Op zaterdag 27 juli start met de individuele tijdritten het wielerprogramma op de Olympische Spelen in Parijs. Voor het eerst is WielerFlits/RIDE Magazine geaccrediteerd op het grootste sportevenement en zal verslaggever/analist Raymond Kerckhoffs ter plekke zijn. Eerder deed hij al verslag van de Zomerspelen in Sydney, Athene, Peking, Londen en Rio de Janeiro. Met vijf verhalen van die Olympische Spelen tellen we af naar Parijs 2024. Vandaag: Rio de Janeiro 2016.

Ook zonder goud, zilver en brons kun je een olympische held worden. Een etmaal na haar doodsmak in vrijwel gewonnen positie is Annemiek van Vleuten hét gespreksonderwerp in ‘Villa Olimpica’. Niet alleen onder de wielrenners, maar alle sporters uit alle uithoeken van de wereld hebben de verschrikkelijke beelden van dé val gezien. Als geen ander weten zij hoe verschrikkelijk het is om op zo’n sneue wijze het olympische goud aan je voorbij te zien gaan.

In het olympische dorp van Rio de Janerio 2016 trekt Marianne Vos ineens een sprintje. Vanuit haar ooghoeken heeft de Brabantse in de verte de Zweedse Emma Johansson gezien en die ontbrak nog op haar twee oranje velletjes. De tweevoudig olympische kampioene probeert zo veel mogelijk rensters te strikken om een boodschap voor Annemiek van Vleuten op te schrijven. Na haar eigen moeizame periode weet ze als geen ander wat opbeurende woorden kunnen betekenen.

Marianne Vos met de brieven voor Annemiek van Vleuten. Foto: Raymond Kerckhoffs

“Jij was de grootste ster van deze olympische wedstrijd”, schrijven de Poolse rensters. “Trots om zondag met jou op kop te mogen koersen”, laat haar medevluchtster in de finale Mara Abbott weten. ‘Big hugs’ en ‘love’ boodschappen volgen elkaar op. Complimenten voor haar sportieve prestatie en bovenal blijdschap vanwege haar relatief meevallende blessures.

Woorden die troost moeten bieden. Maar kun je iemand die zo dichtbij de hoofdprijs uit haar carrière is wel opbeurend toespreken? Vrij snel na aankomst in het olympische dorp had Vos telefonisch contact met Van Vleuten.

“Ze was op dat moment in haar eentje in een Braziliaans ziekenhuis”, vertelde Vos destijds. ,,Het was die avond al goed tot haar doorgedrongen welke kans ze op de olympisch titel had verspeeld. Waar wij allemaal blij waren met het bericht dat het medisch relatief goed met haar ging, was zij volkomen teleurgesteld. Zij was op weg naar goud en had het min of meer al in haar handen. Dat gemis zal haar lang gaan achtervolgen. Dat is een deceptie, een pijn die beetje bij beetje moet slijten. Dat kun je met geen enkel woord of gebaar teniet doen.”

Het beeld van de plek des onheils zal Vos niet snel vergeten. ,,Ik zag iemand in een oranje shirt liggen en dacht eigenlijk dat het Anna was. Er stonden een paar mensen rondom haar. Honderd meter verder schrok ik pas echt. Ik zag bondscoach Johan Lammerts terug rennen met zijn handen omhoog. Ik kon hem recht in de ogen kijken en daaruit werd het me duidelijk dat dit een héél ernstige valpartij was. Later hadden alle rensters het hierover. Meer dan bidden kun je op zo’n moment niet.”

Annemiek van Vleuten. Foto: Cor Vos

De hele nacht kon Vos niet slapen. De mixed-emoties van deze wedstrijd houden haar in de nachtelijke uren constant bezig. “Het zijn onbeschrijfelijke indrukken”, zei ze in 2016 een dag na de olympische wegwedstrijd. “Voorbij de finish wil je eerst alleen informatie over Annemiek. Het was een hele geruststelling dat er gezegd werd dat ze bij bewustzijn was en weer sprak. Vanaf dat moment ben je blij voor de schitterende gouden medaille van Anna. Tegelijkertijd voel je ook weer een vreemde emotie opkomen dat je ontzettend, ont-zet-tend teleurgesteld bent voor Annemiek. Hoe dicht zij wel niet bij het goud was. Dan leef je weer met haar mee. Het was eigenlijk heel verwarrend.”

Zoals ook Anna van der Breggen aan de Copacabana in die dubbele emoties gevangen zit. Ze juicht, maar ergens wil ze ook weer niet juichen. Ze is blij, maar diep in haar hart vooral ongerust. Dit is het mooiste moment uit haar carrière, maar eigenlijk is ze er met haar hoofd niet bij.

Met de olympische titel bekroont Anna van der Breggen haar carrière, maar de vraag hoe het met ploeggenootje Annemiek van Vleuten is, bekommert haar veel meer. Tot de streep heeft de Zwolse de focus op de koers weten te houden. Eenmaal voorbij die verlossende witte kalklijn beseft ze direct weer hoe relatief dit sportieve succes is.

“Het goud werd pas mooi toen mijn verzorger me vertelde dat Annemiek wel oké was. Dat ze bij bewustzijn en stabiel was. Dat was een enorme opluchting”, erkende winnares Van der Bruggen later op de persconferentie.

Een kleine veertig seconden na de vreselijk doodsmak in de afdaling van Vista Chinesa van Van Vleuten passeert Van der Breggen de plek des onheils. Op 10.2 kilometer lijkt de ongelooflijk sterke Vleuten nog op weg naar olympisch goud totdat ze een haakse bocht totaal verkeerd inschat.

Anna van der Breggen. Foto: Raymond Kerckhoffs

Van der Breggen destijds: “We zagen Annemiek liggen en het zag er heel raar uit. Normaal heb ik bij valpartijen niet veel moeite om door te gaan. Dat hoort bij de wielersport en je gaat altijd maar verder. Maar, hier schrok ik enorm van. Het zag er héél slecht uit. Ik dacht even dat ze dood was… Het was ook vreemd dat niemand iets deed.”

Het bracht Van der Breggen in Rio de Janeiro direct terug in de realiteitszin van het leven. “Weet je, dit is de belangrijkste dag van mijn carrière”, vervolgde ze haar verhaal na de wedstrijd. ,,Ik heb hier heel lang naar toegeleefd. Mijn hele jaar draait om deze Olympische Spelen. Maar, als je dat ziet maakt dat helemaal niks meer uit. Wat zegt zo’n wedstrijd dan nog? Dan wil je alles opgeven om haar te helpen. Je kunt op dat moment echter niks meer doen. Het is gebeurd.”

Van der Breggen zit nog wel op de fiets, maar met haar gedachten is ze er totaal niet meer bij. “Ik had even moeite om überhaupt nog te trappen. Die meiden reden ook niet meer volle bak door. Die waren eveneens geschrokken. Totdat Emma Johansson zei dat we weer moesten rijden om de nog vooruit koersende Mara Abbott terug te pakken. Zij maakte mij wakker door te zeggen dat ik juist nu voor Annemiek moest koersen. Daar was ik het wel mee eens. Zij begonnen opnieuw kop over kop over te nemen, maar bij mij duurde dat wat langer.”

“Toen wij eenmaal weer op gang waren en in de verte Abbott zagen, kwam ik opnieuw in de wedstrijdmodus. Op dat moment kun je alles van je afzetten. Dan besef je dat deze olympische wedstrijd belangrijk is. Dat dit dé dag is. Dat je er nu volledig voor moet gaan. Als wielrenner heb je ergens een natuur dat alles altijd doorgaat. Gelukkig kon ik op dat moment even logisch blijven nadenken en de focus weer helemaal op de wedstrijd zetten. Al ontwaak je direct voorbij de streep ook weer direct uit die roes.”

Nog één dag voordat het wielerprogramma start op de Olympische Spelen in Parijs. 

Geplaatst als onderdeel van: Redactieblog: WielerFlits x Velor kledingset is in productie!