Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Niels Albert zet Nys nog niet naast Van der Poel en Van Aert: “Maar zal ooit wel die richting uitgaan”
Thibau Nys heeft zijn eerste grote internationale veldrittitel bij de profs beet. De nog altijd maar 21-jarige Belg reed zondag in het Spaanse Pontevedra naar de Europese titel. Niels Albert is onder de indruk van zijn jongere landgenoot, maar ziet dit niet als een nieuwe stap in zijn ontwikkeling.
In zijn vaste column voor Het Laatste Nieuws blikt Albert terug op de Europese titelstrijd en de prestatie van Nys. “Opnieuw kon de manier waarop hij de cross op die Spaanse Autovia naar zijn hand zette, me bekoren. Net als in Overijse zuinig. Beheerst. Constant het overzicht bewarend. Om dan mooi en meedogenloos toe te slaan op het juiste moment.”
“Of dit nu een nieuwe fase inluidt in zijn ontwikkeling als veldrijder? Zo ver zou ik het niet durven doordrijven. Oké, hij wint een kampioenschap. Maar een reusachtige verrassing was dat niet. Zijn grootste progressie heeft hij afgelopen zomer geboekt met die reeks van negen overwinningen op de weg, waarvan meer dan de helft in de WorldTour.”
Albert zet Nys nog niet naast Van Aert en Van der Poel: “Nóg niet”
“Een nieuwe drempel overschrijden in de cross zou betekenen: morgen met Wout van Aert en/of Mathieu van der Poel naar de finish rijden en hem/hen kloppen in de sprint”, meent de tweevoudig wereldkampioen. “Op dat niveau gaan we hem niet plaatsen. Opnieuw: nóg niet. Want draai of keer het hoe je het wil: op een bepaald moment zal het wel die richting uitgaan. Ik heb het dan nog niet over evenaren, laat staan overtreffen. Maar alleszins ‘dicht aanleunen bij’.”
“Als Mathieu en Wout nu ergens aan de start verschijnen en één van hen wint, zeggen we: ‘Tja, wie anders?’ Met zíjn grote motor en technische en tactische capaciteiten, zie ik ons dat vroeg of laat ook doen met Thibau. Het is simpel: de kracht en het vermogen dat hij aankweekt op de weg doen hem ook verder doorgroeien in het veld. Niemand van de verzamelde concurrentie die daar ook maar één seconde van kan dromen”, kijkt Albert in zijn glazen bol.
Zal het vooral over Iserbyt en co hebben, maar de concurrenten van Nys zullen natuurlijk vooral de grote talenten vlak boven en onder hem zijn. Heeft wat dat betreft het geluk dat de grootste sta-in-de-weg voor een periode van dominantie, Pidcock, van het veldrijden aan het wegdrijven lijkt te zijn.
Wat betreft de gasten tussen Pidcock (1999) en Nys (2002): De Kamps, Wyseures en Verstrynges van deze wereld zal hij wel aankunnen, maar een fitte Ronhaar (2001) zal in het zand of de modder een hele kluif zijn.
Vervolgens is het vooral de vraag of de grote talenten onder hem voor de sport behouden zullen blijven, zoals Del Grosso (2003), Haverdings (2004), Bisiaux (2005) en Sparfel (2006). Als die gasten wegvallen terwijl Nys blijft veldrijden kan er inderdaad wel eens een periode van dominantie uitrollen. Zo niet dan zie ik niet in waarom die zich niet zouden kunnen ontwikkelen tot volwaardige concurrenten.