De Scott Addict Gravel Tuned: een echte gravelracer
foto's: Joris Knapen
Ties Wijntjes
dinsdag 27 september 2022 om 07:57

De Scott Addict Gravel Tuned: een echte gravelracer

Waar gravelfietsen voor velen een manier is om het avontuur op te zoeken of te ontspannen, kan het evengoed om racen en snelheid draaien. Met dat als doel in gedachten ontwikkelde Scott de Addict Gravel Tuned. Ik onderwierp de fiets in de Dolomieten aan een uitgebreide test en ervoer hoe snelheid en gravel hand in hand kunnen gaan.

Een hele mond vol, de Scott Addict Gravel Tuned. Maar, als we de naam ontleden leren we gelijk een hoop over de fiets. De Addict Gravel is de gravelbike die, geïnspireerd op de Addict RC wegfiets is ontworpen. Tuned is een verwijzing naar de gelijknamige productencollectie van Scott, gericht op off-road performance. De Addict Gravel Tuned is dus het performance model van Scott’s gravelbikes.

Een prima decor voor een fietstest – foto: Matteo Gobbato/@mattgob.jpg

Waar presteren voor een wegfiets vaak draait om een combinatie van stijfheid, laag gewicht en aerodynamica, ligt dat bij gravelbikes net wat ingewikkelder: de factor comfort is ook van ongelooflijk belang. Maar, wat is daarin nou de perfecte balans? Hoeveel comfort kan een gravelracer werkelijk bieden zonder aan stijfheid in te boeten?

Daar ging Scott naar op zoek toen ze de Scott Addict Gravel Tuned ontwikkelde. De opvolger van de eerste generatie Addict Gravel leent daarin wederom een hoop van de welbekende Addict RC, zoals de buisvormen en de geïntegreerde zadelpenklem. Niet onlogisch, want net als zijn weg-equivalent is de Addict Gravel Tuned dus gemaakt om snel te gaan, zij het op het onverharde.

Alles voor de snelheid
Niet alleen de naam verraadt dat de fiets is gemaakt om snel te gaan, het is ook aan de fiets te zien. De wat dikkere buizen verraden dat aerodynamica ook een rol heeft gespeeld bij de ontwikkeling. Het frame is ontworpen met Scott’s Airfoil; een wijze van buisontwerp die weerstand moet verminderen en ook is gebruikt in de ontwikkeling van de meest recente Foil.

De Syncros Duncan SL Aero zadelpen – foto: Joris Knapen

Ook de D-vormige zadelpen en de volledig geïntegreerde cockpit dragen hun steentje bij aan de verbeterde aerodynamica. Dat is dan misschien niet eerste prioriteit bij een gravelbike, maar voor de racer die het maximale uit zijn fiets wil halen is het zeker een fijne toevoeging.

Maar, de grootste winst en de meeste snelheid zit vooral in de stijfheid van het frame. Daarvoor heeft Scott Evo-Lap technologie gebruikt, een specifieke manier om het frame te ontwerpen. Hiermee kan digitaal het frame gemodelleerd worden en op verschillende manieren gekeken worden hoe dit zo efficiënt mogelijk kan. Zo kunnen verschillende buisstructuren en verschillende wijzen van plaatsing van de carbonlagen worden gesimuleerd, waarna vervolgens verschillende configuraties geanalyseerd kunnen worden en de belasting op specifieke delen van het frame getest kan worden.

Even aanzetten en je voelt de stijfheid van de fiets gelijk – foto: Joris Knapen

Een vrij technisch, theoretisch verhaal, maar in de praktijk leidt het ertoe dat de verschillende carbonlagen door de vele computermodellen geoptimaliseerd zijn. Dit komt niet alleen het gewicht van het frame ten goede, maar ook de stijfheid en volgens Scott zelfs het comfort.

Ook ruimte voor comfort
Want het draait dus niet alleen maar om stijfheid, aerodynamica en pure snelheid bij de Addict Gravel Tuned; comfort is wel degelijk meegenomen in de rekensom toen het frame werd ontwikkeld. Logisch, want op het onverharde kan een beetje extra comfort er juist ook voor zorgen dat je wat minder energie verliest en een inspanning wat langer vol kan houden. Indirecte snelheid zullen we maar zeggen.

Naast de plaatsing van de carbonlagen, moet ook een verlaging van de staande achtervork en verbreding van de voor- en achtervork aan het comfort bijdragen. Zo biedt de achterdriehoek iets meer demping en is er ruimte voor banden tot 45 millimeter breed.

Bovenop de framebuis kan je een tasje monteren, maar dat laat wel al snel lakschade achter – foto: Joris Knapen

Wat als enige een beetje buiten de boot valt als we naar de fiets kijken, zijn een viertal montagepunten: voor spatborden (voor en achter), een tasje op de bovenbuis en een bidon op de onderzijde van het frame. Alhoewel ik het nut van een tasje of een derde bidon monteren ook voor een gravelracer nog wel zie, vind ik spatborden niet helemaal bij het type fiets passen. Voor een alledaagse gravelbike die je wellicht ook gebruikt om te forenzen is dat natuurlijk ideaal, maar bij een racer pur sang is het een overbodige toevoeging.

De belangrijkste onderdelen van de afmontage zijn dan weer perfect te verklaren: de stijve carbon DT Swiss GRC1100 Disc en 12-speed SRAM Red eTap AXS zullen presteren niet in de weg staan, maar eerder bevorderen. De Addict Gravel Tuned wordt ook nog eens geleverd met een vermogensmeter, in de crankset. Geen noodzaak, maar wel een fijne bonus.

De eerste kennismaking
Dat de fiets is gemaakt om te presteren, valt gelijk op als ik hem voor het eerst zie. De buizen, complete kabelintegratie, het elektronische schakelen: alles aan deze fiets straalt uit dat hij is gemaakt om hard te gaan. Het gevoel tijdens het fietsen is uiteraard belangrijker, maar het oog wil ook wat en dat krijgt het: een fraaie racer.

Twee holografisch-gekleurde ventielen vormen een mooi detail – foto: Joris Knapen

Ik test de fiets tijdens een bikepackingtrip door de Dolomieten. Geen ideale test voor een snelle racer zou je zeggen, maar ik laat de tassen ook regelmatig staan om eens flink een berg op en af te kunnen knallen. De eerste kilometers die ik op de fiets rijd voeren over asfalt, naar het treinstation om precies te zijn. Het zijn amper tien minuten, maar daarin voel ik gelijk dat het niet alleen op papier een snelle fiets is.

Tijdens de eerste rit, na aankomst in Innsbruck, die ook vrijwel geheel over asfalt loopt – om zo snel mogelijk de Dolomieten te bereiken – merk ik dat wederom. Wat me tegenhoudt om écht snel te gaan zijn hier enkel de brede banden. Op de beklimming van de Brennerpas merk ik wel degelijk dat je minder makkelijk snelheid meedraagt dan op een wegfiets, maar dat lijkt écht toe te schrijven aan de stroperige banden. De stijfheid van de fiets zelf – en dan voornamelijk de voorzijde en de trapas – hoeft niet onder te doen voor een degelijke wegfiets.

De hort op, de weg af
Maar uiteindelijk gaat het erom hoe de fiets presteert op onverharde wegen natuurlijk. Het gevoel is daar heel erg hetzelfde: de fiets is erg stijf en maakt makkelijk snelheid, zeker bergop. Op de eerste aanzet reageert de fiets goed en schiet hij voor een gravelbike rap weg. Dat voel je ook weer als je even gaat staan op de pedalen; de kracht die je levert wordt ook echt omgezet in snelheid.

Snel gaan; dat wil de Scott Addict Gravel Tuned wel – foto: Joris Knapen

Ook het lichte gewicht van de fiets is bergop merkbaar, al komt het vooral in de omgang van de fiets goed tot zijn recht. Bergop, in een steile afdaling, in snelle bochten op het vlakke: ik heb constant het gevoel dat ik de controle over de fiets behoud. Met speels gemak zelfs. De fiets is erg reactief, wat zowel anticiperen op dat wat komt als snel reageren op bijvoorbeeld een gat in de weg heel makkelijk maakt.

Dat komt naast het gewicht denk ik door een andere uitblinker van de fiets: de Syncros Creston iC cockpit. Niet heel verrassend, want dit is hetzelfde stuur als wat op het beste model van de de Addict RC wegfiets zit. Het stuur is ongelooflijk stijf, wat bijdraagt aan goeie krachtoverdracht als je een sprint trekt of een flinke krachtsinspanning levert uit het zadel. Daarnaast zorgt het dus ook voor heel aangename, directe omgang met de fiets.

De fijne omgang en reactiviteit maken de fiets naast snel ook speels – foto: Joris Knapen

Dat blijkt des te meer als ik bij terugkomst in Nederland besluit de fiets op een stukje singletrack te proberen. Ik kies expres voor een passage zonder al te veel technische obstakels zoals bomen of rotsen, maar toch is het een stuk uitdagender dan een breed grindpad. Ook hier komt de fiets ongelooflijk goed tot zijn recht, omdat je door het scherpe sturen van de fiets makkelijk over een stukje flowy singletrack navigeert. Het voelt als een speeltuin.

Het is tegelijkertijd ook op het randje, want een uitstekende wortel in een bocht is eigenlijk net te veel van het goede. Dat merkte ik in de Dolomieten ook al: als de ondergrond erg los en ruw werd, verlies je met de Schwalbe G-ONE Race Evolution ondanks de breedte van 45 millimeter redelijk snel grip. Dat is natuurlijk geen groot probleem, want de bandjes zijn het onderdeel welke je het makkelijkst vervangt.

Geen grenzeloos gemak
De stijfheid van het stuur – en de fiets als geheel – heeft natuurlijk ook weer een keerzijde. Een erg ruwe afdaling of een steil pad naar beneden waar je weinig snelheid kan maken vraagt door het stijve stuur veel van je bovenlichaam. Evengoed zijn het enkel weer de uitersten waar ik dat merk; overwegend scoort de fiets heel goed op comfort. Gedurende twee weken (vol lange, uitputtende ritten) voel ik me zelden niet op mijn gemak. Die ene steile of ruwe afdaling dus, maar als het wegdek weer even verhard of wat minder wild is, ebt die vermoeidheid in het bovenlichaam ook snel weer weg.

Het Syncros Creston iC stuur – foto: Joris Knapen

Het enige echte nadeel aan de fiets vind ik de toch wat matig schakelende SRAM red eTap AXS. Misschien is de groep die ik gebruik net slecht afgesteld, maar het schakelen verloopt allerminst soepel. Iedere schakelbeweging is vertraagd en onvoorspelbaar, waardoor ik lastig kan anticiperen en de versnelling vaak lomp verspringt als ik schakel. Voor een prijs van 8.999,- mag je beter verwachten.

En die montagepunten zijn niet alleen op papier een nadeel, ook in de praktijk ben ik er niet enorm fan van. Okay, die extra bidon onderop het frame komt eerlijk gezegd erg goed van pas, maar de andere montagepunten vind ik toch wat overbodig. Daarnaast zitten de plastic dopjes ter opvulling van de montagepunten erg los en vallen ze er zomaar uit als je er één keer iets overheen haalt. Je kan ze dus verliezen zonder dat je er erg in hebt.

foto: Joris Knapen

De montagepunten buiten beschouwing gelaten is de Scott Addict Gravel Tuned een gravelracer pur sang. De fiets blinkt qua stijfheid en gewicht absoluut uit. Dat merk je als de weg omhoogloopt, maar ook op vlakke passages of een bochtig grindpad staat de fiets zijn mannetje meer dan voldoende.

Wat mij betreft springt echter niet alleen de prestatie van de fiets als het gaat om snelheid eruit. Het is namelijk evengoed een ongelooflijk leuke fiets door de goede reactiviteit en de fijne omgang waar dat toe leidt. De prijs van €8.999,- is zonder meer aan de hoge kant, maar daar krijg je (op de groepset na) een meer dan goede fiets voor.

RIDE Magazine

Om te reageren moet je ingelogd zijn.