Na de winst van Quick-Step lieten een euforische Tom Boonen, Sylvain Chavanel, Patrick Lefevere, Wilfried Peters en deels teleurgestelde Stijn Devolder hun verhaal weten aan Sporza.

“Ongelofelijk”, zo begint Tom Boonen. “Ik denk niet dat ik ooit al zo hard heb afgezien. Ik was in het begin gevallen en had wel wat last van mijn linkerbeen. Dat deed echt wel pijn”, zegt Boonen. “Op het einde moest ik dan ook nog van fiets wisselen, omdat ik al 30 kilometer met een slepend wiel rondreed. De hele dag heb ik gedacht dat het zou tegenvallen.”

“Maar mijn voordeel was dat het een harde wedstrijd was en mijn tegenstanders zo ook afgemat werden. Op de Carrefour de l’Arbre nam ik over van Hushovd en ging ik meteen vol door. Ik heb hem niet zien vallen. Ik heb ook niks gehoord, want dat is met al dat lawaai niet te doen.”

“In de laatste tien kilometer was het dan man tegen man en niet tegen de minste. Een erezaak ook, maar secondje voor secondje reed ik weg. Toen we met zijn zessen voorop geraakten dacht ik “aiaiai”. Want er zaten er twee van Silence bij en die andere waren ook stuk voor stuk sterk en Flecha reed de kantjes eraf.”

Boonen zegt zijn zwaarste prestatie ooit geleverd te hebben. “Ik dacht echt dat het misschien nog verkeerd zou lopen, maar alles is goed uitgedraaid. Na de aankomst heb ik bijna moeten overgeven, zo diep ben ik gegaan.”

Ploegleider Wilfried Peeters was zeker zo blij. “Ik zat te glunderen in de auto. Tom wilde onderweg van fiets wisselen, want er zat een “slag” in zijn voor- en achterwiel. We hebben even overlegd en voor ze doorhadden dat Tom weg was, was hij al bijna terug. Daarna was het lang close met Pozzato, tot “Pipo” kraakte. We hielden rekening met een spurt, al wou Tom sowieso wegrijden op Carrefour de l’Arbre. Onze tactiek was duidelijk, maar er was een super-Tom voor nodig.”

Stijn Devolder had van tevoren gehoopt op een dubbel, maar dat was al snel niet meer mogelijk. “Ik ben zeer hard neergegaan in het Bos van Wallers. Ze vielen voor mij. De eerste kon ik nog ontwijken, de tweede niet. In mijn scheenbeen zit een serieuze kap”, zegt de winnaar van de Ronde van Vlaanderen. “Na die val dacht ik een paar keer aan stoppen, maar uiteindelijk wilde ik toch doorrijden tot Roubaix. Het was zwaar, ik zal hier even van moeten bekomen. Maar uiteindelijk is het belangrijkste dat we de koers met de ploeg hebben gewonnen.”

“Pas morgenochtend als ik nog eens op mijn video kijk, zal ik kunnen genieten”, zegt manager Lefevere. “Het was wellicht de mooiste strijd van de laatste jaren, een prachtig duel tussen twee goeie renners. Tom was al heel genereus geweest met zijn krachten en ik was even bang dat hij daar de tol voor zou betalen. Maar hij was oersterk. Ik denk dat dit de beste prestatie is van Tom in een klassieker. Hij is meer gemaakt voor Roubaix dan voor de Ronde.”

Dan is er nog de andere schaduwkopman, Sylvain Chavanel. Hij reed sinds lange tijd weer een Parijs-Roubaix. “Het was mijn eerste Parijs-Roubaix sinds 2001. Het is fantastisch om dan met de ploeg te winnen en zelf achtste te worden. Dit is de kroon op mijn voorjaar. In het bos van Wallers werd ik gehinderd door een valpartij en ik heb veel krachten verloren om weer vooraan aan te sluiten. Die inspanning heb ik cash betaald in de finale. Maar ik ben tevreden. We hebben een goeie wedstrijd gereden als ploeg met de zege als beloning.