Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Bradley Wiggins kampte met het ‘oplichterssyndroom’: “Heb mijn trofeeën kapotgeslagen”
Bradley Wiggins boekte gedurende zijn carrière tal van grote zeges, maar hij kon daar tijdens en na zijn loopbaan niet altijd van genieten. De Brit leed namelijk aan het ‘impostor syndrome’, dat in het Nederlands het ‘oplichterssyndroom’ genoemd wordt. Mensen die hiermee kampen, hebben het gevoel dat ze hun succes niet verdienen, ondanks externe bewijzen van hun competenties.
In een documentaireserie van de BBC neemt Wiggins de kijker mee naar de dag dat hij geridderd werd, in december 2012. Eerder dat jaar had hij als eerste Brit ooit de Tour de France gewonnen. “De dag dat ik geridderd werd, sloeg het impostor syndrome keihard toe”, begint hij. “Mijn ridderschap viel niet samen met andere atleten, ik stond er vooral tussen militair personeel.”
“Het was een lesje in nederigheid om samen met hen in de rij staan. Militairen die ledematen misten, wilden met me op de foto, maar ik voelde me geen held die dag. Ik vond van mezelf dat ik het niet waard was om tot ridder geslagen te worden.”
Trofeeën en medailles
Ook op andere momenten uitte het impostersyndroom zich, aldus Wiggins. “In 2019 had ik een moeilijke periode. Mijn vrouw had het mentaal zeer zwaar en zelf verloor ik het grotere geheel ook uit het zicht. Ik heb al mijn trofeeën kapotgeslagen.”
De oud-wielrenner doelt daarmee vooral op de awards die hij kreeg, zoals de BBC Sports Personality of the Year-award en zijn aandenken aan zijn ridderschap. “De wielermedailles en trofeeën voor mijn overwinningen heb ik gehouden, maar ze zitten samen ergens in een zak. Ook mijn olympische medailles zitten in een plastic zak.”
Die moest toch niet zwijgen.
Ofwel wat jij suggereerd is kantine praat, de stoere jongen spelen over de rug van een sporter die altijd al dergelijk geestelijke problemen kende maar waar jij graag om op te vallen direct een zwart label op plakt.
Dat hij zich beschaamd voelt tussen echte helden omdat hij zijn prestaties altijd al relativeerde, dat hpkan dus gewoon, ook zonder insinuaties. Dit zegt meer over jou dan over Wiggens.
In apepakkie met raar prulding in je klauwen slijmverhalen door de strot geramd krijgen doet wat met de psyche. Een normaal mens is daar niet op ingericht laat staan de manier waarop mensen je gaan behandelen nadien. Vraag maar aan Tom Dumoulin.
Waar ze overigens in Oekraïne erg blij mee zijn.
Ik weet niet exact hoe altijd de psyche werkt, maar je schuldig voelen bij een prestatie zal toch te maken hebben met details die niet te prijzen zijn. Ik kan mij voorstellen dat je je schuldig zou kunnen voelen wanneer je bijvoorbeeld een promotie krijgt op werk, ten koste van je directe collega die ook je beste vriend is, zonder dat je je ergens aan schuldig hebt gemaakt. In allerlei andere gevallen, denk ik dat iemand zich ergens schuldig aan heeft gemaakt om iets te kunnen volbrengen met succes en het geweten gaat knagen wanneer ze er publiekelijk voor beloond worden. In de meeste van alle gevallen, denk ik dat imposter syndrome eerder opkomende gewetensbezwaren zijn na een handeling gedaan vanuit een vorm van narcisme.