Nick Doup

• zondag 27 oktober 2024 om 12:15

Interview Toen we de naam ‘Hendricus Vogels’ zagen staan op de startlijst van de Tour de Langkawi, ging er een lampje branden. De ploegleider van ARA | Skip Capital uit Australië heet Hendricus? Voor de verslaggever ter plaatse een onbekende naam, maar bij het zien van oude resultaten en de lijst met ploegen ging er een wereld open. Een aangename kennismaking voor WielerFlits met het verhaal van Henk Vogels; halve Nederlander, oud-Rabobank-renner, sprintloods van Robbie McEwen en tweede in Gent-Wevelgem 2003.

“Ik ben Australiër, maar ik heb jarenlang gewoond in Nederland. Mijn moeder komt uit Amsterdam en mijn vader uit Haarlem”, vertelt Henk Vogels als we hem tegen het lijf lopen bij de ploegleiderswagen van zijn Australische continentale ploeg. “Ik ben nu 50 jaar oud en zit al mijn hele leven in het wielrennen”, geeft hij aan. “Ik ben veertien jaar prof geweest, acht jaar in Amerika geweest, daar had ik vooral heel veel fun, en nu ben ik ploegleider sinds 2009.”

De meest opvallende prestatie van Vogels is zijn tweede plaats in Gent-Wevelgem 2003. Alsof het de dag van gisteren was herinnert hij zich die voorjaarskoers. “Ik reed bij een kleine, Amerikaanse ploeg. Ik reed veel goede resultaten en de klassiekers waren mijn ding, zo reed ik ook twee keer top-10 in Parijs-Roubaix. Maar met die kleine ploeg konden wij Roubaix niet rijden. Daarom was Gent-Wevelgem goed voor mij, als grote renner van 83 kilo met een goede sprint. En als je de latere wereldkampioen, Tom Boonen, kan verslaan…”

“We gingen met zes man naar de finale. Andreas Klier won uiteindelijk en ik was tweede. Dat was heel leuk”, lacht Vogels. “De laatste 400 meter was het wind tegen en ik denk dat ik een beetje vroeg aan mijn sprint begon. Klier kwam van achteren en won. En als je video’s ziet, zie je dat ik Boonen bijna liet vallen. Dat was voor Tom niet leuk, voor mij ook niet, maar het podium maakt mij wel trots.”

Kameraadschap bij Rabobank
Dan was er ook nog het jaar dat Henk Vogels bij Rabobank reed. “In 1995 zat ik nog bij Novel met Edwig Van Hooydonck en Frans Maassen, en daarna kwam het eerste jaar met Rabobank”, herinnert hij zich. “Ik heb veel vrienden aan die tijd overgehouden. Léon van Bon, Michael Boogerd… Het was geen heel sterke ploeg, want daar begon het pas. Daarna zat de ploeg nog twintig jaar in de sport, maar het is heel leuk om aan terug te denken omdat ik sinds de nieuwelingen al gereden heb met bijvoorbeeld Max van Heeswijk en Aart Vierhouten.”

“De kameraadschap staat mij nog bij. Die eerste twee jaar als prof zijn niet makkelijk, hè? In 1995 en 1996 was dat heel zwaar, als je 21 jaar bent en je de Vuelta doet… Het is zwaar, maar je leert heel snel. Dat is ook normaal, want als je wil winnen moet je wel snel leren.”

De loopbaan van Vogels bracht hem bij ploegen en grote wedstrijden. “Ik zat daarna nog bij de Franse ploeg Crédit Agricole en bij Lotto Davitamon met Robbie McEwen. Het was een mooie carrière, met twee keer de Tour de France, twee keer de Giro, twee keer de Vuelta en acht wereldkampioenschappen met Australië”, somt hij op. Het zijn vooral de vele successen in dienst van McEwen die nog altijd warme herinneringen bij hem oproepen.

Maar dat een wielercarrière ook uit donkere momenten bestaat, ondervond Vogels aan den lijve.

“Opeens zag ik een politieagent met een snelheidsmeter staan. Ik zag een bord met 64 mijl per uur erop. Dat is bijna 106 km/h. Dat is de laatste herinnering die ik had”, vertelt hij over een incident uit 2003 waar hij zwaar gewond raakte. “Wat er gebeurd is, weet niet ik. Maar ik ben gevallen en heb mijn nek en mijn linkervoet en -enkel gebroken. Ik heb negen centimeter lange schroeven erin gehad en daarna zat ik zes maanden in een rolstoel.”

Twee weken aan herinneringen zijn door die klap voorgoed verloren in het geheugen van de Australiër. Ondanks zes maanden in een rolstoel gaf Vogels zijn carrière niet op. “Het voorjaar daarop zat ik weer op de fiets, maar ik was niet dezelfde renner. Echt niet”, stelt hij. “En ik zat veertien jaar aan de antidepressiva, omdat ik ook heel hard was gevallen op mijn hoofd. Ik was niet dezelfde renner meer na die zware valpartij.”

“Mijn linkervoet is nog altijd niet goed, maar vooral heb ik ook mentaal problemen gehad. Nu is dat geen probleem meer, maar ik kampte wel met die depressieve klachten. Nu zit ik weer 200 kilometer per week op de fiets”, bekijkt Vogels het positief en met een lach. “Ik stap alleen maar op voor koffieritjes en ik ben ook 20 kilo zwaarder dan als wielrenner, maar ik kan ook niet niks doen.”

‘Jonge renners uit Australië moeten zichzelf kunnen redden in het wereldje’
In zijn rol als ploegleider van de continentale ploeg ARA | Skip Capital, dat vanaf 2025 overigens stopt met het eliteteam en verder gaat als U19-ploeg, werkt Vogels veel met jonge renners. “Ik praat niet zoveel met die jongens daarover en over zware valpartijen, want ik wil vooral positief zijn, bijvoorbeeld met tactische besprekingen. Ik wil ze motiveren.”

“Als je 18 tot 22 jaar bent, is het niet makkelijk”, geeft Vogels aan. Australische talenten met het doel om in Europa te slagen, wil hij daarom iets extra’s meegeven. “Voor ons is belangrijk om jonge coureurs te leren dat wielrennen niet alleen tactisch is, maar ook dat je jezelf kan redden in het wereldje. So that they learn how to be a good bike rider and not just having people wiping their asses. In Europa wordt heel veel voor jonge renners gedaan. Wij Australiërs zijn maanden van huis weg, terwijl zij gewoon lekker naar huis gaan. Dat maakt het moeilijker.”

Een aantal renners uit de tijd dat hij zelf nog fietste, komt de voormalige lead-out van McEwen nog altijd tegen. In de Tour de Langkawi is dat bijvoorbeeld landgenoot Mark Renshaw, tegen wie hij de laatste jaren van zijn loopbaan meermaals koerste. “Verder is het niet veel, maar als ik een koers doe in Europa met de ploeg, dan is er bij elk team wel een ploegleider met wie je in je carrière gereden hebt. Dan praat je even bij tijdens een ploegleidersmeeting. Maar ik woon in Australië nu.”

Het leven Down Under bevalt Vogels goed. De ambitie om als ploegleider de stap te zetten naar Europa, daar wil hij niet aan denken. “Als die jonge renners maar winnen. Dat is voor mij beter dan als ik zelf ‘win’. Ik zit de laatste tien jaar al bij Australische ploegen en dit is goed voor mij. Op dit moment zit ik op mijn plek, al zijn er altijd mooie dingen te ontdekken in deze hele mooie sport.”

Verder leidt Henk Vogels, met bijnaam Dreekus, een anoniem bestaan – maar wel in de wielrennerij. “Alleen mensen van vroeger in het peloton spreken mij nog aan. Mijn familie is Nederlands en ik zat bij een Nederlandse ploeg; in de wielerwereld weten mensen dat, maar het grote publiek niet echt”, aldus Vogels, die de anonimiteit van zijn leven in Australië omarmt met een lach. “Voor mij is dat wel beter, no pressure. Haha!”