Mark Cavendish over lange sprint: “Ik wist dat ik de energie had om het vol te houden”
Mark Cavendish was blij en trots op zijn ploeg Quick-Step Alpha Vinyl na zijn ritzege in de tweede etappe van de UAE Tour. De Britse sprinter werd onderweg zó goed uit de wind gehouden dat hij ondanks de tegenwind vol vertrouwen de eindspurt al ver voor de finish inzette.
“Ik ben alleen maar blij. Ik voelde dat we konden winnen na het goede teamwork van vandaag”, zei Cavendish in het flashinterview na de finish. De ervaren Brit benadrukte dat zijn veel jongere ploegmaats Stan Van Tricht en Ethan Vernon pas eerstejaars beroepsrenners zijn. “Eenderde van onze ploeg hier is eerstejaars prof en dit is pas hun eerste of tweede koers in hun carrière, maar kijk eens hoe ze reden: ze reden als echte professionals!”
In de eerste etappe van de UAE Tour kwam Cav er niet aan te pas. “We hebben doorgenomen hoe we de dingen beter konden doen. Vandaag raakte niemand in paniek. Het belangrijkste was dat ik zo fris mogelijk naar de finale kwam en dat is gelukt. Ze deden het zelfs zó goed dat ik op 300 à 250 meter van de finish al kon aangaan, mét tegenwind. Het was eigenlijk te ver, maar ik werd zó goed gebracht: ik wist dat ik nog energie had om het vol te houden tot de streep.”
Ondanks dat hij van ver aanzette, wist hij inderdaad vol te houden tot aan de finish. “Ik voelde Jasper Philipsen hard komen en we wisten na zijn sprint van gisteren dat hij in vorm is. Ik ben kortom blij dat ik hem kon afhouden en zo kon winnen in deze UAE Tour.”
In 2010 mocht Petacchi door zijn eerdere dopingschorsing niet aan de start komen van het WK dat Cavendish won, en dat lijkt me achteraf gezien (omdat hij later nog eens in opspraak kwam) wel terecht. Dat was ook Petacchi's enige kans op een wereldtitel, want in zijn doorbraakjaar 2002 (12 overwinningen) was Cipollini de onbetwiste Italiaanse kopman voor het WK-criterium van Zolder...
In zijn beste dagen kom hij als Cipollini winnen maar ook zoals Freire en McEwen, alle stijlen in huis, met lead ourt zonder leadout, van kop af aan, met de snelste sprint vanachter en wél als eerste binnen. Allesch. Zijn drift, drama, conflicten, uitspattingen en passie maken het plaatje compleet. En dan die jumps, kin op het stuur, vet!
Toch enigszins bizar hoe Lefevere het voor elkaar gekregen heeft dat er nog een indian summer aan zijn carrière geknoopt wordt, 11 november, 25 graden.
Op zich nog wel vergelijkbaar qua palmares, maar bij Cipollini zitten er wel wat zeges tussen waar hij bij het halve peloton aan de broek hing om over een heuvel te raken. En veel van zijn sprintzeges in grote rondes waren in eigen land waar de Giro plots wel héél erg veel vlakke ritten had omdat ze een topsprinter hadden die records moest breken.
Was in die jaren ook één van de eersten die een echte sprinttrein had, wat hem veel voordeel opleverde en zijn superioriteit wel wat vertekende.
Freire was geen massaspurter pur sang, maar gezegend met een uitermate verfijnd instinct. De schijnbare onverschilligheid waarmee hij zijn kunsten vertoonde was ontroerend. De verbluffende schoonheid van zijn eerste wereldtitel staat voor altijd met kapitalen in het wielergeheugen gebeiteld.
McEwan was een topsprinter, maar net wat te gewoontjes, had mijn buurjongen kunnen zijn.
Cavendish qua resultaten weergaloos, maar het zijn de lelijke kantjes die het verpesten.
Vandaag mijn ongelijk bewezen. Indrukwekkend!