Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Zeges in Vlaanderen en Roubaix tonen Mathieu van der Poel oplossing voor olympisch dilemma
Opinie In de persconferentie na zijn zege in Parijs-Roubaix gaf Mathieu van de Poel het zelf aan. Het niveau dat hij demonstreerde in zijn 60 kilometer lange solo op weg naar de overwinning in de Helletocht kwam dicht in de buurt van zijn prestatie vorig jaar op weg naar de wereldtitel in Glasgow. En dat noemde ‘MVDP’ destijds het allerbeste dat hij ooit had laten zien.
We zeiden het vorige week na de Ronde van Vlaanderen reeds: we mogen deze topprestaties van Mathieu van der Poel nooit normaal gaan vinden. Zeven dagen later kunnen we die woorden herhalen. Sterker, het nummer van ‘MVDP’ opvoerde in Parijs-Roubaix was nog een maatje groter dan in de Hoogmis van het Vlaamse wielrennen.
Op de vervloekte kasseien van l’Enfer de Nord begon hij zijn solo al bij zone dertien (!) van Orchies op 60 kilometer van de streep. Op het oog niet de lastigste ‘secteur’ maar wel een strook om door te trekken. In Vlaanderen wachtte ‘MVDP’ nog tot de Koppenberg op 45 kilometer. En waar hij in de regen en kou van het Vlaamse monument sprak over superzware slotkilometers waar hij tegen een inzinking vocht, daar bleef hij op weg naar Roubaix over de kasseien vliegen alsof er een rode loper voor hem lag uitgelegd. Zijn voorsprong op de het Vélodrome André Pétrieux: welgeteld drie (!) minuten op zijn achtervolgers.
Met een hoofdrol in Milaan-San Remo in dienst van winnaar Jasper Philipsen, de zege in E3 Saxo Bank Classic, tweede plek in Gent-Wevelgem, zege in Ronde van Vlaanderen en een nieuwe kassei in Parijs-Roubaix kent Van der Poel een ongekend Vlaams voorjaar. Het is duidelijk dat de 29-jarige Nederlander weet hoe hij zichzelf naar zijn best mogelijke vorm fietst. Vorig jaar in Glasgow had hij de Tour de France nodig om twee weken later in Glasgow op een fenomenale manier te excelleren. Deze klassieke periode heeft hij aangepakt met een lange trainingsstage in het fietsparadijs rondom Calpe, wat tegenwoordig zijn tweede thuis is.
foto: Cor Vos
Vader Adrie van der Poel is ervan overtuigd dat de gedeeltelijke verhuizing naar de Costa Blanca een extreem belangrijke stap in de ontwikkeling van zijn zoon is geweest. Daar heeft hij de rust gevonden, de ideale weersomstandigheden en de afwisselende trainingsparcoursen. Daarbij heeft hij de afgelopen jaren met genoeg blessureleed (vooral aan zijn rug) en misère moeten afrekenen, waardoor hij zich bewust is geworden dat de jaren om hoofdprijzen te pakken niet ontelbaar zijn.
Voor het WK in Wollongong in 2022 sprak hij daar voor het eerst over. De affaire met de tienermeisjes op de Australische hotelgang heeft die honger alleen maar groter gemaakt. Of zoals hij in het interview afgelopen winter met Vélo Magazine en RIDE Magazine zei: “Vanaf dat incident in Australië heb ik mijn zinnen al op het WK in Glasgow gezet.”
De les van 2023 was dat hij vooral keuzes moet maken. Vorig seizoen kende hij maar 43 koersdagen. “Ook bij mij is het besef gekomen dat je vooral wordt afgerekend op je resultaten in de grote wedstrijden”, reageerde hij daar eind vorig jaar op. “Het is logisch dat ik na de successen van 2023 die lijn wil doortrekken.”
‘Trainingsschema’s als wijzer naar een ongekend succes’
Dat deed hij dit voorjaar al. Na een intensieve maar tevens ook gebalanceerde crosswinter nam hij enkele dagen rust. Om vervolgens via een lange trainingsstage naar de Vlaamse klassiekers toe te werken. Geen Strade Bianche, geen Tirreno-Adriatico om de wedstrijdkilometers in de benen te krijgen, maar afzien rond de Coll des Rates.
Een belangrijke opsteker voor Mathieu van der Poel is dat hij nu na dit succesvolle voorjaar weet dat hij ook met training zijn allerbeste niveau kan halen. Had hij op het WK in Glasgow nog een Tour de France nodig om in die topvorm te geraken, ditmaal waren de trainingsschema’s de wijzer naar dit ongekende succes.
foto: Cor Vos
Dit kan de oplossing zijn voor het duivelse dilemma richting de Olympische Spelen in Parijs. In principe zou je denken dat een copy paste van vorig jaar de verstandigste oplossing zou zijn. De wegrace in Parijs vindt immers twee weken na de Tour de France plaats, zoals het WK in Glasgow ook veertien dagen na de Tour werd verreden. Dus de Tour de France rijden in dienst van de olympische wegwedstrijd. “Copy paste is nooit het beste”, weerde Adrie van der Poel echter onze stelling.
We weten dat Mathieu van der Poel tijdens Parijs 2024 het liefst de dubbel mountainbike-wegwedstrijd doet. Wanneer hij zonder grote ronde deze zomer ook zijn topvorm kan bereiken, dan zou die dubbel wel eens realistisch kunnen worden. Dan zou zijn weg naar de Olympische Spelen kunnen bestaan uit een trainingsstage, enkele mountainbikewedstrijden en in juli twee à drie wegwedstrijden om het wedstrijdritme en de positionering weer scherp te krijgen.
Wat dat betreft heeft de weg naar de zeges in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix hem wellicht een stuk dichter bij de dubbel op de Olympische Spelen gebracht.
Luister nu de WielerFlits Podcast met de analyses na Parijs-Roubaix 2024!
Mits je zonder blessures de Tour uitrijdt. Zie van Aert, zie Evenepoel, zie Vingegaard. De Tour als training is wel degelijk een risico.
Als dat mountainbiken echt nog een passie is, moet je in een jaar waar het WK op de weg niet bij je past gewoon eens vanaf mei tot en met het WK MTB alle wereldbekers rijden.
Euhm… heb je dit voorjaar toevallig ook naar het wielrennen op de weg gekeken?
Ik heb geen cijfers voorhanden, maar ik durf vrij zeker te stellen dat er bij het mountainbiken minder vaak gevallen wordt dan op de weg. Daarnaast is het - zoals Matthieu's 2 beruchte valpartijen hebben laten zien - daar meestal het gevolg van een eigen stuur- of inschattingsfout, waar je bij het wielrennen veel vaker slachtoffer bent van de fout van een ander en daarin mee tegen de grond gaat.
Ook ligt daar de snelheid doorgaans veel hoger en zijn de (schaaf)wonden dus veel heftiger.
Ik betwist alleen dat een mountainbikewedstrijd een groter risico is dan een wedstrijd op de weg (én de verwondingen bij een val op de weg zijn ook nog eens vaak veel ernstiger).
Wat je er aan hebt 'dat het je eigen schuld is', is dat je er dus zelf veel meer controle over hebt.
Hij is natuurlijk 2 keer heel erg publiekelijk gevallen, wat een vertekend beeld geeft. Hij heeft vele mtb-wedstrijden gereden en is maar zeer zelden gevallen.
...
Wij horen , zien of lezen we het wel tzt.
en die van het verstand, en zijn palmares op de weg bewijst dat hij dat voor het laatste
gekozen heeft, mede door zijn verplichtingen aan Alpecin en sponsors.
Nu, dit betekende dat hij het mountainbiken moeten opgeven heeft omdat zelfs
geen Mathieu, de combo van wegkoersen, veldrijden en mountainbiken op
wereldniveau kon realiseren.
Momenteel hoeft hij just niemand te pleasen of aan verwachtingen van sommigen
te voldoen met betrekking tot de OS MTB / OS wegrit, en heeft hij het recht om
nu eens de keuze van zijn hart te volgen.
Bovendien hebben we veel rijders van de top-6 niet gezien in de meeste koersen die Mathieu gereden heeft.
Alleen Pogacar in de Milaan-San Remo en Van Aert in de E3. Wat betreft de komende koersen, dan in LBL nog Pogacar en ik hoop Roglic ook. Verder is het natuurlijk ook afwachten hoe iedereen gaat herstellen van de diverse blessures.