittempo bergop terug knokte.
Dumoulin is in veertien grote rondes van start gegaan. Hij wist er zeven uit te rijden en zeven moest hij vroegtijdig beëindigen. Misschien tekent deze balans de nullijn waar hij nu op zit. Als Dumoulin besluit om door te gaan, dan moeten we hem niet meer zien als de Giro-winnaar van 2017. Nee, hij zal als wielrenner met passie en vechtlust weer moeten ontdekken waar zijn mogelijkheden liggen.
Zelf gaf hij in een interview voor de Amstel Gold Race aan dat hij als wielrenner niet nog vijf jaar in de marge wil rijden. Maar wat is in de marge rijden? Er zijn nog genoeg topploegen die met hem de ontdekkingstocht willen aangaan om te kijken waar de mogelijkheden van Dumoulin 2.0 of moeten we al zeggen Dumoulin 3.0 liggen.
Nieuwe ploeg
Zijn contract bij Jumbo-Visma loopt op het einde van dit seizoen af. Een huwelijk dat de afgelopen drie jaar, ondanks alle goede bedoelingen van twee zijden, niet heeft gebracht wat eenieder ervan heeft verwacht. Wil Dumoulin opnieuw beginnen dan lijkt de overstap naar een andere ploeg een vereiste.
Bij WorldTeams als Intermarché-Wanty-Gobert (waar hij zijn oud-coach en -ploegleider Aike Viskeek terugvindt), BORA-hansgrohe (waar zijn oud-trainer Hendrik Werner actief is), Alpecin-Fenix, BikeExchange-Jayco en Trek-Segafredo kan hij zo’n nieuwe omgeving vinden.
foto: Cor Vos
Ik ben er nog altijd van overtuigd dat de kwaliteit van Dumoulin niet verloren is gegaan. Er huist nog altijd een bovengemiddelde wielrenner in hem. Klasse verloochent zich niet. Dat zagen we ook in de twee tijdritten die hij dit jaar reed en waar hij twee keer als derde eindigde. ‘Als je een goede tijdrit kan rijden, dan is de motor goed’, was een wielerwijsheid van wijlen Peter Post.
Door alle problemen heeft hij de afgelopen jaren fysiek niet veel geleden. Hij moet in de wedstrijden alleen zonder verwachtingen opnieuw zijn kwaliteiten gaan terugvinden. De vrijbuiter die hij voor 2017 was, maar ook vorig jaar in de Benelux Tour toonde. Alleen wanneer hij zijn gloriejaren helemaal loslaat en weer vanaf een nullijn van start wil gaan, kan hij het echte koersplezier terugvinden.
In de RIDE Magazine Zomergids 2025 (€12,50) lees je een interview met Tom Dumoulin over zijn band met het gravelen. Nu hij gestopt is als prof, doet hij veel andere dingen. In 2025 gaat hij voor het eerst Unbound Gravel rijden en wij gingen op pad met Dumoulin en Adne Koster om te praten over hun liefde voor de fiets, de koers, en hun voorbereiding op Unbound. Pre-order jouw exemplaar van het zomernummer 2025 van RIDE Magazine hier!!
Dan gaan er ineens andere krachten meespelen. Die bij Tom en zijn huidige staat van twijfel niet prestatie bevorderend zijn.
Meer koersen en minder bergzitten is misschien wel de remedie. Naast het bijstellen van ambities voor zover dat nog niet is gebeurd.
Dezelfde ''journalist'' die de teloorgang van Quickstep in de klassiekers in de schoenen van de man wou schuiven (ook al waren er tal van andere verklaringen) een week voor diezelfde man Luik Bastenaken Luik zou winnen. Vreemd genoeg kwam er nadien geen ''follow-up'' artikel.
Nu is er en nieuw slachtoffer van dit plat opportunisme. De beste Nederlandse wegwielrenner van de afgelopen 10 jaar. Maar opportunisme zou hier op Wielerflits in goede aarde moeten vallen. Toen Evenepoel na een vreselijke blessure (!), een slechte winter met herval (!) en zonder voorbereidingswedstrijd (!) in rit 15 (!) van zijn eerste (!) grote ronde, anderhalve (!) minuut verloor op Bernal op de Zoncolan (!), barstte er hier in de comments een vreugdetafereel los. Haha, hij kon het niet, zie je wel. Toen Arensman in de Tirreno een minuut voor Evenepoel eindigde, waren hier al stemmen die opgingen dat die laatste door Arensman was voorbijgesneld als klassementsrenner. Nu diezelfde Arensman in de Giro, inmiddels zijn derde grote ronde (!), door de mand valt in rit 14 (!) en meer dan 10 (!) minuten aan zijn broek krijgt, zijn er amper reacties te lezen op het artikel (13 op dit moment, een dag later). Dat Belgische chauvinisme ook.
Opportunisme. Heerlijk makkelijk.
Veel van die reacties komen voort uit ontgoocheling of antipathie, maar voor een opiniestuk van een journalist mag het wel wat meer zijn.
ik respecteer uw mening, maar volgens mij, zou ons held bij een belgisch ploeg niet gelukkig kunnen zijn.
Belgische pers maakt sinds zijn sabbatical jaar ongepaste grapjes over Tom Dumoulin en ze juichen over zijn tegenvallers. Voor hen, bijzonders franstalige pers, is hij het lachertje van het peloton.
Tom Dumoulin was ook niet gelukkig toon Sunweb noch duits was. Ik zie hem niet bij Bora.
Het begon na 2020 waar van Aert offerde zijn kansen in de finale van de tweede Toor etappe op om de gevallen Tom Dumoulin weer op de fiets te helpen.
Jammer om Dumoulin te zien uitvallen. Wat een contrast inderdaad met Cumbre del Sol. Ik ben benieuwd hoe hij het zou doen als hij zich zou focussen op het tijdrijden.
Volgens Kerckhoofs is de kwaliteit van Dumoulin niet verloren gegaan. We missen wel in dit stukje de analyse hoe het team Tom Dumoulin - de beste nederlandse ronderenner ooit - beter had kunnen ondersteunen and warroom dit niet gebeurde.
Inderdaad de beste ronderenner van deze eeuw. Maar zeker niet aller tijden, dat is Joop Zoetemelk (2 grote rondes, naast talloze ereplaatsen), terwijl Jan Janssen (eveneens 2 grote ronden) en Hennie Kuiper (2 keer tweede in de Tour) zeker op dezelfde hoogte staan.
Iets wat ook andere beloftevolle Nederlanders zoals Gesink en destijds ook Eddy Bouwmans moesten ondergaan.
Wat @Girardengo ook zegt. Joop Zoetemelk, Jan Janssen en zeker ook Hennie Kuiper waren echte ronderenners/kleppers en dat is wat Dumoulin ook ondanks het NU dit ook in het verleden zeker heeft bewezen.
PS. Heb Hennie kuiper daar 2 weken terug nog persoonlijk voor mogen bedanken ;)
Hij moet helemaal niks. Laat iedereen z'n keuzes maken en als volger kun je het beste gewoon.....volgen.
Hier wordt gerefereerd aan een etappezege in de Vuelta. Maar van de 2 wereldtoppers die hij daar versloeg is er eentje al jaren op pensioen en had de andere het al moeten zijn.
Mag je dan verwachten dat Tom mits wat meer veerkracht hier ondanks een wankele voorbereiding en enkele jaren aanmodderen in het rondewerk ineens weer meedoet voor eindwinst? Is het bij pakweg Sagan dan ook al jaren minder in de klassiekers omdat hij eigenlijk gewoon een knop moet omdraaien?
Ik ken geen enkele coureur die fluitend rondloopt als het fysiek minder gaat en de resultaten uitblijven. Is dat dan enkel een mentaal probleem van die ene renner?
Minder dan een jaar geleden pakte de ‘mentaal zwakke’ Dumoulin nog een zilveren medaille tegen de absolute wereldtop op de OS. Als ronderenner behoort hij ondertussen al jaren niet meer tot de toplaag. Dan kan je niet verwachten dat het onder deze omstandigheden ineens wel weer lukt. Misschien kan hij in de toekomst nog eens een mooi klassement rijden als het weer eens allemaal meezit, al is winnen (1 keer gelukt en in zijn prime) extreem moeilijk. Verder is het nog steeds een geweldige tijdrijder, een discipline die nu ook niet meteen bekend staat als eentje die mentaal niks van een mens vergt.
In een van de vorige opinie stukken ging het over het feit dat Dumoulin veel vrijheid krijgt (zoals zijn trip naar Colombia) en die heeft hij als topper afgedwongen, maar misschien was dit niet de beste aanpak.
Ook wat de 'verwachtingen' als ronderenner betreft, doet de ploeg er natuurlijk niet veel goeds aan door hem als mede-kopman te laten starten in de Giro - laat hem dan gewoon focussen op de twee tijdritten en een paar ritten uitpikken om te kijken of hij voor een ritoverwinning kan gaan of zoals in de eerste week een ploeggenoot naar de overwinning leidt.
Ik denk dat een Dumoulin dan alvast met een betere gemoedsrust aan de start staat als hij echt concrete doelen heeft buiten het AK!
Iets met de 'top van de zon' waar Dumoulin nog naar de top van zijn kunnen groeide, terwijl hij op de Etna volledige uitdoofde, asgrauw.
Vervolgens nagaan of hij ergens in zijn loopbaan, als een soort Icarus niet met zijn wassen vleugels te dicht bij de zon gekomen is? Of zou Tom eerder een Prometheus zijn, die met zijn Giro-zege het vuur bij de goden was gaan stelen, iets waarvoor ze zich later zouden wreken: zijn rugproblemen als het uitpikken van zijn lever door een adelaar? (toch maar opletten als je nog eens in de vlucht zit met Arensman dan)
Of zouTom dan toch nog een soort Phoenix kunnen zijn, de vuurvogel die voor de zoveelste keer uit zijn asse verrijst?
Ik wil maar zeggen: je kan zoveel méér aanslepen om te verhullen dat je opinie eigenlijk het eindeloos herkauwen is van al zo vaak geponeerde stellingen, die op het gemiddeld wielerforum bij tal van reageerders dan wel reaguurders al de revue zijn gepasseerd...
Bedankt! Misschien ga ik wel voor Kopspijker ;-)