Materiaalzone 
Fietstoerisme 
En dat is drie! Tadej Pogacar triomfeert opnieuw in Ronde van Lombardije
Een nieuwe editie, dezelfde winnaar. Tadej Pogacar heeft voor een derde opeenvolgende keer de Ronde van Lombardije op zijn naam geschreven. De Sloveen van UAE Emirates reed in de afdaling van de Passo di Ganda weg uit een elitegroepje en soleerde vervolgens – ondanks opkomende krampen – naar de vijfde monumentale zege uit zijn loopbaan.
Het wielerseizoen loopt op zijn einde, maar in dit ‘superweekend’ konden de wielerliefhebber nog volop genieten van de koers. Er was niet alleen het WK gravel in de regio Veneto, maar ook (of vooral) de 117e editie van de Ronde van Lombardije. De route van de ‘koers van de vallende bladeren’ voerde dit jaar weer van Como naar Bergamo, met de Madonna del Ghisallo, Passo della Crocetta, de Colle di Zambla en de Passo di Ganda als belangrijkste scherprechters. En in de absolute slotfase kon de Colle de Aperto nog bepalend zijn.
Attractieve openingsfase
Voor de start werd er reikhalzend uitgekeken naar de driestrijd tussen tweevoudig Il Lombardia-winnaar en titelverdediger Tadej Pogacar, man-in-vorm Primoz Roglic en Remco Evenepoel, die nog wel een appeltje te schillen had met de laatste monumentale klassieker van het seizoen. Deze kleppers hielden zich in de openingsfase nog afzijdig, maar veel andere renners waren wel tuk om mee te gaan in een vroege ontsnapping. In een zeer attractieve openingsfase vonden tien renners elkaar, in een poging een vroege vlucht op poten te zetten.
Simon Geschke maakte deel uit van de kopgroep – foto: Cor Vos
Rasaanvaller Thomas De Gendt was een opvallende naam in de kopgroep en de ervaren Belg van Lotto Dstny kon in de spits van de koers rekenen op gezelschap van Nicolas Prodhomme (AG2R Citroën), Samuele Battistella (Astana Qazaqstan), Paul Ourselin (TotalEnergies), Mattia Bais (EOLO-Kometa), Simon Geschke (Cofidis), Jacob Eriksson (Tudor), Kamil Małecki (Q36.5 Pro Cycling), Asbjørn Helleberg (Lidl-Trek) en Nicolò Buratti (Bahrain-Victorious). Een interessante kopgroep, maar in het peloton was men zeker nog niet tevreden met de koerssituatie.
Kopgroep ontstaat in twee schuiven, Evenepoel komt ten val
Meerdere renners probeerden namelijk nog de oversteek te maken naar de groep-De Gendt/Geschke. Filippo Ganna en Ben Swift waren zeer actief namens INEOS Grenadiers en ook Martin Marcellusi en Alex Tolio (Green Project-Bardiani CSF-Faizanè), Nils Brun (Tudor), Nicola Conci en Tobias Bayer namens Alpecin-Deceuninck probeerden de scheve situatie nog recht te zetten. De achtervolgende groep leek even in een klassieke chasse patate te belanden, maar op de flanken van de beklimming naar het beroemde kerkje Madonna del Ghisallo volgde er dan toch een hergroepering.
Het peloton werd ondertussen, in aanloop naar de eerste klim, opgeschrikt door een valpartij. En het was niet de eerste de beste coureur die tegen de grond ging. Evenepoel, toch een van de topfavorieten voor de overwinning, was betrokken bij de val en bleef toch lang op het asfalt zitten. De kopman van Soudal Quick-Step kon gelukkig wel – zij het met een flink bebloede linkerelleboog – zijn weg vervolgen en vervolgens terugkeren in het peloton. Sjoerd Bax was dan weer minder gelukkig: de Nederlander van UAE Emirates moest de koers wel verlaten.
Een bekend beeld uit Il Lombardia: de renners op de top van de Madonna del Ghisallo – foto: Cor Vos
Jumbo-Visma neemt zijn verantwoordelijkheid
Terug naar de kop van de koers. Swift, Tolio, Marcellusi, Brun, Conci en Bayer – Ganna was inmiddels gelost – vonden de aansluiting met de oorspronkelijke kopgroep van elf. Zo begonnen we met een vlucht van zestien renners aan een nieuwe, wat minder onstuimige, fase van de Ronde van Lombardije. De aanvallers kregen de zegen van het peloton en zo liep de voorsprong op tot meer dan vier minuten. Over het peloton gesproken: dat werd – na een eerste fase van aftasten – aangevoerd door de mannen van Jumbo-Visma, in dienst van Roglic.
De Nederlandse formatie kreeg al vrij snel hulp van EF Education-EasyPost, dat met Richard Carapaz en Ben Healy twee interessante renners in de gelederen had. Door de verenigde krachten in het peloton, werd er steeds meer van de voorsprong afgeknabbeld. Op de top van de beklimming naar Roncola was het verschil al gehalveerd tot goed twee minuten. Op de flanken van deze col (9,4 km aan 6,6%) besloot Soudal Quick-Step – de ploeg van de gevallen Evenepoel – het commando over te nemen, een strak tempo op te leggen en de koers hard te maken.
Ben Healy speelt alles of niets?
Er viel al snel een eerste slachtoffer te noteren van het beulswerk van Mauri Vansevenant: Enric Mas. De Spaanse klimmer, vorig jaar tweede in Il Lombardia en vorige week nog vierde in de Giro del’Emilia, kende vandaag duidelijk een mindere dag en konden we dus al in een vroeg stadium afschrijven voor de zege. Intussen waren de koplopers begonnen aan de Passo della Crocetta (11 km aan 6%). Dit bleek het uitverkoren punt voor Battistella om aan de boom te schudden: door zijn versnelling werd de kopgroep stevig uitgedund, zelfs gehalveerd.
Evenepoel kon na zijn valpartij geen hoofdrol meer vertolken – foto: Cor Vos
En ook in het peloton zagen we een versnelling van Ben Healy en Oscar Onley. Vooral de aanval van de Ierse kampioen van EF Education-EasyPost was opvallend, zo vroeg in de koers. Healy voelde zich klaarblijkelijk goed en probeerde de oversteek te maken naar de uitgedunde kopgroep. De voorjaarsrevelatie kreeg echter niet al te veel ruimte van de mannen van Jumbo-Visma, die een stevig tempo reden aan kop van het peloton, waar de deur toch ook wagenwijd openstond. Healy en Onley slaagden er echter wel in om aan te sluiten bij de koplopers.
Nieuwe val, dit keer met Landa en Carapaz
En Healy nam in de daaropvolgende kilometers geen gas terug en besloot rustig door te stampen. Alleen Onley, Tolio, Marcellusi en Prodhomme wisten hun wagonnetje aan te haken en zo trokken we met vijf koplopers over de top van de Zambla Alta, op ruim zestig kilometer van de finish. En het peloton? Dat werd voor een tweede keer opgeschrikt door een valpartij, met als bekendste slachtoffers Mikel Landa en Richard Carapaz. Die laatste zat al snel weer op de fiets, maar Landa – de nummer drie van vorig jaar – moest toch even bekomen.
De Spaanse klimmer leek zijn laatste koers van Bahrain Victorious in mineur te eindigen, maar kroop uiteindelijk wel weer op de fiets, maar een goede klassering leek wel ver weg. Healy trok zich natuurlijk weinig aan van het leed van Landa en gaf flink van jetje in de afdaling van de Zambla Alta. Marcellusi wist als enige mede-aanvaller het wiel van de ontketende Ier te volgen en deze twee renners begonnen met voorsprong aan de eerste klimmende stroken van de Passo di Ganda, de scherprechter van de dag. Tolio, Prodhomme en Onley waren inmiddels ingerekend.
Ben Healy ging al vroeg in de aanval – foto: Cor Vos
Spektakel op de flanken van de Passo di Ganda, Evenepoel past
Healy en Marcellusi reden nog altijd zeer sterk in de rondte, maar in het peloton zat de vaart er inmiddels ook goed in. Hierdoor liep het verschil richting de voet van de Passo di Ganda terug tot goed veertig seconden en dit bleek niet genoeg voor de twee dappere vluchters. De moegestreden Marcellusi werd als eerste ingerekend, Healy probeerde het in zijn eentje nog wat langer uit te zingen, maar bleek ook een vogel voor de spreekwoordelijke kat en werd ingerekend door de sterksten van het peloton.
Adam Yates opende de debatten en kreeg Julian Alaphilippe met zich mee. Deze twee toppers kregen niet veel later het gezelschap van topfavorieten Roglič en Pogačar, Simon Yates, Aleksandr Vlasov, Carlos Rodriguez, Michael Woods, Richard Carapaz, Chris Harper, Antonio Tiberi, Andrea Bagioli en Fausto Masnada. En Evenepoel? De Belgische kampioen moest duidelijk kleur bekennen en zou de kop van de koers niet meer terugzien. In de voorste regionen zagen we intussen een vreemd schouwspel, want de twee Slovenen keken elkaar het wit uit de ogen.
Pogacar op weg naar een nieuwe zege in Il Lombardia – foto: Cor Vos
Bergop lukt het niet, dan moet het maar bergaf
Het gepoker tussen de twee matadoren opende perspectieven voor de mannen van de ’tweede lijn’ en zo ontstond er een nieuwe kopgroep, zonder Roglic en Pogacar. Die laatste kon zich niet meer inhouden en reed in een ruk naar voren, en ging er niet veel later zelfs alleen vandoor. Een beslissend moment in de koers? Nee, want een sterke Vlasov wist met ogenschijnlijk gemak het gaatje op Pogacar te dichten, en nam niet veel later zelfs brutaal over. Roglic gaf dan weer een minder flitsende indruk, maar wist zich op karakter wel weer naar voren te knokken.
Pogacar, Vlasov, Bagioli, Simon en Adam Yates, Roglic en Rodríguez: met deze zeven toppers begonnen we aan de afdaling van de Passo di Ganda. Bergop bleek Pogacar dus niet in staat om het verschil te maken, maar de kopman van UAE Emiraes veranderde het geweer van schouder en probeerde zijn concurrenten dan maar bergaf te verrassen. De vreemd koersende Roglic kreeg het gat niet dicht en zo sloeg zijn jongere landgenoot meteen een mooie bres. Pogacar schuwde de risico’s duidelijk niet en reed zo een halve minuut weg van de achtervolgers.
Roglic en co moesten hun meerdere erkennen in Pogacar – foto: Cor Vos
Opkomende krampen houden Pogacar niet van derde zege
Pogacar wist in de eerste daaropvolgende vlakke kilometers zijn voorsprong uit te bouwen tot 45 seconden en leek ribbedebie, maar sloeg met nog goed tien kilometer te gaan plots op zijn bovenbenen, een teken van… kramp. De Sloveen kon echter nog wel een goed tempo aanhouden en had ook het ‘geluk’ dat de samenwerking bij de achtervolgers bijzonder moeizaam. Hierdoor liep Pogacar toch gewoon verder uit en begon hij met een voorsprong van een kleine minuut aan de laatste helling van de dag, de Colle Aperto (1,6 km aan goed 8%).
Pogacar reed dit korte klimmetje nog met bijzonder veel zwier op en soleerde vervolgens op grootse wijze naar een nieuwe zege in de Ronde van Lombardije. Na overwinningen in 2021 en 2022, is het dit jaar dus opnieuw raak voor de nog altijd maar 25-jarige Sloveen. Na de glorieuze binnenkomst van de grootmeester van Lombardije kregen we een sprint voor de tweede plaats. De sterke Bagioli won dit sprintje, voor Roglic, die in zijn afscheidskoers voor Jumbo-Visma dus als derde eindigde. Evenepoel kwam nog als negende over de streep.
🚴🇮🇹 | Lukt het niet bergop, dan rijdt Tadej Pogacar weg in de afdaling. De Sloveen wint voor het derde jaar op rij de Ronde van Lombardije! 🤯🤯#ILombardia
📺 Koers kijk je op discovery+ pic.twitter.com/Y3mCS9leJw
— Eurosport Nederland (@Eurosport_NL) October 7, 2023
foto: Cor Vos
In de RIDE Magazine Zomergids 2025 (€12,50) lees je een uitgebreid interview met wereldkampioen Tadej Pogačar. De Sloveen kwam spontaan naar de Alpecin Barbershop voor een knipbeurt en dat draaide uit op een interessant interview. Pogačar praat over het pakken van KOM's en het nastreven van nieuwe doelen. Bestel jouw exemplaar van het zomernummer 2025 van RIDE Magazine hier!!
Waarom blijft het keer-op-keer toch zo moeilijk voor renners in een achtervolgend groepje om te begrijpen dat ze éérst moeten samenwerken om een koploper terug te halen, en daarna pas kunnen gaan gokken. Voor mijn gevoel hebben we dit seizoen ook echt extreem veel solo-overwinningen gezien van renners die aanvielen uit de voorste groep waarna het daarachter direct stil viel. Kan me eigenlijk niet eens een serieuze koers herinneren waarin een late uitval werd teruggepakt door een goed samenwerkend groepje...
Het is zo intens frustrerend om te zien als fan, en het wielrennen wordt er niet per se heel veel leuker op wanneer steeds meer koersen als een nachtkaars uit gaan en er helemaal geen strijd om de overwinning is..
De groep was te groot. Alsof ze met 10 man langs de waterkant staan, iemand zien verdrinken, en verwachten dat iemand anders wel in het water duikt om de drenkeling te redden. Terwijl je als drenkeling misschien beter af bent als er slechts 1 of 2 omstanders zijn.
Het vallen van de bladeren? Ik geef nooit duimen omlaag maar met deze onzin heb je een primeur beet.
Bij de valpartij van Hirschi leek de Zwitser te dromen en trof Evenepoel absoluut geen schuld.
In de tijd van hyperspecialisatie op elk gebied meedoen, dat is ongekend.
Roglic nog op het podium maakt het extra mooi.
Mooi seizoen gezien, wel met extreme dominantie van een paar renners. Bleven enkel maar wat kruimels over voor de rest. Ook toch een paar keer een mooi duel door de neus geboord zien worden: MvdP vs. WvA in Roubaix, REV vs. Pogi in LBL, REV vs. Roglic in de Giro en misschien door de val van Pogacar ook de echte clash met Vingegaard in de Tour.
Mijn top-3 van het jaar: 1. Pogacar 2. Van der Poel 3. Vingegaard
Mooiste momenten:
3. De explosie van Van der Poel boven op de Poggio. Al veel mooie versnellingen gezien op de Poggio (Alaphilippe in ‘20 en Sagan in ‘17 om er maar 2 te noemen), maar nog nooit iemand op 100m tijd zo’n gat zien slaan. Voor de Nederlanders zal de eerste wereldtitel in 4 decennia erboven staan, maar ik vond zijn zege in MSR nog fotogenieker. De beste coureurs ter wereld, tikje geven om te passeren bij Pogi en er dan onweerstaanbaar van wegknallen en solo binnenkomen. Grootse zege.
2. De buitenaardse tijdrit van Vingegaard. Het Granon-moment van dit jaar, wellicht het belangrijkste wielermoment van het jaar. Mokerslag voor Pogacar, die hij volgens mij de dag erna ook mentaal betaald heeft bij zijn inzinking. I'm gone. I'm dead.
1. Pogacar die wegknalt van Van der Poel op de Oude Kwaremont. Briljante editie van voor mij sowieso al dé wedstrijd van het jaar. Hét moment met als leuke extra Alpecin-man Vannieuwkerke die op Sporza niet goed lijkt te willen beseffen wat er gebeurt maar De Cauwer die meteen de superioriteit van de 2-voudige Tourwinnaar juist weet in te schatten. Kan zo naast die iconische versnelling van Cancellara op de Muur.
Qua momenten staat voor mij de tijdrit van Vingegaard op 1. Porno op een fiets; nog nooit zoveel perfectie gezien (qua vorm, materiaal, voorbereiding, durf, etc)
Op 2 voor mij de Poggio. Als je op die manier kunt wegpoefen van de allerbesten, dan ben je de allerallerbeste.
Op 3 het WK: prachtige wedstrijd op iets wat vooraf was weggezet als een flutparcours. Met de demarrage van Matje (ik werd gek), zijn valpartij (ik werd nog gekker), en uiteindelijk toch de winst op anderhalve schoen (ik kreeg een delirium).
Maar deze top 3 mag van mij ook helemaal andersom.
Nu zie je dat Evenepoel vol achter zijn eigen ploegmaat loopt te koersen. In mijn ogen onbegrijpelijk, zeker als je eerder nog bent gelost.
En deze ? Bekijk de vertraagde beelden na 14 seconden. Kan hier niets uit opmaken in feite. Remco probeert nog over de fiets van Bax te jumpen lijkt me zonder succes evenwel.