foto: Sirotti (archief)

Als er vandaag een prijs voor de strijdlust was geweest, dan was deze ten prooi gevallen aan Maarten Tjallingii. De Belkin-renner zat vanaf het eerste uur mee in de ontsnapping en capituleerde pas in de laatste kilometers van de koers. “Ik zag Sebas (Langeveld, red.) gaan toen ik net was teruggepakt. Ik had daar mee moeten glippen, maar achteraf is het makkelijk praten”, vertelde de geboren Leeuwarder na afloop voor de microfoon van WielerFlits.

“Ik hoopte dat ik goed genoeg zou zijn om mee te kunnen”, gaat Tjallingii verder. “Op het moment van Langevelds aanval kon ik dat echter niet. Lars (Boom, red.) was ook net terug van weggeweest. Dan val je gewoon even tussen wal en het schip en zie je Bassie wegrijden. Hij koos het goede moment. Buiten dat is het gewoon een klasse renner, anders word je geen Nederlands kampioen.”

Tjalingii baalt omdat hij goede benen had: “Ik had wel het idee dat ik de sterkste in die kopgroep was. Zeker toen het begon te regenen. Als we met die groep weg waren gebleven, had ik een goede kans gehad om die rood-witte-blauwe trui te winnen. Maar de koers liep even wat anders.” Hij werd uiteindelijk 31ste op veertig seconden van winnaar Langeveld.

In de finale trachtte de 36-jarige coureur het gat met Langeveld te dichten middels een aanval. Of toch niet? “Nee, dat was helemaal niet het geval. Ik ging op kop rijden op mijn eigen tempo. Ik snapte niet waarom, maar Tom (Dumoulin, red.) nam niet over. Ik had niet het idee dat ik aan het wegrijden was. We moesten hard rijden om Langeveld terug te halen. Het enige wat ik kon doen is wat ik deed. Zodoende heb ik er nog het maximale uitgehaald, maar is het jammer dat het niet in een mooie uitslag resulteert,” concludeert hij.