Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Team DSM bijt van zich af: “Onze manier van werken is de toekomst”
Interview Te strenge regels. Tegenvallende resultaten. Renners die willen opstappen. Materiaal dat niet in orde is. Team DSM krijgt het al maanden zwaar te verduren. Maar de ploeg bijt van zich af. In een exclusief interview met WielerFlits geven hoofdcoach Rudi Kemna (53) en ploegleider Matt Winston (34) tekst en uitleg. “Misschien doen we dat te weinig. Team DSM staat nochtans voor transparantie.” Vandaag het eerste deel van het gesprek.
13 juli van vorig jaar. De toen 23-jarige Michael Storer, een Australisch talent, moet onmiddellijk het Team Sunweb-trainingskamp in het Oostenrijkse Kühtai verlaten. De brave jongen was in een plaatselijke shop een bus shampoo gaan kopen. Het nieuws haalt alle media. ‘Geen toeval dat dit gebeurt bij de ploeg van manager Iwan Spekenbrink’, klinkt het. ‘Daar zijn de regeltjes immers bijzonder strikt en streng.’
Parijs-Nice dit jaar. Søren Kragh Andersen wil voor de start van een etappe zijn zadelhoogte laten aanpassen. Een paar millimeter maar. Maar de Deen krijgt een ‘njet’ van de ploegleiding. Het zijn maar twee voorbeeldjes waaruit blijkt dat de leiding van Team DSM, zoals de ploeg vandaag heet, met behoorlijk harde hand regeert. Tenminste, zo zien wij – de buitenwereld – dat toch.
Matt Winston, sinds eind 2018 ploegleider bij het team, is een beetje lastig als hij er naar gevraagd wordt. Winston bevestigt trouwens het verhaal. “Team DSM werkt met meerdere experts. De juiste mensen op de juiste plaats. Onder hen een bikefitter (gespecialiseerd in fietspositie, red.). Vóór het seizoen gaat de renner bij hem langs om alles op te meten. Dat gebeurt in overleg, waarna akkoord wordt gegaan met alle afmetingen en de positie op de fiets”, doet de Brit zijn verhaal.
‘Geen impulsiviteit’
“En dan is het seizoen aan de gang. Renners worden nerveus. We naderen bepaalde doelen. Er komen twijfels. En plots beslist een renner in z’n eentje om het zadel twee millimeter te laten verhogen. ’s Morgens, net voor de rit, notabene. Daarmee sluit de renner in kwestie niet alleen onze expert uit en toont hij geen respect voor hem, maar maakt hij de mecaniciens nerveus, enzovoort. Bovendien heeft elke renner zes fietsen en een tijdritfiets. Die zijn dan niét aangepast. En de renner loopt ook nog eens het risico dat spieren overbelast worden en rugklachten ontstaan. Dus nee, dat doen we niet impulsief.”
Kemna vult aan. “Stel je de ochtend voor een monument voor. Dan moet een topsporter gefocust zijn, niet aan de zadelpositie denken. Precies daarin willen wij het verschil maken. Zelfvertrouwen hebben, plezier beleven aan de uitdaging. Niet aan alles gaan twijfelen. We hebben renners die zich daar graag in laten begeleiden en snel ontwikkelen. Anderen zeggen ‘ja’, maar staan er minder voor open en durven de confrontatie met zichzelf niet aangaan.”
Mag een renner dan geen andere zadelhoogte willen? “Natuurlijk wel”, zegt Winston. “Buiten de wedstrijden kan hij contact opnemen met de bikefitter en het probleem bespreken. De kans dat er een aanpassing komt, is groot. Dan wordt dat in alle logboeken aangepast en alle fietsen worden aangepakt. Dat kan. Maar wij willen niet dat een renner slechte keuzes maakt. Gaan wij daarmee in de fout? Ik denk het niet. Maar de buitenwereld krijgt jammer genoeg maar één kant van het verhaal te horen. Waarom word ik niet gebeld om dit te duiden?”
Matt Winston, ploegleider bij Team DSM – foto: Nico Dick
“Weet je, voor de start van elke wedstrijd wordt de fiets exact gemeten. De bandendruk wordt vooraf bepaald. Ook op advies van een expert. De avond voor elke wedstrijd of rit krijgt elke renner een document met dat advies. Als er opmerkingen zijn, kan dat besproken worden. Als er niet gereageerd wordt, dan is het dát. Maar laat dan net voor de wedstrijd niet op eigen initiatief wat lucht uit de banden ontsnappen. Wielrennen is topsport. Het hoogste niveau en geen ‘old school’ meer zoals vroeger.”
“Ook het verhaal Storer in Kühtai lijkt me de logica zelve”, gaat Winston voort. “Toen (juli 2020, red) wisten we amper wat Covid-19 was. Maar we wisten wel dat het serieus was. Organisatoren vertelden ons dat, als er corona uitbrak in meerdere teams, er niet snel weer gekoerst zou worden. De Tour de France stond op het spel. Dan hebben alle partijen hun verantwoordelijkheden. Ook de teams. Sunweb, toen onze hoofdpartner, zorgde voor een fantastisch hotel op de top van een berg, in de middle of nowhere.”
“Maar de regels waren inderdaad streng. Vooraf kreeg iedereen een mail met onze intenties. ‘Alsjeblief, breng alles wat je nodig hebt mee van thuis, want ter plekke verlaten we onze bubbel niét.‘ Bij het begin van de stage is dat tijdens een meeting nog eens duidelijk herhaald. Zelfs alle medewerkers van het plaatselijke hotel hebben zes weken lang ín het hotel geleefd. Na de werkuren gingen ze niet naar huis, om geen risico’s te nemen.”
“En dan gaat er eentje snel een bus shampoo kopen… Wat moet je dan doen? Het door de vingers zien? Wat als hij drie dagen later positief test? Dan ga je andere dingen in de media lezen. Akkoord of niet? Trouwens, we zagen dit ook niet als straf! Het corona-gebeuren was een nieuwe ervaring voor iedereen. Eigenlijk moeten we het zien alsof Michael zijn verantwoordelijkheid nam.”
Wat deze voorbeelden betreft, akkoord. Maar ook de laatste maanden volgen de geruchten elkaar op. Meerdere renners willen opstappen bij Team DSM. Daar hebben jullie tot nu nooit op gereageerd, terwijl jullie beklemtonen een transparant team te zijn.
Kemna: “Dat zijn we ook! We willen heel graag onze doelen en de manier waarop we daar naartoe werken delen met de buitenwereld. Anderzijds vinden we ook integriteit belangrijk. De geruchten waar jij het nu over hebt, die gaan hoofdzakelijk over interne dingen. Dingen die niet naar buiten hoeven te komen. En daar gaan we uiteraard niet onmiddellijk op reageren in de media. Eén van onze kernwoorden is ‘cooperation‘. Samenwerking. Respect is een belangrijke pijler daarin. We verwachten van onze medewerkers en renners dan ook dat ze bepaalde ‘issues’ niet met de media delen.”
Door niet te reageren, voeden en versterken jullie de geruchten.
Kemna: “Als jullie horen dat renners willen opstappen, dan kan je bij ons wel om een reactie vragen. Maar ik heb de volledige Tour de France gedaan, ik heb een pak negatieve berichten over ons team zien verschijnen, maar niemand is me in de Tour ooit iets komen vragen. Natuurlijk heeft de media een observerende rol en moeten jullie nieuws brengen. Dat lijkt me fair, maar wij zijn betrokken partij. Dan kan je bij ons checken of het klopt.”
Uit ervaring weten we dat betrokken teams over zulke dingen de waarheid al eens durven te verdraaien. En als we vanuit andere ploegen horen dat Ilan Van Wilder er wordt aangeboden, dan gaan we er vanuit dat het klopt dat hij ontevreden is bij Team DSM…
Kemna: “Het spel van liegen willen wij niet spelen. Ik weet hoe het werkt in de wereld. Wij houden daar ook niet van en dat hou je op termijn ook niet vol. Als je hier vandaag één moment het gevoel hebt dat ik lieg, dan hoop ik dat je me dat vertelt.”
Afgesproken. Laten we beginnen met Van Wilder. Nemen jullie afscheid van hem?
Kemna: “Die vraag zal ik straks beantwoorden. Ik wil eerst nog even de filosofie van Team DSM uitleggen. Want die geeft je een antwoord op veel vragen. Kijk, we weten hoe we een topteam moeten maken. Door heel hard te werken, in combinatie met onze passie en overgave. En met cooperation, samenwerking, als sleutelwoord. Dat laatste is ontzettend belangrijk. Een groep uitermate gedreven en kundige mensen, op en naast de fiets, die met een gezamenlijke aanpak hetzelfde doel nastreven.”
Rudi Kemna en cooperation… ‘Daar draait het om’ – foto: Nico Dick
“Jonge rennertjes koersen individueel. Ouders kopen een fiets, zoon- of dochterlief probeert wedstrijden te winnen. Dat is de normale weg. Maar naarmate je ouder wordt, evolueer je naar een teamsport, waarin je moet leren samenwerken. En die samenwerking – cooperation – is ons doel, dat is de sleutel tot succes bij Team DSM. Daarom hebben we overigens ook een Development Team opgericht. Over dat leren samenwerken wordt bij elke sollicitatie uitgebreid gepraat. En daar horen nu eenmaal afspraken bij. Afspraken tussen renners, coaches, experts. Dat is onze structuur, wat we doen en wat we ook gaan blijven doen.”
Winston: “We creëren een topsportomgeving. Straks vertrek ik naar de Vuelta. We zijn drie dagen vooraf ter plaatse en bespreken alles tot in de details. Daarna kunnen we met een heldere geest van start en spreken we alleen nog over koers. Ik kom van British Cycling, waar we ook zo werkten, weliswaar met de Olympische Spelen als hoofddoel. Ook bij Team DSM willen we in perfecte omstandigheden naar onze doelen toeleven.”
Maar dat lukt niet altijd even goed?
Kemna: “Wat we net vertellen, dat is de ideale wereld. Maar niet alle karakters zijn dezelfde. En daar loopt het bij ons soms nog fout. Dat is een proces waar we door moeten. Waar we aan werken. Dat ‘samenwerken’ betekent ook dat iedereen zich aan zijn rol houdt. Zoals een mecanicien zich niet moeit met de tactiek, zo moeten ook renners zich tot hun rol beperken. En aanvaarden dat hen verteld wordt dat iets beter is…”
“Wat dat betreft, hebben we nog werk voor de boeg. Nog niet elke renner in de ploeg zit vandaag op dat niveau. En dat leidt tot issues, kleine conflicten. Dat mogen wij, ploegleiders, onszelf verwijten. Opvoeden is een deel van onze job. Praten, motiveren, maar ook bekritiseren. Zo maak je elkaar beter en heb je een goede werkomgeving. Die balans van ‘cooperation’ missen we momenteel een beetje. Als een sprinter niet wint, moet hij niet alleen naar de prestatie van zijn lead-out, maar ook naar zijn eigen prestatie kijken. Iedereen is betrokken.”
Ilan Van Wilder… In februari vertelde jij me dat jullie met hem naar een grote ronde toewerken. Uiteindelijk rijdt hij er geen. Ook niet de Vuelta.
Kemna: “Klopt. Ilan is een talent. Een goede jongen. Maar hij heeft nog grote stappen te zetten in de factor ‘cooperation’. Dat is nog niet op het niveau dat we willen en dat is een reden om hem niet te selecteren voor de Vuelta. Fysiek was hij er klaar voor. Maar ook de onderlinge samenwerking is noodzakelijk om de ploeg boven zichzelf te laten uitstijgen. Beide aspecten zijn even belangrijk. Voor iedereen binnen Team DSM.”
Winston: “Het is een coaching proces. Off-bike en on-bike. Elke renner heeft een development plan. Op lange en op korte termijn. Maar dat kan uiteraard aangepast worden. Wat het off-bike plan betreft, heeft Ilan nog stappen te zetten.”
Hij werd niet vrolijk van die niet-selectie.
Kemna: “Alle begrip! Ik had ook niet verwacht dat hij blij zou zijn. Maar de selectie maken, is onze rol. En die is gebaseerd op zijn evolutie.”
Ilan Van Wilder in actie op het BK tijdrijden – foto: Cor Vos
Een jaar geleden stelden jullie hem wel op voor diezelfde Ronde van Spanje, ondanks een knieblessure.
Kemna: “Gezien de medische vertrouwelijkheid kunnen we daar niet dieper op ingaan, maar feit is dat we hem niet meer konden vervangen omdat – mede door de corona-omstandigheden en verplichtingen – dat praktisch onhaalbaar was. We konden niet zomaar switchen. Belangrijk: wat vorig jaar gebeurd is, heeft geen enkele invloed op zijn niet-selectie van dit seizoen.”
“Maar blijkbaar zijn intussen wat frustraties geuit die de buitenwereld bereikt hebben. Dat hij wilde vertrekken, wist ik persoonlijk niet, tot ik het las op WielerFlits. Uiteraard was ik verwonderd… Team DSM heeft de naam streng te zijn. Wel, eigenlijk zijn we nog niet streng genoeg. Ik hoop wel dat je dat optekent met ook onze kant van het verhaal. Wat erachter zit, namelijk iedereen beter maken. Maar dat gaan we niet versoepelen. Ik ben overtuigd dat onze manier van werken de toekomst is.”
Intussen kampen jullie wel met renners die willen opstappen.
Kemna: “Over Van Wilder: je hebt het antwoord zelf gegeven. Teams gaven aan dat hij aangeboden werd. Zijn management speelt daar uiteraard een belangrijke rol in. Als ik Ilan zijn resultaten zie, zou ik ook interesse hebben. Als je dan een manager hebt die hem aanbiedt… Zo werkt het normaal niet, hé. Meer zelfs, het is totaal niet toegestaan. En dát is het verhaal dat hier echt relevant is. Dan vind je het gek dat er wat wrijvingen ontstaan?”
“Wij zijn ook niet zinnens Ilan Van Wilder te laten vertrekken (hij ligt nog onder contract tot eind 2022, red). Wij willen met hem verder werken. Maar zijn management maakt het moeilijk en dat zorgt voor extra druk. Dat is geen voordeel voor hen. Zeker niet voor Ilan. Maar wij zijn gemotiveerd om hem verder op te leiden. Het is een talent dat iets meer tijd nodig heeft omdat zijn ‘cooperation’ nog niet op punt staat. We werken daaraan.”
Wat dat opstappen betreft, jullie hebben in het verleden uiteraard wel gemakkelijk afscheid genomen van een aantal renners. En zo een beeld gecreëerd dat een scheiding vlot mogelijk is.
Kemna: “We hebben bij al die renners wel een overeenkomst gemaakt om onder het contract uit te komen. Telkens met wederzijds akkoord. Maar ergens klopt wat je zegt. Misschien was dat fout. We hebben de naam dat dat mogelijk is in ons team. Daar leren we dan ook weer van richting de toekomst.”
Donderdag volgt het tweede deel. Over het ontstane imagoprobleem, het al dan niet vertrekken van een aantal renners, de kwesties Leknessund, Matthews en Hirschi, etc…
Een echt team van de toekomst heeft de mentale gezondheid van de renners als prioriteit. Als er zoveel renners afhaken en je toch zo overtuigd blijft van je gelijk, dan heb je de pizzaplaat van Roy van den Berg voor je kop.
Natuurlijk rijden er wel renners met het karakter van bijvoorbeeld een Hinault rond. Het punt is dat de facilitering en ondersteuning professioneler, wetenschappelijker etc is. En dat maakt dat renners veel zaken niet meer zelf hoeven te regelen.
Zeggen dat je transparant bent en het daadwerkelijk zijn blijkt weer eens enorm te verschillen. "moet aan zijn off-bikeplan werken". Niemand buiten DSM die snapt wat dat betekent, het is managementspeak waar je van alles onder kunt scharen wat je niet aanstaat, een stok om te slaan.
De bandenspanning door een expert laten bepalen is ook zo iets, onderwijs de renners daar dan in en geef ze zelf de verantwoordelijkheid, zij rijden met die fiets.
De houding, overtuiging van het eigen gelijk en de minimale ruimte voor de renners komen op mij eng, bijna sektarisch over.
Citaat : ".... Wat erachter zit, namelijk iedereen beter maken. Maar dat gaan we niet versoepelen. Ik ben overtuigd dat onze manier van werken de toekomst is.”
Alsof er dus bij nb beter presterende WT teams geen experts rondlopen en hun aanpak eigenlijk niet de goede is.
DSM is kennelijk meer als opleidingsploeg te beschouwen waar jonge talenten gevormd en nog gekneed kunnen worden.
Dit is juist een mega archaïsch beeld van samenwerking. De overtuigingen die momenteel domineren zitten toch meer in de hoek van t-shaped, multidisciplinair, holistisch samenwerken en meer van dat. Dat wil niet zeggen dat de mecanicien de tactiek moet bepalen, maar je moet toch zeker niet alle stapjes in de keten helemaal van te voren dichttimmeren. Kruisbestuiving leidt tot creativiteit, zelfontplooiing over de randjes van je baan leidt tot plezier.
Ik ben het helemaal met je eens als het gaat over het buiten de hokjes denken en plezier. Maar er zit ook een keerzijde aan, namelijk dat je straks een legertje "zelfbenoemde experts" hebt, waar je alle regie over kwijt bent. En dan maak ik de link met de Nederlandse corona aanpak, waarin we verworden zijn tot een land met 17 miljoen virologen, waar iedereen zijn eigen ding doet, zelf maar bepaalt of hij of zij in quarantaine moet of zichzelf moet laten testen bij klachten, etc.
Als je de parallel doortrekt, dan denk ik dat de landen die het beste door de coronacrisis gekomen zijn ook de landen zijn met duidelijk beleid, discipline bij de mensen, experts die bepalen, en strakke handhaving.
Of dit dan ook het land is waar jij het gelukkigst in bent, dat is uiteraard een ander verhaal. Maar daar moet je dus ook rekening mee houden als je ergens naar toe verhuist (of tekent in geval van een wielerploeg). De één zal prima gedijen bij veel structuur, de ander gruwelt ervan....
Corona vroeg en vraagt inderdaad om crisismanagement, duidelijk en strak beleid, regie.
Bij een wielerploeg zou ik veel meer het fenomeen van zelfsturende teams verwachten, waar de ploegleider (=PO) de opdrachten verstrekt, prioriteiten bepaalt en de staf (=scrummaster) coacht en faciliteert. Bij jonge renners wat meer coaching, bij senior renners vooral het faciliteren. En ja, 2mm omlaag 'op het laatste moment' is dan faciliteren.
Dit model heeft de toekomst.
Of het een slechte vergelijking is weet ik niet, aangezien de corona crisis heeft uitvergroot waar de zwakke plekken zitten in de Nederlandse cultuur. Namelijk het individualisme, eigenwijsheid, polderen, gebrek aan verbondenheid en solidariteit, niet luisteren naar experts, etc.
Jij komt met voorbeelden over scrumsessies en zelfsturende teams, en dat die route DE weg is naar succes. In mijn ogen is dit EEN weg naar succes. Of misschien ook wel EEN weg richting falen.
Beide routes hebben sterktes en zwaktes. Zelfsturende teams hebben het risico in zich om alle kanten op te bewegen. De aanpak van DSM heeft het risico in zich dat ze iedere vorm van zelfontplooiing dood slaat.
Vergelijking is dus zeker niet slecht. En de aanpak van DSM misschien ook niet. Het is hooguit niet jouw aanpak, en jij zou er waarschijnlijk niet tekenen. Maar ALS je tekent, dan teken je niet alleen voor de zak met geld en de wedstrijden die je kunt fietsen, maar ook voor de aanpak. Want ik neem aan dat daar in de contractfase echt wel over wordt gesproken, en er bewust voor wordt getekend.
Dus het vergelijken van professionals (wielrenners) die binnen het kader van hun beroep het wel of niet eens zijn met andere professionals binnen de ploeg met willekeurige Nederlanders die het niet eens zijn met virologen, is ridicuul.
Wel lijkt het me een team dat je als renner qua aanpak een beetje moet liggen. Ik zie echter nergens dat er geen ruimte is voor eigen meningen, wat velen d'r graag van maken. Dat je geen experts inhuurt om die vervolgens door de renners kort voor de start van een race genegeerd te laten worden lijkt me logisch.
Het mag duidelijk zijn dat het mainstream perspectief is dat team DSM een totalitaire ploeg is waar individuen geen ruimte hebben. En ik denk dat dit perspectief logisch is als je de Nederlandse samenleving als vertrekpunt neemt. We zijn in Nederland een cultuur van eeuwig polderen, kinderen die al zelf alles moeten kunnen bepalen, het individu dat centraal staat, niemand die je zegt wat je moet doen of laten. En handhaving kan al helemaal niet.
Vanuit een dergelijke cultuur is de aanpak van DSM moeilijk te begrijpen. Maar is de Nederlandse cultuur de enige manier om succes te behalen? Wij Nederlanders denken vaak van wel (we weten immers altijd alles beter), maar als je vraagt hoe buitenlanders naar Nederland kijken, dan zien ze een ontzettend eigenwijs en niet aan te sturen volkje, dat alles beter weet, eeuwig over alles vergadert, en uiteindelijk hard beweegt maar weinig meters maakt. Ik denk niet dat pakweg een Chinees de Nederlandse manier van werken en denken ziet als de weg richting succes.
Wie heeft er "gelijk"? Ik denk dat allebei de routes naar succes prima mogelijk zijn. Waarbij de randvoorwaarde is dat je als renner mee gaat in de filosofie. Een leger waarbij iedereen doet wat hij zelf wil is niet succesvol, een brainstorm met gedrilde Chinezen waarschijnlijk ook niet.
Of deze manier van werken de toekomst is? In theorie wel, als je kijkt naar het gebruik van experts op de plekken waar hun kracht ligt. Maar alles valt of staat met de mate waarin je de mensen in de ploeg kunt overtuigen dat dit de route is naar succes. En dat zal in een samenleving die zich steeds verder ontwikkelt richting "individu" en "ik" almaar lastiger worden.
Het zal dus de kunst zijn om de juiste renners te vinden en te behouden. En dan helpt het niet mee om makelaars te hebben die zich niet aan afspraken houden...
Dat hele 'cooperation' is natuurlijk prachtig. Samenwerken is inderdaad belangrijk in een teamsport. Maar het is [b]niet[/b] het doel. Het is een middel. Bij DSM is het middel het doel geworden, waardoor het in de weg staat van het échte doel; winnen.
Team DSM staat 22ste op de UCI-lijst, allerlaatste van de WorldTour teams. Lekker samengewerkt jongens, echt de manier van werken voor de toekomst.
Ik hoop dat dat in deel 2 nog naar voren komt.
Vorig jaar was het met dezelfde structuur en filosofie een heel ander verhaal. Prima TdF, 2 man op Giro podium.
Was het toen DANKZIJ de structuur een succes, of ONDANKS de structuur een succes? Of pas je een gevalletje scorebordjournalistiek toe om je oordeel te vellen?
Moet wel optekenen dat ze vorig jaar echt een geweldige Tour reden terwijl we ze daarvoor ook allemaal verguisden, en wat volgde was een absurde Giro maar wel met resultaten.
Team DSM lijkt één waarheid te kennen en dat is de eigen waarheid. Dat is hun goed recht en als renner weet je waar je voor kiest maar als de resultaten ver achterblijven dan keert deze manier van werken zich des te sneller tegen je als team. Het is fijn voor het team dat ze DSM binnengehaald hebben na die goede tour vorig jaar want nu op zoek gaan naar een sponsor zou een stuk moeilijker zijn geweest.
Erg benieuwd naar het tweede deel. Ik hoop dat er ook nog ingegaan wordt op de giro van 2020 en de casus Kelderman die ze daar toch hebben laten vallen.
Vervolgens is de vraag of je het inhoudelijk eens bent met die visie en het plan van aanpakt, of je je er als renner (maar dus ook als medewerker in welke vorm dan ook) lekker bij voelt, of het voor jou werkt en of je er tussen past. Zo niet, dan is DSM niet de plek voor je en dat is ook prima. Zo wel, dan zou het wel eens heel goed voor je kunnen werken.
Het kan natuurlijk ook dat je er gaandeweg achter komt dat het niet voor jou is, dat is ook prima. Dán is de vraag vervolgens hoe je daar mee om gaat. En dan moet ik toch eerlijk zeggen dat het 'media-spelletje' niet mijn voorkeur heeft en dat ik ook hier wel weer respect heb voor de wijze waarop DSM hier mee omgaat. Terechte opmerkingen denk ik van Kamna dat hij nooit gecontacteerd werd tot nu toe om iets te duiden. Dart zou eigenlijk wel moeten natuurlijk.
Ten tweede heb ik een donkerbruin vermoeden dat meerdere mensen bij DSM meermaals om commentaar is gevraagd, maar men ervoor koos om zich te focussen op de onderhanden koers en niet te reageren. Of in hun termen: de off-bike transparantie tijdelijk buiten de cooperation met de buitenwereld te laten.
Maar goed hier wordt altijd harder ingehakt op Nederlandse teams die falen dan dat er gejuicht wordt bij successen.
Edit: eens dus met @nasibal
Het negatieve beeld wordt met het interview iig nog eens versterkt door Kemna. Ga zo door en je houdt geen team over behalve 'management'.
Het cirkeltje moet wel rondgemaakt worden en als er ergens een hiaat valt krijg je onrust en ellende.
Eigenlijk blijkt uit veel dat ze gewoon niet compleet zijn, dit werkt als je zorgt dat het werkt. Als het niet werkt schiet je met zijn allen tekort. Blijkbaar is van Wilder's off-bike plan niet afdoende: hoe kan dit? waar schiet hij in te kort? Wat kan de ploeg doen om te zorgen dat hij daar wel een been kan bijtrekken? Of als laatste, past hij wel binnen de cultuur?
Dat advies klinkt dan meer als een opdracht dan een daadwerkelijk advies. Daar, wat bedoelt hij met “niet op gereageerd wordt”? Dat klinkt alsof ze niet eens het fatsoen hebben om altijd te reageren op de opmerkingen die wielrenners op hun eigen materiaal hebben.
Renners krijgen dus de kans om te reageren op het advies, maken ze daar géén gebruik van, maar gaan ze vervolgens tóch op eigen initiatief dingen veranderen, dan wordt dat niet gewaardeerd. Dat snap ik wel. Als ik jou zeg: 'Zo en zo gaan we het doen, als je het er niet mee eens bent of opmerkingen hebt dan hoor ik het graag vóór dan en en dan van je, dan praten we er over' , je zegt vervolgens helemaal niets en gaat dan tóch wat anders doen, dan zou ik daar toch ook wel iets van vinden ja.
Ik trek het in het belachelijke maar als Mvdp na een rondje in het slijk naar Adrie roept dat hij 1,2 bar in zijn tubes wil dan wil hij toch ook niet als antwoord dat de expert gisterenavond gezegd heeft dat het 1,4 bar moet zijn en hij daar toen geen opmerkingen op had?
1) Een topsporter die centraal staat met een groep mensen die achter hem/haar staan om zijn prestatie mogelijk te maken.
2) Een groep mensen die allemaal vanuit een eigen expertise een toevoeging heeft in het behalen van een bepaald doel.
In de eerste variant draait alles om de fietser. In de tweede variant is de fietser niet 'meer of minder' dan ieder ander en verschilt slechts in zijn taak. Zijn taak in het geheel is 'trappen'. Net zoals de kok als taak 'koken' heeft en de mechanicien 'sleutelen'.
We vinden het heel normaal dat de mechanicien niet kookt en de kok niet aan fietsen sleutelt. Waarom vinden we het dan niet normaal dat van een fietser gevraagd wordt zich alleen tot fietsen te beperken? DSM gaat duidelijk uit van model 2, terwijl veel mensen (zeker van buitenaf) een beetje redeneren vanuit model 1 lijkt het.
Er vertrouwen in hebben dat iemand vanuit een expertise iets beter weet dan jij, of beter kan dan jij, is ook een stukje professionaliteit. De kok en de mechanicien vertrouwen er op dat de fietser harder fietst dan zij. Als de kok net zo hard kon fietsen als de fietser en net zo goed kon sleutelen als de mechanicien zou hij alles zelf wel doen.
Maar goed, het gaat er in dit soort gevallen natuurlijk om hoe het gebracht wordt. Het lijkt erop of Kemna tegen de haren van sommigen instrijkt. Waarschijnlijk heeft het team behoefte aan een Zeeman-achtige empathische coach.
Ik begreep dat DSM in de laatste maanden gezocht heeft naar een renner die wat meer senior is en die vanuit het team de youngsters kan bijsturen. Dat lijkt me nuttig. Om die reden heeft Jumbo-Visma het contract met 'cultuurdragers' Gesink en Van Emden verlengd. Zij hebben ook duidelijk een mentorfunctie.
Bij DSM had Roy Curvers in het verleden die rol. Net als Gesink was dat een renner die al meedraaide vanaf de begindagen van het team. En inderdaad: eigenlijk begon het gedonder bij DSM ook nadat Roy vertrok. Nu rijden er eigenlijk bijna geen oudgedienden meer bij het team.
Degenkolb wordt nu binnengehaald om die rol van Curvers te vervullen. We zullen zien of het genoeg is. Misschien was het een idee om tegelijkertijd zijn mattie Koen de Kort binnen te hengelen.
Als hij daadwerkelijk denkt dat dit een wielrenner rust zou geven begrijpt hij totaal niet hoe mensen werken. Sommige mensen geeft dat rust, voor andere geeft een kleine aanpassing juist rust. Iemand verbieden zijn eigen materiaal aan te passen wanneer hij dat wil zal weinig atleten rust geven. Vertrouwen in je materiaal hebben is van groter belang dan dat het materiaal volgens de theorie ideaal is.
Mensen die in theoretische vakken werken (zoals ik) horen goed te begrijpen dat theorie en praktijk vaak ver van elkaar afstaan. Wat theoretisch de ideale zadelhoogte is zal in praktijk dat niet zijn als de wielrenner zich niet prettig voelt bij die zadelhoogte.
Ik neem aan dat ze bij een Ineos, Jumbo en Quickstep bijvoorbeeld ook zeer goede bikefitters, mechaniekers en voedingsexperts hebben, maar daar hoor je dit soort verhalen toch niet. Waar zit dan het verschil in aanpak? Het komt op mij over alsof die ploegen meer aandacht hebben voor de persoonlijke behoeftes van de individuele renners, zonder het teamaspect van het wielrennen uit het oog te verliezen.
Juist het feit dat wielrenners allemaal individuen zijn, die uiteindelijk het verschil moeten maken door hun prestaties, mis ik compleet in dit verhaal van DSM. Het klinkt alsof ze het hebben over machines in een fabriek die precies op de juiste manier volgens de protocollen in elkaar gestoken moeten zijn om de boel draaiende te houden.
Nogmaals: dat is een aanpak die je kan kiezen, maar om nou te stellen dat de de machines aan de lopende band in de volkswagenfabriek 'samenwerken' met de mechaniekers die aan ze sleutelen en de managers die de processen beheren, nee. De woordkeuze cooperation lijkt me dan totaal niet van toepassing.
Interessante discussie, die heel goed twee perspectieven over het voetlicht brengt. Complimenten daarvoor!
Zo'n voorbeeld over zadelhoogte: biomechanisch en aerodynamisch is daar heel veel over te zeggen, met een enorme wetenschap erachter. Maar ook vanuit psychologisch oogpunt kun je er vanalles van vinden, ook met wetenschap erachter. En heel veel onderbuikgevoel van een renner.
Heeft 1 van beiden meer gelijk dan de ander? Waarschijnlijk niet. Maar ik denk dat je uiteindelijk voor het grotere plaatje een manier van werken bepaalt om successen te behalen. En in dit geval hebben ze ervoor gekozen om op een andere manier ruimte te geven aan het onderbuik gevoel van de renner en de psychologische kant: we doen niks impulsief en op onderbuik, als we iets veranderen dan doen we dat weloverwogen met de experts erbij.
Sommige mensen werken graag met "trial and error" om op die manier resultaten te boeken. Maar je kunt op basis van theorieen en modellen ook heel veel resultaten boeken. Het vraagt een andere manier van denken en leven. En niet voor iedereen past dat.
En dan het stuk over voor wie je feitelijk werkt. Ook daar komt exact tot uiting waar de uitersten liggen. Werk je voor jezelf in de tijd van de baas, of werk je voor het behalen van de bedrijfsdoelen? Ook dat zijn verschillende manieren om ernaar te kijken, en beide manieren zijn prima bruikbaar om goede resultaten te boeken. Waarbij in de eerste filosofie wordt uitgegaan van het individu dat door zelfontplooiing de juiste dingen gaat doen om als individu succesvol te zijn (en als de individuen succesvol zijn is het collectieve resultaat goed), en bij de andere dat door duidelijke structuren iedereen in zijn kracht gezet wordt om collectief het beste resultaat te halen.
En wie heeft er gelijk? Het succes hangt denk ik vooral af van hoeveel geloof je hebt in de aanpak. Als je geen vertrouwen hebt in de kok, de mechaincien of de ploegleiding, dan heb je bij DSM denk ik niks te zoeken.
Ik denk dat Van Gaal een coach is (en een aanpak heeft) waarbij niet ieder individu tot zijn recht komt. Het was ook een coach die het individu niet groter maakte dan het team.
Nu weet ik niet of voetbal (en voetballers) te vergelijken zijn met wielrennen (en wielrenners). Als een voetballer rondjes moet lopen, dan snijdt 9 van de 10 voetballers ieder hoekje af. Terwijl de doorsnee wielrenner van zichzelf de gehele training 110% moet afwerken. Maar het voorbeeld van Di Maria en Van Gaal tekent denk ik wel dat niet iedere aanpak voor ieder individu geschikt is.
Maar om daarmee de hele aanpak van Van Gaal (of in dit geval DSM) meteen af te serveren gaat mij ook te ver.
Woorden als cooperatie, teambelang etc zijn woorden die totaal niet passen in de Nederlandse "dikke IK- maatschappij". We vinden in Nederland dat alles moet draaien om het individu, getuige ook het merendeel van de reacties hierboven.
De "ikweethetbeter-mentaliteit" zie je dan ook vooral terug in de reacties. WIJ als WF-ers weten het allemaal beter. Er is maar 1 manier, en dat is NIET de DSM manier!
Maar zoom eens een beetje uit. En worden we dan echt zoveel succesvoller als we het individu centraal stellen? Of wordt het dan wel heel erg lastig om collectieve doelen te halen, aangezien niet ieder individu daar zelf voordeel van heeft? Kijk naar de corona aanpak, kijk naar het klimaatvraagstuk, en beoordeel zelf hoe succesvol de liberale aanpak daadwerkelijk is. En vergelijk dat dan met een land als China, dat gewoon een stuk succesvoller is in het aanpakken van dit soort vraagstukken. Omdat ze daar wel werken vanuit een strakke regie, duidelijke regels en een collectief doel wat bereikt moet worden.
Of je er zelf happy van wordt is een andere vraag.... Maar zoals je ervoor kiest om niet in China te wonen kies je er ook voor om wel of niet bij zo'n ploeg te tekenen.
Ik zie weinig mensen zeggen dat alles moet draaien om de individu. Ik zie wel veel mensen opmerken dat de wensen en autonomie van de individu niet compleet genegeerd kunnen worden in het kader van 'teambelang', omdat je uiteindelijk wel met individuen met individuele belangen en karakters te maken hebt.
Om daar een hele verhandeling over libertarisme en 'ik-maatschappijen' aan op te hangen, lijkt me veel te kort door de bocht. Evenals je conclusies in dit gehele topic dat een DSM-werkwijze beter zou passen in de Japanse cultuur. Om maar iets te noemen: het idee van zelfsturende teams en het weghalen van 'managementlagen' is juist iets dat grotendeels uit Japan komt. De clichés over de totale hiërarchische maatschappij in Japan zijn inmiddels wel een beetje achterhaald.
Het probleem lijkt mij niet zozeer dat de renners te egoïstisch zijn om niet te kunnen 'samenwerken', maar dat het idee van samenwerking voor de leiding van DSM iets heel anders lijkt te betekenen dan voor veel renners (en ook voor veel reageerders hier.)
Wat mij "stoort" aan veel van de reacties hier is dat ze de aanpak van DSM achterhaald vinden, niet vinden kunnen, en voorbij gaat aan de individuele renner. En dat het dus logisch is dat de ploeg niet presteert en renners weg willen. En dat is waar ik het over probeer te hebben.
De manier van kijken naar organisaties (en dus ook DSM) wordt denk ik in belangrijke mate bepaald door de omgeving waarin je opgroeit en de dingen die je daarin ziet. En in de Nederlandse cultuur staan teambelang en collectieve doelen niet hoog aangeschreven, en wordt ieder kind tegenwoordig opgevoed met woorden als zelfontplooiing en eigen keuzes maken. Tegen je kind zeggen dat hij metselaar moet worden net als papa is "not done" in Nederland.
Resultaat is dat we heel veel gelukkige kinderen hebben, die al op jonge leeftijd weinig meer van anderen aannemen, en werk gaan doen wat ze zelf leuk vinden. Resultaat is ook dat we te weinig metselaars hebben om huizen te bouwen. Zijn we dan succesvol als maatschappij? Als je kijkt naar het geluk van de kinderen absoluut, maar pak je het andere perspectief, dan moet je de conclusie trekken dat we heel veel projectmanagers hebben, maar te weinig metselaars over hebben die huizen bouwen.
En zo kun je dus ook op meerdere manieren naar de aanpak van DSM kijken. En het lijkt me niet de ploeg waar je moet zijn als je gelooft in zelfontplooiing, eigen keuzes maken, etc. Maar als jij gelooft in experts om je heen die vanuit hun kennisgebied alles doen om het team optimaal te laten draaien voor resultaat, en als jij gelooft dat experts niet voor niets experts zijn, dan denk ik dat DSM een prima plek is voor renners.
DSM zal dus met een specifieke groep renners aan de slag moeten gaan, en ervoor moeten zorgen dat renners de filosofie blijven snappen en omarmen. En ik denk dat DSM zich ook moet blijven afvragen hoe toekomstbestendig deze filosofie uiteindelijk is als je kijkt naar de huidige en toekomstige generatie renners (en de maatschappij waaruit ze vandaan komen). Zodat ze niet de dinosaurus van de wielersport worden.