Hij zei het met een glimlach, maar toch droop de irritatie van zijn woorden af. “Jullie doen het net voorkomen alsof ik een mentaal wrak ben”, pareerde Tom Dumoulin na het WK in de mixed-zone een vraag van een journalist. “Altijd lijkt het over mijn twijfels te gaan en wordt er geconcludeerd dat ik té onzeker ben. Dat is zeker niet zo. Als ik mentaal niet sterk zou zijn, kon ik nu niet opnieuw zo dicht bij mijn topvorm zitten.”
In de finale zat Dumoulin bij het luiden van de bel op het autocircuit van Enzo e Dino Ferrari in Imola achter in de grote groep redelijk ontspannen met zijn ploegmaat Dylan van Baarle te praten. Als je het tafereel zag, zou je bijna zeggen dat ze aan het keuvelen waren. Hij gaf tegen zijn landgenoot aan dat de krampen in zijn benen begonnen te kruipen. “En een paar kilometer verder zie ik tot mijn eigen verbazing dat Tom in de eerste klim van het circuit in de aanval gaat”, reageerde Van Baarle verwonderd.
Woordenwisseling
Juist deze woordenwisseling plaatste weer het vergrootglas op Dumoulins soms onberekenbare karakter. De Limburger voelde dat hij niet de benen had om op de laatste en moeilijkste klim, de Cima Gallisterna, met de allersterksten mee te gaan. Kampioenen als Julian Alaphilippe en Wout van Aert hebben op de steilste gedeeltes meer explosiviteit. Al concludeerde de Maastrichtenaar na afloop dat hij op die klim uiteindelijk slechts een half procentje tekortkwam om met de allersterksten mee te kunnen.
Krachten die hij wellicht voor een deel heeft verspeeld in zijn tegenaanval op Tadej Pogacar negen kilometer eerder. Op de eerste klim in de laatste ronde, zo’n 24 kilomeer van de streep, ontbond hij verrassenderwijs zijn duivels. Een aanval die achteraf omschreven kan worden als een soort ‘chasse patate’, een vrij doelloze onderneming waarmee je alleen maar krachten verspeelt. De piepjonge Tour-winnaar zat al aan het einde van zijn latijn van zijn aanval, terwijl niemand met Dumoulin mee wilde gaan op avontuur waardoor hij in een soort niemandsland terecht kwam.
foto: Cor Vos
Kopman
De kopman van het oranje achttal hoopte te anticiperen op het verdere koersverloop. Voor het zwaartepunt van de wedstrijd vooruit te zijn, zodat de sterkere mannen van voren bij hem aansloten. Hij ging ervan uit dat hij op de lastige slotklim, die hij met de Côte de la Redoute vergeleek, toch de kuiten van de favorieten te zien zou krijgen.
Het was een weloverwogen gok, die verkeerd uitpakte. Ze zeggen wel eens dat je op een WK maar één pijl op je boog hebt. Je moet je zo onzichtbaar mogelijk in het peloton bewegen. Zoveel mogelijk krachten sparen voor die ene pijl die je richting de regenboogtrui moet schieten.
Op de Cima Gallisterna kwam Dumoulin naar eigen zeggen dus een half procentje tekort om Julian Alaphilippe, Wout van Aert, Marc Hirschi, Jakob Fuglsang, Primoz Roglic en Michal Kwiatkowski te volgen. Hij zag ze op het steilste stuk meter voor meter bij hem weg rijden.
Monsterlijke klim
Een situatie die deed denken aan de monsterlijke klim van de Höttniger Höll met stijgingspercentage tot 28% tijdens de WK in Innbrück. Ook daar moest Dumoulin net lossen, maar kon hij in de afdaling bij Alejandro Valverde, Romain Bardet en Michael Woods terugkomen. Al verspeelde hij twee jaar geleden in de achtervolging de broodnodige energie voor de sprint en viel hij net van het podium.
foto: Cor Vos
Dat Dumoulin in de volle finale van een loodzware eendagswedstrijd alweer een gok durft te nemen om mee te kunnen spelen voor de overwinning, is desondanks een positief signaal. Dat zijn benen nog beter waren dan hijzelf eigenlijk had verwacht, mag je geen inschattingsfout noemen. Daar kun je pas achter komen door op dat allerhoogste niveau met de besten te wedijveren. Het had tot dit WK welgeteld 518 dagen geen grote eendagskoers meer gereden. De 50e plaats in Luik-Bastenaken-Luik op 28 april 2019 was zijn laatste klassieke daad.
Met een veertiende plek in de uitslag, maar met de winst van zijn eigen vertrouwen op zak, wilde Dumoulin het logischerwijs niet over zijn twijfels hebben. Dat is ook wel te begrijpen wanneer je net op jezelf een belangrijke mentale overwinning hebt geboekt. Wedstrijd na wedstrijd voelt hij zich sterker worden en komt hij dichter bij de prijzen. Sterker, toen er over de Amstel Gold Race (over dertien dagen op de kalender) werd gesproken, antwoordde hij juist enorm zelfverzekerd. “Daar wil ik meedoen voor een plek op het podium.”
ONTVANG €50 AAN GRATIS WEDDENSCHAPPEN, ALS JIJ €10 INZET OP WIELRENNEN
29 Reacties
Geen hoogtestage, en nog een half procent verbeteren. Ik hoop dat het genoeg is voor een topklassering in de Vuelta.
Tom geeft de burger moed
In ééndagskoersen waar enkel de winst telt heeft Dumoulin natuurlijk de pech dat hij af moet van snellere mannen zoals Alaphilippe, Van Aert, Hirshi en Kwiatkowski (om er maar enkele te noemen). Daarom vond ik zijn poging gisteren zeker niet fout – hij kon de versnelling niet erg ver trekken, maar het had zomaar stil kunnen vallen in de groep erachter. En we hebben hem tenminste gezien! Ook al is hij nog een heel eind verwijderd van het niveau van zijn beste jaren, het was toch weer een stap vooruit dat hij het initiatief niet schuwde. Ik zie hem zeker niet winnen in de Amstel, maar volgend jaar zien we misschien terug de beste Dumoulin. Dat doet deze wielerfan veel plezier.
Volgens Dumoulin is hij dus niet heeeel ver verwijderd van dat topniveau en verwacht hij daar binnenkort te zijn.
Ik vindt dat v baarle wel een goed wk. heeft gereden trouwens niet uit de eerste 30 geweest tot en met de laatste ronde.
Heb de rest niet gezien.
Ik vind dat iedereen hier de psychologische prietpraat aan mij over moet laten, ook Kerkhoffs ;-)
Ik ben nooit meegegaan in de discussie over het zogenaamd “mentaal niet sterk zijn” van Dumoulin. Want ik zie vooral een realist; iemand die zijn lichaam kent en voelt hoe het ervoor staat. Intelligent, bedachtzaam, en intussen ook de nodige tegenslagen gekend.
Een twijfelaar? Ja. Maar het hele peloton zit vol twijfelaars. Maar waar de ene het verbergt achter een zonnebril of een grote mond, is hij één van de weinigen die openlijk zijn twijfels uitspreekt. Door velen wordt dit vertaald als een teken van zwakte: ik vind het juist heel dicht bij je eigen gevoel blijven.
Gelukkig lijkt het erop alsof Tom zich niets laat aanpraten. Ik zie hem ook terug komen op zijn oude niveau. De grootste vraag zal vooral zijn of dat goed genoeg is om mee te doen met de prijzen. En of hij ook plezier blijft houden als winnen net niet meer gaat…
+1
Volgens mij reed hij gewoon het laatste gaatje dicht naar Pogacar voor zijn ploegmaat Wout van Aert. Daarna was het gewoon over en uit om met de besten mee te gaan. Maar het zou dan ook idioot te veronderstellen zijn dat Dumoulin überhaupt een kans had om hier bij het podium te komen (behalve een redelijk vroege vlucht). Voor mij heeft hij naar zijn beste kunnen gereden.
Anders dan M vd Poel, die heb ik de hele wedstrijd niet gezien. Thuisblijvers hebben altijd ongelijk. Dat het te zwaar voor vdP is, mogelijk, maar je weet nooit van te voeren hoe een wedstrijd verloopt (zie Greg v Havermout in Rio).
Als het te zwaar wordt, dan is dat zo, weer wat geleerd. Maar niet meedoen is 100% zeker kansloos.
Thuisblijvers hebben ALTIJD ongelijk.
Dan heeft M vd Poel ongelijk… @thuisblijver @huiswerk :-)
Onzin, VDP geeft andere doelen. Het najaar is al druk genoeg. Als zijn doelen in dit voorjaar door waren gegaan had hij waarschijnlijk wel meegedaan. Iedereen kiest nu zijn wedstrijden uit. Zelfs de nieuwe wereldkampioen zal niet meedoen aan de WP.
Ik dacht uit Vlaanderen te begrijpen dat dat gaatje dichtrijden een naai actie richting WvA was. Waarom? Geen idee.
Alaphilippe had ook kunnen proberen de Tour in de top10 te eindigen, maar hij koos ervoor om zich enkele keren te testen en even goed diep te gaan en de andere dagen te sparen (hij eindigde op + 02h 19′ 11” !!!). Op die manier was hij een van de fitste van de renners, die uit de Tour kwamen, maar had hij wel de hardheid van 3 weken koersen.
Van Aert werd 20ste op + 01h 20′ 31”, een uur dichter bij het geel, terwijl Alaphilippe een betere klimmer is.
Vond de poging op de voorlaatste klim geen verkeerd plan. Sowieso om te anticiperen, en Je weet maar nooit wat er gebeurt als ze naar elkaar gaan kijken. Mollema heeft op deze manier een paar mooie klassiekers gewonnen. Erg jammer dat hij niet mee kon doen, had hem wel bij de eersten zien rijden.
Mooi interview met Wout van Aert, gisteravond gemaakt na aankomst op Eindhoven Airport. Redactie: het overnemen waard of zijn jullie geen vriendjes van Sporza ? Jullie hadden daar toch ook moeten staan of is Eindhoven te ver ?
Sooike
Ze zwijgen in alle toonaarden
De redactie mag inderdaad wel eens uitleggen waarom ze niet hetzelfde budget inzetten als Sporza voor een interview op het vliegveld met de Belgische kopman…
Ik vind Dumoulin een geweldige renner en over zijn mentale toestand kan ik, maar wij hier allemaal helemaal niets zeggen, maar ik zie Tom geen klassieker winnen. Zonder punch en zonder sprint zit dat er tegen de huidige renners niet in. Zo zie ik Tom om dezelfde reden ook geen grote Ronde meer winnen. De huidige lichting renners kunnen allemaal op een lange klim mee en hebben dan nog een sprint in de benen. Toch heb ik alle respect voor zijn presteren.
Tenzij de tijdrit weer een normale rol krijgt in de grote ronden natuurlijk.
Zei het gisteren nog tegen mn pa terwijl we het wk keken. Het is heel moeilijk om te zien hoe Tom een klassieker gaat winnen. Tis een man voor de lange klim, dat is duidelijk. Kan op zich wel goed mee op kortere klimmetjes maar rijd de specialisten er nooit van af, heeft geen punch, geen echte versnelling, gewoon tempo rijden, en dat is gewoon echt rondewerk. Daarnaast heeft ie ook geen sprint.
Misschien moet ie parijs-roubaix eens proberen, hij deed het op dat terrein erg goed in de tour van 2018
Dumoulin is sterk. Dat heeft hij bewezen, maar moet tactisch soms net even slimmere beslissingen nemen. Dat is ook wetenschap om te kijken welke versnellingen de meeste kans van slagen heeft. Alaphilippe won door vlak voor de top zijn versnelling in te zetten en door te trekken op het vals plat daarna. Zo is menig koers gewonnen. Als hij op de eerste klim had willen gaan had hij 300m voor de top moeten aanvallen om vervolgens door te trekken als de subtoppers in de achtergrond even op adem moeten komen.
Welke “journalist” was het dan die suggereerde dat Tom een mentaal wrak zou zijn? Toch niet RK zelf mag ik hopen.
Dumoulin lijkt het hele gebeuren allemaal prima te kunnen relativeren gelukkig, een zeldzame kwaliteit tegenwoordig lijkt het wel.
Het valt me op dat Dumoulin sinds zijn terugkeer nog niet goed kan inschatten hoe goed of slecht hij is t.o.v. de rest. Hij leek er gisteren telkens weinig fiducie in te hebben, maar was uiteindelijk wel bij de 10 beste renners in koers. Als hij afziet, ziet de rest ook af. Dat is blijkbaar iets wat je vergeet als je er zolang uit bent geweest. Kruijswijk moest hem dat letterlijk zeggen in de Tour de l'Ain: je bent beter dan je zelf denkt, blijf er nog wat langer aanhangen.
Ja dat is enerzijds wel logisch, je hebt koers nodig om je te vergelijken. Daarom was die pull-actie in week 1 zo jammer, dat kost hem wellicht al 2 minuten die dag door even te parkeren.
Het is daarom echt goed dat hij weer wat TT kilometers heeft gemaakt (eerlijke vergelijken) en een goed WK voor zijn kwaliteiten.
Als hij met een groepje zonder Flip vooruit had gekund voor die 2e klim, was er meer kans dat hij er op de tweede klim nog aan zou hangen. Zelfde scenario als het WK van 2018, waar hij de beter puncheurs net niet kon bijhouden op die steile klim. Dus wat dat betreft was het jammer dat hij geen type Nibali of Caruso mee kreeg, mannen die ook die explosie niet hebben, om met wat voorsprong aan de laatste klim te beginnen. Dan had hij nog wat korter kunnen eindigen. (En wellicht samen met Roglic een treintje vormen voor … hahaha)
Dumoulin zal pas afgerekend worden na volgend seizoen. Ik begin te vrezen dat de pessimisten gelijk zullen krijgen. Hij bracht onlangs naar buiten dat hij dacht aan stoppen.
Het moet nog een tikje meer. Haalt hij dat nog? Dat is het lot van de toprenner. Eenmaal een dergelijk hoog niveau voor een behoorlijke periode behaald is dat de maatstaf.
Ik hoop op een complete rehabilitatie.
Het is wel een nukkige kerel geworden he.. De ene week voor de Nos zeggen dat je aan stoppen dacht, de andere week mogen journalisten niets over je mentale gesteldheid zeggen..
En al dat navelstaren ten spijt: er is nu een generatie renners opgestaan die zo sterk is, dat Tom er zelfs op zijn oude niveau misschien niet eens meer aan te pas komt..
Spons: Van Aert peddelede voor Roglic tot vrij laat in de koers… logisch dat ie wat meer ‘op tijd’ binnenkomt. Alaflip peddelde voor….? Tja….voor niemand eigenlijk. Dus die deed er wat langer over.
Welkom!
Dat hij in de tour al snel voor Roglic begon te rijden was volgens mij om zelf onder de druk uit te komen om een goed klassement voor zich zelf te moeten rijden.