Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Kannibaal Tadej Pogacar gunt Visma | Lease a Bike helemaal niks
Opinie Op de Route de Saint-Dalmas, tussen het dorpje Saint-Étienne-de-Tinée en het gehucht Le Bourguet, is de Tour de France van 2024 definitief beslist. Op de M2205 in de vallei tussen de Cime de la Bonette en de voet van de klim naar Isola 2000 maakt Jonas Vingegaard richting de ploegleiderswagen de call dat hij niet goed genoeg is en dat Matteo Jorgenson en Wilco Kelderman in de vroege vlucht voor eigen kans voor de dagzege mogen strijden.
Daarmee is het verzet van Vingegaard tegenover de overmacht van Tadej Pogacar gebroken en kan er een kruis achter de tactisch meesterzet van Visma | Lease a Bike voor een laatste offensief in de zwaarste bergrit worden gezet.
De strategie van het Nederlandse WorldTeam was om de twee beste klimmers achter kopman Vingegaard in de koninginnenrit over het dak van de Tour de France naar Isola 2000 in de aanval te sturen om zo als brughoofden te functioneren wanneer de Deen op de slotklim zijn kans zou ruiken. Al voor de zestien kilometer lange beklimming naar de finish gooit de titelverdediger echter de handdoek in de ring.
De afgelopen twee jaren waren de Hautes Alpes juist het terrein waar Vingegaard de uppercut aan Pogacar kon uitdelen. In 2022 na een slooppartij op de Col du Granon (2413 meter) en vorig jaar volgde de doodsteek na een uitputtingsslag gedurende de hele Tour op de Col de la Loze (2303 meter).
Foto: Cor Vos
Afgelopen maandag, een etmaal na de pijnlijke demonstratie van de Sloveen op Plateau-de-Beille, zijn Vingegaard en zijn ploeg op de rustdag in het prachtige wijndomein l’Hospitalet nog strijdvaardig. Men blijft vasthouden aan de zogenaamde en gehoopte zwaktes van Pogacar. De uitputting in de derde week. Een zware bergrit met een opeenvolging van cols. Het hooggebergte ver boven de 2000 meter en de hitte die Zuid-Frankrijk nu al tien dagen teistert.
De Pogacar van 2024 kent echter geen zwaktes. Geen berg is meer te hoog, geen tegenstander is meer opgewassen tegen hem. Op alle terreinen heeft hij winst geboekt. De overstap van trainer Iñigo San Millan naar Javier Sola werkt verfrissend. Zijn ploeg UAE Emirates die kosten noch moeite heeft gespaard om de achterstand in marginal gains op Visma | Lease a Bike goed te maken. Maar zeker ook zijn seizoensindeling die veel meer op de Tour de France is gericht maakt hem ‘untouchable’.
Seizoensopbouw
In de twee seizoenen dat de Sloveen de Tour verloor, was de Ronde van Vlaanderen in het voorjaar een van zijn belangrijkste doelen van het jaar. Met een seizoensopbouw met een vol klassiek voorjaar bouw je echter nooit genoeg (hoogte)basis op tegenover de renners die het voorjaar grotendeels in dienst van de Tour de France rijden. Zij zijn al in het vroege voorjaar bezig om op hoogte en in goede weersomstandigheden aan een gigantische basis te werken.
Heel wat anders dan in de Vlaamse kou pieken zoals Pogacar dat in 2022 en 2023 deed. In de dagen rond de zware klassiekers kun je weinig doen en dus zeker niet aan de opbouw werken. De stress van die nerveuze eendagskoersen vreet energie. En het overvolle programma dat hij in die twee jaren vanaf half februari tot eind april had, bood weinig mogelijkheden om een solide basis richting de zomer te creëren.
Foto: Cor Vos
Diverse trainers wijzen erop dat Pogacars’ opbouw naar deze Tour hét grote verschil maakt. Nu was hij tussen Milaan-San Remo en Luik-Bastenaken-Luik 28 dagen buiten koers en had in die periode een drieweekse hoogtestage in Sierra Nevada waar hij aan zijn basis kon werken.
De Giro d’Italia was voor hem een veredeld trainingskamp waar hij door de beperkte tegenstand ook aan zijn conditie voor de Tour kon werken. Met zes ritzeges, twintig roze truien, het bergklassement en de eindzege met een voorsprong van liefst 9 minuten en 56 seconden leefde Pogacar op de Italiaanse wegen in zijn eigen speeltuin. Daniel Felipe Martinez werd tweede, maar de Colombiaan van BORA-hansgrohe was nog nooit in een grote ronde zo dicht in de buurt gekomen van Pogacar. Meestal verloor hij in drie weken zo’n twee uur op ‘Pogi’.
Het is duidelijk dat we in deze Tour de France de allerbeste Pogacar ooit zien. Op Isola 2000, waar hij drie weken tussen de Giro en Tour op hoogtestage verbleef, boekt hij zijn vierde ritzege in een bergetappe. Sinds Gino Bartali in 1948 (de Italiaan won destijds vijf bergritten) is dit niet meer voorgekomen.
Veelvraat
Toch stellen sommigen de vraag of de kopman van UAE Emirates zich in deze Tour niet te veel een veelvraat toont. De wet van de té grote inhaligheid. In het peloton hebben al decennialang vele kampioenen met deze wetmatigheid te maken. Wanneer je de concurrentie niks gunt, maak je geen bondgenoten. Zeker wanneer je in een grote ronde voor het eindklassement rijdt, moet je op bepaalde momenten met sommige teams een gelijk belang hebben.
Onder anderen Lance Armstrong en Tom Dumoulin waarschuwden daar afgelopen woensdag reeds voor na de versnelling van Pogacar in de rit naar Superdévoluy waarmee hij Vingegaard alweer zijn kuiten liet zien. Dumoulin zei dat Pogacar dit puur deed om Vingegaard te jennen. “ls er al enige speculatie is over zijn prestaties, dan helpt dit zeker niet. Je maakt er bovendien ook geen vrienden mee”, concludeerde Armstrong hoofdschuddend in zijn podcast The Move.
Ik kan begrijpen dat Pogacar de koninginnenrit in deze Tour de France heel graag wil winnen. Een Alpenrit over de legendarische Cime de la Bonette (2802 meter hoog) ga je niet cadeau weggeven. Daarbij zal er onder zijn huid zeker nog een ‘duiveltje’ leven die zijn sportieve revanche wil halen op Visma | Lease a Bike na de twee knock-outs die de Nederlandse ploeg hem de afgelopen twee jaar in de Alpen uitdeelde.
Jonas Vingegaard en Tadej Pogacar. Foto: Cor Vos
Volgens berekeningen zou Pogacar de slotklim naar Isola 2000 met een gemiddelde snelheid van 25,28 kilometer per uur hebben opgereden. Hij verbeterde met een klimtijd van 38m13s het record van Tony Rominger en Miguel Indurain uit 1993 die er destijds 41m49s over deden, terwijl de finish destijds een kilometer lager lag….
Het is weer een record dat de uitzonderlijke kracht van Pogacar weergeeft. Op 8,6 kilometer van de finish op Isola 2000 laat hij de andere klassementsrenners vanuit zijn zadel achter zich en op 1,9 kilometer van de finish dendert hij over koploper Jorgenson heen. Een ritzege in de koninginnenrit als troostprijs voor Visma | Lease a Bike is er niet bij. Koning, keizer, kannibaal, veelvraat Pogacar wil ze allemaal.
Gaat Pogacar door deze inhaligheid straks meer tegenstanders dan vrienden in het peloton hebben? Dit valt te betwijfelen. Met zijn vriendelijkheid en open karakter is de Sloveen juist een van de meest geliefde renners in het peloton. Daarbij ‘schenkt’ hij op weg naar Isola 2000 de bergtrui aan Richard Carapaz. En in het flashinterview na afloop geeft hij al aan dat de rit naar de Col de la Couillole over zijn trainingsterrein ten noorden van Monaco aan de aanvallers schenkt. We geloven het echter pas als we het zien…
Dat is toch net waar sport om draait, proberen alles te doen om te winnen? Als andere ploegen daar aanstoot aan nemen, dan moeten ze maar de portefeuille trekken om Ayuso, Almeida, Yates, Jorgenson, Van Aert, Kuss,... als kopman bij hun ploeg te hebben, dan hebben ze ook meer kans om te winnen.
Bovendien is het vanuit het perspectief van Pogi en UAE 200% te begrijpen, hij wil zekerheid over Tourwinst, ze hebben bij UAE de doelstelling om de nummer 1 te zijn op de teamranking en VLAB is hun voornaamste concurrent en hij aast nog op revanche van de afgelopen twee seizoenen.
Los daarvan is het ook een spel van geven en nemen, moet een win-win zijn want anders geef je een Tourritzege niet weg. Het is niet dat VLAB morgen een hele dag de boel gaat controleren en vluchters onder controle gaat houden, mocht Pogacar vandaag Jorgenson hebben laten winnen. En van alle teams waar Pogacar een cadeau aan zou (kunnen/moeten) geven, staat VLAB echt laatste in het rijtje met mijlen achterstand. In de eerste plaats omdat ze nu eenmaal de grootste concurrent zijn voor UAE/Pogacar, en in de tweede plaats omdat ze zich zelf al jaren als absolute kannibalen gedragen (en terecht!). Als hij al bondgenoten zou nodig hebben, dan zou het net zijn als steun tégen VLAB, om Vingegaard af te houden voor Tourwinst.
Mocht de koploper pakweg Guillaume Martin, Romain Bardet, David Gaudu, Steff Cras of Bruno Armirail hebben geheten, dan had ik het zelfs niet uitgesloten dat Pogacar zijn tempo iets had laten zakken en als ze konden volgen hen de zege had gegund. In de Giro probeerde hij ook op deze manier Giulio Pellizzari mee op sleeptouw te nemen, alleen brak die alsnog en werd het toch niets. Ook eerder deze Tour had ik al het gevoel dat hij iets inhield in de hoop Evenepoel mee te krijgen en samen rond te draaien.
En om nog even terug te komen op die win-win, als er al iets gegund moet worden om bondgenoten te hebben, dan moet je dat doen in de eerste week, niet op dag 19. Dan had hij Armstrong-gewijs een type Voeckler een halfuur cadeau kunnen doen, zodat diens ploeg 'als dank' de daaropvolgende twee weken het kopwerk uit handen van UAE kon nemen zodat die zich telkens konden opsparen tot de laatste col. Maar ook dat kan je Pogacar niet verwijten, maar wel de parcoursbouwers, want eigenlijk was er pas op dag 18 een etappe ingepland die daarvoor in aanmerking kwam, terwijl dat in het verleden vaak al op dag 4-5 was.
Als ze de 18de etappe al de dag na de Galibier hadden ingepland, dan had Campenaerts gerust anderhalve week in het geel door Frankrijk mogen touren.
En natuurlijk geef je geen overwinningen weg, alsof JV (toen nog) dat vorig jaar had gedaan….
Wielrennen blijft wel leuk zo. Dit jaar was ik volledig voor Pogacar nadat hij twee jaar achtereen een tikje op de neus had gehad van Vingegaard, volgend jaar supporter ik waarschijnlijk weer VLB en Vingegaard. Een hele andere sportbeleving dan die we met voetbal eerder deze zomer gezien hebben.
En misschien wint Pogacar volgend jaar weer, maar zeker bij wielrennen zijn successen in het heden geen garantie voor overwinningen het jaar erop. 5 jaar geleden dacht ik dat Bernal vijf keer achter elkaar de Tour zou winnen, even later leek Pogacar onverslaanbaar, maar die werd weer afgelost door Vingegaard. En zo zal het doorgaan, zelfs met deze Pogi.
Hij zorgt er ook voor dat hij met zowat het hele peloton goed door de deur kan, dus van allen-tegen-Pogi is voorlopig geen sprake.
Hij lijkt meer ‘benaderbaar’ voor een random waterdrager van een of andere conti-ploeg dan de Visma-brigade die door toch wel een aantal renners al eens als arrogant werd weggezet.
Vooral de houding en gierigheid van een ploeg als UAE stuit tegen de borst van ploegleider Visbeek. De taart wordt niet verdeeld. Kleine ploegen krijgen van Pogacar – al goed voor vier ritzeges deze Tour – geen speelruimte. “Dit probleem wringt steeds meer. Het wielrennen wordt er niet leuker op en moet zichzelf opnieuw uitvinden. Kopgroepen krijgen geen ruimte. Dat vermindert het plezier.”
Als jij bovenstaande inderdaad uit dit artikel haalt, lees je volgens mij echt wat je wil lezen.
En dan de 1e beschaafde reactie op je verhaal 'giftig noemen' is ook hilarisch.
Dat noemen we in het Nederlands een dubbele standaard.
Tweevoudig wereldkampioen Driebanden en dan zo onbekend, mensenlief... Waar gaat het naar toe met de jeugd die niets van sport weet :p
Aan de andere kant VL vorig jaar op eenzame hoogte wat de grote rondes betreft en dan dit jaar een soort horror jaar. Met heftige crashes, zwaar geblesseerde kopmannen, ziektes. Nooit konden ze de plannen uitvoeren hoe ze ze bedachten, moesten continu improviseren, nieuwe plannen maken. Uiteindelijk hebben ze dat goed gedaan. Tweede worden (of misschien derde als Vingegaard het nog moeilijker krijgt) en wie weet met Jorgenson in de top 10 en een super rijdende Kelderman, is echt niet slecht als je de voorbereiding bekijkt. Maar natuurlijk heerst er teleurstelling en ben je dan niet blij, want het doel wat ze voor ogen hadden is bij lange niet gehaald.
Het is topsport; dat gaat om de beste willen zijn bijna koste wat het kost. Als het dan lukt ga je wel bovenaan zitten pronken met die veren, als het niet lukt ga je soms een beetje hakken op die daarboven aan. Ach het hoort erbij en die reacties zijn zo normaal als wat.
Persoonlijk had ik het ook leuker gevonden dat Jorgenson had gewonnen gisteren, hij verdiende dat wel, maar ik ben dan ook het sociale type, ik gun ga een ander iets en ben dan ook echt geen topsporter.