Op zaterdag 27 juli start met de individuele tijdritten het wielerprogramma op de Olympische Spelen in Parijs. Voor het eerst is WielerFlits / RIDE Magazine geaccrediteerd op het grootste sportevenement en zal verslaggever-analist Raymond Kerckhoffs ter plekke zijn. Eerder deed hij al verslag van de Zomerspelen in Sydney, Athene, Peking, Londen en Rio de Janeiro. Met vijf verhalen van die Olympische Spelen tellen we af naar Parijs 2024. Vandaag: Londen 2012.

Het ultieme geluk. Mooier kan ze haar gevoelens niet omschrijven. Onderuitgezakt op een luxe jacht varend op de Thames, terwijl de Tower Bridge met de vijf imposante olympische ringen in de verte opdoemt, tekent het kippenvel zich letterlijk op haar armen. Alle druk die Marianne Vos in de maanden in de aanloop naar Londen 2012 beetje bij beetje opbouwde, valt eindelijk als een loden last van haar schouders af.

Samen met chef Telesport Jaap de Groot nodig ik Marianne Vos uit om daags na de tijdrit en vier dagen na haar gouden wegrace in Londen lekker met haar familie, enkele vriendinnen en ploeggenotes te gaan varen. Even weg uit de hectiek van de Olympische Spelen om zo de rust te vinden om alles enigszins te verwerken. Een invitatie die ze met beide handen aanneemt.

Wanneer Vos bij Tower Bridge op zoek is naar St. Katherines Dock, wordt haar weer duidelijk wat ze teweeg heeft gebracht met haar overwinning op The Mall, vlak voor Buckingham Palace. Tientallen mensen, Nederlanders en Britten, complimenteren haar en willen met haar op de foto. In de metro waren zelfs mensen die sneaky een foto probeerden te maken. Alleen verscholen achter een donkere zonnebril kan ze zich enigszins anoniem door de Britse metropool bewegen.

Marianne Vos met Raymond Kerckhoffs op de boot op de Thames.

Op het prachtige schip ‘de Groene Vecht’ van vastgoedmagnaat Cor van Zadelhoff, die als gastheer alles uit de kast haalt om Vos alle eer te gunnen, kan ze eindelijk zichzelf zijn. Dan hoort ze de verhalen van wat haar ouders de afgelopen dagen allemaal hebben meegemaakt. Moeder Conny benadrukt nog eens dat vader Henk echt voor de Olympische Spelen naar de kapper had gemoeten, nu ze toch regelmatig met Prins Willem-Alexander en Prinses Maxima moesten bijpraten.

Zelfs op het jacht wordt Vos nog regelmatig herkend wanneer op de Thames de rondvaartboten passeren en sommige passagiers op de dekken haar ontdekken. Spontaan klinkt er dan luid gejoel en applaus. De gouden medaille draagt ze voorlopig dicht bij zich in een plastic ijsbekertje. “We kregen er niet eens een doosje bij.”

Na de eerste Olympische Spelen in Peking was het voor haar duidelijk dat goud winnen op de wegwedstrijd haar ultieme droom was. Met die gedachte vloog ze al vanuit China naar huis. Ze werd daar wel olympisch kampioene op de puntenkoers op de baan, maar de zesde plek op de wegwedstrijd, die eindigde aan de Chinese Muur, was een desillusie die bleef hangen. Vooral ook omdat ze zich maandenlang had voorbereid op extreme hitte met stages in El Salvador, Zuid-Spanje en Zuid-Korea. Op de dag zelf regende het echter en daalde de temperatuur onder de 15 graden Celsius, waardoor Vos verkleumd op de fiets zat.

Na haar eveneens mislukte tijdrit in Peking sprak ik met haar coach Thijs Rondhuis af in de internationale zone van het ‘Olympic Village’. Met zijn handen in zijn haar gaf Rondhuis aan dat hij niet meer wist hoe hij haar moest motiveren voor de puntenkoers. De toen 21-jarige Vos zat er mentaal even doorheen en Rondhuis probeerde te zoeken naar een mogelijkheid om het heilige vuur opnieuw te laten branden.

Marianne Vos met de gouden medaille van de Olympische Spelen in Londen 2012. Foto: Raymond Kerckhoffs

Een uur voor de puntenkoers stuurt Rondhuis me een tekstbericht: “Het zit weer goed. Let maar op: ze gaat weer ouderwets knallen op de puntenkoers.”

Er was maandenlang tussen het kamp Vos en de keuzeheren van NOC*NSF en KNWU onenigheid over het programma van ‘La Marianne’ op de Olympische Spelen. Men vond dat Vos de tijdrit in Peking niet moest rijden, zodat er meer focus kon zijn op de puntenkoers waar ze een jaar eerder al de wereldtitel op had veroverd. Toen het in de Chinese metropool mis ging in de rit tegen de klok laaide die discussie onderhuids weer op. Onbewust was dit voor Rondhuis en Vos de prikkel om haar getergde gevoelens in positieve energie om te zetten. Het wonderkind bewees vervolgens weer dat er geen wetmatigheden voor haar bestaan.

Al varend op de Thames herhaalt Vos in 2012 dat de teleurstelling om de gemiste kans op de wegwedstrijd in Peking extra groot was, omdat ze zichzelf niet had kunnen laten zien. Vos was door omstandigheden en dus niet op waarde geklopt. Dat stak haar. Vier jaar lang zat die frustratie in haar lijf.

Marianne Vos in de aanloop naar de Olympische Spelen in Londen. Foto: Raymond Kerckhoffs

In Londen rekent ze af met die frustratie en boekt ze de mooiste overwinning uit haar loopbaan. Op het schip ‘de Groene Vecht’ wijst ze naar de Tower Bridge, waar de olympische ringen onder hangen.

“Dit is een van die beelden die de Olympische Spelen in Londen voor mij typeren. Zoals het moment van de finish, mijn ouders die me feliciteren, de huldiging en de gekte in het Holland House. Met goud op zak krijgt Londen een hele bijzondere betekenis voor me. Het is een stad die ik voor altijd in mijn hart sluit.”

Nog twee dagen voordat het wielerprogramma op de Olympische Spelen in Parijs begint. 

Geplaatst als onderdeel van: Redactieblog: WielerFlits x Velor kledingset is in productie!