Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Ongekend lange solo Tadej Pogacar in Strade Bianche: “Ik weet niet waarom ik dat deed”
Na een solo van 81 kilometer mocht Tadej Pogačar voor de tweede keer zijn handen in de lucht steken in Strade Bianche. De loodzware omstandigheden speelden een rol in zijn keuze om vroeg aan te vallen. “Er was een hagelstorm en daardoor waren de omstandigheden heel zwaar. Er was weinig energie meer over in de groep”, blikte Pogačar terug op zijn zege.
“Ik weet niet waarom”, lachte Pogi toen hem gevraagd werd naar de reden van zijn 80 kilometer lange aanval. “De koers was heel lastig vanaf de start. Dat maakte de wedstrijd heel vroeg al heel selectief. Dat had niemand verwacht denk ik. In de buurt van de Monte Sante Marie was er een hagelstorm, daar waren de omstandigheden heel zwaar. Er was weinig energie meer over in de groep. Er waren ook nog maar 25 renners over.”
Pogačar had zijn ploeggenoten van UAE Emirates ook opgedragen om de koers zwaar te maken. “Isaac Del Toro en de rest van de ploeg hebben het heel lastig gemaakt, in die fase konden we daar ook niets zien. Op dat moment besloot ik aan te gaan en toen wist ik wist dat het nog lang zou duren. Maar toen ik een gat had, wilde ik het doortrekken tot het einde.”
“Ik voelde mij heel goed in het begin en daarna deed de ploeg heel goed werk, maar het werd heel zware koers van ver voor de finish. En ook toen het hard regende, voelde ik mij goed. Ik had toen ook in mijn hoofd om vol te pushen en voor de solo te gaan”, aldus de kopman van UAE Emirates. “De eerste koers van het seizoen is mentaal altijd zwaar, want je weet nooit of de vorm goed is. Maar ik heb een goede winter gehad en meer hard werk verricht voor mijn eerste wedstrijd. Dat is het zeker waard geweest.”
Ook Pogačar werd nog gevraagd naar zijn mening over de status van Strade Bianche. Is het nu een monument of niet? “Dat weet ik niet. Het is een prachtige wedstrijd, maar de regels van de monumenten in het wielrennen ken ik niet echt. Strade Bianche is niet zo oud, maar heeft wel charme en is heel populair. Je kan deze wedstrijd als een van de zwaarste en mooiste koersen rekenen”, vindt Pogi.
In de RIDE Magazine Zomergids 2025 (€12,50) lees je een uitgebreid interview met wereldkampioen Tadej Pogačar. De Sloveen kwam spontaan naar de Alpecin Barbershop voor een knipbeurt en dat draaide uit op een interessant interview. Pogačar praat over het pakken van KOM's en het nastreven van nieuwe doelen. Bestel jouw exemplaar van het zomernummer 2025 van RIDE Magazine hier!!
De sfeer op de berg was fantastisch. Uiteindelijk werd het op de dag zelf ontzettend druk met hobbyfietsers, locals, en veel Vlamingen. Die uiteindelijk makkelijk te herkennen waren aan een fles bier in hun pollen. Een heerlijke chaos, omdat de weg niet ruimschoots vooraf werd afgesloten.
Uiteindelijk live getuige geweest van de werken van de beste renner van deze generatie. Die een "Evenepoeletje" deed, maar dan wat straffer. Baas boven baas, en Pogi was echt de eindbaas. Ik denk dat je als tegenstand toch een keertje moet slikken als je dit op TV ziet (of van dichtbij op een gravelstrook).
En het meest bijzondere is dat hij dit min of meer had aangekondigd. Na afloop, toen zo'n beetje iedereen weer naar huis gegaan was, stond er een klein clubje Slovenen dat bleef hangen (overigens net als de Vlamingen een pot bier in de handen). Het bleek te gaan om onder meer de broer en zus van Pogacar, en die vertelden dat Tadej gisteren verteld had iets bijzonders te willen doen. Dat hij dit min of meer van plan was...
Ik besefte me daar dat ik decorstuk was in een heel bijzondere wedstrijd, gewonnen door een fenomeen. En dat de Strive 4 5 zowaar steeds realistischer wordt.
2024; Pogacar
2023: Pidcock (bij afwezigheid van de grote vier; Roglic en Evenepoel schat ik hier lager)
2022: Pogacar
2021: van der Poel (vooruit, hier deed het gros van de toppers mee, uitzonderlijke editie, waarna de ‘6e monument’ hysterie ook zijn toppunt bereikte)
2020: Wout van Aert
2019; Alaphillipe
Als het gaat om ééndagswerk hoort die niet eens genoemd te worden in één adem met de rest.
Zoals hier onder al is aangegeven hebben we genoeg solo' s gezien in de afgelopen jaren in monumenten; daar gaat dus heel je argumentatie.
Het enige paradoxale is het 'meepakken', juist omdat het geen monument is.