Onze nieuwe kledingset is in productie! De afgelopen weken is hard gewerkt aan het finetunen van het design en het kiezen van de beste materialen. Dat is een klus waar veel kennis en preciezie bij komt kijken.

Het hele proces zijn we aan het vastleggen en komt binnenkort online in een verhalenreeks op Materiaalzone en in RIDE Magazine.

Wij moeten nog even geduld hebben voordat we op de fiets kunnen flaneren in ons nieuwe tenue. Op de website van Velor kan je nu al de nieuwe collectie shoppen.

View this post on Instagram

A post shared by WielerFlits (@wielerflits)

Flits, flits, flits! Ja, zo snel gaat swipen tussen nieuwsberichten na deze update. Probeer het maar eens. Nieuws lezen in de WielerFlits App ging nog nooit zo vlot.

Je treft ook een drietal nieuwe buttons boven nieuwsberichten, die je nog makkelijker door de app begeleiden. Bijvoorbeeld naar de pagina waar je je gratis kunt abonneren op gepersonaliseerde meldingen. Handig om niets te missen van je favoriete renner, ploeg of wedstrijd.

Ook nieuw is de toggle switch op het home scherm die je laat wisselen tussen nieuws en uitslagen. We ontvingen wat waardevolle feedback dat deze functionaliteit niet voor iedereen duidelijk was. We hebben daar naar geluisterd en een visuele aanpassing gemaakt. Benieuwd wat jullie ervan vinden.

Laat het ons weten via mail info[at]wielerflits.nl. Of deel je feedback en speciale wensen op ons forum.

Te downloaden voor iOS en Android: https://wielerflits.app/

Het thuisscherm van de WielerFlits App heeft een subtiele, maar fundamentele aanpassing gekregen. Verder is naast de button ‘wielernieuws’ de button ‘Uitslagen’ verschenen.

De functionaliteit achter deze button laat zich makkelijk raden. In één klik wissel je nu tussen de vertrouwde lijst met nieuwsartikelen en een overzicht met de belangrijkste uitslagen.

Nieuwe update van de @WielerFlits App.

In één klik wisselen tussen Nieuws en Uitslagen.

Alles in één en dezelfde app. Gratis beschikbaar voor #iOS & #Android.

Leuk verjaardagscadeautje voor mezelf 🥳 pic.twitter.com/fxpxdDrdP4

— Maxim Horssels (@Horssels) October 9, 2024

Het geklungel in je webbrowser is voorbij. Met deze update van de WielerFlits App heb je nieuws en uitslagen letterlijk met één keer tikken bij de hand.

Ook hebben we het hamburgermenu aangepast en een losse uitslagenpagina toegevoegd, en kan je vanuit de App nu de nieuwste editie van RIDE Magazine aanschaffen. En als je toch in dat menu zit, kan je ook pushmeldingen aanzetten op tags en categorieën die je zelf kiest

Heb je feedback of speciale wensen? Op ons forum gaan we graag met je in gesprek.

Voor het eerst zijn WielerFlits & RIDE Magazine bij de geaccrediteerde media aanwezig op de Olympische Spelen. In Parijs is onze verslaggever Raymond Kerckhoffs present om de belangrijkste wielerdisciplines op de voet te volgen.

“Het is iedere keer weer indrukwekkend om te ervaren hoe groot de Olympische Spelen zijn. Het zijn mijn zesde Zomerspelen. Eerder was ik namens De Telegraaf al present in Sydney 2000, Athene 2004, Peking 2008, Londen 2012 en Rio de Janeiro 2016. Voor Parijs 2024 zijn er 3800 accreditaties uitgereikt aan de geschreven media van over de hele wereld. Ik ben trots dat we als WielerFlits de laatste jaren zo zijn gegroeid dat we nu ook bij het grootste sportevenement welkom zijn. 

Afgelopen donderdag arriveerde ik in olympisch Parijs. In de aanloop naar de openingsceremonie leek het op en rond de Seine wel alsof er meer politie en militairen op de been waren dan gewone mensen. Ik heb een hotel in Quartier Latin, waar ook bijvoorbeeld journalisten van Associated Press zitten. De parking voor mijn auto ligt 150 meter verderop en dat is in tegenstelling tot mijn hotel juist in een rode zone waar je weer een speciale QR code voor nodig hebt. Zo moet je overal op voorbereid zijn.

 In de eerste dagen moet je het evenement, de stad en vooral het olympische en openbare vervoer goed leren kennen. Hoe kom je het snelst bij het Main Pres Centre waar vandaan  de speciale mediabussen naar de venues rijden? Het was even vreemd om nu geen deel uit te maken van een team van zo’n tien tot vijftien personen die in het verleden voor De Telegraaf op de Olympische Spelen werkzaam waren. Na twee dagen had ik mijn weg weer gevonden en weet je precies welke collegae bij je in de buurt zitten om ’s avonds nog eens de hoogte- en dieptepunten van de dag mee door te nemen.

Bij de Nederlandse ploeg, die ten westen van Parijs nabij het gehucht Saint-Lambert verblijft, zijn de werkomstandigheden goed. Op alle Olympische Spelen waar ik werkzaam was, zijn de Nederlandse wielrenners altijd heel succesvol geweest. Al heb je naast de successen natuurlijk ook te maken met teleurstellingen. Het meest bizarre wat ik heb meegemaakt was het goud van Anna van der Breggen in Rio, nadat Annemiek van Vleuten in gewonnen positie een doodsmak in de afdaling maakte. Zoveel mixed emoties heb ik nooit mee gemaakt.

Al was het afgelopen zondag ook dramatisch om te zien hoe Puck Pieterse in de mountainbikewedstrijd het zilver verloor. Op de Olympische Spelen worden altijd bijzondere verhalen geschreven.

In Parijs probeer ik zowel de Nederlandse als Belgische wielrenners te volgen, al valt die combinatie niet altijd mee omdat bepaalde persconferenties op hetzelfde moment plaats vinden of kilometers van elkaar verwijderd. De voor België historische tijdrit met goud voor Remco Evenepoel en brons voor Wout van Aert heeft me kippenvel bezorgd. Voor het eerst in 72 jaar wist België op een onderdeel weer twee medailles te winnen. Knap om te zien hoe beiden na een zware Tour de France op dit grote evenement opnieuw konden pieken. Zo’n persconferentie na de podiumceremonie is een feest om mee te maken. 

Naast de topsport kan ik ook genieten van de sfeer die in de stad heerst. Het lijkt wel alsof een olympisch stad helemaal transformeert. Het mooiste blijven de Zomerspelen van Sydney die nog altijd te boek staan als de ‘best games ever’. In Parijs leeft het ook enorm. Eigenlijk is de stad nu veel rustiger dan normaal. Met al die mensen uit de hele wereld die naar de sport komen kijken voel je een verbondenheid. Het is terecht dat de profrenners op de weg inmiddels ook inzien dat een olympische titel iets heel bijzonders is. Dat gevoel was de eerste keer in Atlanta en later in Sydney nog heel anders. Nu zijn de Olympische Spelen voor mannen als Remco Evenepoel en Mathieu van der Poel ook een absoluut hoogtepunt.

Op zaterdag 27 juli start met de individuele tijdritten het wielerprogramma op de Olympische Spelen in Parijs. Voor het eerst is WielerFlits/RIDE Magazine geaccrediteerd op het grootste sportevenement en zal verslaggever/analist Raymond Kerckhoffs ter plekke zijn. Eerder deed hij al verslag van de Zomerspelen in Sydney, Athene, Peking, Londen en Rio de Janeiro. Met vijf verhalen van die Olympische Spelen tellen we af naar Parijs 2024. Vandaag: Rio de Janeiro 2016.

Ook zonder goud, zilver en brons kun je een olympische held worden. Een etmaal na haar doodsmak in vrijwel gewonnen positie is Annemiek van Vleuten hét gespreksonderwerp in ‘Villa Olimpica’. Niet alleen onder de wielrenners, maar alle sporters uit alle uithoeken van de wereld hebben de verschrikkelijke beelden van dé val gezien. Als geen ander weten zij hoe verschrikkelijk het is om op zo’n sneue wijze het olympische goud aan je voorbij te zien gaan.

In het olympische dorp van Rio de Janerio 2016 trekt Marianne Vos ineens een sprintje. Vanuit haar ooghoeken heeft de Brabantse in de verte de Zweedse Emma Johansson gezien en die ontbrak nog op haar twee oranje velletjes. De tweevoudig olympische kampioene probeert zo veel mogelijk rensters te strikken om een boodschap voor Annemiek van Vleuten op te schrijven. Na haar eigen moeizame periode weet ze als geen ander wat opbeurende woorden kunnen betekenen.

Marianne Vos met de brieven voor Annemiek van Vleuten. Foto: Raymond Kerckhoffs

“Jij was de grootste ster van deze olympische wedstrijd”, schrijven de Poolse rensters. “Trots om zondag met jou op kop te mogen koersen”, laat haar medevluchtster in de finale Mara Abbott weten. ‘Big hugs’ en ‘love’ boodschappen volgen elkaar op. Complimenten voor haar sportieve prestatie en bovenal blijdschap vanwege haar relatief meevallende blessures.

Woorden die troost moeten bieden. Maar kun je iemand die zo dichtbij de hoofdprijs uit haar carrière is wel opbeurend toespreken? Vrij snel na aankomst in het olympische dorp had Vos telefonisch contact met Van Vleuten.

“Ze was op dat moment in haar eentje in een Braziliaans ziekenhuis”, vertelde Vos destijds. ,,Het was die avond al goed tot haar doorgedrongen welke kans ze op de olympisch titel had verspeeld. Waar wij allemaal blij waren met het bericht dat het medisch relatief goed met haar ging, was zij volkomen teleurgesteld. Zij was op weg naar goud en had het min of meer al in haar handen. Dat gemis zal haar lang gaan achtervolgen. Dat is een deceptie, een pijn die beetje bij beetje moet slijten. Dat kun je met geen enkel woord of gebaar teniet doen.”

Het beeld van de plek des onheils zal Vos niet snel vergeten. ,,Ik zag iemand in een oranje shirt liggen en dacht eigenlijk dat het Anna was. Er stonden een paar mensen rondom haar. Honderd meter verder schrok ik pas echt. Ik zag bondscoach Johan Lammerts terug rennen met zijn handen omhoog. Ik kon hem recht in de ogen kijken en daaruit werd het me duidelijk dat dit een héél ernstige valpartij was. Later hadden alle rensters het hierover. Meer dan bidden kun je op zo’n moment niet.”

Annemiek van Vleuten. Foto: Cor Vos

De hele nacht kon Vos niet slapen. De mixed-emoties van deze wedstrijd houden haar in de nachtelijke uren constant bezig. “Het zijn onbeschrijfelijke indrukken”, zei ze in 2016 een dag na de olympische wegwedstrijd. “Voorbij de finish wil je eerst alleen informatie over Annemiek. Het was een hele geruststelling dat er gezegd werd dat ze bij bewustzijn was en weer sprak. Vanaf dat moment ben je blij voor de schitterende gouden medaille van Anna. Tegelijkertijd voel je ook weer een vreemde emotie opkomen dat je ontzettend, ont-zet-tend teleurgesteld bent voor Annemiek. Hoe dicht zij wel niet bij het goud was. Dan leef je weer met haar mee. Het was eigenlijk heel verwarrend.”

Zoals ook Anna van der Breggen aan de Copacabana in die dubbele emoties gevangen zit. Ze juicht, maar ergens wil ze ook weer niet juichen. Ze is blij, maar diep in haar hart vooral ongerust. Dit is het mooiste moment uit haar carrière, maar eigenlijk is ze er met haar hoofd niet bij.

Met de olympische titel bekroont Anna van der Breggen haar carrière, maar de vraag hoe het met ploeggenootje Annemiek van Vleuten is, bekommert haar veel meer. Tot de streep heeft de Zwolse de focus op de koers weten te houden. Eenmaal voorbij die verlossende witte kalklijn beseft ze direct weer hoe relatief dit sportieve succes is.

“Het goud werd pas mooi toen mijn verzorger me vertelde dat Annemiek wel oké was. Dat ze bij bewustzijn en stabiel was. Dat was een enorme opluchting”, erkende winnares Van der Bruggen later op de persconferentie.

Een kleine veertig seconden na de vreselijk doodsmak in de afdaling van Vista Chinesa van Van Vleuten passeert Van der Breggen de plek des onheils. Op 10.2 kilometer lijkt de ongelooflijk sterke Vleuten nog op weg naar olympisch goud totdat ze een haakse bocht totaal verkeerd inschat.

Anna van der Breggen. Foto: Raymond Kerckhoffs

Van der Breggen destijds: “We zagen Annemiek liggen en het zag er heel raar uit. Normaal heb ik bij valpartijen niet veel moeite om door te gaan. Dat hoort bij de wielersport en je gaat altijd maar verder. Maar, hier schrok ik enorm van. Het zag er héél slecht uit. Ik dacht even dat ze dood was… Het was ook vreemd dat niemand iets deed.”

Het bracht Van der Breggen in Rio de Janeiro direct terug in de realiteitszin van het leven. “Weet je, dit is de belangrijkste dag van mijn carrière”, vervolgde ze haar verhaal na de wedstrijd. ,,Ik heb hier heel lang naar toegeleefd. Mijn hele jaar draait om deze Olympische Spelen. Maar, als je dat ziet maakt dat helemaal niks meer uit. Wat zegt zo’n wedstrijd dan nog? Dan wil je alles opgeven om haar te helpen. Je kunt op dat moment echter niks meer doen. Het is gebeurd.”

Van der Breggen zit nog wel op de fiets, maar met haar gedachten is ze er totaal niet meer bij. “Ik had even moeite om überhaupt nog te trappen. Die meiden reden ook niet meer volle bak door. Die waren eveneens geschrokken. Totdat Emma Johansson zei dat we weer moesten rijden om de nog vooruit koersende Mara Abbott terug te pakken. Zij maakte mij wakker door te zeggen dat ik juist nu voor Annemiek moest koersen. Daar was ik het wel mee eens. Zij begonnen opnieuw kop over kop over te nemen, maar bij mij duurde dat wat langer.”

“Toen wij eenmaal weer op gang waren en in de verte Abbott zagen, kwam ik opnieuw in de wedstrijdmodus. Op dat moment kun je alles van je afzetten. Dan besef je dat deze olympische wedstrijd belangrijk is. Dat dit dé dag is. Dat je er nu volledig voor moet gaan. Als wielrenner heb je ergens een natuur dat alles altijd doorgaat. Gelukkig kon ik op dat moment even logisch blijven nadenken en de focus weer helemaal op de wedstrijd zetten. Al ontwaak je direct voorbij de streep ook weer direct uit die roes.”

Nog één dag voordat het wielerprogramma start op de Olympische Spelen in Parijs. 

Op zaterdag 27 juli start met de individuele tijdritten het wielerprogramma op de Olympische Spelen in Parijs. Voor het eerst is WielerFlits / RIDE Magazine geaccrediteerd op het grootste sportevenement en zal verslaggever-analist Raymond Kerckhoffs ter plekke zijn. Eerder deed hij al verslag van de Zomerspelen in Sydney, Athene, Peking, Londen en Rio de Janeiro. Met vijf verhalen van die Olympische Spelen tellen we af naar Parijs 2024. Vandaag: Londen 2012.

Het ultieme geluk. Mooier kan ze haar gevoelens niet omschrijven. Onderuitgezakt op een luxe jacht varend op de Thames, terwijl de Tower Bridge met de vijf imposante olympische ringen in de verte opdoemt, tekent het kippenvel zich letterlijk op haar armen. Alle druk die Marianne Vos in de maanden in de aanloop naar Londen 2012 beetje bij beetje opbouwde, valt eindelijk als een loden last van haar schouders af.

Samen met chef Telesport Jaap de Groot nodig ik Marianne Vos uit om daags na de tijdrit en vier dagen na haar gouden wegrace in Londen lekker met haar familie, enkele vriendinnen en ploeggenotes te gaan varen. Even weg uit de hectiek van de Olympische Spelen om zo de rust te vinden om alles enigszins te verwerken. Een invitatie die ze met beide handen aanneemt.

Wanneer Vos bij Tower Bridge op zoek is naar St. Katherines Dock, wordt haar weer duidelijk wat ze teweeg heeft gebracht met haar overwinning op The Mall, vlak voor Buckingham Palace. Tientallen mensen, Nederlanders en Britten, complimenteren haar en willen met haar op de foto. In de metro waren zelfs mensen die sneaky een foto probeerden te maken. Alleen verscholen achter een donkere zonnebril kan ze zich enigszins anoniem door de Britse metropool bewegen.

Marianne Vos met Raymond Kerckhoffs op de boot op de Thames.

Op het prachtige schip ‘de Groene Vecht’ van vastgoedmagnaat Cor van Zadelhoff, die als gastheer alles uit de kast haalt om Vos alle eer te gunnen, kan ze eindelijk zichzelf zijn. Dan hoort ze de verhalen van wat haar ouders de afgelopen dagen allemaal hebben meegemaakt. Moeder Conny benadrukt nog eens dat vader Henk echt voor de Olympische Spelen naar de kapper had gemoeten, nu ze toch regelmatig met Prins Willem-Alexander en Prinses Maxima moesten bijpraten.

Zelfs op het jacht wordt Vos nog regelmatig herkend wanneer op de Thames de rondvaartboten passeren en sommige passagiers op de dekken haar ontdekken. Spontaan klinkt er dan luid gejoel en applaus. De gouden medaille draagt ze voorlopig dicht bij zich in een plastic ijsbekertje. “We kregen er niet eens een doosje bij.”

Na de eerste Olympische Spelen in Peking was het voor haar duidelijk dat goud winnen op de wegwedstrijd haar ultieme droom was. Met die gedachte vloog ze al vanuit China naar huis. Ze werd daar wel olympisch kampioene op de puntenkoers op de baan, maar de zesde plek op de wegwedstrijd, die eindigde aan de Chinese Muur, was een desillusie die bleef hangen. Vooral ook omdat ze zich maandenlang had voorbereid op extreme hitte met stages in El Salvador, Zuid-Spanje en Zuid-Korea. Op de dag zelf regende het echter en daalde de temperatuur onder de 15 graden Celsius, waardoor Vos verkleumd op de fiets zat.

Na haar eveneens mislukte tijdrit in Peking sprak ik met haar coach Thijs Rondhuis af in de internationale zone van het ‘Olympic Village’. Met zijn handen in zijn haar gaf Rondhuis aan dat hij niet meer wist hoe hij haar moest motiveren voor de puntenkoers. De toen 21-jarige Vos zat er mentaal even doorheen en Rondhuis probeerde te zoeken naar een mogelijkheid om het heilige vuur opnieuw te laten branden.

Marianne Vos met de gouden medaille van de Olympische Spelen in Londen 2012. Foto: Raymond Kerckhoffs

Een uur voor de puntenkoers stuurt Rondhuis me een tekstbericht: “Het zit weer goed. Let maar op: ze gaat weer ouderwets knallen op de puntenkoers.”

Er was maandenlang tussen het kamp Vos en de keuzeheren van NOC*NSF en KNWU onenigheid over het programma van ‘La Marianne’ op de Olympische Spelen. Men vond dat Vos de tijdrit in Peking niet moest rijden, zodat er meer focus kon zijn op de puntenkoers waar ze een jaar eerder al de wereldtitel op had veroverd. Toen het in de Chinese metropool mis ging in de rit tegen de klok laaide die discussie onderhuids weer op. Onbewust was dit voor Rondhuis en Vos de prikkel om haar getergde gevoelens in positieve energie om te zetten. Het wonderkind bewees vervolgens weer dat er geen wetmatigheden voor haar bestaan.

Al varend op de Thames herhaalt Vos in 2012 dat de teleurstelling om de gemiste kans op de wegwedstrijd in Peking extra groot was, omdat ze zichzelf niet had kunnen laten zien. Vos was door omstandigheden en dus niet op waarde geklopt. Dat stak haar. Vier jaar lang zat die frustratie in haar lijf.

Marianne Vos in de aanloop naar de Olympische Spelen in Londen. Foto: Raymond Kerckhoffs

In Londen rekent ze af met die frustratie en boekt ze de mooiste overwinning uit haar loopbaan. Op het schip ‘de Groene Vecht’ wijst ze naar de Tower Bridge, waar de olympische ringen onder hangen.

“Dit is een van die beelden die de Olympische Spelen in Londen voor mij typeren. Zoals het moment van de finish, mijn ouders die me feliciteren, de huldiging en de gekte in het Holland House. Met goud op zak krijgt Londen een hele bijzondere betekenis voor me. Het is een stad die ik voor altijd in mijn hart sluit.”

Nog twee dagen voordat het wielerprogramma op de Olympische Spelen in Parijs begint. 

Op zaterdag 27 juli start met de individuele tijdritten het wielerprogramma op de Olympische Spelen in Parijs. Voor het eerst is WielerFlits / RIDE Magazine geaccrediteerd op het grootste sportevenement en zal verslaggever/analist Raymond Kerckhoffs ter plekke zijn. Eerder deed hij al verslag van de Zomerspelen in Sydney, Athene, Peking, Londen en Rio de Janeiro. Met vijf verhalen van die Olympische Spelen tellen we af naar Parijs 2024. Vandaag: Peking 2008.

Hij spreekt evenveel Engels als bondscoach Egon van Kessel Chinees spreekt. Geen woord dus. Toch is taxichauffeur Lio Lian voor een dag de grote held van de Nederlandse wielerploeg in Peking. Tien minuten heeft Van Kessel bij de eerste training van zijn nationale ploeg nodig om de Chinese chauffeur met handen en voeten duidelijk te maken dat hij achter de wielrenners moet rijden om hen zo met zijn gele taxi door de stad van de ‘nine million bicycles’ te sturen.

Na heel wat Chinees gemompel lijkt het alsof Lion toch het doel van de missie heeft begrepen. Druk claxonnerend rijdt Lian vervolgens zelfs voor de renners de drukke kruispunten op om zo een vrije doortocht voor de oranje selectie te creëren. Al raken de profwielrenners af en toe toch nog verdwaald in de verkeerschaos van de metropool.

Karsten Kroon, Laurens ten Dam, Robert Gesink, Chantal Beltman op training. Foto: Raymond Kerckhoffs

Van Kessel is direct gastvrij wanneer ik hem vraag of het mogelijk is om die dag de training te volgen. “Meld je maar bij de uitgang van het ‘Olympic Village’, daar verzamelen we ons”, geeft hij aan. Al blijkt dat toch niet zo eenvoudig te zijn omdat het enorme atletendorp drie uitgangen heeft.

Gelukkig weet ik al snel de Nederlandse ploeg te vinden en is er in de taxi van Van Kessel nog ruimte. Al moeten we wel met z’n drieën op de achterbank: ook mecanicien Leo van Anrooij en trainer Louis Delahaye nemen hier plaats, terwijl Van Kessel op de passagiersstoel naast de taxichauffeur voor de navigatie zorgt. Althans, hij hoopt de route enigszins duidelijk te kunnen maken aan zijn chauffeur.

Samen met de vrouwenselectie onder aanvoering van Marianne Vos fietst de Nederlandse ploeg van het olympische dorp naar het 32 kilometer noordelijk gelegen Shisanling Reservoir waar het triatlontraject is afgezet voor het overige verkeer. De ideale plek om te trainen.

Na een verrassend soepele start door Peking raken de renners ten noorden van de miljoenenstad in het buitendorp Changping (nog altijd goed voor 600.000 inwoners) een paar keer de weg kwijt. Wat heet, ineens lijkt het wel alsof de tijd vijftig jaar heeft stil gestaan en komen we alleen nog ongeasfalteerde wegen tegen en vliegen geschrokken kippen zelfs over de renners. Lian zorgt er druk gebarend en met veel Chinees gemompel steeds voor dat de juiste route wordt gevonden. Wanneer de oranje-hemden hem weer volgen kijkt hij tevreden in zijn achteruitkijkspiegel.

Nederlandse selectie van Egon van Kessel is de weg kwijt in Peking. Foto: Raymond Kerckhoffs

De temperatuur begint na twee uur ’s middags pas echt ruim boven de dertig graden Celsius op te lopen. De weersomstandigheden zullen tijdens de wedstrijd extreem zijn. Temperaturen rond de dertig graden Celsius en een luchtvochtigheid van 90%. Daarom verbleef het Oranje-vijftal Stef Clement, Robert Gesink, Karsten Kroon, Laurens ten Dam en Niki Terpstra in de aanloop naar Peking 2008 vijf dagen in Zuid-Korea om daar te trainen onder gelijke omstandigheden.

Toch valt het deze eerste dagen in China niet mee. Zeker omdat de wielrenners direct op de zaterdag na de openingsceremonie al in actie komen, hebben zij in hun trainingen in aanloop naar de Zomerspelen nog te maken met de normale dagelijkse vervuilde lucht van Peking. De gevreesde smog hangt nog boven de stad. Al verdwijnt die wonderlijk vlak voordat de Olympische Spelen beginnen en kijken we vervolgens ruim twee weken lang naar een helderblauwe hemel.

“Ik heb de hele tijd een smerig gevoel. Het lijkt wel alsof mijn hele lichaam onder het stof zit. Ik vertrouw het niet echt. Zelfs wanneer ik een slok uit mijn bidon drink, maar ik hem eerst schoon”, vertelde Gesink destijds na de training.

Het parcours van de olympische wegwedstrijd is schitterend en is misschien wel het mooiste decor van een wielerkoers ooit. De start is op het Plein van de Hemelse Vrede (Tiannanmenplein) en de finish op een lastige omloop bij de vesting Juyongguan aan de Chinese Muur. Deze plek staat bekend als een van de beroemdste plekken van de Grote Muur, waarbij het historische fort een belangrijke verdedigingswal voor het oude Peking was.

Nederlandse wielerselectie op training in Peking. Foto: Raymond Kerckhoffs

De dan 22-jarige Varssevelder is later enorm onder de indruk van de finishplaats. Als twaalfjarige scholier in groep acht van de basisschool had hij al een fascinatie voor de Chinese Muur. In een spreekbeurt over de zeven nieuwe wereldwonderen vertelde Robert Gesink tegen zijn klasgenoten honderduit over de ruim 6200 kilometer lange verdedigingswal.

Uiteindelijk wordt het triatlonparcours bereikt, waar op goede wegen gefietst kan worden. De omloop van de olympische wielerwedstrijd blijkt die dag nog afgesloten. En als er een ding zeker is, dan is het dat de Chinese autoriteiten heel streng zijn. Dat blijkt later ook tijdens de wedstrijden waar op de vast omlopen geen publiek wordt toegelaten. De renners zien alleen Chinese militairen langs de weg. En die kijken dan niet eens naar de fietsers, maar staren urenlang naar de rotsblokken vlak voor hen.

Na een uur op het triatlonparcours te hebben getraind, wordt er weer koers gezet richting het olympische dorp in Peking. Opnieuw terug de stadsdrukte in, al heeft Lian het op de terugweg wel goed begrepen. Hij claxonneert nu direct wanneer een auto ook maar enigszins dreigt om voor de renners de hoofdstraat op te draaien. Al raakt de oranje brigade toch nog enkele keren de weg kwijt  en geven de Chinese verkeersborden geen enkele indicatie wat goede route is. Toch wordt het olympische dorp redelijk snel bereikt. De selecties zijn niet alleen een training maar bovenal ook een ervaring rijker.

Nog drie dagen dat het wielerprogramma in Parijs 2024 met de individuele tijdritten van start gaat. 1

Op zaterdag 27 juli start met de individuele tijdritten het wielerprogramma op de Olympische Spelen in Parijs. Voor het eerst is WielerFlits / RIDE Magazine geaccrediteerd op het grootste sportevenement en zal verslaggever/analist Raymond Kerckhoffs ter plekke zijn. Eerder deed hij al verslag van de Zomerspelen in Sydney, Athene, Peking, Londen en Rio de Janeiro. Met vijf verhalen van die Olympische Spelen tellen we af naar Parijs 2024. Vandaag: Athene 2004.

Met drie keer goud is ze de olympische koningin van Sydney 2000. Vier jaar later wacht Leontien Zijlaard-Van Moorsel de zware missie om als titelverdedigster opnieuw toe te slaan. Bij de voorlaatste passage van de finish gaat het in de wegwedstrijd echter mis.

‘La Van Moorsel’ toucheert na een ongelukkige blik achterwaarts het wiel van de Spaanse Eneritz Iturriaga. Een domme stuurfout waarna de fiets onder haar lijf vandaan slaat en zij onfortuinlijk met haar heup en hoofd op het asfalt tuimelt. Vervolgens rijdt de Zwitserse Nicole Brandli ook nog eens over haar heen. Dizzy van de klap én met zware kneuzingen over haar hele lichaam wordt ‘Tinus’ naar de olympische, medische zone afgevoerd.

Gelukkig is er alleen sprake van kneuzingen en geen botbreuken. Een etmaal later is ze alweer strijdvaardig: “Ik ga mijn carrière toch niet afsluiten via de achterdeur.” Ze kijkt dan alweer reikhalzend uit naar de olympische tijdrit. Het onderdeel waar ze zichzelf het meest kansrijk acht.

Twee dagen later wordt haar ongekende vechtersmentaliteit opnieuw beloond. Tijdrijden is pure zelfkastijding. Juist daarom vindt Van Moorsel dit onderdeel van de wielersport het mooist. Op het 24 kilometer lange traject is de Brabantse een klasse apart. Haar gemiddelde snelheid op het glooiende traject ligt met 46,165 kilometer per uur zelfs nog boven haar werelduurrecord dat ze vorig jaar september in Mexico-City naar 46,065 kilometer verbeterde.

De val van Leontien van Moorsel in Athene. Foto: Cor Vos

Vervolgens weet Van Moorsel ook nog brons op de drie kilometer achtervolging op de baan te veroveren, waarmee ze haar loopbaan met een nieuwe olympische medaille afsluit. Twee dagen na dit sluitstuk van haar carrière besluit ze samen met haar man Michael Zijlaard de drukte van de Griekse metropool te ontvluchten. Op uitnodiging van NOC*NSF-sponsor PON vertrekt ze twee dagen naar het witte eiland Mykonos om even bij te komen van alle inspanningen.

Privéjet
Ondergetekende krijgt toestemming om mee te gaan naar het idyllische strand van Aghios Ioannis. Vanaf het vliegveld van Athene vertrekken we met een privéjet naar Mykonos. Van daar uit gaan we naar het luxe vijfsterren resort Saint John. Op het kosmopolitische eiland, dat naar de zoon van koning Delos is genoemd, heeft de sportkoningin haar paradijs gevonden. Liggend op een strandbedje aan het zwembad met uitzicht op de Middellandse Zee voelt ze de jarenlange spanning uit haar lichaam vloeien. Ook zangeres Ilse de Lange geniet van het vakantiegevoel op deze schitterende plek.

Toch blijkt uit alles dat de sportvrouw niet meteen uit Van Moorsel verdwijnt. Waar de andere gasten zich tijdens de lunch verheerlijken aan verse kreeften en er alleen de beste Chablis en Margaux wordt geschonken, bestelt Van Moorsel louter een sandwich en een caloriearme cola light.

“Wanneer je je jarenlang alles ontzegd hebt, dan lukt het niet om ineens alles te eten. Met vet moet ik in het begin uitkijken. Al besef ik wel dat ik er beter uitzie wanneer mijn ‘toetje’ wat boller is. Dat ik nu kan eten wat ik wil, is voor mij een nieuw proces”, vertelt ze ter plekke.

Alle spanningen lijken vergeten. Al stortte ze twee dagen eerder na haar laatste wedstrijd in haar appartement in Olympic Village nog even in. Minutenlang huilde ze, waardoor alle opgekropte stress er ineens uitkwam.

Foto: Cor Vos

Op Mykonos zegt ze: “Niemand kan zich voorstellen welke druk er in zo’n weken voor de Olympische Spelen op je staat. Wat Pieter Hoogenband, Inge de Bruijn, Mark Huizinga, Anky en ik als titelverdedigers in deze dagen meemaken is ongekend. De hele wereld kijkt naar je en zelf leg je de lat ook immens hoog. De valpartij in de wegwedstrijd, het herstel, het afzien, de gouden medaille op de tijdrit en dan binnen twee dagen weer in actie komen op de baan. Wie maakt zoiets mee in één week? Je hebt het ene nog niet verwerkt of het andere komt er weer aan. Dinsdagavond kwam dat eruit. Ik wist me geen raad meer met mezelf. Ineens begon ik spontaan te huilen.”

Voldoening
Toch overheerst in de zon op het Griekse eiland vooral de voldoening. Vanaf haar achtste zat ‘Tinus’ op de fiets en in die 28-jarige loopbaan groeide ze uit tot de beste wielrenster aller tijden. “Ik besef eens temeer dat ik op een prachtige carrière kan terugkijken. Ik weet dat ik het fietsen ga missen, maar ik ben zo blij dat ik de druk kwijt ben. Natuurlijk gaat het wennen worden. Anderzijds merk ik nu reeds dat ik vaster slaap dan voorheen. Anders spookte het wielrennen iedere nacht door mijn hoofd. Dat heb ik waarschijnlijk al van me afgezet.”

Vervolgens maakt ze haar zoveelste duik in het zwembad. Met een gelukzalige glimlach komt ze weer uit het water. De voldoening van een ongekend mooie sportcarrière begint langzaam bij haar in te dalen.

Nog vier dagen tot de olympische tijdrit in Parijs 2024.

Op zaterdag 27 juli start met de individuele tijdritten het wielerprogramma op de Olympische Spelen in Parijs. Voor het eerst is WielerFlits/RIDE Magazine geaccrediteerd op het grootste sportevenement en zal verslaggever/analist Raymond Kerckhoffs ter plekke zijn. Eerder deed hij al verslag van de Zomerspelen in Sydney, Athene, Peking, Londen en Rio de Janeiro. Met vijf herinneringen/ervaringen van Kerckhoffs tijdens die Olympische Spelen tellen we af naar Parijs 2024. Vandaag: Sydney 2000.

De Olympische Spelen in Sydney staan bekend als ‘the best games ever’. Ook voor Nederland waren de millenniumspelen heel succesvol. Het ‘Oranje Boven, Down Under’ hoorde je overal. Leontien van Moorsel kroonde zich tot de koningin van de Spelen met drie gouden en een zilveren medaille. De Nederlandse wegrenners speelden op een zwaar parcours nauwelijks een rol van betekenis, waar Jan Ullrich de gouden medaille opeiste.

Op zo’n dertig kilometer van de Australische metropool verblijven de Nederlandse wegrenners onder aanvoering van bondscoach Gerrie Knetemann in Oxford Falls in een oase van rust. Naar het grote landgoed van de Australische tennisacademie, waar onder anderen Pat Rafter zijn eerste forehands kreeg bijgebracht, is de oranje selectie uitgeweken omdat van hieruit makkelijker getraind kan worden dan vanuit het olympische dorp dicht bij de stad.

Bondscoach Gerrie Knetemann. Foto: Cor Vos

Het zijn de tweede Zomerspelen waar de profrenners welkom zijn, nadat Pascal Richard in 1996 in Atlanta de eerste olympische titel heeft veroverd. Echt belangrijk is het grootste sporttoernooi dan nog niet in het profpeloton.

Maandenlang wordt er gediscussieerd of de ‘Games of the new millennium’ wel in het drukke programma van de broodrenners pasten. Door de verre reis naar Australië missen zij immers diverse wedstrijden op het Europese continentaal. Maar Erik Dekker, Leon van Bon, Max van Heeswijk, Tristan Hoffman en Koos Moerenhout hebben inmiddels in de gaten dat ze in het land van ‘Skippy en Flipper’ met een bijzondere missie bezig zijn.

Het olympische vuur brandt omdat Knetemann de renners in de aanloop naar de wedstrijd duidelijk aan de grootsheid van het evenement laat proeven. De eerste twee dagen verblijven de profs in het zwaarbewaakte ‘Olympic Village’.

Podium met Alexandre Vinokourov, Jan Ullrich en Andreas Kloden. Foto: Cor Vos

“Tijdens de openingsceremonie zijn we gearriveerd”, vertelde Knetemann destijds in Australië. “Het vuurwerk kwam ons letterlijk tegemoet. De eerste twee dagen moesten we nog acclimatiseren en wennen aan het tijdverschil. De hele entourage heeft wel invloed gemaakt. Ook hebben we de gouden wegrace van Leontien van Moorsel beseft. Nu beseft iedereen hoe speciaal dit evenement is.”

Hennie Kuiper heeft hem in de aanloop nog verteld dat hij veel meer waarde hecht aan de olympische titel dan aan zijn wereldtitel. “Olympisch kampioen ben je voor heel je leven. Tot in de eeuwigheid, amen. Dat wilde ik de groep duidelijk maken”, legde Knetemann uit. “Daarom ben ik met alle renners ook naar het centrum van Sydney geweest. Met de ferry van Circular Quay naar Manly. Ze hebben het Holland Heineken House in Darling Harbour bezocht en ook in het centrum kwamen ze ogen tekort.”

Als je de vijf renners nu naar Sydney 2000 vraagt, dan speken ze nog over de tijd van hun leven. In de dagen voor de wegwedstrijd is het echter serieus leven en trainen in Oxford Falls. De sfeer is goed, iedereen is bereid voor elkaar door het vuur te gaan. Al is er wel een klein incident tijdens de 194 kilometer lange laatste training. Heel even schrikt de selectie wanneer Tristan wordt aangevallen door een kookaburra, een typische Australische vogel die qua grootte te vergelijken is met een raaf.

Kookaburra. Foto: San Diego Zoo

De vogel is geobsedeerd door de zilverkleurige helm van de oud-Nederlands kampioen en blijft al fladderend boven de renner in de helm pikken. “Ik schrok me rot, maar gelukkig kon ik de vogel al snel wegjagen”, vertelde Hoffman later.

Ook bondscoach Gerrie Knetemann zal de duikvlucht van de vogel niet snel vergeten. “Hoffman had in eerste instantie niets in de gaten”, vertelde hij. “Terwijl het beest boven hem vloog, hoorde Hoffman ineens een vreemd geluid. Hij voelde ook de luchtdruk van de vleugels. Ondertussen probeerde de kookaburra, die waarschijnlijk op de glinstering is afgekomen, de helm te veroveren. Het was een uitermate vreemde gewaarwording.”

Het is niet de enige keer dat de Nederlandse selectie tijdens de Olympische Spelen wordt aangevallen. Vier jaar later in Athene is het twee keer prijs. Tijdens een training raken Michael Boogerd, Erik Dekker en Karsten Kroon in de bossen ten noorden van Athene verdwaald. Op een doodlopende weg worden ze aangevallen door een Argentijnse vechthond. En in de wedstrijd vliegt er een duif  tegen het hoofd van Dekker.

Kroon zal de glimmende tanden van een gemeen grommende straathond niet snel vergeten, liet hij weten. “Een paar keer hapte hij naar mij. Het scheelde slechts enkele centimeters. Ik moest echt een sprint aanzetten, anders had ik nu een afdruk van zijn gebit in mijn kuit gehad.”

Erik Dekker in Sydney. Foto: Cor Vos

Met enkele foto’s laten de renners zien dat het geen broodje-aapverhaal is. Als een ware hondenkenner weet Boogerd te melden dat het om een Argentijnse vechthond ging. Een Dogo Argentino die van de Bulmastiff afstamt. “En het ergste was dat de weg zo’n 500 meter verder doodliep in de bossen”, voegde Dekker er destijds aan toe. “Konden we nog een keer langs dat gevaarlijke dier. Van ver hebben we toen al een sprint aangezet.”

Wanneer de renners ietwat verderop politie tegenkomen, weten ze de agenten zo ver te krijgen dat de drie verdwaalde renners onder begeleidingen van een politie-escorte terug worden gebracht naar het atletendorp…

Nog vijf dagen tot de olympische tijdrit in Parijs.

Met de samengang met WVcycling is er nu weer een belangrijke stap gezet. We hebben nu onze eigen database met uitslagen. Wat voorlopig gepresenteerd wordt is pas een begin van waar we in de toekomst naar uit willen groeien.

Wij geloven in een journalistiek met een datagedreven toekomstvisie. Hiermee hopen we de komende jaren opnieuw stappen te zetten om zo marktleider op fiets- en wielergebied in de Benelux te blijven. Dit is weer een mijlpaal en een nieuwe stap waar we trots op zijn.

WielerFlits fuseert met WVcycling